Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης
Κάθε τόσο, ακούμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από κάποιες γνωστές προσωπικότητες (πχ ο Πάπας), από πολιτικούς και από ορισμένους ιστορικούς, να κατηγορούν τους 'Οθωμανούς' ή κάποιους, αποκαλούμενους γενικά και αόριστα, 'Νεότουρκους', για την γενοκτονία των ποντίων και των αρμενίων. Πόσο θα διαρκέσει αυτή υποκρισία, αυτή η συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας, κανείς δεν γνωρίζει…
Η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν ασυνήθιστη στην διάπραξη σφαγών εναντίον όσων λαών προσπαθούσαν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από αυτήν. Όμως εκείνη την συγκεκριμένη εποχή δεν μπορούσε να διατάξει καμία γενοκτονία, για τον απλούστατο λόγο ότι μεταξύ του 1915-1918 ήταν το θύμα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Η εξουσία είχε περάσει στα χέρια των συνωμοτών του μασονικού (της γαλλικής εκδοχής του τεκτονισμού) 'Κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος', του οποίου τα στελέχη ήταν στρατιωτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δικηγόροι, οι γνωστοί Νεότουρκοι οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Ντονμέδες': Eβραίοι που ακολουθούσαν τη νέο-γνωστική διδασκαλία του ψευδομεσσία Σαμπετάι Σεβί και είχαν ασπαστεί (εξωτερικά μόνον)την μουσουλμανική θρησκεία.
Όλα αυτά είναι τεκμηριωμένα όχι από κάποιον ιστορικό ή ερευνητή της σειράς, αλλά από τον εβραίο ιστορικό Gershom Scholem, ο οποίος εκτός από καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, διετέλεσε και πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών του Ισραήλ.Στα πολυάριθμα βιβλία του παρουσιάζει αναλυτικά όλη την ιστορία των ντονμέδων, τη δράση τους στην Θεσσαλονίκη, καθώς και τις πολιτικές τους συνομωσίες. Όσον αφορά τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ, στο φύλλο της 28ης Ιανουαρίου 1994 της εβραϊκής εφημερίδας της Νέας Υόρκης «Forward», δημοσιεύθηκε το ακόλουθο άρθρο: “When Kemal Ataturk Recited Shema Yisrael: ''It's My Secret Prayer Too!'' He Confessed” (μετ. «Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ απήγγειλε το Shema Yisrael: “Αυτή είναι και η δική μου μυστική προσευχή” εξομολογήθηκε»). Όσοι γνωρίζουν αγγλικά αξίζει να διαβάσουν ένα εξαιρετικό άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα The New York Sun, το οποίο και επιβεβαιώνει την εβραϊκή καταγωγή του Κεμάλ με πρόσθετα στοιχεία.
Έτσι εξηγείται γιατί η πλειοψηφία του προσωπικού που βοήθησε τον Ατατούρκ στην ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ήταν ντονμέδες ή μασόνοι. Με άλλα λόγια, η διακυβέρνηση της χώρας και οι μεταρρυθμίσεις ήταν στα χέρια των ντονμέδων και των τεκτόνων. Μεταξύ των τεκτόνων που υπηρέτησαν τη χώρα υπό την καθοδήγηση του Κεμάλ ήταν οι: Fethi Okyar, Rauf Orbay, Rafet Bele Paşa, Ali İhsan Sabis Paşa, Kâzım Özalp Paşa, Abdülhalik Renda, Hasan Saka κ.λπ
Ξέρετε, η υποκρισία και τα ''ωφέλιμα ψεύδη'' διακρίνονται από ένα χαρακτηριστικό: την μονοτονία και την ''επισημότητα''. Τα ιστορικά και πολιτικά ψεύδη ακούγονται, πάντα, από τα ''πιο επίσημα χείλη'' με μία αηδιαστική μονοτονία: την επανάσταση του ‘17 στην Ρωσία την έκαναν κάποιοι, γενικά κα αόριστα,'Μπολσεβίκοι', τον Χίτλερ τον χρηματοδότησαν κάποιοι, γενικά και αόριστα , τραπεζίτες, ο Μάιος του ‘68 στην Γαλλία έγινε από κάποιους, γενικά και αόριστα, φοιτητές και διανοούμενους, κάποιοι 'μουσουλμάνοι τρομοκράτες' έριξαν τους δίδυμους Πύργους, και πάει λέγοντας...
Δεν βαριέστε, πάντα έτσι συνέβαινε. Εμείς θα γράφουμε τα δικά μας (όσο ακόμα μας επιτρέπεται…), και εκείνοι τα δικά τους. Αν και από ότι προβλέπω, σε λίγο εκείνοι θα γράφουν τα δικά τους με…νόμους, οπότε την ιστορία δεν θα την διαβάζουμε στις βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων, αλλά στα… Φ.Ε.Κ (Φύλλα Εφημερίδας της Κυβερνήσεως).
Πηγή
Κάθε τόσο, ακούμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από κάποιες γνωστές προσωπικότητες (πχ ο Πάπας), από πολιτικούς και από ορισμένους ιστορικούς, να κατηγορούν τους 'Οθωμανούς' ή κάποιους, αποκαλούμενους γενικά και αόριστα, 'Νεότουρκους', για την γενοκτονία των ποντίων και των αρμενίων. Πόσο θα διαρκέσει αυτή υποκρισία, αυτή η συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας, κανείς δεν γνωρίζει…
Η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν ασυνήθιστη στην διάπραξη σφαγών εναντίον όσων λαών προσπαθούσαν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από αυτήν. Όμως εκείνη την συγκεκριμένη εποχή δεν μπορούσε να διατάξει καμία γενοκτονία, για τον απλούστατο λόγο ότι μεταξύ του 1915-1918 ήταν το θύμα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Η εξουσία είχε περάσει στα χέρια των συνωμοτών του μασονικού (της γαλλικής εκδοχής του τεκτονισμού) 'Κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος', του οποίου τα στελέχη ήταν στρατιωτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δικηγόροι, οι γνωστοί Νεότουρκοι οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Ντονμέδες': Eβραίοι που ακολουθούσαν τη νέο-γνωστική διδασκαλία του ψευδομεσσία Σαμπετάι Σεβί και είχαν ασπαστεί (εξωτερικά μόνον)την μουσουλμανική θρησκεία.
Όλα αυτά είναι τεκμηριωμένα όχι από κάποιον ιστορικό ή ερευνητή της σειράς, αλλά από τον εβραίο ιστορικό Gershom Scholem, ο οποίος εκτός από καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, διετέλεσε και πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών του Ισραήλ.Στα πολυάριθμα βιβλία του παρουσιάζει αναλυτικά όλη την ιστορία των ντονμέδων, τη δράση τους στην Θεσσαλονίκη, καθώς και τις πολιτικές τους συνομωσίες. Όσον αφορά τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ, στο φύλλο της 28ης Ιανουαρίου 1994 της εβραϊκής εφημερίδας της Νέας Υόρκης «Forward», δημοσιεύθηκε το ακόλουθο άρθρο: “When Kemal Ataturk Recited Shema Yisrael: ''It's My Secret Prayer Too!'' He Confessed” (μετ. «Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ απήγγειλε το Shema Yisrael: “Αυτή είναι και η δική μου μυστική προσευχή” εξομολογήθηκε»). Όσοι γνωρίζουν αγγλικά αξίζει να διαβάσουν ένα εξαιρετικό άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα The New York Sun, το οποίο και επιβεβαιώνει την εβραϊκή καταγωγή του Κεμάλ με πρόσθετα στοιχεία.
Έτσι εξηγείται γιατί η πλειοψηφία του προσωπικού που βοήθησε τον Ατατούρκ στην ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ήταν ντονμέδες ή μασόνοι. Με άλλα λόγια, η διακυβέρνηση της χώρας και οι μεταρρυθμίσεις ήταν στα χέρια των ντονμέδων και των τεκτόνων. Μεταξύ των τεκτόνων που υπηρέτησαν τη χώρα υπό την καθοδήγηση του Κεμάλ ήταν οι: Fethi Okyar, Rauf Orbay, Rafet Bele Paşa, Ali İhsan Sabis Paşa, Kâzım Özalp Paşa, Abdülhalik Renda, Hasan Saka κ.λπ
Ξέρετε, η υποκρισία και τα ''ωφέλιμα ψεύδη'' διακρίνονται από ένα χαρακτηριστικό: την μονοτονία και την ''επισημότητα''. Τα ιστορικά και πολιτικά ψεύδη ακούγονται, πάντα, από τα ''πιο επίσημα χείλη'' με μία αηδιαστική μονοτονία: την επανάσταση του ‘17 στην Ρωσία την έκαναν κάποιοι, γενικά κα αόριστα,'Μπολσεβίκοι', τον Χίτλερ τον χρηματοδότησαν κάποιοι, γενικά και αόριστα , τραπεζίτες, ο Μάιος του ‘68 στην Γαλλία έγινε από κάποιους, γενικά και αόριστα, φοιτητές και διανοούμενους, κάποιοι 'μουσουλμάνοι τρομοκράτες' έριξαν τους δίδυμους Πύργους, και πάει λέγοντας...
Δεν βαριέστε, πάντα έτσι συνέβαινε. Εμείς θα γράφουμε τα δικά μας (όσο ακόμα μας επιτρέπεται…), και εκείνοι τα δικά τους. Αν και από ότι προβλέπω, σε λίγο εκείνοι θα γράφουν τα δικά τους με…νόμους, οπότε την ιστορία δεν θα την διαβάζουμε στις βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων, αλλά στα… Φ.Ε.Κ (Φύλλα Εφημερίδας της Κυβερνήσεως).
Πηγή
Ataturk's Turkey Overturned
By HILLEL HALKIN
July 24, 2007
Some 12 or 13 years ago, when I was reporting from Israel for the New York weekly, the Forward, I wrote a piece on Kemal Ataturk, the founder of modern secular Turkey, that I submitted to the newspaper with some trepidation.
In it, I presented evidence for the likelihood of Ataturk's having had a Jewish — or more precisely, a Doenmeh — father.
The Doenmeh were a heretical Jewish sect formed, after the conversion to Islam in the 17th century of the Turkish-Jewish messianic pretender Sabbetai Zevi, by those of his followers who continued to believe in him.
Conducting themselves outwardly as Muslims in imitation of him, they lived secretly as Jews and continued to exist as a distinct, if shadowy, group well into the 20th century.
In the many biographies of Ataturk there were three or four different versions of his fa ther's background, and although none identified him as a Jew, their very multiplicity suggested that he had been covering up his family origins.
This evidence, though limited, was intriguing. Its strongest item was a chapter in a long-forgotten autobiography of the Hebrew journalist, Itamar Ben-Avi, who described in his book a chance meeting on a rainy night in the late winter of 1911 in the bar of a Jerusalem hotel with a young Turkish captain.
Tipsy from too much arak, the captain confided to Ben-Avi that he was Jewish and recited the opening Hebrew words of the Shema Yisra'el or "Hear O Israel" prayer, which almost any Jew or Doenmeh — but no Turkish Muslim — would have known. Ten years later, Ben-Avi wrote, he opened a newspaper, saw a headline about a military coup in Turkey, and in a photograph recognized the leader that the young officer he had met the other night.
At the time, Islamic political opposition to Ataturk-style secularism was gaining strength in Turkey. What would happen, I wondered, when a Jewish newspaper in New York broke the news that the revered founder of modern Turkey was half-Jewish? I pictured riots, statues of Ataturk toppling to the ground, the secular state he had created tottering with them.
I could have spared myself the anxiety. The piece was run in the Forward, there was hardly any reaction to it anywhere, and life in Turkey went on as before. As far as I knew, not a single Turk even read what I wrote. And then, a few months ago, I received an e-mail from someone who had. I won't mention his name. He lives in a European country, is well-educated, works in the financial industry, is a staunchly secular Kemalist, and was writing to tell me that he had come across my article in the Forward and had decided to do some historical research in regard to it.
One thing he discovered, he wrote, was that Ataturk indeed traveled in the late winter of 1911 to Egypt from Damascus on his way to join the Turkish forces fighting an Italian army in Libya, a route that would have taken him through Jerusalem just when Ben-Avi claimed to have met him there.
Moreover, in 1911 he was indeed a captain, and his fondness of alcohol, which Ben-Avi could not have known about when he wrote his autobiography, is well-documented.
And here's something else that was turned up by my Turkish e-mail correspondent: Ataturk, who was born and raised in Thessaloniki, a heavily Jewish city in his day that had a large Doenmeh population, attended a grade school, known as the "Semsi Effendi School," that was run by a religious leader of the Doenmeh community named Simon Zvi. The email concluded with the sentence: "I now know — know (and I haven't a shred of doubt) — that Ataturk's father's family was indeed of Jewish stock."
I haven't a shred of doubt either. I just have, this time, less trepidation, not only because I no longer suffer from delusions of grandeur regarding the possible effects of my columns, but because there's no need to fear toppling the secular establishment of Kemalist Turkey.
It toppled for good in the Turkish elections two days ago when the Islamic Justice and Development Party was returned to power with so overwhelming a victory over its rivals that it seems safe to say that secular Turkey, at least as Ataturk envisioned it, is a thing of the past.
Actually, Ataturk's Jewishness, which he systematically sought to conceal, explains a great deal about him, above all, his fierce hostility toward Islam, the religion in which nearly every Turk of his day had been raised, and his iron-willed determination to create a strictly secular Turkish nationalism from which the Islamic component would be banished.
Who but a member of a religious minority would want so badly to eliminate religion from the identity of a Muslim majority that, after the genocide of Turkey's Christian Armenians in World War I and the expulsion of nearly all of its Christian Greeks in the early 1920s, was 99% of Turkey's population? The same motivation caused the banner of secular Arab nationalism to be first raised in the Arab world by Christian intellectuals.
Ataturk seems never to have been ashamed of his Jewish background. He hid it because it would have been political suicide not to, and the secular Turkish state that was his legacy hid it too, and with it, his personal diary, which was never published and has for all intents and purposes been kept a state secret all these years. There's no need to hide it any longer. The Islamic counterrevolution has won the day in Turkey even without its exposure.
Mr. Halkin is a contributing editor of The New York Sun.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου