Κάτι που ανάγκασε τον σύντροφό του να τον διακόψει με αγένεια. Κι έτσι το μυστήριο με τους Ναΐτες Ιππότες ήταν έτοιμο να απλωθεί στην οικουμένη! Αν βρήκε το μοναστικό τάγμα των ιπποτών το Άγιο Δισκοπότηρο, αυτό παραμένει αντικείμενο διαμάχης, ένα ωστόσο είναι σίγουρο, οι Ναΐτες θα μετατρέπονταν στο Άγιο Δισκοπότηρο της παγκόσμιας συνωμοσιολογίας.
Ποιοι ήταν όμως πραγματικά οι μοναχοί-μαχητές που υπερασπίζονταν άλλοτε τα καραβάνια των χριστιανών προσκυνητών στους Άγιους Τόπους; Ήταν όντως μυστική σέχτα; Διέθεταν τόση δύναμη και κύρος που να μπορούν να γονατίσουν κραταιές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες; Βρήκαν τα ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης; Και από την άλλη, έπεσαν πράγματι θύμα της ανίερης συνωμοσίας Πάπα και βασιλιά της Γαλλίας; Και τέλος, επιβίωσαν από τον οριστικό χαμό τους μετεξελισσόμενοι σε Μασόνους;
Οι ιστορικοί γνωρίζουν σήμερα πολλά για τη φανερή δράση των Ναϊτών, την ίδια στιγμή που για τα επίσημα χρονικά τους δεν υπάρχει και μεγάλη αμφισβήτηση. Τα γνωσιακά μας κενά όμως γύρω από την απόκρυφη ζωή τους και τις τελευταίες περιπέτειές τους στην Ευρώπη αφήνουν πολλές χαραμάδες ανοιχτές, κι εκεί ακριβώς έρχεται ο μύθος, η εικασία και η σπέκουλα να καλύψουν τις ιστορικές τρύπες.
Οι Ναΐτες Ιππότες παραμένουν δημοφιλέστατοι στον λαϊκό πολιτισμό της Δύσης, με τόσους και τόσους να ανατροφοδοτούν πονηρά τον σκοτεινό μύθο και την υποτιθέμενη θρησκευτική κληρονομιά τους. Όποιος έχει διαβάσει Νταν Μπράουν ξέρει εξάλλου καλά τι εννοούμε! Αν και ο «Κώδικας ΝταΒίντσι» παραμένει λογοτεχνικό έργο, οπότε μικρό το κακό. Το θέμα είναι με πραγματείες και σοβαρές ιστορικές έρευνες που αποπειρώνται να ανατρέψουν τα παραδεδομένα, δίνοντας στο χριστιανικό ιπποτικό τάγμα την αχλή του θρύλου.
Αν χωράει η πραγματική ιστορία των Ναϊτών στη μικρότερη ή μεγαλύτερη φαντασία των συνωμοσιολόγων, αυτό παραμένει ακόμα και σήμερα αντικείμενο έριδας. Ας καταβυθιστούμε λοιπόν στα άδυτα του απόκρυφου χριστιανισμού για να παρακολουθήσουμε τη μακροβιότερη θεωρία συνωμοσίας όλων των εποχών…
Ποιοι ήταν οι Ναΐτες Ιππότες
Το 1065 μ.Χ., η Ιερουσαλήμ πέφτει για άλλη μια φορά στα χέρια των αλλόπιστων και η ασφάλεια των χριστιανών προσκυνητών στους Άγιους Τόπους διακυβεύεται και πάλι. Εννιά ιππότες μοναχοί από τη Γαλλία, με επικεφαλής τον Hugues de Payens, σχηματίζουν λοιπόν προοδευτικά το τάγμα Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα για να εγγυηθούν το ασφαλές πέρασμα των χριστιανικών καραβανιών.
Μπορεί η επίσημη ιστορία των Ναΐτών να ξεκινά στον απόηχο της Α’ Σταυροφορίας, κάπου 23 χρόνια μετά το 1096 μ.Χ. δηλαδή (περί τα 1118 μ.Χ.), το πρώτο όμως σενάριο συνωμοσίας αρχίζει πολύ πριν. Με το που αποβιβάζονται λοιπόν οι 9 ιππότες-μοναχοί στην Ιερουσαλήμ, φτιάχνουν το στρατηγείο τους στο Όρος του Ναού και ξεκινάνε από την πρώτη κιόλας στιγμή να ψάχνουν για τον θησαυρό: τα ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης.
Όταν βρήκαν αυτό που αναζητούσαν, αντιπροσωπεία τους ταξίδεψε μέχρι τη Ρώμη για να παρουσιάσει στον ποντίφικα το ιερό σεντούκι. Κάτι έκανε όμως τον Πάπα νευρικό, κάτι που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ήθελε να ξέρουν οι πιστοί. Για να εξαγοράσει λοιπόν τη σιωπή του χριστιανικού τάγματος, ο Πάπας τους χαρίζει πλούτο και εξουσία: είναι η ιδρυτική πράξη των Ναϊτών Ιπποτών!
Ο αριθμός τους αρχίζει να μεγαλώνει και σύντομα προσελκύονται πολλοί σταυροφόροι και ευρωπαίοι ιππότες στους Άγιους Τόπους, για να πολεμήσουν στο όνομα του Θεού κατά των άπιστων μουσουλμάνων. Με τα χρόνια όμως και ενόσω ο πλούτος και η εξουσία τους έχουν αγγίξει πια πρωτόγνωρα επίπεδα, ο βασιλιάς της Γαλλίας, Φίλιππος Δ’ (ο Ωραίος), πιέζει τον τότε Πάπα Κλήμη Ε’ να τους χαρακτηρίσει αιρετικούς και εχθρούς τελικά της χριστιανοσύνης. Ο Φίλιππος συλλαμβάνει τους Ναΐτες της Γαλλίας την Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου 1307 (απ’ όπου βγήκε και το Παρασκευή και 13), και μέσω φρικτών βασανιστηρίων το μοναστικό τάγμα ομολογεί τις εξωχριστιανικές του δραστηριότητες. Ακόμα και ο μέγας μάγιστρος Jacques de Molay εξομολογείται τα ιερά κρίματά του, αν και αργότερα ανασκευάζει την κατάθεσή του.
Πολλοί καίγονται στην πυρά και το τάγμα είναι πλέον παρελθόν. Το επίσημο τάγμα τουλάχιστον, καθώς όσοι γλίτωσαν τις διώξεις και τις σφαγές δρούσαν πια στο περιθώριο της ευρωπαϊκής ιστορίας, αν και αυτό θα μας απασχολήσει αργότερα. Κι αυτό γιατί το άλυτο μυστήριο παραμένει: τι βρήκαν οι Ναΐτες που ήταν ικανό να τους εξασφαλίσει απαράμιλλα προνόμια, πρωτόγνωρες παπικές βούλες και βασιλικές τιμές στα πέρατα του χριστιανικού κόσμου;
Πώς μετατράπηκαν δηλαδή οι Φτωχοί Στρατιώτες του Χριστού που στα πρώτα χρόνια τους ίππευαν τα άλογα ανά δύο λόγω της καταραμένης φτώχειας σε πολυεθνική μυστική σέχτα που έλεγχε πια το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, το οποίο λίγο-πολύ αυτοί είχαν ιδρύσει; Και γιατί το Βατικανό αποδείχθηκε τόσο πρόθυμο να τους εκχωρήσει προνόμια ζηλευτά και ανήκουστα για την εποχή, όπως φοροαπαλλαγές, λαφυραγωγία, λογοδοσία μόνο στον Πάπα και δυνατότητα επιβολής δικών τους φόρων;
Το ανεπανάληπτο δώρο του Πάπα Ιννοκέντιου Β’ στους πρώην Φτωχούς Συστρατιώτες έκανε το τάγμα πόλο έλξης για την ευρωπαϊκή αριστοκρατία και τσούρμο ευγενών εντάσσονταν πια εθελοντικά στις τάξεις του, καθώς η κάρτα μέλους στους Ναΐτες εξασφάλιζε τώρα μια ζωή τουλάχιστον χαρισάμενη. Εξοπλισμένοι σαν αστακοί και εκπαιδευμένοι στην εντέλεια, οι μοναχοί-μαχητές μετατράπηκαν σε ελίτ σώμα στρατού και διαδραμάτισαν κεφαλαιώδη ρόλο στην πολεμική ιστορία των Αγίων Τόπων. Πεντακόσιοι Ναΐτες έφταναν πια για να τα βάλουν με μουσουλμανικές στρατιές ακόμα και 26.000 αντρών, όπως φέρεται να συνέβη σε μάχη του 1177 μ.Χ. Αν και ήταν τα εξωστρατιωτικά κατορθώματά τους που θα έμεναν κυρίως γνωστά… Η γέννηση του τραπεζικού συστήματος
Για τη διευκόλυνση των δραστηριοτήτων τους στο εχθρικό έδαφος της Μέσης Ανατολής, την προστασία των προσκυνητών δηλαδή αλλά και των τεσσάρων μικρών χριστιανικών βασιλείων της περιοχής, οι Ναΐτες ανέπτυξαν ένα βολικό σύστημα για τους θρησκευτικούς ταξιδευτές: εμπιστεύονταν τα χρήματά τους στο παράρτημα των Ναϊτών στη χώρα τους και μπορούσαν κατόπιν να κάνουν ανάληψη της περιουσίας τους από το στρατηγείο του τάγματος στην Ιερουσαλήμ, μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων.
Οι ακαδημαϊκοί ισχυρίζονται σήμερα ότι οι Ναΐτες είχαν τη δυνατότητα να τοκίζουν τα χρήματα των προσκυνητών, κρατώντας την προμήθεια για τον εαυτό τους. Μια πρακτική που απαγορευόταν μάλιστα από τον επίσημο καθολικισμό και είχε δαιμονοποιηθεί ως τοκογλυφία. Οι ιστορικοί ανασυγκροτούν από τη χρηματοπιστωτική αυτή δράση των Ναϊτών τη γέννηση του τραπεζικού συστήματος, απ’ όπου και ξεπήδησαν οι Ιππότες ως οι πρώτοι πανίσχυροι και ζάμπλουτοι τραπεζίτες της οικουμένης.
Πλέον υποθηκεύονταν ακόμα και βασίλεια ολόκληρα για ένα χαμηλότοκο δάνειο, ενώ δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να ενεχυριάζονται τα πετράδια του στέμματος ευρωπαίων μοναρχών ως εγγύηση. Γαλλία, Πορτογαλία, Αγγλία, Αραγονία, Ουγγαρία και πολλά βασίλεια της Μέσης Ανατολής φιλοξενούσαν τώρα παραρτήματα του χρηματοπιστωτικού ιδρύματος των Ναϊτών, το οποίο έφτασε να διαχειρίζεται περισσότερα από 9.000 κτήματα και ιδιοκτησίες στις τέσσερις γωνιές της Γηραιάς Ηπείρου.
Πολλοί μύθοι που αφορούν στους υπερασπιστές του Ναού του Σολομώντα έλκουν την καταγωγή τους από την οικονομική αυτοκρατορία που σκάρωσαν, μετατρέποντας το προσκύνημα στους Άγιους Τόπους σε μπίζνα ολκής. Αν και ήταν το όρος που είχαν το στρατηγείο τους και οι θησαυροί που υποτίθεται ότι κρύβονταν τόσο στον Ναό του Σολομώντα όσο και στο γειτονικό σημείο όπου σταυρώθηκε ο Χριστός που θα γεννούσε τη μερίδα του λέοντος των ναΐτικων θρύλων.
Βρήκαν το Άγιο Δισκοπότηρο; Τμήμα από το Τίμιο Ξύλο; Κατείχαν τη Σινδόνη του Τορίνο (ήταν μάλιστα απόγονος Ναΐτη Ιππότη αυτός που έφερε για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας την Ιερά Σινδόνη); Ή μήπως την Κιβωτό της Διαθήκης; Η ιστορία μας περιπλέκεται ωστόσο όταν το τάγμα έχασε τη στρατιωτική του αίγλη. Όπως ξέρουμε, ο μουσουλμάνος Σαλαντίν έδιωξε τους Σταυροφόρους από την Ιερουσαλήμ το 1187, αναγκάζοντας τους μοναχούς-ιππότες να βαδίσουν πια τον δρόμο της υποχώρησης: το τελευταίο τους οχυρό στη Μέση Ανατολή (στη σημερινή Συρία) εγκαταλείφθηκε το 1303.
Έκτοτε, η πτώση τους υπήρξε ραγδαία: αφού απέτυχαν να καταλάβουν την Κύπρο, έπεσαν θύμα στις ορέξεις του Φίλιππου Δ’ μόλις 4 χρόνια αργότερα. Ο λόγος και γνωστός είναι και καλά καταγεγραμμένος: ο γάλλος βασιλιάς χρωστούσε τα μαλλιοκέφαλά του στους Ναΐτες και βρήκε ευκολότερο να τους κατηγορήσει ως αιρετικούς παρά να αποπληρώσει το κρατικό του χρέος. Στη δίκη-παρωδία της Αβινιόν, ο σύμμαχος του Φίλιππου, Πάπας Κλημης Ε’, αφόρισε το τάγμα και σηματοδότησε το (φανερό τουλάχιστον) αιματοβαμμένο τέλος του.
Τα επίσημα πρακτικά της παπικής ετυμηγορίας του 1308 δόθηκαν από το Βατικανό στη δημοσιότητα το 2011: ο Κλήμης δεν τους χαρακτήρισε αιρετικούς, παρά μόνο ανήθικους. Ο ίδιος σκόπευε μάλιστα να αναμορφώσει το τάγμα και να το ξαναβάλει στον ίσιο δρόμο του Θεού, αν και ήταν οι πιέσεις από τον γάλλο μονάρχη που τον ώθησαν να διαλύσει τελικά το τάγμα οριστικά το 1312, παραχωρώντας τα περιουσιακά του στοιχεία δεξιά και αριστερά (με τη μερίδα του λέοντος να πηγαίνει τώρα στους Ιωαννίτες Ιππότες).
Αν και δεν είναι εύκολο να δεχτεί κανείς ότι τόσος πλούτος, εξουσία και πολιτική επιρροή μπορούν να χαθούν από ένα παπικό φιρμάνι. Επιβίωσαν λοιπόν οι Ναΐτες, προσαρμόστηκαν και αφομοιώθηκαν από άλλες, ακόμα πιο απόκρυφες, σέχτες της Ευρώπης; Έχουν δίκιο οι Ελευθεροτέκτονες που ισχυρίζονται ότι είναι άμεσοι απόγονοι του τάγματος;
Ξέρουμε ότι όταν έπεσαν οι Άγιοι Τόποι στα χέρια των μουσουλμάνων, οι Ναΐτες (αλλά και τα άλλα μοναστικά τάγματα της Μέσης Ανατολής, όπως οι Ιωαννίτες και οι Τεύτονες Ιππότες) βρήκαν νέο σπίτι στη Γαλλία. Με τον τεράστιο πλούτο του και τη χώρα χρεωμένη στο ίδρυμά του, το τάγμα δεν έδινε λογαριασμό στον βασιλιά Φίλιππο, δημιουργώντας μια εκρηκτική κατάσταση κοντολογίς που καλούσε σε δραστικές λύσεις. Οι Ναΐτες της Γαλλίας κάηκαν στην πυρά και ο Πάπας αφόρισε το τάγμα μια και καλή, αν και εκτός Γαλλίας, πέρα από μερικές σποραδικές διώξεις, οι εναπομείναντες Ιππότες δεν πειράχθηκαν. Κι έτσι κάποιοι από αυτούς εντάχθηκαν στους Ιωαννίτες της Μάλτας και στους Τεύτονες, που είχαν επιστρέψει εν τω μεταξύ στην Πρωσία και τη Βόρεια Ευρώπη.
Αν και αυτό δεν θα ήταν το τέλος τους. Γιατί οι Τεύτονες Ιππότες επιβίωσαν για άλλα διακόσια χρόνια, πριν αφομοιωθούν από την Πρωσία και την Πολωνία…
Ελευθεροτέκτονες, οι άμεσοι απόγονοι των Ναϊτών;
Είναι γεγονός ότι αρκετοί αιώνες χωρίζουν το τέλος των Ναϊτών από την ιδρυτική πράξη των Μασόνων το 1717. Οι Ελευθεροτέκτονες ήταν τότε ένα προοδευτικότατο τάγμα που φλέρταρε με τις ιδέες του Διαφωτισμού, της δημοκρατίας και του Συντάγματος. Οι Στοές τους ήταν άλλοτε πολιτιστικά κέντρα διακίνησης ιδεών που συγκέντρωναν φιλόσοφους, επιστήμονες και καλλιτέχνες. Τόσο οι φωτισμένοι πατέρες των ΗΠΑ, όπως ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, αλλά και ο Βολταίρος και ο Μότσαρτ ήταν κάποτε μέλη τους. Εννιά υπογραφές μάλιστα στη αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και 13 υπογραφές στο πρώτο Σύνταγμα των ΗΠΑ έχουν μασονική καταγωγή.
Αρκετοί ιστορικοί και ακαδημαϊκοί μελετητές έχουν ωστόσο ισχυριστεί κατά καιρούς ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ των Ναϊτών Ιπποτών και των τόσων παρακλαδιών της μασονίας. Οι Μασόνοι Ναΐτες Ιππότες γεννήθηκαν λοιπόν και επισήμως στη βιβλιογραφία και όχι φυσικά από τον διακαή πόθο των Ελευθεροτεκτόνων να είναι άμεσοι απόγονοι του χριστιανικού μεσαιωνικού τάγματος. Η ερμητική αυτή ιστορία διατείνεται ότι μια χούφτα Γάλλοι Ναΐτες που επιβίωσαν από τη σφαγή κατέφυγαν στη Σκοτία, ασφαλές καταφύγιο τότε από τις διώξεις του καθολικισμού αλλά και του μανιασμένου Φιλίππου Δ’.
Στη Σκοτία βρήκαν λοιπόν ένα δεύτερο σπίτι στην τοπική μασονική Στοά, η οποία ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμη να τους εντάξει στις τάξεις της. Οι Ναΐτες δίδαξαν λέει στους σκοτσέζους Ελευθεροτέκτονες τις αξίες του ιπποτισμού αλλά και της πειθαρχίας, διασφαλίζοντας έτσι τη μακροημέρευση του τάγματός τους. Το μοναστικό τάγμα επιβίωσε στη σκιώδη του αυτή μορφή μέχρι και την επίσημη διακήρυξη της Ενωμένης Μεγάλης Στοάς της Βρετανίας το 1717. Σύμβολα εξάλλου της σύμπραξης Ελευθερομασόνων και Ναϊτών βρίσκουμε συχνά στη Σκοτία, ακόμα και στις ΗΠΑ, αν και θα εδώ θα επιστρέψουμε αργότερα, καθώς οι Ναΐτες φέρονται να ανακάλυψαν και τον Νέο Κόσμο πολύ πριν τον Κολόμβο!
Η τύχη των ιερών κειμηλίων
Διάφοροι θρύλοι αλλά και μαρτυρίες περιγράφουν το πώς οι Ναΐτες κατάφεραν να περισώσουν τους ιερούς θησαυρούς της χριστιανοσύνης από τα αρπακτικά χέρια του Φιλίππου. Ο λεγόμενος «θησαυρός των Ναϊτών» έζησε μια δεύτερη ζωή και συχνά-πυκνά στον ιστορικό χρόνο εμφανίζεται κάποιος που ανατροφοδοτεί τον μύθο. Καθ’ όλο τον 17ο, 18ο και 19ο αιώνα, πλήθος πηγών τοποθετούσαν τα ιερά κειμήλια που κρατούσαν επτασφράγιστο μυστικό οι Ναΐτες σε κρύπτες στην Πορτογαλία και την Καταλονία, ισχυρά ευρωπαϊκά προπύργια του τάγματος. Η τοπογραφία των ιερών κειμηλίων των Ναϊτών απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, αν και η Βόρεια Ισπανία συνεχίζει να κρατά τα συνωμοσιολογικά σκήπτρα.
Πλάι βέβαια στα κειμήλια της χριστιανοσύνης, δεν είναι λόγοι αυτοί που δηλώνουν εμφατικά ότι οι Ναΐτες κατά τις περίφημες ανασκαφές τους στο Όρος του Ναού δεν βρήκαν (ή δεν βρήκαν μόνο) χριστιανικούς θησαυρούς αλλά και μουσουλμανικούς! Ιερά κειμήλια του Κορανιού υποτίθεται ότι είναι επίσης θαμμένα κοντά στα ερείπια του Ναού του Σολομώντα και αυτός ήταν λέει ο λόγος που τους αναθεμάτισε ο Πάπας, καθώς είχαν πλέον απομακρυνθεί από τη χριστιανική αποστολή τους.
Αν και το Άγιο Δισκοπότηρο παραμένει σταθερά των θεωριών συνωμοσίας! Σύμφωνα με την παραδοσιακή σχολή συνωμοσιολογικής σκέψης, οι Ναΐτες μετέφεραν στις αποσκευές τους το ιερό κειμήλιο από τους Άγιους Τόπους στη Σκοτία, μετά τις διώξεις τους στη Γαλλία. Το Παρεκκλήσι Rosslyn, γεμάτο από σύμβολα των Ναϊτών και των Μασόνων, υποτίθεται ότι κρύβει στα σπλάχνα του το κύπελλο που χρησιμοποίησε ο Ιησούς στον Μυστικό Δείπνο.
Η ασίγαστη αρχαιολογική σκαπάνη των Ναϊτών φέρεται να έφερε στο φως τα πάντα: από μυστικά που περιλήφθηκαν αργότερα στη μυθολογία της Μασονίας, εβραϊκά κειμήλια από τον Ναό του Σολομώντα, ισλαμικούς θησαυρούς από το αρχαίο τέμενος, τα σύμβολα της χριστιανοσύνης και την Κιβωτό της Διαθήκης φυσικά! Αν και όχι την ίδια την Κιβωτό, διορθώνουν λίγο αργότερα οι συνωμοσιολόγοι αυτής της γραμμής, παρά την ανεκτίμητη γνώση ότι οι Πλάκες του Νόμου μεταφέρθηκαν στην Αιθιοπία πριν από την πρώτη καταστροφή του Ναού του Σολομώντα.
Η πληροφορία αυτή χαράχτηκε με κωδικοποιημένο τρόπο σε παρεκκλήσι της Γαλλίας, η καταστροφή του οποίου διατάχθηκε από τον μέγα μάγιστρο του τάγματος στο Παρίσι όταν άρχισαν οι περιπέτειες των Ναϊτών με το γαλλικό στέμμα. Η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Λαλιμπέλα της Αιθιοπίας είναι ο τόπος που φυλάσσεται υποτίθεται η Κιβωτός της Διαθήκης, γνώση που προσπάθησαν να εξαφανίσουν οι Ναΐτες, αν και ήταν αυτοί που έχτισαν τον συγκεκριμένο ναό πάνω στον χώρο φύλαξης του κειμηλίου.
Ήταν το 1357 μ.Χ. όταν η χήρα του αριστοκράτη Geoffrey του Charney, απόγονου του μάγιστρου Geoffroi de Charney που κάηκε δίπλα στον ίδιο τον de Molay, αποκάλυψε στην οικουμένη την Ιερά Σινδόνη. Η θεωρία κάνει εδώ λόγο ότι η Σινδόνη ήταν στα χέρια των Ναϊτών τουλάχιστον από το 1204 μ.Χ., όπως και το πιστοποιητικό ταφής του Ιησού, γραμμένο στα εβραϊκά, ελληνικά και λατινικά.
Πιστό αντίγραφο της μορφής που απεικονίζεται στη Σινδόνη του Τορίνο έχει βρεθεί ήδη από το 1945 σε εκκλησία κωμόπολης της Αγγλίας, κάτι που αποδεικνύει σε όποιους είναι έτοιμους να πιστέψουν ότι το ιερό κειμήλιο ήταν στα χέρια των Ναϊτών εδώ και αιώνες. Η χρονολόγηση με άνθρακα έδειξε ότι το αντίγραφο χρονολογείται από το 1280 μ.Χ.
Η κατάρα του de Molay
Ο Jacques de Molay κάηκε στην πυρά δίπλα στον μισοτελειωμένο καθεδρικό της Νοτρ-Νταμ του Παρισιού πριν από 700 χρόνια. Ο θάνατός του θα πυροδοτούσε τόσες θεωρίες συνωμοσίας όσο και η δολοφονία του Κένεντι, μόνο που οι αιώνες που μας χωρίζουν από τη μαρτυρική εκτέλεση του μέγα μάγιστρου του τάγματος των Ναϊτών τις έχουν κάνει σαφώς πιο ιστορικές!
Ως ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών Ιπποτών, ο de Molay κατηγορήθηκε για βλασφημία αλλά και σεξουαλική παρέκκλιση, όπως και τόσοι ακόμα Ναΐτες της εποχής. Ο σοδομισμός και οι ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις περιλαμβάνονταν πια στην ημερήσια παπική ατζέντα με τις κατηγορίες κατά του τάγματος, πλάι στις αιρετικές καταδικαστικές αποφάσεις. Μέχρι και για σατανισμό κατηγορήθηκαν οι Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού ώστε να κηλιδωθεί το όνομά τους και να χρησιμεύσει ως άλλοθι στον Φίλιππο για να εξαφανίσει το τάγμα από προσώπου γης.
Ο Γάλλος ηγεμόνας έβαλε να τον βασανίσουν φριχτά πριν τον παλουκώσει στην πυρά πάνω στο μικροσκοπικό νησάκι του Σηκουάνα τον Μάρτιο του 1314: ήταν η ζοφερή κορύφωση του δράματος των Ναϊτών που είχε αρχίσει πριν από εφτά χρόνια. Ο ίδιος ο βασιλιάς διέδιδε τις φήμες για τις ιερόσυλες και ομοφυλοφιλικές πρακτικές μύησης του τάγματος, ώστε να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον τους.
Ο de Molay καταράστηκε όμως στην πυρά τους ηθικούς αυτουργούς της εκτέλεσής του, τον Φίλιππο της Γαλλίας και τον Πάπα Κλήμη Ε’, προβλέποντας ότι θα τους συναντούσε στον άλλο κόσμο πριν από τέλος της χρονιάς. Όπως και έγινε! Ο Κλήμης πέθανε μόλις έναν μήνα αργότερα και ο μονάρχης της Γαλλίας σκοτώθηκε σε κυνηγετικό ατύχημα πριν εκπνεύσει το 1314. Ατάραχος και αγέρωχος ο μάγιστρος ξεστόμισε την ώρα που τον τύλιγαν οι πύρινες γλώσσες την κατάρα, με την ευχή ότι με τη βοήθεια του Θεού οι Ναΐτες θα εκδικούνταν κάποια στιγμή το ευρωπαϊκό κατεστημένο που τους γκρέμισε.
Η απάνθρωπη εκτέλεση του Μέγα Μάγιστρου ήταν λοιπόν αυτή που πείσμωσε τους εναπομείναντες Ναΐτες όχι μόνο να εκδικηθούν μια μέρα τον θάνατό του, αλλά και να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Έτσι θα ξεπλήρωναν την ντροπή και βάλθηκαν λέει να το κάνουν πράξη μέσω της διάχυσής τους σε άλλες σκιώδεις οργανώσεις, όπως οι Τέκτονες, οι Illuminati και προσφάτως η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Στο σκοτσέζικο μάλιστα τάγμα των Ναϊτών υποτίθεται ότι υπήρχε και ο υψηλότατος βαθμός του «Εκδικητή», με τις δικές του αρμοδιότητες να είναι το ποδοπάτημα της καταδικαστικής παπικής βούλας και ο αφανισμός της γαλλικής μοναρχίας. Μασονικός θρύλος έλκει την καταγωγή του από την εκτέλεση και την κατάρα του Jacques de Molay.
Περιττό να αναφερθεί λοιπόν ποιος ήταν ο κινητήριος μοχλός της Γαλλικής Επανάστασης, του δημοκρατικού κινήματος που έφερε στην γκιλοτίνα τον Λουδοβίκο ΙΣΤ’! Ανώνυμος γάλλος Ελευθεροτέκτονας (ή μήπως Ναΐτης;) λέγεται μάλιστα πως όρμησε στη λαιμητόμο, βούτηξε τα χέρια του στο βασιλικό αίμα (ή, κατά άλλες πηγές, άρπαξε το κεφάλι και το σήκωσε από τα μαλλιά) και ούρλιαξε: «Jacques de Molay, δικαιώθηκες»!
Η ανακάλυψη της Αμερικής
Και για το τέλος, ώρα να δούμε το καλύτερο συνωμοσιολογικό σενάριο που αφορά στους Ναΐτες. Ήταν στη δεκαετία του 1980 κυρίως όταν ένα κύμα από εκδόσεις και δημοσιεύσεις βάλθηκε να βρει αναλογίες και συνέχεια μεταξύ της ιστορικής παρουσίας των Ναϊτών στη Σκοτία και της ανάδυσης των Μασόνων Σκοτσέζων Ναϊτών στον Νέο Κόσμο. Η διασύνδεση του Παρεκκλησιού Rosslyn, των Ελευθεροτεκτόνων, των Ναϊτών και του Αγίου Δισκοπότηρου έχουν αποτελέσει αντικείμενο ευρύτερης υπόθεσης, με τη λογοτεχνία να έρχεται απλώς να εκμεταλλευτεί το πράγμα μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Ήταν λοιπόν ένας μικρός και χαμένος στολίσκος των Ναϊτών που τα έκανε όλα, αν πιστέψουμε τα πρακτικά της φρικιαστικής ανάκρισης του Jean de Chalons από τη μεσαιωνική Ιερά Εξέταση, όταν τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι: Ο μάγιστρος Gerard de Villiers, για να γλιτώσει τη σύλληψή του, είχε αποδράσει με 18 πλοιάρια και 50 άλογα, μεταφέροντας φυσικά στα αμπάρια τους όλο τον θησαυρό των Γάλλων Ναϊτών. Όπως ξέρουμε, η Σκοτία έγινε ο τόπος προορισμού των κατατρεγμένων ιπποτών και σύντομα ο στολίσκος αυτός βρήκε τον δρόμο του προς την Αμερική, ακολουθώντας τα αρχαία θαλάσσια μονοπάτια των Βίκινγκ, τα οποία γνώριζαν εξάλλου καλά οι σκοτσέζοι θαλασσοπόροι.
Οι Ναΐτες φέρονται να κατέπλευσαν αρχικά στη Nova Scotia του Καναδά και από κει να βρήκαν αργότερα πέρασμα στην περιοχή που θα γινόταν αιώνες αργότερα γνωστή ως ΗΠΑ, όπου και αποθήκευσαν με πάσα μυστικότητα το σεβαστό τους κομπόδεμα. Ακόμα όμως κι αν αυτό το σενάριο δεν επιβιώνει στην ψύχραιμη ανάλυση, οι Ναΐτες πέρασαν στην Αμερική μέσα από τη Μασονία, καθώς όπως είπαμε ήταν οι κυνηγημένοι Ναΐτες που ίδρυσαν τον Ελευθεροτεκτονισμό. Τα σύμβολά τους υιοθετήθηκαν εν πολλοίς από τους Ελευθεροτέκτοντες και αντίστοιχες παραστάσεις συναντάμε τόσο στη Σκοτία όσο και την Αμερική.
Η απήχηση των Ναϊτών Ιπποτών παρά τους τόσους αιώνες που μας χωρίζουν από τη δράση τους παραμένει εντυπωσιακή σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τα μεσαιωνικά τους καμώματα, αν και είναι περισσότερο αυτό που χύνεται για τη δραστηριότητά τους μέσα σε άλλες μυστικιστικές σέχτες, αυτές που επιβουλεύονται δηλαδή τον κόσμο μας και απεργάζονται μυστικά σχέδια για τη νέα παγκόσμια τάξη.
Ολοκληρώνοντας, ένα ιστορικό ερώτημα παραμένει και δεν έχει ακόμα ικανοποιητική απάντηση: όταν ο Φίλιππος Δ’ μάντρωσε τους Γάλλους Ναΐτες ώστε να απαλλαγεί από τον βραχνά της αποπληρωμής των δανείων που τους όφειλε, πίστευε ότι ο ζηλευτός πλούτος των ιπποτών θα περιερχόταν πια στα χέρια του. Δεν βρήκε όμως μήτε φράγκο ζωγραφιστό! Μπορεί ο Πάπας να είχε εκχωρήσει τώρα όλα τα ακίνητα περιουσιακά τους στοιχεία στους Ιωαννίτες Ιππότες και σε αντίστοιχα τάγματα, πού ήταν όμως το αμύθητο παραδάκι των άλλοτε Φτωχών Στρατιωτών του Χριστού;
Όταν οι άντρες του περικύκλωσαν τους Ναΐτες, δεν υπήρχε τίποτα να βρεθεί. Μήπως είχαν ειδοποιηθεί για τη συνωμοσία εναντίον τους; Ο στόλος τους εξαφανίστηκε εξάλλου τον ίδιο καιρό που χάθηκε από προσώπου γης και ο θησαυρός τους. Όσο δεν παίρνουμε ικανοποιητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ο μύθος των Ναϊτών Ιπποτών θα συνεχίζει να ζει!
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου