στον Θεό του, τη φυλή του, τη γλώσσα του (ακούστε πώς καθημερινά την «τσαλακώνει» ο Ευκλείδης «Τσαλακώτος» στην βουλή – «όπερα της πεντάρας»), επίθεση λυσσαλέα στο γένος του, τον ανδρισμό του, στα ήθη του, στις παραδόσεις του και στην συνέχεια του πολιτισμού του, μια ολομέτωπη δηλαδή επίθεση στις ρίζες του, λες και κάποιος αόρατος εχθρός ήθελε να ξεριζώσει τον ελληνισμό από την Ελλάδα, αφού πρώτα δημιουργήσει στον λαό της μια κρίση ταυτότητας, μια εθνική παραζάλη που τον ωθεί στον αυτό-ευνουχισμό του. Ίσως για να επαληθευθεί η ευαγγελική ρήση: «εφήμεροι εισίν όσοι ουκ έχουσι ρίζες εν εαυτοίς».
Άλλωστε την διαλυτική και διαβρωτική δυναμική μιας τέτοιας επιθέσεως που θα ήταν αρκετή για να αποδομήσει την οποιαδήποτε κοινωνία που θα γίνονταν στόχος της, είχε εγκαίρως προείπει (ήδη από το 1957 !!!) και ο εβραιογερμανοαμερικανός «μάγος της διπλωματίας» Χένρυ Κίσινγκερ, στο έργο της νιότης του «A World Restored» (μεταφρασμένο στα ελληνικά ως «Ένας Αποκατεστημένος Κόσμος»), στο οποίο ξετυλίγει την «πολιτική της δολιότητας» αυτού που αποτέλεσε το ίνδαλμά του, του αυστριακού Μέττερνιχ, αρχιτέκτονα της μεταναπολεόντειας Ευρωπαϊκής Ένωσης του τότε, της Ιερής Συμμαχίας: «Μια κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν συνεχώς πρέπει να αμύνεται ενάντια σε δυνάμεις οι οποίες επιτίθενται στον μύθο της». Άμ’ έπος, άμ’ έργον…
Τα αποτελέσματα αυτής της μακροχρόνιας, μεθοδευμένης και επίμονης διάβρωσης από τα μολυσματικά ζωύφια, τα μιαρά σκουλήκια, τα ψυχρόαιμα ερπετά και τους τυφλούς γρυλασπάλακες, που δεν πατήθηκαν όταν θα έπρεπε να πατηθούν, τα βιώνουμε σήμερα. Έχοντας αποποιηθεί την αίσθηση του ιερού και της ιερότητας της πατρίδας, έχοντας καταστεί ασεβείς, βέβηλοι, και άθεοι, και κατά συνέπεια αθεόφοβοι αλλά και συγχρόνως αδύναμοι να αντιπαρατεθούμε στην πίστη των άλλων, υποδουλωνόμαστε στο νεοπαγές ισλάμ, αδιαμαρτύρητα, προφασιζόμενοι τα φιλανθρωπικά μας αισθήματα απέναντι στον αφροασιανό καταρράκτη που σπρώχνει την «ελλάδα-μαούνα» την γεμάτη με πάσης φύσεως «λαθραίο», ακυβέρνητη στον βούρκο και τα θολά νερά του αύριο. Περιδεείς και ψοφοδεείς σκύβουμε το κεφάλι σε μια ληστρική συμμορία, ένα εξουσιαστικό υποθαλάσσιο χταπόδι με διαπλεκόμενα πλοκάμια εντός και εκτός των τειχών, που ετοιμάζεται να διαρπάξει και ρουφήξει όχι μόνο τον μόχθο και την όποια περιουσία των εργαζόμενων και ανέργων αλλά και την όποια εναπομείνασα ανθρώπινη ικμάδα αξιοπρέπειάς τους, είτε με την επαπειλούμενη θεσμική εισβολή ημέτερων και αλλότριων «φορατζήδων» στα σπίτια μας (για να ζήσουμε ξανά την ατίμωση της οθωμανικής διοίκησης) είτε με την εγκληματική εισβολή βαρυποινιτών που η νομοθεσία των κυβερνητικών «κθούλου» αμόλησε ελεύθερους στην ελληνική επικράτεια (ακράτεια είναι η σωστή λέξη) για να αποσυμφορηθούν οι φυλακές από τους κατά συντριπτική πλειονότητα αλλόφυλους και αλλογενείς εγκληματίες τροφίμους τους.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μας χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, χωρίς την παραμικρή αντίδραση, χωρίς την παραμικρή διάθεση άμυνας, έστω και για την τιμή των όπλων. Ποιών όπλων θα μου πείτε; Η εθελοδουλεία σιχαίνεται τα όπλα, την τρομάζουν. Στο μόνο που αρέσκεται είναι οι υποκλίσεις των παντός χρώματος και πάσης στολής και επένδυσης αμφίφυλων ή ετερόφυλων λακέδων, που ευελπιστούν πως με τον προσκυνητισμό και την γλοιώδη αναρρίχησή τους θα εισέλθουν λάθρα στην βασιλεία των ουρανών. Το «λαθραίος» είναι μόδα βλέπετε για όλους, κάτι σαν «πασπαρτού», αρκεί να έχουν τον «επουράνιο διακινητή» τους. Εκτός κι αν τους προλάβουν οι αστραπές, οι βροντές και τ’ αστροπελέκια που κατά καιρούς εξακοντίζει η «φύση», στους παρά φύσιν επιδιώκοντες να ικανοποιήσουν τις πάσης φύσεως ανομολόγητες επιθυμίες και τρωκτικές ορέξεις τους. «Έσσεται ήμαρ», κατά πως λένε, και δη ελληνικόν, «ελλάνιον». Καμιά φορά, ακόμη και για τους ελλανόδουλους υπάρχουν ελλανοδίκες…
Χρίστος Γούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου