Τά παιδιά μας εἶναι;

Θνῆσκε ὑπὲρ Πατρῖδος! Δῆλα δὴ θυσιάσου γιὰ τὴν σωτηρία τῆς Πατρῖδος σου. Αὐτό δέν πρέπει νά ὁρίζουμε ὡς ἀρχή γιά τήν ζωή μας; Κι ὅμως… Τώρα πιά, ἐμεῖς πλέον Παπούα κι ἐπισήμως, στὸν βωμὸ τῆς ἐπιβιώσεως, ξεχάσαμε τὸ σημαντικότερον. Τὰ παιδιά μας φεύγουν κι ἀν τὶ νὰ τὰ πείσουμε νὰ μείνουν ἐδῶ καὶ νὰ παλέψουν, ἐμεῖς κουνᾶμε περίλυποι τὸ μαντήλι.

Γιατί λοιπόν κλαῖμε; Τὰ παιδιά μας μὲ τὸ νὰ φύγουν σώζονται.

Συνεπῶς;

Μᾶς λείπουν; Γιατί; Ἔτσι δέν τά μεγαλώσαμε; Νά φροντίζουν μόνον γιά τήν ἐπιβίωσί τους;

Τήν Πατρίδα θά κυττάξουν τώρα ἤ τό νά σώσουν τόν κῶλο τους;

Τέτοιοι ποὺ γίναμε ἄς μὴν συζητᾶμε καλλίτερα γιὰ Πατρίδα.

Πατρίδα ὑπάρχει, ἀλλὰ μόνον γιὰ λίγους.

Οἱ ἄλλοι, οἱ ῥιψάσπιδες, τελείωσαν.

Ἄρα, τά παιδιά μας, πού φεύγουν τρέχοντας, τί εἶναι;

Ῥιψάσπιδες; Ἔ; Ἤ ἁπλῶς ἀπάτριδες;

Δὲν λυπᾶμαι διόλου.

Ἐτοῦτη τὴν Πατρίδα θὰ τὴν σώσουν, καὶ θὰ τὴν δικαιουνται, μόνον αὐτοὶ ποὺ θὰ παλέψουν γιὰ τὴν σωτηρία της. Οἱ ἄλλοι ὅλοι ἁπλῶς εἶναι τελειωμένοι, ἀλλὰ ἀκόμη δὲν τοὺς τὸ ἔχουμε πῇ.

Φιλονόη.

 Υ.Γ. Ὄχι, αὐτὰ δὲν εἶναι τὰ παιδιά μας. Αὐτὰ εἶναι τὰ βαρίδια ποὺ πρέπει νὰ πετάξουμε γιὰ νὰ σωθῇ τὸ πλοῖο.