Οι αρχιερείς της δύναμης

Το «ταμείο» θεωρείται από πολλούς ως μία πανίσχυρη, παγκόσμια, διεφθαρμένη οικονομική αστυνομία, στόχος της οποίας είναι «η κλοπή των θησαυρών» όλων εκείνων των κρατών που οδηγούνται στην παγίδα του χρέους – η επέλαση του ΔΝΤ στην αφρικανική ήπειρο

«Είμαστε οι ιερείς της δύναμης. Η οργάνωση θέλει την εξουσία μόνο για την εξουσία. Δεν ενδιαφερόμαστε για το καλό των άλλων, μας ενδιαφέρει μόνο η εξουσία, η καθαρή εξουσία. Οι Γερμανοί ναζί και οι Ρώσοι κομμουνιστές μας πλησίασαν πολύ στις μεθόδους τους, αλλά δεν είχαν ποτέ το θάρρος να αναγνωρίσουν τα κίνητρα τους. Υποκρίνονταν ότι είχαν πάρει την εξουσία παρά τη θέληση τους, με σκοπό να δημιουργήσουν έναν παράδεισο, όπου οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι και ίσοι – αμέσως μετά να παραδώσουν την εξουσία.

Εμείς δεν είμαστε έτσι, δεν λέμε ψέματα. Ξέρουμε πως ποτέ δεν αρπάζει κανείς την εξουσία, με την πρόθεση να την αφήσει μετά. Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύει κανείς δικτατορία για να προστατεύσει μία επανάσταση – κάνει επανάσταση για να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία.

Η «διπλή σκέψη», ο δεύτερος κανόνας στον οποίο πιστεύει η οργάνωση (ο πρώτος είναι η συστηματική παραποίηση του παρελθόντος, αφού όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον), είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Να λες ηθελημένα ψέματα, ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να αρνιέσαι την ύπαρξη μίας αντικειμενικής πραγματικότητας, όταν την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει.

Εάν θέλει κανείς να κυβερνάει, πρέπει να έχει την ικανότητα να διαφοροποιεί κατά το δοκούν τη σχέση του με την πραγματικότητα – επειδή το μυστικό της εξουσίας είναι το να πιστεύει κανείς στο δικό του αλάθητο, συνδέοντας το παράλληλα με την ικανότητα να μαθαίνει από τα λάθη που κάνει» (Orwell).

Ανάλυση

Ο παραπάνω συγγραφέας είναι αυτός που έχει επινοήσει την έννοια του «Μεγάλου Αδελφού» – του απόλυτου δικτάτορα ο οποίος, με τη βοήθεια της «διπλής σκέψης» στο εσωτερικό του, καθώς επίσης με τη δημιουργία του «Μεγάλου Εχθρού», της τρομοκρατίας ή όποιου άλλου στο εξωτερικό του, επιβάλλει την εξουσία του με σκοπό την ίδια την εξουσία, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Στα πλαίσια της κατανόησης της «διπλής σκέψης», όσον αφορά τη φιλοσοφία του ΔΝΤ σήμερα, θα αναφερθούμε στη δραστηριοποίηση του στην Αφρική – σε μία ήπειρο στην οποία, εάν πιστέψουμε τους ανθρωπολόγους, ξεκίνησε η ανθρώπινη ιστορία.

Στην πάμπλουτη όσον αφορά τους φυσικούς πόρους αυτή ήπειρο, (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα, σπάνιες γαίες, χρυσός, διαμάντια κλπ.), μαίνεται για περισσότερους από έξι αιώνες τώρα ένας αιματηρός πόλεμος εκ μέρους της Δύσης – με κύριο στόχο τη ληστεία του υπογείου πλούτου της.

Στην αρχή οι κάτοικοι της Αφρικής αποτέλεσαν τον στόχο της πλεονεξίας των Ευρωπαίων – με τις ενέργειες τους αυτές να «νομιμοποιούνται» πολύ ενωρίς, από την καθολική εκκλησία και τον Πάπα της Ρώμης (1452-1455). Αμέσως μετά, η Δύση επιδίωξε την ηγεμονία των αφρικανικών κρατών, μετατρέποντας τες σε αποικίες – μεταξύ άλλων για να αποσπασθεί η προσοχή των δυτικών λαών από τις ανισορροπίες, καθώς επίσης από τις διαστρεβλώσεις στο εσωτερικό των χωρών τους.

Η ηγεμονία φυσικά σημαίνει δύναμη, βίαιη επιβολή εξουσίας – γεγονός που με τη σειρά του προϋποθέτει την καταπίεση των μαζών. Στα πλαίσια αυτά, η κατάκτηση, καθώς επίσης η λεηλασία της ηπείρου από τη Δύση, έλαβε μεγάλες διαστάσεις – με τους κατοίκους της Αφρικής να καταδικάζονται στη σκλαβιά, στη λιμοκτονία και στο θάνατο, από τους αντιμαχόμενους εισβολείς.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι χώρες που κυριάρχησαν στην Αφρική (αριστερά), καθώς επίσης η απο-αποικιοποίηση (δεξιά), μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο – η οποία ακολουθήθηκε από την «ειρηνική, οικονομική εισβολή» του ΔΝΤ.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Ολοκληρώνοντας, μετά το τέλος της πρώτης αποικιοκρατικής εποχής, οι αφρικανικές χώρες ανέκτησαν την εθνική τους κυριαρχία – απελευθερώθηκαν λοιπόν από τους δυτικούς εισβολείς, εξαγοράζοντας την ελευθερία τους με αίμα.

Εν τούτοις, ο κίνδυνος δεν εξαλείφθηκε, αφού αυξήθηκε γεωμετρικά η «πείνα» της Δύσης, πρόσφατα δε της Κίνας, για ενεργειακές πηγές – ως αποτέλεσμα της τεράστιας εκβιομηχάνισης, της αχόρταγης αναζήτησης μίας συνεχώς μεγαλύτερης ευημερίας, καθώς επίσης της έντονης πίεσης για ανάπτυξη.

Tα ενεργειακά μας αποθέματα, όπως επίσης αυτά της Κύπρου, «εγγυώνται» τη μακρόχρονη παραμονή του ΔΝΤ – το οποίο προκαλεί τις κρίσεις που καλείται να επιλύσει, αποτελώντας όργανο των ελίτ που λυμαίνονται αφενός μεν τις Η.Π.Α., αφετέρου ολόκληρο τον πλανήτη

«Η συμφωνία κυρίων (Gentlemen agreement) με τους μελλοντικούς κυρίαρχους των αγορών, η αμερικανική συναίνεση ή το μονοπωλιακό δόγμα, όπως χαρακτηρίζεται από άλλους, στηρίζεται στις ακόλουθες «δέκα εντολές»:

(1) Σε κάθε «χρεωστικό» (λαμβάνων πιστώσεις ή επιχορηγήσεις) κράτος, είναι απαραίτητη μία αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, κάτω από δύο βασικές συνιστώσες:

α. Μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των ανώτατων εισοδημάτων, έτσι ώστε να υποκινηθούν οι πλουσιότεροι στη διενέργεια παραγωγικών επενδύσεων και

β. επέκταση της φορολογικής βάσης, με την έννοια της κατάργησης των φορολογικών ελαφρύνσεων (απαλλαγών) των χαμηλών εισοδημάτων, με στόχο την, μέσω αυτών, αύξηση των φόρων που εισπράττουν οι μικρές (χρεωστικές) Οικονομίες.

(2) Γρήγορη και ολοκληρωμένη απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών – έτσι ώστε να κινούνται ανενόχλητα τα κερδοσκοπικά κεφάλαια των τοκογλύφων.

(3) Εξασφαλισμένη ίση μεταχείριση των εσωτερικών με τις εξωτερικές (ξένες) επενδύσεις, με σκοπό την ασφάλεια των τελευταίων και επομένως την αύξηση τους.

(4) Όσο το δυνατόν «βαθύτερη» διάσπαση (κατάτμηση, διαίρεση) του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του κράτους.

(5) Ευρύτερη αναδιάρθρωση των μικρομεσαίων Οικονομιών, με στόχο την εξασφάλιση του ελεύθερου ανταγωνισμού, μεταξύ των διαφόρων επιχειρηματικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σε αυτές.

(6) Ενδυνάμωση των μεθόδων προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας των ξένων – η οποίοι λεηλατούν την εγχώρια περιουσία.

(7) Προώθηση της απελευθέρωσης των εμπορικών συναλλαγών με τον υψηλότερο δυνατόν ρυθμό, με ελάχιστο στόχο την ετήσια μείωση κατά 10% των μέσων τελωνειακών επιβαρύνσεων - όπου φυσικά υπάρχουν, για την προστασία της εγχώριας βιομηχανίας.

(8) Προτεραιότητα των επενδύσεων και των «επιδοτήσεων» στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, επειδή το ελεύθερο εμπόριο «προωθείται» κυρίως μέσω των εξαγωγών. Όσον αφορά τις κρατικές δαπάνες, οφείλουν να προτιμηθούν εν πρώτοις τα έργα υποδομής – αυτές δηλαδή που έχουν σχέση με την γρήγορη και ασφαλή διακίνηση των προϊόντων των ξένων «κατακτητών» (δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια κ.α.).

(9) Μείωση ή σταθεροποίηση των κρατικών ελλειμμάτων προϋπολογισμού των μικρομεσαίων Οικονομιών – εις βάρος φυσικά του κοινωνικού κράτους.

(10) Επίτευξη διαφάνειας στην αγορά: Οι κρατικές επιχορηγήσεις των ιδιωτικών και λοιπών επιχειρήσεων δεν επιτρέπονται, ενώ τα κράτη του «τρίτου κόσμου», τα οποία επιδοτούν τα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης, έτσι ώστε να διατηρήσουν χαμηλές τις τιμές τους για τους πολίτες τους, υποχρεώνονται να σταματήσουν την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής.” (J. Ziegler με παρεμβάσεις)

Ανάλυση

Στο πρώτο μέρος του κειμένου μας (Οι αρχιερείς της Δύναμης) αναφερθήκαμε στη βασική αντίληψη αυτών που φιλοδοξούν να καταλάβουν επιθετικά την ηγεμονία του πλανήτη, μέσω κυρίως της δραστηριοποίησης του ΔΝΤ – συνεχίζοντας με τις επιθέσεις του «Ταμείου» στην αφρικανική ήπειρο, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είναι πλέον στην κατοχή του. Στο δεύτερο μέρος θα ασχοληθούμε με το ίδιο το ΔΝΤ, έτσι ώστε να έχουμε μία καλύτερη εικόνα του.

Στα πλαίσια αυτά οφείλουμε να γνωρίζουμε πως το IMF (International Monetary Fund) είναι ένας «εξειδικευμένος» μηχανισμός των Ηνωμένων Εθνών, συγγενής με τη Διεθνή Τράπεζα, με έδρα την Ουάσινγκτον. Ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1944, ενώ ουσιαστικά ξεκίνησε τη λειτουργία του το Μάρτιο του 1947, σαν αποτέλεσμα των αποφάσεων της διάσκεψης του Bretton Woods – οι οποίες αφορούσαν κυρίως την «ανοικοδόμηση» του παγκόσμιου οικονομικού «συστήματος»(με τη συμμετοχή του Keynes από την πλευρά της Βρετανίας, καθώς επίσης του White από την πλευρά των Η.Π.Α.).

Ο «κινητήριος μοχλός» της συμφωνίας αυτής (μία από τις βασικές προτεραιότητες της οποίας ήταν η υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού για το δολάριο, καθώς επίσης η σύνδεση όλων των άλλων νομισμάτων με το δολάριο), ήταν η Μ. Βρετανία – όχι οι Η.Π.Α., όπως λανθασμένα αναφέρεται από πολλούς.

Η αιτία ήταν ουσιαστικά το ότι, η Μ. Βρετανία είχε χρεοκοπήσει τα τελευταία χρόνια της διεξαγωγής του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου – οπότε δεν θα μπορούσε να επιβιώσει, χωρίς τη στήριξη των Η.Π.Α. Εκείνη την εποχή, το 70% των αποθεμάτων χρυσού της Βρετανίας είχαν δοθεί ως εγγύηση των δανείων της από τις Η.Π.Α. – ευρισκόμενα στο θησαυροφυλάκιο του Fort Knox.

Το ΔΝΤ, όπως επίσης η Παγκόσμια Τράπεζα, ήταν ουσιαστικά τα «παράπλευρα προϊόντα» της διάσκεψης – οι ειδικές μορφές οργάνωσης στα πλαίσια του ΟΗΕ. Στις υπευθυνότητες του συγκαταλέγονταν η προώθηση της διεθνούς συνεργασίας στη νομισματική πολιτική, η επέκταση του παγκόσμιου εμπορίου, η σταθεροποίηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών, η παροχή πιστώσεων, η επιτήρηση της πολιτικής του χρήματος και η προσφορά «τεχνικής» βοήθειας.

Το ΔΝΤ έχει σήμερα 186 μέλη-χώρες, το δικαίωμα ψήφου των οποίων καθορίζεται από το μερίδιο τους στα κεφάλαια του «οργανισμού». Οι αποφάσεις του ΔΝΤ οφείλουν να λαμβάνονται με πλειοψηφία 85%, ενώ τα μέλη με τα μεγαλύτερα «μερίδια ψήφου» είναι τα εξής:

Το ΔΝΤ απασχολεί 2.700 άτομα υπό την ηγεσία ενός διευθύνοντος συμβούλου ο οποίος, με βάση μία άτυπη συμφωνία μεταξύ των Η.Π.Α. και μερικών ευρωπαϊκών χωρών, οφείλει να είναι πάντοτε Ευρωπαίος. Ο πρώτος «αντικαταστάτης» του αντίθετα (First Deputy Managing Director) είναι πάντοτε αμερικανός.

Οι δύστυχοι Πολίτες της Ουκρανίας, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, θεωρούν ως «λέμβο σωτηρίας» τη βοήθεια του ΔΝΤ που κρύβεται πίσω από την ΕΕ, θέλοντας να μη φανεί το αποκρουστικό του πρόσωπο – η ασιατική επιδρομή του 1997

«Στην πραγματικότητα, τα κοινωνικά επιτεύγματα του συστήματος της ελεύθερης αγοράς (με το κεντρικό νόημα: πλούτισε ή πέθανε προσπαθώντας), στα μέσα του 20ου αιώνα (προστασία των εργαζομένων, συντάξεις, δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κρατική ενίσχυση των φτωχών), οφείλονταν στην ανάγκη να γίνουν μείζονες παραχωρήσεις, για να αντιμετωπισθεί η τότε ισχυρή Αριστερά.

Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν το κορυφαίο όπλο που χρησιμοποιήθηκε στο μέτωπο της οικονομίας – επειδή διακυβευόταν το μέλλον του καπιταλισμού ενώ, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, καμία χώρα του «ελεύθερου κόσμου» δεν ήταν στο απυρόβλητο της λαϊκής πίεσης (όπως συνέβη μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του ψυχρού πολέμου, όπου η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού ήταν ραγδαία).

Ειδικότερα, μετά τον πόλεμο, η κρίση της γερμανικής οικονομίας θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση ολόκληρης της Δυτικής Ευρώπης. Παράλληλα, ήταν τόσο πολλοί οι Γερμανοί που έλκονταν από το σοσιαλισμό, ώστε η κυβέρνηση των Η.Π.Α. επέλεξε να διχοτομήσει τη χώρα, αντί να διακινδυνεύσει να τη χάσει ολόκληρη – είτε επειδή θα κατέρρεε, είτε επειδή θα στρεφόταν προς τα αριστερά, είτε για άλλους λόγους (σενάριο).

Στη Δυτική Γερμανία, οι Η.Π.Α. χρησιμοποίησαν το σχέδιο Μάρσαλ για να οικοδομήσουν ένα καπιταλιστικό σύστημα – το οποίο θα ήταν από μόνο του τόσο επιτυχημένο, ώστε να ευημερήσει η οικονομία της αγοράς στην Ευρώπη και ο σοσιαλισμός να χάσει την αίγλη του.

Αυτό σήμαινε ότι, έπρεπε να γίνουν ανεκτές οι κατά βάση «αντικαπιταλιστικές πολιτικές» που υιοθέτησε το 1949 η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας – όπως η άμεση δημιουργία θέσεων εργασίας από το κράτος, οι τεράστιες επενδύσεις στο δημόσιο τομέα, οι επιδοτήσεις και η προστασία των γερμανικών επιχειρήσεων, καθώς επίσης τα ισχυρά συνδικάτα.

Οι Η.Π.Α. επέβαλλαν «μορατόριουμ» στις ξένες επενδύσεις στη Γερμανία, προκειμένου οι γερμανικές επιχειρήσεις που είχαν πληγεί από τον πόλεμο, να μην υποχρεωθούν να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό πριν ανακάμψουν (όπως απαιτείται σήμερα στην Ελλάδα).

Με απλά λόγια, η κυβέρνηση της υπερδύναμης εκείνη την εποχή, καθώς επίσης ο «επεκτατικός της βραχίονας», (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα) δεν αντιμετώπισαν τη Γερμανία «σαν μία αγελάδα προς άρμεγμα» - όπως διαπιστώθηκε στο παρελθόν με τις ασιατικές ή νοτιοαμερικανικές χώρες, ενώ συμβαίνει σήμερα με την Ελλάδα.

Η αιτία ήταν το ότι υπήρχε η πεποίθηση πως, εάν έμπαιναν στη χώρα ξένες εταιρείες και άρχιζαν να την λεηλατούν, θα κινδύνευε ολόκληρο το σχέδιο ανάκαμψης της Ευρώπης – ενώ αργότερα διευκόλυναν τη Γερμανία ακόμη περισσότερο, υποχρεώνοντας τους δανειστές της να διαγράψουν ένα πολύ μεγάλο μέρος των απαιτήσεων τους, να περιορίσουν δραστικά τα επιτόκια, καθώς επίσης να επιμηκύνουν το χρόνο αποπληρωμής των υπολοίπων με ρήτρα εξαγωγών.

Η παραπάνω προσέγγιση δεν οφειλόταν προφανώς στον αμερικανικό αλτρουισμό – αλλά στο ότι, η Σοβιετική Ένωση ήταν ένα όπλο έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει. Η Οικονομία της Γερμανίας βρισκόταν σε κρίση, η γερμανική Αριστερά ήταν ισχυρή και η Δύση έπρεπε να κερδίσει γρήγορα την εμπιστοσύνη του γερμανικού λαού – κατ’ επέκταση, της υπόλοιπης Ευρώπης.

Πολλά χρόνια αργότερα, όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση (1992), ορισμένοι αμερικανοί οικονομολόγοι ζήτησαν από το υπουργείο οικονομικών των Η.Π.Α., καθώς επίσης από το ΔΝΤ, ένα ανάλογο σχέδιο Μάρσαλ για τη Ρωσία – έχοντας την πεποίθηση πως θα το επιτύγχαναν, αφού λίγα χρόνια πριν είχε δοθεί σε χρόνο μηδέν 1 δις $ στην Πολωνία. Στα πλαίσια αυτά, είχαν προτρέψει τον τότε πρόεδρο της Ρωσίας (Γέλτσιν) να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι οποίες όμως θα έπρεπε να χρηματοδοτηθούν από τις Η.Π.Α.

Εν τούτοις, η βοήθεια δεν εγκρίθηκε, επειδή το 1992 ήταν το έτος των εκλογών στις Η.Π.Α., στις οποίες ο Μ. Κλίντον θα νικούσε τον Τζ. Μπους τον πρεσβύτερο, με το σύνθημα «Είναι η Οικονομία ανόητε» - με βάση το οποίο οι Η.Π.Α. αποφάσισαν να περιορίσουν τις δαπάνες τους, οπότε το ΔΝΤ δεν εισέβαλλε στη Ρωσία και ο Γέλτσιν δεν μπόρεσε να εφαρμόσει αυτά που είχε υποσχεθεί.

Πρόκειται προφανώς για το «μακράν» μεγαλύτερο λάθος των Η.Π.Α. και του ΔΝΤ, το οποίο θα τους κοστίσει ενδεχομένως την παγκόσμια ηγεμονία – κάτι που διαφαίνεται ήδη σήμερα, στην «Ευρασιατική σκακιέρα». Οι αρχιερείς της δύναμης υποτίμησαν σημαντικά τις δυνατότητες ανάκαμψης της Ρωσίας, με δικές της δυνάμεις, με αποτελέσματα που δεν μπορούμε σήμερα να προσδιορίσουμε επακριβώς – ελπίζοντας ότι δεν θα είναι μοιραία για τον πλανήτη» (Klein με παρεμβάσεις).

Ανάλυση

Όπως έχουμε αναφέρει στα δύο πρώτα μέρη της ανάλυσης μας, όταν το ΔΝΤ προτείνει την επέμβαση του σε μία χώρα, θέλοντας δήθεν να τη βοηθήσει να ανταπεξέλθει με τα προβλήματα της, προσφέροντας δάνεια υπό όρους, πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός – κάτι που έχει αποδειχθεί από την ασιατική κρίση (1997), όπου το «Ταμείο» εκμεταλλεύθηκε τις οικονομικές αδυναμίες των χωρών που εισέβαλλε, για να τις λεηλατήσει.

Η επέμβαση του ΔΝΤ στις συγκεκριμένες χώρες παρομοιάστηκε με ένα συμβάν του τύπου «μαύρος κύκνος» – με ένα απρόβλεπτο γεγονός δηλαδή, το οποίο αλλάζει σημαντικά τις οικονομικές εξελίξεις. Αρκετοί όμως αναρωτιούνται εάν επρόκειτο πράγματι για κάτι τέτοιο, ή εάν ήταν μία προσεκτικά προσχεδιασμένη οικονομική επίθεση σε μία περιοχή, η οποία αναπτυσσόταν με γρήγορο ρυθμό – ένεκα του οποίου ορισμένες από αυτές τις χώρες είχαν ονομασθεί «τίγρεις».

Ας μην ξεχνάμε ότι, το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στην Ασία, η έκταση της οποίας υπολογίζεται στο 30% του πλανήτη – ενώ είναι πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, τις οποίες «εποφθαλμιούν» οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Η «σύνθεση» αυτή αποτελεί συνήθως έναν μαγικό πόλο έλξης των κερδοσκόπων, των πάσης φύσεως μισθοφόρων, των τραπεζών, των οικονομικών συμβούλων, των μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς επίσης των διεθνών οργανισμών.

Για να αποφευχθούν ανάλογες «επεμβάσεις» στο μέλλον, η Ιαπωνία είχε προτείνει το 2001 τη δημιουργία ενός επενδυτικού κεφαλαίου (fund), στο οποίο θα συμμετείχαν όλες οι ασιατικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας και της Ρωσίας – έτσι ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί η περιοχή από το ΔΝΤ και το δολάριο.

Εν τούτοις, οι μαζικές πιέσεις που ασκήθηκαν από τις Η.Π.Α. στην Ιαπωνία (λόγω των εύλογων φόβων της υπερδύναμης όσον αφορά την ηγεμονική θέση της χώρας και του δολαρίου στον πλανήτη), είχαν σαν αποτέλεσμα να σταματήσει η συγκεκριμένη πρωτοβουλία – η οποία όμως ξεκίνησε στη Νότια Αμερική, όπως θα αναλύσουμε στο επόμενο κείμενο μας.
analyst