Το ότι στις συζητήσεις μετείχαν οι Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι είναι κατανοητό, αφού η φωτιά καίει στην γειτονιά τους. Αν ρωτήσει κάποιος, πώς νομιμοποιείται η παρουσία των Η.Π.Α. στην διάσκεψη, δεν χρειάζεται φυσικά να αναμένει απάντηση. Να θυμίσω, ότι στη Συνθήκη των Σεβρών του 1920, που μεταξύ άλλων ρύθμιζε την τύχη της Ανατολικής Θράκης, της οποίας η Διοίκηση είχε ανατεθεί προσωρινώς στην Ελλάδα, μετείχε και η… Ιαπωνία. Ακόμη χειρότερο από αυτά, είναι η Συμφωνία της Γιάλτας το 1945, όπου οι τρεις ισχυροί, Ρούζβελτ, Τσώρτσιλ και Στάλιν, είχαν ένα χάρτη μπροστά τους και μοίραζαν τον κόσμο κατά τα δικά τους συμφέροντα.
Αυτή η χώρα σε σένα, αυτή σε μένα. Ρώτησαν τους λαούς; Έλαβαν υπόψη τις επιθυμίες τους; Ούτε για τα προσχήματα. Οι Έλληνες έχουμε πολύ σοβαρούς λόγους να αντιτιθέμεθα σε συμφωνίες που δεν λαμβάνουν υπόψη τη λαϊκή βούληση. Πληρώσαμε -και πληρώνουμε- ακριβά την «δικαιοσύνη» των ισχυρών.
Το 1913, πηγαίνοντας ο Βενιζέλος για την υπογραφή της Συνθήκης επί τη λήξει του Βαλκανικού Πολέμου, και περνώντας από το Μοναστήρι διαβεβαίωσε τους Έλληνες κατοίκους, πως η περιοχή θα ενσωματωθεί στην Ελλάδα. Στην επιστροφή του, όλοι οι κάτοικοι τον υποδέχθηκαν με ελληνικές σημαίες -μη υπάρχοντος Σλάβου ούτε για δείγμα- κι εκείνος από τον εξώστη ξενοδοχείου τούς ενημέρωσε ότι ανήκουν στην Σερβία! Μια πόλη χωρίς Σέρβους, παραδόθηκε σ’ αυτούς, επειδή έτσι αποφάσισαν οι Βρετανοί. Το 1919, στη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε τεθεί το δίλημμα στον Βενιζέλου να διαλέξει μεταξύ των νησιών του Αιγαίου, ή της Β. Ηπείρου.
Αναγνώριζαν δηλαδή οι ξένοι «προστάτες» μας, ότι και στις δυο περιοχές η Ελλάδα έχει δικαιώματα, αλλά για τους δικούς τους λόγους δεν τα ικανοποιούσαν, και έθεταν το ερώτημα όπως και ο σερβιτόρος μετά το γεύμα, αν θέλουμε φρούτο ή γλυκό. Τώρα, ως προς την Ουκρανία, αποφάσισαν άλλοι για την τύχη των λαών που την απαρτίζουν. Το ίδιο μήπως δεν πράττουν και στην Κύπρο; Το ίδιο δεν συμβαίνει και με την δυσώνυμη «αραβική άνοιξη»; Πώς θα τελειώσει η ιστορία με την Ουκρανία είναι άγνωστο, αν δεν μετατραπεί σε ομοσπονδία με ευρείες αρμοδιότητες στις περιφέρειες. Αυτή η «λύση» φυσικά ενέχει μέσα της το σπέρμα μελλοντικής επανάληψης του τωρινού επεισοδίου. Όπως όμως τα «κατάφεραν» οι ισχυροί, τι άλλο μπορεί να γίνει;
O αυτόκλητος ηγέτης των φιλορώσων αυτονομιστών στην ανατολική Ουκρανία, κ. Ντένις Πουσίλιν, δήλωσε πως δεν θεωρεί ότι οι άνδρες του δεσμεύονται από μία συμφωνία ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία να αφοπλιστούν και να εκκενώσουν κτίρια που έχουν καταλάβει. Ο Λαβρόφ, είπε «δεν υπέγραψε τίποτε για εμάς, υπέγραψε εκ μέρους της Ρωσικής Ομοσπονδίας». Υπάρχει και ένα σοβαρότατο θέμα, που θα έπρεπε να κινητοποιήσει το ελληνικό ΥΠΕΞ, αλλά γνωρίζουμε όλοι πως αυτό είναι αδύνατο.
Ο υπουργός μας «είναι αλλού» και οι διπλωμάτες μας επιχειρούν να αποσπάσουν μια καλή μετάθεση. Οι λίγοι που ενδιαφέρονται έχουν δυστυχώς ασθενική φωνή. Ο πρόεδρος της Ρωσίας, σε τηλεοπτική εκπομπή έκανε λόγο για αποκατάσταση των νόμιμων δικαιωμάτων και συμφερόντων των λαών της Κριμαίας, που εκτοπίστηκαν από τον Στάλιν, και αναφέρθηκε και στα δικαιώματα των Ελλήνων της Κριμαίας.
Δείτε την διαφορά των Ελλήνων πολιτικών με τους Τούρκους. Ενώ οι δικοί μας ασχολούνται, άλλοι μεν πώς θα διατηρηθούν στην εξουσία, άλλοι δε πώς θα τους εκτοπίσουν για να αναλάβουν αυτοί (χωρίς φυσικά ο ελληνικός λαός να έχει κάποια διαφορετική τύχη, αφού όποιος και να αναλάβει «διαχειριστής εξουσίας» θα είναι) ο Τούρκος πρωθυπουργός τηλεφώνησε αμέσως στον κ. Πούτιν και συζήτησαν για τα δικαιώματα των Τατάρων, ομόφυλων των Τούρκων. Άκουσε κάποιος αναγνώστης να υπήρξε ανάλογη πρωτοβουλία από ελληνικής πλευράς; Ο Ρώσος πρόεδρος ενδιαφέρθηκε για τους Έλληνες της Κριμαίας, οι Έλληνες πρόεδροι ποιο ενδιαφέρον επέδειξαν;
Ο Μακεδών
Καρφωτικό
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου