Που να ξερες Μαρία;

Τασία, η γυναίκα σύμβολο του λαθρεποικισμού.

Που να 'ξερες Μαρία, όταν πήδαγες απ' την ταράτσα του υπο κατάσχεσιν σπιτιού σου,

σε ποιους προορίζονταν να πάει...

Όχι, δεν έχω καμία αμφιβολία...
Αργά ή γρήγορα, οι ορδές των λαθρεποίκων θα εγκατασταθούν στα σπίτια που αρπάξανε οι τράπεζες και το δημόσιο από εμάς τους Έλληνες, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Φυσικά και δεν θα τους πάρουνε στην Εκάλη [κι όχι επειδή εκεί δεν υπάρχει μετρό]
Φυσικά και δεν θα τους πάρει καμία Τασία στο υπουργείο της [να τανε στο κρεβάτι της, το συζητάμε...]
Φυσικά και δεν θα σταματήσουνε να φέρνουν κι άλλους...
Η μοίρα μας είναι προαποφασισμένη. Θα μας αντικαταστήσουν. Όλους και όλες.
Και με τα έξοδα, δικά μας...

Κι έρχομαι τώρα εγώ και συλλογιέμαι...
Πως την έλεγαν μωρέ εκείνη τη γυναίκα στη Χαλκίδα, που έπεσε από τη ταράτσα του σπιτιού της στον ακάλυπτο, μαζί με τον γιο της?
Το πρώτο αίμα που χρεώθηκε στον συριζα... Την πρώτη από τις χιλιάδες αυτοκτονίες που θα αποσιωπήσουν όλα τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης...
Να την λέγανε Μαρία? Να την λέγανε Σοφία? Να την λέγανε Αθηνά?
Όπως και να τη λέγανε, πλάι στο τσακισμένο χέρι της, βρέθηκε ένα σημείωμα.
Και τι σημείωμα?
Το κατασχετήριο του σπιτιού της...

Όχι δεν είπανε τίποτα γι αυτό στις τηλεοράσεις. Δεν έπρεπε να χαλάσει η νιρβάνα του brussels group και των νέων "θεσμών". Ούτε για το κατασχετήριο έκαμαν κουβέντα. Κάτι μισόλογα μόνον από τους μπάτσους και μια θλιβερή φωτογραφία της "εντολής κατάσχεσης", που την καταχώνιασαν στα αρχεία.
Σαν να είχε πεθάνει για το τίποτα αυτή η Μαρία, η Δήμητρα, η Σταυρούλα. Σαν να μην ξεμεινε ούτε ένα ίχνος της στον κόσμο

Κι η Τασία θέλει να νοικιάσει λέει άδεια διαμερίσματα για τους λαθρέποικους. Τους μελλοντικούς κατακτητές της γης των Ελλήνων.
Γιατί όχι, το σπιτάκι της Μαρίας? Σαν κι αυτό διαθέτουν οι τράπεζες και το δημόσιο μυριάδες. Κάθε σπίτι κι ένας θάνατος.
Αμ' απάνω στα πτώματα των λαών βολεύουνται οι κατακτητές τους...

Τασία, η γυναίκα που θα γίνονταν το "μαύρο" ανέκδοτο...

Ποιος να το πίστευε Μαρία, ότι εσύ και η κάθε Μαρία θα τσακιζόσασταν κάποτε στην άσφαλτο,

για να 'ρθουν να εγκατασταθούν στα σπίτια σας τα ορφανά του Σόρος...

Λοιπόν, πρέπει αληθινά να είσαι πολύ άρρωστος στην ψυχή για να γίνεις μια Τασία... Και πρέπει να είσαι πολύ άρρωστος στο μυαλό για να δικιολογείς μια Τασία...

Θα πρέπει ξέρεις, να μισείς θανάσιμα όλα αυτά που σε αποτελούν!
Τη γλώσσα σου, την ιστορία σου, τις παραδόσεις σου, τον γείτονα σου, τις ρίζες σου - ότι αίμα κυλάει στα κύτταρα σου κι ότι κώδικα αξιών σ' ανάθρεψε στον ανθρώπινο πολιτισμο.
Θα πρέπει να είσαι γεμάτος θάνατο για να αγνοήσεις τον θάνατο της Μαρίας. Κι ενώ χιλιάδες Μαρίες τσακίζονται από τις ταράτσες τους κάθε μέρα, εσύ να ψάχνεις να βρεις που θα βολέψεις τους λαθρεποίκους.

Αυτό δεν είναι δείγμα αγάπης για τον άνθρωπο. Αυτό είναι απόδειξη μίσους για τον ίδιο τον εαυτό σου...

Γιατί το όμαιμον, το ομόθρησκον και το ομόγλωσσον είσαι εσύ, σε συλλογική κλίμακα.
Κι η Μαρία δεν είναι ίσια κι όμοια με τον ξένο, ότι καλό κι αν είναι ο ξένος. Η Μαρία είναι κομμάτι της συλλογικής σου Μοίρας κι όταν στέλνεις στην αυτοκτονία αυτήν, ενώ αντίθετα διασώζεις τον ξενο, είναι σαν για πάντα να παίρνεις την ταυτότητα ενός ξένου μέσα στον ίδιο σου τον κόσμο...

Τασία, η γυναίκα Φρέντυ Κρούγκερ του Έλληνα χρεοφειλέτη... Αχ, Μαρία...

Που χάθηκε μωρέ εκείνο το λεύκωμα που είχες, γεμάτο φωτογραφίες απο τα παλιά...

Θυμάσαι? Τότε που ακόμα κοίταζες το μέλλον με γελαστα ματια...

Που πήγε η Ελλλάδα μας, Μαρία? Ποιος φτύνει τώρα στις παλιές μας φωτογραφίες?

Ποιοι ξένοι θα αρπάξουν τώρα το σπίτι σου και τη ζωή σου?

Γίναμε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, Μαρία...

Κομμάτια κρέας, που σαπίσαμε και μας πετάξανε στα σκουπιδια των εθνων,

να μας φάνε τα σκυλιά της βαρβαρότητας...

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, Μαρία...
Θάνατοι σαν τον δικό σου θα υπάρξουν πολλοί ακόμα. Τασίες και λαθροκατακτητές καραδοκούν στα σύνορα της ζωής σου. Κι αυτό εκεί το λεύκωμα που χες βάνει μέσα τη φωτογραφία του πρώτου σου έρωτα, κάποια Τασία θα βρεθεί να το παραχωρήσει στους λαθροκατακτητές μας, για να ανάβουν τους ναργιλέδες τους...

Έτσι γίνονταν πάντα, Μαρία...
Απάνω στους τάφους των νεκρών μας χοροπηδούσαν οι βέβηλοι. Οι εφιάλτες και οι τασίες... Αλλά, να...
Οι Τασίες κι οι Εφιάλτες που τόσο μας μίσησαν, δεν υπολόγισαν ποτέ τους, ότι αυτοί οι τάφοι, δεν είναι μοναχά δυο φτυαριές χώμα. Είναι και Ιστορία, είναι και Μνήμη, είναι και Αίμα.
Φυλετικό αίμα. Συλλογική μνήμη. Αιματωμένη ιστορία...
Και θα ρθει η ώρα, Μαρία...

Πάντοτε έρχονταν...
ΠΗΓΗ