Μόνο θα αναφέρω τον σπουδαιότερο από τους λόγους αυτούς, τώρα που ο όρκος της προεκλογικής μου σιωπής δε με δεσμεύει πια: αν πρόκειται να κιοτέψει ο Συ.Ριζ.Α., σκεφτόμουν, και να τα κάνει σκατά -και συγχωρέστε μου την αθυροστομία και την λανθάνουσα κοπρολογία, αλλά αυτή είναι η καταλληλότερη λέξη- όντας αυτοδύναμος δεν θα έχει τη δικαιολογία να λέει ότι οι κυβερνητικοί εταίροι του δεν του επέτρεψαν την πραγμάτωση των υπεσχημένων.
Και πράγματι, αυτός ο κίνδυνος και τώρα ελλοχεύει, αλλά φρονώ ότι θα ήταν πολύ μεγαλύτερος, αν έμεναν εκτός Βουλής οι Ανεξέλ. Αυτό ακριβώς εύχονταν οι δημο(σ)κόποι -που διέλυσαν και τις τελευταίες αμφιβολίες για τα τυχόν υπολείμματα αξιοπιστίας τους, προδικάζοντας ως την τελευταία στιγμή ότι οι (με δύο «μ» κύριε διορθωτά, παρακαλώ) Καμμένοι Έλληνες θα έμεναν εκτός της νέας Βουλής.
Για να σου πω την πάσα αλήθεια μου, αντιμνημονιακό μου πληκτρολόγιο, μου πέρασε από το μυαλό να την σβουρίξω την ψήφο μου στους Ανεξέλ, να βάλω πλάτη για το δικό τους 3% που το θεωρούσα εξ αρχής χρήσιμο, αλλά σκέφτηκα ψυχραιμότερα κι είπα ότι εδώ στην Κρήτη, η ψήφος μου θα πήγαινε χαμένη. Θα την έπαιρνε ούτως ή άλλως με τον ληστρικό αυτόν εκλογικό νόμο που ισχύει και που πρέπει να αλλάξει, το πρώτο κόμμα. Οπότε, όφειλα να ψηφίσω το κόμμα που, για τίποτα στον κόσμο δεν έπρεπε να μείνει δεύτερο. Αλίμονο μας, αν ο Αλέξης έχανε την πρωτιά! Τότε, θα συνέχιζαν αβέρτα και με μεγαλύτερο ακόμα θράσος το ξεπούλημά μας, οι άθλιοι εθνικοί μας ολετήρες!
Συ.Ριζ.Α. δαγκώτο, λοιπόν, ό,τι κι αν σήμαινε εχθές αυτό -και για πρώτη φορά στη ζωή μου, ψήφισα ό,τι και η παλαιοπασόκα μάνα μου, ακραιφνής συριζαία, από το 2012 αυτή, αν έχεις στο Θεό σου!
Είμαι χαρούμενος σήμερα, γιατί αν έμεναν εκτός της νέας μας Βουλής οι Ανεξέλ -και με δεδομένη την αρτηριοσκληρωτική στάση του Μητσάρα, ο Συ.Ριζ.Α. θα έπρεπε να συγκυβερνήσει με τους άνω ποταμών προερχόμενους, προκειμένου να μην πέσει η Τρίτη εντολή στο λάκκο με τα μαύρα φίδια!
Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση, η αριστερά του Ευκλείδη Τσακαλώτου πώς θα μπορούσε να συνεργαστεί με τον λουόμενο στο Ποτάμι, αχαρακτήριστο Θεοχάρη?
Πώς θα μπορούσε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι και να κουβεντιάσει στα σοβαρά, ο Κώστας Λαπαβίτσας, με τους ανεκδιήγητους μεταπολιτικούς (sic) νεοφιλελέδες και τα άλλα φερτά υλικά της Δράσης, όταν η πρώτη προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης είναι η εξεύρεση πόρων για να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση?
Το πιο αστείο είναι ότι γράφοντας αυτές τις γραμμές, ακούω στο ραδιοφώνο το alter ego του τυχοδιώκτη Ραγκόζιν, να αποφαίνεται με το χαρακτηριστικό, σπουδαιοφανές τους ύφος, ότι οι Ανεξέλ εκπροσωπούν ακροδεξιές και αντιευρωπαϊκές απόψεις. Αλλά, δεν ξέρω τι θα πεις εσύ, εμένα δε μου ακούγεται καθόλου ακροδεξιό το πάνδημο αίτημα για τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους. Αντίθετα, η σπουδαιότητα αυτού του αιτήματος αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία σήμερα, που η Ελλάδα λέει κατά σχετική, τουλάχιστον, πλειοψηφία, ένα μεγάλο «όχι» στη διαπλοκή και τη διαφθορά, κι ακόμα περισσότερο, όταν ο λογιστικός έλεγχος είναι και συνομολογημένη υποχρέωση προς τους Ευρωπαίους εταίρους! Άλλο αν για μερικούς, τα καλά και συμφέροντα…
Εφόσον όμως υποχρεωνόταν ο Συ.Ριζ.Α. να λουστεί το Ποτάμι, πιθανότατα θα αναγκαζόταν να ηγηθεί ενός θνησιγενούς σχήματος, που προς μεγάλη τέρψη των εθνικών μας νταβατζήδων, καθόλου δεν αποκλείεται να οδηγούσε γρήγορα τη χώρα στην αγκαλιά της «Σοβαρής Χρυσής Αυγής», η οποία έχει βαθιές «Ρίζες» στην Ελλάδα -και μας κάνει πάντα καλό να διαβάζομε και λίγη ιστορία, για να θυμόμαστε πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του νεοφασισμού στην Ελλάδα!
Τώρα που σχηματίστηκε η κυβέρνηση κι ησυχάσαμε, ας κάνω και μια αναφορά στους συντρόφους των ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ικανοποιώντας τον πολιτικό τους ναρκισσισμό στέρησαν την αυτοδυναμία από τον Συ.Ριζ.Α. Αλλά να ξέρουν ότι, αν μη τι άλλο, στέρησαν και τη χαρά από κάτι θαυμάσιες κυρίες, όπως η αγαπητή μου κ. Αλίκη, που πέρασε τα παραγωγικότερα χρόνια της ζωής της σε μια μαούνα από τη Μακρόνησο στον Πειραιά και τανάπαλιν για Γυάρο ή Άη-Στράτη -και που έβαλε η καημένη τα κλάματα από τη συγκίνηση, νωρίς χθες το βράδυ, όταν της είπε η κόρη της ότι ο Συ.Ριζ.Α. πάει για αυτοδυναμία! Της πήραν τη χαρά μέσα από την ψυχή...
Εκ του αποτελέσματος, πάντως, δεν είμαι πια θυμωμένος με τους ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτοί δεν έχουν κανένα πολιτικό μαγαζάκι να προστατέψουν, όπως έχει ο Μητσάρας, για τον οποίο κάθε ψήφος μεταφράζεται και μετράει σε ευρώ ή σε δραχμές, δεν έχει σημασία το νόμισμα, αρκεί το χρήμα να πέφτει. Αντιθέτως, μ’ αρέσει το αίμα τους που βράζει και σέβομαι την επαναστατικότητά τους, έστω κι αν είναι ατελέσφορη -πλην όμως δεν μπορώ να μη σχολιάσω της ειρωνεία της τύχης τους: χωρίς να προστίθενται ή να αφαιρούνται τα εκλογικά ποσοστά, ασφαλώς, ακριβώς το ποσοστό που μάζεψαν οι ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν εκείνο που στέρησε την αυτοδυναμία από τον Συ.Ριζ.Α. υποχρεώνοντάς τον, de facto, να πατήσει φρένο σε διάφορες ιδεοληψίες των στελεχών του στενού του πυρήνα, που τόσο κοντινές είναι στις θέσεις των ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά που κάνουν τους περισσότερους από τους σημερινούς ψηφοφόρους του Συ.Ριζ.Α. να δυσφορούν.
Διότι, πώς να το κάνομε? Δεν μπορείς να φορολογήσεις τον εφοπλισμό, όπως διατείνονται διάφοροι γραφικοί που δεν καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα συζητούν! Μπορείς να φορολογήσεις τις βίλες των εφοπλιστών που κρύβονται πίσω από τις off-shore εταιρίες τους, κι οφείλεις να το κάνεις! Εξίσου, οφείλεις να σταματήσεις –που ξανακούστηκε στον κόσμο- τη φορολόγηση των εφοπλιστών σε… εθελοντική βάση. Όμως, τον εφοπλισμό καθεαυτό δεν μπορείς να τον φορολογήσεις περισσότερο απ’ όσο ανέχονται οι ίδιοι οι εφοπλιστές εντός ενός γνωστού εκ των προτέρων, αυστηρά ποσοτικοποιημένου και σαφώς μετρήσιμου πλαισίου, που αν παραβιαστεί, τότε υποστέλει ο εφοπλιστής την ελληνική σημαία ακόμα και μεσοπέλαγα αν του καπνίσει, για να κάνει έπαρση της μαλτέζικης, που είναι κι αυτή ευρωπαϊκή και που θα τον συμφέρει καλύτερα. Κι από εδώ πάνε και οι άλλοι: τους πειρατές παππούδες τους μπορούσε, ίσως, κανείς να τους πιάσει καμιά φορά και στο φιλότιμο, αλλά οι εγγονοί τους σπουδάσανε στα πιο ακριβά και τα πιο σπουδαία αμερικάνικα πανεπιστήμια την αφιλοτιμία, οπότε ξέχνα το!
Ούτε είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να στηθεί στο φράχτη του Έβρου υπηρεσία έκδοσης ελληνικών διαβατηρίων για όλους της γης τους κολασμένους που θα φτάνουν έως εκεί. Αντίθετα, οι περισσότεροι θέλομε να μπει ένα τέλος στο πάρτι των δουλεμπόρων και να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των κοινωνικά ενταγμένων μεταναστών. Μετά, θέλομε να κάτσομε ήσυχα κι απλά για να κουβεντιάσομε τι θα κάνομε με τις κατάπτυστες συνθήκες που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε αποθήκη ανθρώπινου κρέατος αλλά, κυρίως, να δούμε πως θα διαχειριστούμε με ανθρωπιά, αυτή τη λαοθάλασσα των ικετών, που ξερνάει η θάλασσα στις ακτές μας.
Θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να τα λέμε όλα αυτά, καθώς θα σχηματίζεται η βούληση της κυβέρνησης της τελευταίας μας ελπίδας πριν από το βάψιμο… Να δούμε και την ανθρωπογεωγραφία της νέας Βουλής, γιατί ποιος ξέρει σε τι πολιτικά φρούτα, ένθεν και ένθεν, ενδέχεται να καθίσει η μπίλια της ρουλέτας αυτών των εκλογών.
Όσοι πιστεύομε στο Θεό, προσευχόμαστε για την επιτυχία της νέας κυβέρνησης στο δύσκολο έργο που έχει μπροστά της. Όσοι δεν πιστεύομε πάλι, φτύνομε στον κόρφο μας ή χτυπάμε ξύλο, κατά περίσταση ή απλά σφίγγομε τα δόντια περιμένοντας να δούμε τι θα μας ξημερώσει. Αλλά ας το παραδεχθούμε από την αρχή για να τελειώνουμε, ότι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά, παίρνουν στις μέρες μας, και υπό αυτές τις εμπόλεμες συνθήκες που επιβάλλει ο αιμοβόρος νεοφιλελευθερισμός, έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, που δεν είναι καθόλου ερμηνεύσιμος με αναλυτικά εργαλεία του παρελθόντος.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, αφού τακτοποιήσομε τα του μισογκρεμισμένου οίκου μας, αφού ανακουφιστούν τα ταπεινωμένα νοικοκυριά που ζουν χωρίς ρεύμα ή θέρμανση, αφού αραιώσουν οι καταθλιπτικές ουρές των συσσιτίων κι αφού αποκατασταθεί η δημοκρατία, ώστε να λειτουργεί στοιχειωδώς και ουσιωδώς, τότε θα μπορούμε, αν θέλουμε, να κόβουμε δημοψηφισματικά, αυτά που δεν θα καταφέρει να λύσει η πολιτική συζήτηση και η συνθετική αντιπαράθεση.
Καλή Ανάσταση εύχομαι από καρδίας, σε όλες κι όλους εσάς που είχατε την υπομονή να διαβάσετε αυτό το μακρινάρι ως το τέλος του.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου