γιατί ο γιος σου δεν είναι για κλάματα.
Ο γιος σου τραβάει για τη δόξα και την τιμή.
Μιχαήλ Κουτσόφτας
Μήνας κι αυτός, μνήμης, ο Σεπτέμβριος. «Το τελευταίο τρίο του απαγχονισμού», κατά τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη: Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομμάτης και Ανδρέας Παναγίδης. Σύρθηκαν στην αγχόνη την 21η Σεπτεμβρίου του 1956. Για να είμαστε ιστορικά ορθότεροι, οι Άγγλοι αποικιοκράτες τους σύρανε στην αγχόνη. Τρεις νέοι, που μόλις είχε ανοιχτεί μπροστά τους η ζωή, τη θυσίασαν για το Ιδανικό της Πατρίδος....
Το κίνητρο του αγώνα τους ήταν ένα: το Ιδανικό τους. Δεν επεδίωκαν να γίνουν γνωστοί· κρύβονταν στα βουνά. Δεν αγωνίζονταν να μαζέψουν χρήματα· στο μνήμα δεν έχει καταστήματα. Δεν προσδοκούσαν να ζουν άνετα· δεν προσδοκούσαν καν να ζουν. Ο αγώνας τους γινόταν πρωτίστως μέσα τους. Αγόγγυστα. Καθημερινά. Ήρωες ήταν πάντα. Εφ’ όσον η ψυχή τους, ανύσταχτη, πολεμούσε νύχτα μέρα, για χρόνια, τον κατακτητή. Ήρωες δεν τους έκαμε η μεγαλειοτάτη Βασίλισσα ή ο εξοχότατος Χάρτινγκ. Ο διηνεκής αγώνας τους τούς έκαμε, η γρηγορούσα ψυχή τους. Διότι είχαν ψυχή.
Ο άνθρωπος έχει σώμα. Έχει και ψυχή. Δεν «είναι» σώμα, μα «έχει». Έχει και ψυχή (επαναλαμβάνω). Ο σύγχρονος άνθρωπος αγνόησε το δίπτυχο της ανθρώπινης υπόστασης. Βολεύεται στην αυθυποβληθείσα ψευδαίσθηση πως είναι μόνο σώμα. Εθελοτυφλεί για να χαϊδεύει το μεγάλο «εγώ» του μικρόκοσμού του. Απολαμβάνει την περιποίηση και τις αυτάρεσκες αυτοφωτογραφίες του κορμιού του, καθώς και τις αυτοθωπείες των μυών του. Βαυκαλίζεται στον βούρκο της προσποίησης του σπουδαίου «υπερεγώ» του. Πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή. Συσσωρευμένος εγωισμός. Εγωπαθείας όγκος κακοήθης. Κακοήθης. Κακοήθης, επειδή στη συνέχεια σκοτώνει τη ζωή. Βασικά, σκοτώνει τη συνέχεια.
Χωρίς πολλά λόγια, η κοινωνία μας όζει θανατίλα. Μετατρέψαμε τον κόσμο-κόσμημα σε κόσμο θανάτου. Κόσμο φθοράς. Κόσμο παρακμής. Μεταμορφώσαμε την κοινωνία σε μιζέρια τόσο, ώστε κάποιοι να ελπίζουν πως κάποτε θα βουλιάξουμε. Κι οι άνθρωποι γίναμε αυτοκίνητες σάρκες, χωρίς σκοπό ζωής, χωρίς όνειρα, χωρίς ελευθερία. Κι η γραμμωμένη συσσώρευση σάρκας –τουτέστιν ο σημερινός νέος– λογιέται πια Έλληνας όταν, φυγόστρατη ούσα, κυκλοφορεί αποτριχωμένη στις παραλίες επιδεικνύοντας το φρεσκοχτυπημένο tattoo με έναν μεγάλο ήλιο της Βεργίνας και με μιαν επαναστατική επιγραφή χαραγμένη με τα άρεια γράμματα του Γ’ Ράιχ…
Ο γιος σου τραβάει για τη δόξα και την τιμή κι ας είναι φυγόστρατος, σύγχρονη μάνα… Ο γιος σου δοξάζεται στη μαλθακότητα της σαρκός και τη νωθρότητα της ψυχής του. Ο γιος σου τιμάται στον υπόκοσμο της –μέχρι θανάτου– αποχαύνωσης. Δεν πειράζει, όμως. Έχουμε Ιστορία και ήρωες, λαμπρό παρελθόν! Εμείς σήμερα δεν χρειάζεται ν’ αγωνιζόμαστε. Με τη λύση που ετοιμάζεται να μας επιβληθεί, δεν θα είναι απαραίτητο να πηγαίνουμε στρατό. Θα στρατολογούνται για λόγου μας εκ του σύνοικου στοιχείου και αυτοί θα ’ναι υπεραρκετοί.
Αλλά ας επανέλθουμε. Αρχίσαμε με τους τρεις απαγχονισθέντες.
Φίλοι Μιχαήλ, Στέλιο και Ανδρέα… φίλοι της Πατρίδος, ίδετε όνειδος. Αισχυνόμαστε οι αναίσχυντοι. Σεις γίνατε αιθέρες ουράνιοι. Εδώ, εμείς, αυτοκίνητες σάρκες που γυροφέρνουν αμέριμνα. Ποια η θέση καθενός από εμάς; Ασφαλώς, ό,τι μας αναλογεί από το κάτωθι: «Η νεολαία είναι ο καθρέφτης ενός Έθνους. Νεολαία αδιάφορος εις εξορμήσεις δι’ εθνικάς επιδιώξεις μαρτυρεί παρακμήν, εάν μη βαθυτέραν κοινωνικήν και εθνικήν σήψιν». Αυτά έγραφε ο παππούς (σας παρακαλώ, μην πάει ο νους σας στον Κληρίδη).
Πάσχος Φιλοθέου
ΖυγίΖΩΝΤΑΣ τους χαρακτήρες
ΕΝΩΣΙΣ
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου