Μόνο που δεν έγινε καμιά προσπάθεια απόκτησης μεταναστευτικής πολιτικής, ούτε υπολογίσθηκαν οι επιπτώσεις από την αύξηση του αριθμού τους. Τα μεγάλα λόγια περί «ενσωμάτωσης» (κάποιοι αμαθείς δήθεν προοδευτικοί στην Ελλάδα, μίλησαν και για αφομοίωση, μη αντιλαμβανόμενοι πως πρόκειται για παραβίασης της ατομικότητας του καθενός) ήσαν μόνο λόγια. Και φθάσαμε μόλις σήμερα να γίνει αντιληπτός ο κίνδυνος. Όσοι προειδοποιούσαμε από καιρό, ήμασταν οι κακοί, σε αντίθεση με τους «ανθρωπιστές», οι οποίοι προλείαναν το έδαφος.
Τα συμβάντα στο Παρίσι αποτελούν συνέχεια των αποτρόπαιων πράξεων των μασκοφόρων αποκεφαλιστών -εν ονόματι του Ισλάμ-, με ευρωπαϊκή προέλευση, οι οποίοι με αντίληψη ισλαμικώς μεσσιανική άρχισαν να γίνονται εσχάτως μόνιμο φαινόμενο τηλεοπτικής και διαδικτυακής βοράς προς κατανάλωση. Το φαινόμενο αυτό έφερε στην επιφάνεια το θέμα της ισλαμικής παρουσίας στην Ευρώπη, το οποίο μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν περιορισμένο σε ακαδημαϊκές συζητήσεις.
Ο κ. Χρήστος Ιακώβου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών, έγραψε στον «Φιλελεύθερο» ότι μέσα από το θέμα αυτό προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα. Τι κάνει μέρος των μουσουλμάνων της Ευρώπης να εχθρεύεται τόσο πολύ τις δυτικές χώρες αλλά και τον πολιτισμό των κοινωνιών μέσα στις οποίες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν;
Σήμερα, το Ισλάμ αποτελεί μέρος του δημογραφικού και πολιτιστικού τοπίου της Ευρώπης. Οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης είναι Ευρωπαίοι πολίτες που θα παραμείνουν ως μόνιμο τμήμα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό το καθεστώς μονιμότητας σε συνδυασμό με την σταδιακή δημογραφική έκρηξη, που συντελείται με τη δεύτερη και τρίτη γενεά, και την κοινωνική απομόνωση, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, έχουν εγείρει πολλά ερωτήματα αναφορικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις αυτής της μεταφύτευσης του Ισλάμ στην Ευρώπη.
Από πλευράς ενός πολύ μεγάλου μέρους Ευρωπαίων, η πραγματικότητα αυτή αντιμετωπίζεται ως απειλή για το μελλοντικό χαρακτήρα της Ευρώπης, τόσο τον κοινωνικό όσο και τον πολιτικό. Από την άλλη πλευρά, οι μουσουλμάνοι αντιμετωπίζουν την παρουσία τους στον Ευρωπαϊκό χώρο με ανασφάλεια και περιχαράκωση, αφού βλέπουν την πιθανότητα απώλειας της θρησκείας, της κουλτούρας και κατ’ επέκταση της διαφορετικής τους ταυτότητας.
Ο κ. Ιακώβου υποστηρίζει ότι το κεντρικό σημείο για την κατανόηση αυτής της σχέσης είναι ότι το Ισλάμ αποτελεί πρωτίστως μία εξ αποκαλύψεως θρησκεία με ισχυρή πίστη στην παγκόσμια εγκυρότητά της και παράλληλα ένα τρόπο ζωής. Ως εκ τούτου, το Ισλάμ δεν είναι, και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται, απλώς ως ένα ιδιαίτερο πολιτιστικό χαρακτηριστικό μίας ομάδας ανθρώπων που προέρχονται από χώρες έξω από την Ευρώπη.
Επιπλέον, η ανάλυση για τους μουσουλμάνους στην Ευρώπη πρέπει να στηρίζεται, εν πολλοίς, στον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι αυτοπροσδιορίζονται και πως αντιλαμβάνονται το Ισλάμ μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον και όχι στο πώς οι Ευρωπαίοι τους εκλαμβάνουν.
Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο έντονο ενόσω αυξάνεται ραγδαία ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ευρώπης και το χάσμα αυτό δεν φαίνεται να αμβλύνεται. Η εξέλιξη αυτού του ζητήματος θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το κατά πόσο θα υπάρξει μία νέα κοινωνική εκδοχή του Ισλάμ στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, θα υπάρξει η δημιουργία του Ευρω-Ισλάμ ή θα συνεχιστεί η σημερινή προβληματική σχέση.
Η ιδέα για μετεξέλιξη του ακραίου ισλάμ σε Ευρω-Ισλάμ, δηλαδή στην ήπια εκδοχή του, μπορεί να φαίνεται ωραία ως προοπτική -άλλωστε εκεί στηρίχθηκε και ο επιχειρούμενος «πολυπολιτισμός», όμως έχει πολλούς αρνητές της. Όχι γιατί δεν την αποδέχονται, αλλά επειδή είναι βέβαιοι πως οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι θα υποκύψουν στην βία των ακραίων. Άλλωστε, το έγραψε και ο κ. Ιακώβου, ότι το ισλάμ είναι τρόπος ζωής, που δεν επιδέχεται αλλαγές.
Ο Μακεδών
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου