Η Ελλάδα του 2016 μπορεί να περιγραφεί με αριθμούς σε μία πρόταση. Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της, έχει υποχρέωση να συγκεντρώσει 45 δισ. από φόρους - έσοδα σε ένα ΑΕΠ μειούμενο στα 173 δισ. ευρώ. Ο λογαριασμός δεν είναι πολύ λογικός. Είναι καταρχήν αδιέξοδος για μια χώρα της Δύσης και του ανεπτυγμένου κόσμου. Ο ορισμός του «πλιάτσικου» θα μπορούσε με τον καλύτερο τρόπο να ορίσει την πραγματικότητα αυτή για νοικοκυριά, συνταξιούχους, επιχειρήσεις....
Θέλοντας οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι να μη βρεθούν μέσα σε λίγους μήνες να συζητούν την περίπτωση Grexit εκ νέου, εν μέσω προσφυγικού κατακλυσμού τη φορά αυτή κι ενώ πλησιάζει όλο και περισσότερο ο χρόνος που οι Αγγλοι θα αποφασίσουν τη σχέση τους με την Ενωση, με όχι και πολύ αισιόδοξες προοπτικές για την επιλογή τους αυτή, παραχωρείται η δυνατότητα στους Ελληνες να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ χωρίς εθνική συμμετοχή. Χρηματοδοτημένο δηλαδή ουσιαστικά ολόκληρο το περιφερειακό πακέτο από την Ευρώπη.
Παράλληλα με αυτό οι Βρυξέλλες δείχνουν να προωθούν προς την Ελλάδα δύο διαφορετικές πηγές - διαδρομές χρηματοδότησης και υποστήριξης προκειμένου οι δανειακές υποχρεώσεις της να μην την οδηγήσουν σε δημοσιονομική κατάρρευση, κοινωνική εξέγερση ή πολιτική αποσταθεροποίηση μέσα στο επόμενο εννεάμηνο. Η μία διαδρομή αφορά το περίφημο πακέτο Γιούνκερ, που σχετίζεται και με κοινωνικής υποστήριξης δράσεις, αλλά και ενίσχυση της ρευστότητας στην εσωτερική οικονομία και αγορά. Το δεύτερο, σε άλλη κατεύθυνση, σχετίζεται με τις τράπεζες και κρύβεται πίσω από τον σύνθετο όρο «ποσοτική χαλάρωση του ευρώ» με τη συνταγή του Μ. Ντράγκι. Ουσιαστικά δίνει επιπλέον ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, εφόσον όμως αυτές ανακεφαλαιοποιηθούν και αποκτήσουν ικανές διοικήσεις διεθνούς τύπου και όχι εγχώριου, «πειρατικά κερδοσκοπικού», για τη λειτουργία της αγοράς.
Τα ποσά από τις δύο αυτές διαδρομές ευρωπαϊκής χρηματοδότησης υπερβαίνουν σωρευτικά τα 45 δισ. ευρώ υποχρεώσεων του κράτους για το 2016. Θεωρητικά λοιπόν θα είχαμε ένα μαθηματικό τύπο λειτουργικό για τη προοπτική της βιωσιμότητας της Ελλάδας εντός ευρώ. Πολύ περισσότερο αν παρακολουθήσουμε τη συνολική συμφωνία του Ιουλίου, που δεν περιγράφεται στο Μνημόνιο 3 αποκλειστικά. Αλλά συνδέεται με την νέα αναδιάρθρωση του χρέους ή τα 25 δισ. ευρώ από τη Φρανκφούρτη για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ουσιαστικά όμως αυτός ο μαθηματικός τύπος στην περίπτωση της Ελλάδας δεν λειτουργεί και τελικά δεν την αφορά. Εκεί αρχίζει το περιβάλλον της δομικής χρεοκοπίας για μια χώρα, που ακόμη κι αν είναι στη ζώνη του ευρώ, λειτουργεί δηλαδή με κανόνες της Ενωσης και όχι εθνικούς, δεν μπορεί να βρει διέξοδο.
Η Ελλάδα δεν έχει κεντρικά στρατηγικά πλάνα, στα οποία θα επενδυθεί το ΕΣΠΑ προσδίδοντας μια νέα συγκρότηση στην οικονομίας της. Δεν έχει πλάνα μεσοπρόθεσμα, τα οποία με χρηματοδότηση από το πακέτο Γιούνκερ θα μπορούσαν να έχουν ως αποτέλεσμα την περιώνυμη «επανεκκίνηση» της εσωτερικής της αγοράς. Δεν έχει άλλωστε η Ελλάδα ούτε πολιτικούς, ούτε κόμματα, ούτε τεχνοκρατία, ούτε διανόηση, ούτε μαζική κουλτούρα που να προβάλλει έναν νέο «μεγαλοϊδεατισμό», όχι πλέον για την ανάκτηση εθνικών εδαφών αλλά για τη μετεξέλιξη του εθνικού κράτους και την ευημερία των πολιτών του.
Οι Ελληνες χωρίς αξιοπρέπεια, παράδοση και ιδεολογία, παρασυρμένοι από τις χίμαιρες της απληστίας, του πρόσκαιρου, του τυχοδιωκτικού, ευκαιριακού και ανήθικου αταξικού μικροαστισμού τους, προσομοιάζουν όλο και περισσότερο με την «πλέμπα» στην αρχαία Ρώμη τα χρόνια της παρακμής της αυτοκρατορίας. Ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησης, διοίκησης και κοινωνικής ισορροπίας της χώρας είναι ένα απέραντο υπουργείο Οικονομικών, οκτώ χρόνια τώρα, μαχόμενο εν κατακλείδι σε έναν αδιέξοδο, άρα μοιραίο μαθηματικό τύπο στο διά ταύτα: 45 δισ. υποχρεώσεις με 173 δισ. ευρώ Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα για το 2016. Οπου δεν μπορούν να πληρωθούν τα πρώτα, γιατί δεν μπορούν να αυξηθούν τα δεύτερα. Ο Καιάδας για ένα ανάρμοστο έθνος...
Μενέλαος Τασιόπουλος
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου