Ζητάνε και τα ρέστα!

Πολλές φορές έχουμε σχολιάσει στο «Προξενείο-Στοπ» το μείζον ζήτημα των ατιμώρητων προκλήσεων που εδώ και χρόνια εκπορεύονται από τον τουρκόψυχο μειονοτικό Τύπο της ελληνικής Θράκης. Φαίνεται πάντως ότι τον τελευταίο καιρό αυτή η εμπεδωμένη ασυδοσία έχει πλέον αρχίσει (επιτέλους) να φθίνει. Σχετικό το πολύ ενδιαφέρον κείμενο που αναδημοσιεύουμε πιο κάτω από τον τρέχοντα «Αντιφωνητή» (16/10/2013)…

Προ ημερών ανακοινώθηκε η απόφαση του Εφετείου Θράκης, σύμφωνα με την οποία οι δύο τουρκοφυλλάδες «Γκιουντέμ» και «Μιλλέτ» καταδικάζονται σε χρηματική αποζημίωση 30.000 ευρώ η καθεμιά προς τη δασκάλα Χαρά Νικοπούλου. Η υπόθεση είχε συζητηθεί πριν 6 μήνες και οι νέες ποινές υποπολλαπλασιάζουν την πρωτόδικη ποινή των 150.000 και 120.000 ευρώ αντίστοιχα (οι αρχικές απαιτήσεις της Νικοπούλου ήταν ύψους 1.000.000). Παράλληλα μειώθηκαν και οι ποινές φυλάκισης που είχαν επιβληθεί στους Τζεμίλ Καμπζά και Τζεγκίζ Ομέρ από τους 10 στους 3 μήνες.
Κι ενώ αυτή η απόφαση θα μπορούσε να θεωρηθεί μερικώς επιτυχία για τους αμετανόητους* κατηγορούμενους, αυτοί όχι μόνο ανακοίνωσαν ότι θα προσφύγουν στον Άρειο Πάγο και στο …Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά και επιτίθενται με νέους χυδαίους χαρακτηρισμούς για τη χώρα μας!

Η Χουλιά Εμίν, διευθύντρια της «Γκιουντέμ» και παλαιόθεν σεσημασμένη καλή αγωγός της προξενικής προπαγάνδας, εξέφρασε την οικονομική της αδυναμία να πληρώσει τα 30 χιλιάρικα (μπορεί όμως να προσφύγει στον Άρειο Πάγο, στο Στρασβούργο και στον Άλφα του Κενταύρου!). Ο δε ιδιοκτήτης και αρχιφασίστας διευθυντής της «Μιλλέτ» Τζενγκίζ Ομέρ (1^η φωτογραφία), έδωσε πάλι ρεσιτάλ αθλιογραφίας: «…Βλέπουμε πως η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι άρρωστη και ετοιμοθάνατη. Όλα αυτά δείχνουν πως η δημοκρατία στην χώρα όπου γεννήθηκε
βρίσκεται σε κώμα. Την ώρα που ανακοινώνονται στην Τουρκία πακέτα εκδημοκρατισμού, στην Ελλάδα το Εφετείο Θράκης με μια ποινή που δεν έχει προηγούμενο παγκοσμίως, καταδικάζει για μια ακόμη φορά την εφημερίδα Μιλλέτ να πληρώσει 30.000 ευρώ αποζημίωση. Απευθυνόμαστε σε όλο τον κόσμο: Εδώ είναι η Ελλάδα που γεννήθηκε και τώρα πεθαίνει η δημοκρατία. Χώρα μέλος της Ε.Ε., όπου υπό την επωνυμία των μειονοτικών δικαιωμάτων συνεχίζεται η καταπίεση. Μέσω της δικαστικής οδού επιδιώκεται η φίμωση του τοπικού μειονοτικού τύπου. Το όνομα Μιλλέτ δεν καταχωρείται από το αρμόδιο υπουργείο. Παρεμποδίζεται η ασφάλιση των ιδιοκτητών και τους επιβάλλονται πρόστιμα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, και πέφτουν βροχή τα πρόστιμα από την εφορία. Στις 300.000 ευρώ πλησιάζουν τα πρόστιμα που έχουν επιβάλλει τα ελληνικά δικαστήρια στην εφημερίδα Μιλλέτ. Τέτοιου είδους επιθέσεις θυμίζουν την χιτλερική Γερμανία»!!!
Εμείς επαναλαμβάνουμε ότι ΟΛΑ τα φύλλα της μισελληνικής «Μιλλέτ» είχαν νομικώς κολάσιμα άρθρα, αλλά και η σύνολη «επιχειρηματική» δραστηριότητά της είναι στο γνωστό πλαίσιο της μειονοτικής ανομίας. Και μόνο που είναι έξω και δεν έχουν πληρώσει ώς τώρα ούτε δεκάρα, θα έπρεπε να ευγνωμονούν τη χώρα που τους ανέχεται.

Ένα άλλο ευχάριστο νέο των τελευταίων ημερών ήταν ο συμβιβασμός του γνωστού μας Αμπντουλχαλήμ Ντεντέ (2^η φωτογραφία) με τον Ξανθιώτη δικηγόρο Στέργιο Γιαλάογλου πριν την εκδίκαση της αγωγής του δεύτερου για ένα (ακόμη) προσβλητικό και συκοφαντικό δημοσίευμα του πρώτου στην χασαποφυλλάδα του «Τρακιανίν Σεσί». Ενώπιον του φάσματος να πληρώσει 50.000 ευρώ, ο Ντεντέ υπέγραψε ένα κείμενο – ύμνο για
τον αντίδικό του, που χάρισε πολύ γέλιο σε όποιον (χριστιανό ή μουσουλμάνο) το διάβασε, γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα. Μετά βέβαια βγήκε παραπονούμενος πως δεν τον στήριξε κανένας στην περιπέτειά του αυτή – κι έχεσε και τον Μετέ, άγνωστο γιατί.
Είναι φανερό πως (και) στον τομέα αυτόν η ανομία έπαψε να αποτελεί τον κανόνα. Ο μειονοτικός Τύπος ή θα λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες που διέπουν όλα τα ΜΜΕ ή θα γονατίσει από τις αγωγές, ελπίζουμε να έγινε κατανοητό.

* Η «Μπιρλίκ», που είχε επίσης μηνυθεί από τη Χαρά Νικοπούλου, έκανε επανορθωτικό δημοσίευμα (σ.σ. δια του διευθυντή της Ιλχάν Ταχσίν – 3^η φωτογραφία) και απέφυγε τα περαιτέρω. Οι δύο όμως άλλοι ήθελαν να παίξουν – εκ του ασφαλούς (=Προξενείου) – τους «ήρωες της δημοσιογραφίας». Ποιος τους φταίει;