Oι σφαγές και οι βιασμοί των Ισλαμιστών και Τούρκων έχουν Ιστορία!

Επειδή ο πολιτισμένος κόσμος αναρωτιέται τι συμβαίνει με τους Ισλαμιστές που βιάζουν και σφάζουν εκ καιρώ πολέμω να θυμίσουμε και εμείς από την πλευρά μας ένα γεγονός που συνέβη στον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο, όχι από ακραίους Ισλαμιστές, αλλά απο πολιτισμένους γείτονες και μάλιστα όχι από αντάρτες, αλλά από τακτικό Στρατό.
Έτσι για να μην ξεχνάμε με ποιους έχουμε να κάνουμε !
Αύγουστος 1974. Οι βάρβαροι Τούρκοι του «Αττίλα» σκοτώνουν την Αντρούλα Χριστοδούλου...
Πέρασαν σαράντα (40) χρόνια από την άνανδρη εκτέλεση με τρεις σφαίρες της 17χρονης Κυπριωτοπούλας Αντρούλας Χριστοδούλου από την Ταύρου της Αμμοχώστου.
Ήταν πρωί της Πέμπτης 22 Αυγούστου του 1974, όταν οι Τούρκοι Στρατιώτες που εμφανίστηκαν και το προηγούμενο βράδυ στην εγκλωβισμένη Ταύρου, αφού έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς, ξαναμπήκαν στο χωριό για πλιάτσικο και βιασμούς. Έτσι γίνεται ο άνθρωπος (κτήνος), όταν λείπει ο φόβος του Θεού. Αυτά έκαναν οι πάνοπλοι Τούρκοι του Ετζεβίτ χωρίς ντροπή, δείχνοντας τον πολιτισμό των Μογγόλων σ’ όλο τον κόσμο.
Με προτεταμένα τα όπλα πυροβολούν, σπάζουν πόρτες σπιτιών, βεβηλώνουν εκκλησίες, χτυπούν αλύπητα γέρους, αρπάζουν κοπέλες και τις βιάζουν. Η κυρά – Ελένη Χριστοδούλου, μάνα δέκα (10) παιδιών, χήρα γιατί έχασε τον Κυρ-Γιάννη τον προηγούμενο Μάιο, με τους τρεις μεγαλύτερους γιους της Στρατιώτες στην Εθνική Φρουρά, προσπαθούσε να προστατέψει τις πέντε θυγατέρες της και τα δύο μικρότερα αγόρια της.
Σπρώχνουν την μάνα τα τρία ένοπλα καθάρματα που μπήκαν στο σπίτι της και ανέβηκαν στο ανώγι γαζώνοντας τα πάντα γύρω τους με τα όπλα και προσπαθούν ν’ αρπάξουν τις τρεις μεγαλύτερες κόρες. Η μάνα κρατά στην αγκαλιά και τα τρία της κορίτσια. Την μεγάλη την χτυπούν στο πρόσωπο με τον υποκόπανο. Η μικρότερη έβαλε τα κλάματα. Την Αντρούλα την τραβούν με βία απ’ την αγκαλιά της μάνας και τη ρίχνουν κάτω.
“Τούτον το πράγμα δεν το δέχομαι, τούτον το πράγμα δεν το μπορώ, προτιμώ να πεθάνω μάνα μου, αδελφές μου, βοηθάτε με” ούρλιαζε το 17χρονο κορίτσι και ξέφυγε απ΄τα βρωμερά χέρια των Τούρκων. Κι’ αυτοί, που δεν φοβήθηκαν θεό, την έριξαν κάτω με τρεις σφαίρες στον κρόταφο. Ζεστό το νεανικό αίμα της Αντρούλας κύλησε στο πάτωμα σφραγίζοντας την ανέγγιχτη τιμή της.
Βιάστηκαν να θάψουν το άψυχο σώμα της Αντρούλας οι Τούρκοι, σε μέρος άγνωστο, γιατί έρχονταν οι άνδρες των Ηνωμένων Εθνών. Έφυγε η μάνα απ’ τη ζωή με το παράπονο πως δεν αξιώθηκε να φιλήσει τον τάφο της κόρης της και να της ανάψει το καντήλι. Τ’ αδέλφια ακόμα καρτερούν κι’ ελπίζουν να βρουν κάποτε τα αγιασμένα λείψανα της αδελφής τους. Έβαλαν το όνομά της στα παιδιά τους και γέμισε το σπιτικό τους Αντρούλες.
«…ύλατον όντας κοπεί καβάτζιν
τριγύρω του πετάσσονται
τριακόσια παραπούλια”
Η Αντρούλα ζητά δικαίωση.
Το παχύδερμο ο Ντενκτάς γελάει.
Οι ασυνείδητοι ΟΗΕδες του Ανάν αδιαφορούν και ο Θεός βλέπει από ψηλά!!!
Γράφει ο Αντγος ε.α Νικόλαος Φωτιάδης. Επίτιμος Υδκτής Δ’ ΣΣ και τ. Πρόεδρος ΕΑΑΣ Ξάνθης
Πηγή