Ο εθνομάρτυρας Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' και οι Τούρκοι

Σαν σήμερα, το 1821, οι Τούρκοι κρέμασαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο Ε', επειδή τον Μάρτιο είχε ξεσπάσει η Επανάσταση που μας ελευθέρωσε από τα άτιμα δεσμά της σκλαβιάς σε αυτούς. Οι Τούρκοι, διαχρονικά άνανδροι και άτιμοι, δεν σεβάστηκαν την υπογραφή που είχαν βάλει στη Συνθήκη Κιουτσούκ Καϊναρτζή, την οποία συνήψαν με τους Ρώσους το 1774. Το έβδομο άρθρο αυτής της συνθήκης ανέφερε ρητά ότι «η Πύλη υπόσχεται να παρέχει συνεχή προστασία στη χριστιανική θρησκεία και στις εκκλησίες αυτής»....


Με τον απαγχονισμό του πατριάρχη, οι Τούρκοι αναγνώρισαν εμπράκτως το γεγονός ότι οι υπογραφές τους σε οποιοδήποτε έγγραφο δεν έχουν αξία, επειδή εκείνοι αναγνωρίζουν μόνο το δίκαιον της ισχύος. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να τους πείσει να... συμμορφωθούν και να εναρμονιστούν με τον τρόπο ζωής που αρμόζει σε πολιτισμένα όντα. Μόνο η δύναμη μπορεί να νουθετήσει αυτή την ασιατική μάστιγα και να αναχαιτίσει (προσωρινά) την ακατανίκητη ροπή τους προς τη διάπραξη μαζικών δολοφονιών, αγριοτήτων, εκτοπίσεων πληθυσμών, διώξεων «αλλοπίστων» και αντιφρονούντων, λεηλασιών και γενοκτονιών.

Και τώρα, οι συμφωνίες -που προθύμως ή δήθεν αντιδρώντας υπογράφει η Τουρκία- με την πρώτη ευκαιρία θα μετατραπούν σε άχρηστα χαρτιά με τυπωμένες λέξεις. Ποτέ δεν τήρησε και ποτέ δεν πρόκειται να ανταποκριθεί σε δεσμεύσεις αυτή η χώρα, διότι η ίδια η φύση των δομών της περιφρονεί οτιδήποτε έχει να κάνει με τις λέξεις και σέβεται τη δύναμη των όπλων και την ιδέα της επιβολής.

Φυσικά, η ζωή και ο μαρτυρικός θάνατος του Ελληνα Οικουμενικού Πατριάρχη αποδεικνύουν περίτρανα και το πόσο συνέβαλαν η Ιεραρχία της Εκκλησίας και το τίμιο ράσο στον ιερό αγώνα για την ελευθερία. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι το αναγνώρισε ο εχθρός και δεν το αναγνωρίζουν μερικοί ελληνόφωνοι, που έχουν ως επάγγελμα τον αντιχριστιανισμό και την «αποδόμηση».

Η παρακαταθήκη που άφησε στους Ελληνες ο εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε' έχει περιγραφεί και αναλυθεί από πολλούς ιστορικούς.

Ομως, το γενικότερο ιστορικό δίδαγμα έχει συμπυκνωθεί ιδανικά σε μερικούς στίχους του «Υμνου εις την Ελευθερίαν» του Διονύσιου Σολωμού. Το ποίημα που χάρισε στην πατρίδα μας τον εθνικό ύμνο της αναφέρεται στον απαγχονισμό του Οικουμενικού Πατριάρχη από τους Τούρκους και στο χρέος όσων ζουν να εκδικηθούν:

«Ολοι κλαύστε. Αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς 

 Κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος, ωσάν νά 'τανε φονιάς.

 Εχει ολάνοικτο το στόμα, π' ώρες πρώτα είχε γευθή 

 τ' Αγιον Αίμα, τ' Αγιον Σώμα, λες πως θε να ξαναβγή.

 Η κατάρα που είχε αφήσει, λίγο πριν να αδικηθή. 

 Εις οποίον δεν πολεμήση και ημπορεί να πολεμή».

Πηγή