Το καυτό υπόγειο νερό που
κυλά μέσα από τα ρήγματα στον φλοιό της Γης, εξατμίζεται σχεδόν αυτόματα
στη διάρκεια ενός σεισμού, αφήνοντας πίσω του εναποθέσεις χρυσού, μία
διαδικασία η οποία δεν απαιτεί κανέναν καταστροφικό σεισμό, αλλά μπορεί
να γίνει ακόμη και με ασθενείς σεισμούς, μεγέθους μικρότερου των
τεσσάρων βαθμών.
Έτσι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι
ανεπαίσθητοι σεισμοί, πιθανότατα αποτελούν έναν από τους κυριότερους
μηχανισμούς για τη δημιουργία κοιτασμάτων χρυσού, ταυτόχρονα με άλλες
γεωλογικές διαδικασίες όπως τα ηφαίστεια. Συγκεκριμένα, περίπου το 80%
του χρυσού στο υπέδαφος της Γης έχει δημιουργηθεί από το νερό χάρη στους
σεισμούς εν ριπή οφθαλμού, ενώ μόλις ένα 10% έχει σχηματιστεί κάτω από
τα ηφαίστεια.
Οι ερευνητές του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου στην Καμπέρα, με επικεφαλής τον γεωχημικό Ρίτσαρντ Χένλεϊ και τον γεωφυσικό-σεισμολόγο Ντιον Γουίδερλι του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ στο Μπρισμπέιν, εξηγούν ότι το νερό το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στα ρήγματα των υπόγειων πετρωμάτων σε μεγάλα βάθη όπου επικρατούν ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης, μεταφέρει στο εσωτερικό του διαλυμένες μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, πυριτίας (από όπου προέρχεται ο χαλαζίας), αλλά και άλλων στοιχείων με μεγαλύτερη αξία, όπως σωματίδια χρυσού.
Κάθε φορά που χτυπάει ο Εγκέλαδος, έχει ως αποτέλεσμα μια απότομη και μεγάλη πτώση της πίεσης (έως 3.000 φορές) εξατμίζοντας σε δέκατα του δευτερολέπτου, το νερό στα ρήγματα, το οποίο είχε θερμοκρασία γύρω στους 400 βαθμούς Κελσίου και έτσι τα σωματίδια χαλαζία και χρυσού εξωθούνται στις γειτονικές επιφάνειες των πετρωμάτων.
Βέβαια, η ποσότητα χρυσού που αφήνει πίσω του ένας σεισμός, είναι μικροσκοπική, καθώς τα υπόγεια νερά υπολογίζεται ότι μεταφέρουν το πολύ ένα μέρος ανά εκατομμύριο (ppm) του πολύτιμου μετάλλου, όμως, σωρευτικά μέσα στον χρόνο, σε μια σεισμογενή περιοχή μπορούν να εναποτεθούν σιγά-σιγά μεγάλες ποσότητες χρυσού, ώστε να είναι δυνατή η εξόρυξή τους.
Η νέα έρευνα αναμένεται να δώσει νέες ιδέες στις μεταλλευτικές εταιρίες για το πού πρέπει να στραφούν, ώστε να βρουν οικονομικά εκμεταλλεύσιμα υπόγεια αποθέματα χρυσού.
Οι ερευνητές του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου στην Καμπέρα, με επικεφαλής τον γεωχημικό Ρίτσαρντ Χένλεϊ και τον γεωφυσικό-σεισμολόγο Ντιον Γουίδερλι του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ στο Μπρισμπέιν, εξηγούν ότι το νερό το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στα ρήγματα των υπόγειων πετρωμάτων σε μεγάλα βάθη όπου επικρατούν ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης, μεταφέρει στο εσωτερικό του διαλυμένες μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, πυριτίας (από όπου προέρχεται ο χαλαζίας), αλλά και άλλων στοιχείων με μεγαλύτερη αξία, όπως σωματίδια χρυσού.
Κάθε φορά που χτυπάει ο Εγκέλαδος, έχει ως αποτέλεσμα μια απότομη και μεγάλη πτώση της πίεσης (έως 3.000 φορές) εξατμίζοντας σε δέκατα του δευτερολέπτου, το νερό στα ρήγματα, το οποίο είχε θερμοκρασία γύρω στους 400 βαθμούς Κελσίου και έτσι τα σωματίδια χαλαζία και χρυσού εξωθούνται στις γειτονικές επιφάνειες των πετρωμάτων.
Βέβαια, η ποσότητα χρυσού που αφήνει πίσω του ένας σεισμός, είναι μικροσκοπική, καθώς τα υπόγεια νερά υπολογίζεται ότι μεταφέρουν το πολύ ένα μέρος ανά εκατομμύριο (ppm) του πολύτιμου μετάλλου, όμως, σωρευτικά μέσα στον χρόνο, σε μια σεισμογενή περιοχή μπορούν να εναποτεθούν σιγά-σιγά μεγάλες ποσότητες χρυσού, ώστε να είναι δυνατή η εξόρυξή τους.
Η νέα έρευνα αναμένεται να δώσει νέες ιδέες στις μεταλλευτικές εταιρίες για το πού πρέπει να στραφούν, ώστε να βρουν οικονομικά εκμεταλλεύσιμα υπόγεια αποθέματα χρυσού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου