Έντγκαρ Τζόουνς, “Ένας πόλεμος είναι αρκετός”. Απόσπασμα από το περιοδικό “The Atlantic monthly”, τόμος 177, αρ. 2, Φεβρουάριος 1946, Βοστώνη, σελ. 49 (ανταποκριτής πολέμου)
Μία καθ’ όλα άγνωστη πτυχή της ιστορίας είναι τα εγκλήματα πολέμου που τέλεσαν οι λεγόμενοι Σύμμαχοι κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εγκλήματα που δεν τελέσθηκαν στα πεδία των μαχών αλλά στις πόλεις και στα χωριά. Εκατομμύρια γυναίκες και παιδιά βρήκαν τον θάνατο με τον πιό βάναυσο τρόπο από τις “δημοκρατικές δυνάμεις”. Τα εγκλήματα αυτά σκοπίμως έχουν μείνει στην αφάνεια τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Μεγάλο Πόλεμο. Και αυτό γιατί οι Νικητές, αυτοί που οικοδόμησαν τον σημερινό σάπιο κόσμο της εκμετάλλευσης και πλουτίζουν πατώντας πάνω σε Αρχές και Αξίες τις οποίες φρόντισαν πρώτα να ισοπεδώσουν, γνωρίζουν πολύ καλά πως το παν για να επιβάλουν την τυραννία τους είναι να γεμίσουν με ενοχικά σύνδρομα συγκεκριμένες Ιδέες και να φανούν εκείνοι ως “μεσίες και λυτρωτές”.
Ως ιστολόγιο αποφασίσαμε να βάλουμε το λιθαράκι μας ώστε -ακόμα και τώρα, 65 χρόνια μετά- να λάμψει η ιστορική αλήθεια. Από εδώ και στο εξής και σε περιοδικά χρονικά διαστήματα θα δημοσιεύουμε στην ενότητα “Ιστορία-Πολιτισμός” εμπεριστατωμένες μελέτες με στοιχεία, ντοκουμέντα και φωτογραφίες σχετικά με τα φρικτά εγκλήματα εκείνων των “ελευθερωτών” που “λύτρωσαν” τον κόσμο από τον “κακό Ναζισμό”…
Τα περισσότερα στοιχεία έχουν αντληθεί από το εξαιρετικό βιβλίο του Γάλλου Maurice Bardeche με τίτλο “Εγκλήματα πολέμου των Συμμάχων” το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε σε ολοκληρωμένη μορφή από την Βιβλιοθήκη μας. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι επαγγελματίες αντιφασίστες και οι πορωμένοι δημοκράτες καπιταλιστές δεν θα ευαισθητοποιηθούν από την παρουσίαση της αλήθειας, οι ίδιοι άλλωστε την αποσιώπησαν τόσα χρόνια. Οι μελέτες αυτές απευθύνονται εξ ολοκλήρου σε όλους τους καλοπροαίρετους πολίτες που έχουν υποστεί την διαχρονική πλύση εγκεφάλου και ψάχνουν να δούν κατάματα την αλήθεια, αντικειμενικά και χωρίς παρωπίδες. Γιατί για τα θύματα των εγκλημάτων αυτών ποτέ δεν διοργανώθηκαν τελετές μνήμης, δεν κατατέθηκαν στεφάνια, δεν θεσπίστηκαν “παγκόσμιες ημέρες” ούτε γυρίστηκαν πανάκριβα ντοκυμαντέρ στις τηλεοράσεις. Απλούστατα γιατί ανήκαν στους ηττημένους, στους “κακούς”…
Ξεκινάμε σήμερα με την σφαγή της Δρέσδης, τον φονικότερο βομβαρδισμό της ανθρώπινης ιστορίας.
(προειδοποιούμε εκ των προτέρων ότι ορισμένες φωτογραφίες είναι πολύ σοκαριστικές…)
Στις αρχές του Φλεβάρη του 1945 διατάχθηκε από το συμμαχικό επιτελείο μία “σοβαρή καταστροφή”. Οι 6.000 πιλότοι που ανέλαβαν να την πραγματοποιήσουν, αρνήθηκαν να μεταφέρουν και να πετάξουν πάνω από τις πόλεις κομμάτια μπετόν ή μπουκαλιών. Μ’ αυτό τον τρόπο διαδήλωσαν την αποδοκιμασία τους.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1945 η επίθεση ξεκινάει. Τα βομβαρδιστικά διέσχισαν ατιμώρητα την Γερμανία. Την τελευταία στιγμή μόνο ο πληθυσμός της Λειψίας ειδοποιήθηκε και κλείσθηκε στα καταφύγια. 1.400 αεροπλάνα ρίχνουν μέσα σε 14 ώρες στην πόλη χιλιάδες βόμβες. 2.978 τόνους σύν 771 τόνους των αμερικανικών ιπτάμενων φρουρίων. Καταστρέφονται 75.358 σπίτια και 11.500 έχουν σοβαρές ζημιές. Στο κέντρο της πόλεως από τις 28.410 κατοικίες καταστρέφονται οι 24.866. Από τα 19 νοσοκομεία, τα 3 καταστρέφονται ολοσχερώς ενώ τα υπόλοιπα παθαίνουν σοβαρές ζημιές. Μέσα σε μιά μόνο νύχτα η πόλη ερημώνεται σε ακτίνα 6 τετραγωνικών χιλιομέτρων, έναντι μόνο 2 του Λονδίνου και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Σε κάθε κάτοικο, συμπεριλαμβανομένων των νεκρών, αναλογούν 56 κυβικά μέτρα ερειπίων, δηλαδή το φορτίο 11 φορτηγών.
Όσο για στρατιωτικούς στόχους; Μόνο ένα εργοστάσιο οπτικών χτυπήθηκε. Οι στρατιώτες έμειναν ανέπαφοι. Από τα 3 γκαράζ τραίνων μόνο ένα έχει λίγες ζημιές. Στα υπόστεγα 400 βαγόνια είναι εντάξει. Στις γραμμές 24 τραίνα περιμένουν να φύγουν. Καταλαβαίνει κανείς την αντίδραση των Αμερικανών που θέλησαν να “μπαλώσουν” την ιστορία, ευνοικά για την RAF. “Αν ο αριθμός των νεκρών ήταν υπέρμετρα μεγάλος και οι ζημιές των κατοικιών πολύ σημαντικές, είναι προφανές ότι οι βιομηχανικές και μεταφορικές εγκαταστάσεις, επλήγησαν εξ ίσου”…
Μόνο που για την ανθρωποσφαγή της Δρέσδης, φαίνεται ότι τίποτα δεν είναι προφανές…
Σε τί χρησίμευε λοιπόν όλη αυτή η αιματοχυσία σε μιά τόσο ευάλωτη πόλη, δεν χρειάζεται να το πούμε. Η συμμαχική αεροπορία είχε αποφασίσει να υποσκάψει το ηθικό του πληθυσμού. Όλη η στρατηγική της αποσκοπούσε στην ολοκληρωτική καταστροφή της πόλεως.
Η προσεκτική δοσολογία βομβών, 75% εμπρηστικές και φωσφόρου και 25% εκρηκτικές βόμβες, το υπολογισμένο σε 3 ώρες διάλειμμα -ανάμεσα στις συνεχείς επιθέσεις- που έπρεπε να παγιδεύσει και όσους είχαν σπεύσει να βοηθήσουν, οι βραδυφλεγείς βόμβες που προκαλούσαν τον πληθυσμό να βγεί από τα καταφύγια, το σχέδιο επιθέσεως σχήματος V που αφάνιζε τα πάντα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία.
135.000 πολίτες (στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά) έχασαν τη ζωή τους από την ασφυξία και από τις πυρκαγιές, που προκλήθηκαν ηθελημένα από την τεράστια διαφορά θερμοκρασίας, της τάξεως των 800 και 1.000 βαθμών. Μέσα στη σύγχυσι, όσοι επεβίωσαν προσπαθούν να διαφύγουν. Τα αμερικανικά καταδιωκτικά Mustang εφορμούν και πυροβολούν, ή τινάζουν με οβίδες κάθε ίχνος κινήσεως.
Για να βεβαιωθούν ότι κανείς δεν θα γλυτώσει, μερικοί σχηματισμοί βομβαρδιστικών της RAF έλαβαν διαταγή να κατευθυνθούν προς το Σέμνιτς, σε απόσταση 30 μιλίων από τη Δρέσδη για να πλήξουν τους πρόσφυγες που είχαν καταφύγει εκεί.
“Για πρώτη φορά στην ιστορία”, γράφει ο Ντ. Ίρβινγκ, “μία αεροπορική επιδρομή προκάλεσε τέτοιες καταστροφές σ’ έναν στόχο, ώστε δεν υπήρχαν αρκετοί επιζώντες για να θάψουν τους νεκρούς”.
Την ίδια ώρα στην Αγγλία αντάλασσαν συγχαρητήρια για το δημοκρατικό (πάντα) και προς το καλό της ανθρωπότητας έργο τους…
Αργότερα, στα απομνημονεύματά του ο βρετανός Πρωθυπουργός Τσώρτσιλ μνημόνευσε με τα εξής λιτά και απέριττα λόγια την τραγωδία της Δρέσδης:
“Τον επόμενο μήνα, κατευθύναμε μία σημαντική επίθεση κατά της Δρέσδης, κέντρο επικοινωνιών του Ανατολικού Μετώπου”…
Καὶ οἱ δύο ἀτομικὲς βόμβες σὲ ἄμαχους πληθυσμοὺς στὴν Ἰαπωνία ἦταν ἐπίσης μεγάλο ἔγκλημα πολέμου. Οἱ Ἰάπωνες ἐδῶ καὶ τρεῖς γενεὲς τώρα, κρατοῦν κρυφὸ τὸ θέμα τῶν τερατογενέσεων, καὶ ἔχουν δώσει ντιρεκτίβα στοὺς γιατροὺς νὰ λένε ἄλλα, π.χ. «συγνώμη, πέθανε στὴν γέννα» καὶ νὰ μὴν ἀφήνουν τοὺς γονεῖς νὰ ἀντιληφθοῦν τὶ συνέβη. Κατὰ μία ἔννοια καλὰ κάνουν, εἶναι σκληρὸ ἀλλὰ δὲν ἔχουν ἄλλη ἐπιλογή…
Πέρσεια Ἑκάτη
filonoi
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου