«Μη φοβάστε την αλήθεια. Τα ψέμματα καταθάλπτουν τους λαούς» Περικλής Γιαννόπουλος.....
.jpg)
Μία εκ των «ηρωικών νεκρών του Νοέμβρη», ήτο και η Ηλένια. Επρόκειτο για μια
πανέμορφη κοπέλα, το σκίτσο της οποίας ετοποθετήθη ανάμεσα στα λουλούδια και τις
φωτογραφίες των υπολοίπων ανύπαρκτων νεκρών, που «κοσμούσαν» κάθε επιφάνεια του
κτιρίου, κατά την πρώτη επέτειο του «ηρωικού Νοέμβρη».
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οι σταλινοκομμουνιστές εμφανίζονται ως οι οργανωτές και καθοδηγητές της διαβόητης «εξέγερσης του Πολυτεχνείου». Έτσι και φέτος, το «τιμημένο κουκουέ» παρελαύνει από την… κεφάλα του Σβορώνου και τιμά τα 40 χρόνια του «ηρωικού Πολυτεχνείου» με σύνθημα «Με αγώνα και θυσία γράφεται η ιστορία». Ποια όμως ήταν η επίσημη θέση του (τότε παράνομου) ΚΚΕ για την «εξέγερση»;
Ας δούμε τι έγραφε τότε το υπ’ αριθμόν 8 τεύχος της «Πανσπουδαστικής», της φοιτητικής οργάνωσης του ΚΚΕ:
«Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου προβοκατόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου, με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας, γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής αναρχικής εξέγερσης, να χρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”, για να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι Αμερικάνοι και η χούντα είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλλουν ύστερα από την παταγώδη αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της λαϊκής πάλης».
Ποια είναι η αλήθεια; Πράγματι η «εξέγερση» έγινε από προβοκάτορες, αλλά όχι της ΚΥΠ. Επρόκειτο για αριστεριστές, επίστρατους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Το σοβιετόδουλο ΚΚΕ δεν συμμετείχε στο πανηγύρι του αμερικανοκομμουνισμού, αλλά όταν είδε –μετά τη μεταπολίτευση- ότι γίνεται… μύθος του σάπιου καθεστώτος έσπευσε να το υιοθετήσει και να το παρουσιάσει ως δικό του… κατόρθωμα. Μάλιστα, μαζί με το μύθο υιοθέτησε και μερικά πρόσωπα-σύμβολά του, όπως την Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη κ.α., οι οποίοι το 1973 ήταν σε αριστερίστικες οργανώσεις. Βέβαια, εδώ και πολλά χρόνια, τα πρόσωπα-σύμβολα του τότε την κοπάνησαν από το ΚΚΕ. Τυχαίο; Δε νομίζω!
Η
πραγματικότητα βεβαίως είναι εντελώς διαφορετική: Κατ’ αρχήν, η
εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ανέτρεψε καμμία χούντα! Σκοπίμως κατά την
γνώμη μου (κι όχι μόνο την δική μου) αποσιωπείται, ότι η χώρα μετά από
την παραίτηση των Απριλιανών, τον Οκτώβριο του 1973, είχε πολιτική
υπηρεσιακή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον αείμνηστο Σπύρο Μαρκεζίνη, που
μοναδικό σκοπό της είχε να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές, άρα επαναφορά
της δημοκρατίας. Αυτό που πέτυχε στην ουσία η εξέγερση του Πολυτεχνείου,
ήταν να ανατραπεί η υπηρεσιακή κυβέρνηση μια εβδομάδα αργότερα (25
Νοεμβρίου) από τον ταξίαρχο Ιωαννίδη και να εγκαθιδρυθεί μια δεύτερη
δικτατορία που κράτησε 8 ακόμα μήνες! Ψεύδος πρώτο, λοιπόν. Και δεν
αποτελεί τιμή για το μεταπολιτευτικό πολιτικό μας σύστημα, να στηρίζεται
σε ψεύδη για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.
Υπάρχει όμως και δεύτερο, μεγαλύτερο, ψεύδος στην ιστορία, το οποίο φέρει τον τίτλο: «Νεκροί του Πολυτεχνείου»! Επειδή η Ιστορία είναι πάρα πολύ δύσκολη, όσον αφορά στα πραγματικά γεγονότα, θα πρέπει ο καθένας ο οποίος εκφράζει γνώμη και θέση πάνω σε αυτά, να παραθέτει και κάποια αντικειμενικά στοιχεία ως απόδειξη των ισχυρισμών του. Εγώ θα παραθέσω μερικά:
Πρώτον: Πόρισμα Τσεβά (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Ένα από τα πρώτα «μελήματα» της κυβερνήσεως Καραμανλή, ήταν να διερευνήσει την υπόθεση Πολυτεχνείου. Τον Σεπτέμβριο του 1974, αναθέτει στον γνωστό σε όλους μας εισαγγελέα Τσεβά, να συντάξει ένα πόρισμα, σχετικό με τα γεγονότα. Τα αποτελέσματα του Πορίσματος παραδίδονται στις 14 Οκτωβρίου 1974. Αφού χωρίζει τους νεκρούς σε 4 κατηγορίες (ούτε ένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου), καταλήγει: «Ονόματα νεκρών 46 και 59, αντιστοίχως, περιήλθαν εις χείρας μου και απετέλεσαν αντικείμενον ειδικής, επισταμένης και αγωνιώδους ερεύνης. Αμφότεροι εκυκλοφόρησαν το πρώτον εις την αλλοδαπήν και ο εις εξ αυτών επιμέλεια πολλών γνωστών Ελλήνων, εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν της Δικτατορίας ευρισκομένων. Είναι αμφότεροι ελλιπείς κατά τα στοιχεία των και η επ’ αυτών έρευνα εις ουδέν το συγκεκριμένον απέληξε ... Παραμένει βεβαίως πάντοτε το ερώτημα: Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν;» Δε νομίζω ότι χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός.
Δεύτερον:
Πόρισμα Σαμπάνη (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Επειδή έως το
1981, παρά τις φιλοτιμότατες προσπάθειες της «Δεξιάς», δεν κατέστη
δυνατόν να «αποκατασταθούν» οι «νεκροί του Πολυτεχνείου», η σοσιαλιστική
κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου επαναφέρει το θέμα, αναθέτοντας στον
Αστυνομικό Διευθυντή Γεώργιο Σαμπάνη να τους «αποκαταστήσει». Να
σημειωθεί εδώ προς άρση τυχόν υποκειμενικότητας, ότι ο κ. Σαμπάνης είχε
διωχθεί από το Απριλιανό καθεστώς και επαναφερθεί στο σώμα μετά την
Μεταπολίτευση. Το πόρισμα του Αστυνομικού Διευθυντή πραγματικός
καταπέλτης εναντίον του ψεύδους: Κανένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου!
12 νεκροί εκτός του Πολυτεχνείου χωρίς να αποδεικνύεται η σχέση τους με
την εξέγερση. Δώδεκα άτυχοι συμπατριώτες μας που έχασαν την ζωή τους την
ταραγμένη εκείνη περίοδο. Που να ήξεραν ότι ο θάνατός τους θα
ηρωοποιούσε κι άλλους χωρίς να το αξίζουν, μόνο κι μόνο για να
αποκτήσουν κάποιοι «αντιστασιακά εύσημα» και να χτίσουν πολιτικές
καριέρες! Όπως προκύπτει από τον λεπτομερέστατο πίνακα, ο αριθμός των
νεκρών, η ταυτότητά τους, αλλά και ο τρόπος και τόπος του θανάτου τους,
δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με αυτά που «διδαχθήκαμε» επιμόνως, όσοι
είχαμε την ατυχία να φοιτούμε στο σχολείο την δεκαετία του ‘80! Να
θυμίσω εδώ, ότι ο αριθμός των «νεκρών του Πολυτεχνείου» ανεβοκατέβαινε
κάθε σχολική χρονιά, ανάλογα με τις διαθέσεις του πολιτικού
κατεστημένου.
Τρίτον: Αναφορά Συγκλήτου Πολυτεχνείου (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Με την υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβά, κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο. Ο ίδιος ο πρύτανης του Πολυτεχνείου κατά τα γεγονότα Κ. Κονοφάγος κατέθεσε ως μάρτυς στις 20/1/1975, στο πενταμελές Εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του «Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» (1982), με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.
Νομίζω ότι τα προηγούμενα τρία παραδείγματα είναι τρανταχτές αποδείξεις για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Δυστυχώς, το μεταπολιτευτικό πολιτικό μας σύστημα, στηρίχθηκε πάνω σε τέτοια ψεύδη επιχειρώντας να φτιάξει τους ήρωες του με σκοπό να εδραιωθεί. Κι επειδή ακριβώς δεν είναι το μοναδικό, βλέπουμε όλοι σήμερα τα αποτελέσματά του. Μια ματιά στις καριέρες των «αντιστασιακών φοιτητών» πείθει και τον πιο δύσπιστο.
Ας δούμε και την γνώμη του ΚΚΕ (την τότε γνώμη βεβαίως), μια και αποτελεί έναν από τους βασικούς υποστηρικτές και τιμώντες της επετείου: «Παρά τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν την πορεία και το περιεχόμενο της εξέγερσης, καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ [...] με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε την στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις». Φοιτητικό φυλλάδιο του ΚΚΕ «Πανσπουδαστική», τεύχος 8, Φεβρουάριος, 1974. Κατά την γνώμη τους, δηλαδή, η ΚΥΠ ευθύνεται για την εξέγερση. Διαψεύσθηκε αργότερα, αλλά είναι γνωστές «μανούλες» στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης οι κομμουνιστές, όταν τους συμφέρει!
Χαρακτηριστικότατο περιστατικό για το γελοίο της υποθέσεως «νεκροί του Πολυτεχνείου» αποτελεί η υπόθεση της «Ηλένιας» (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Απεκαλύφθη, όμως, νωρίς το ψεύδος, δείχνοντας έτσι την βιασύνη του πολιτικού κόσμου της Μεταπολίτευσης, να εφεύρει τους ήρωες του. Η Νεοζηλανδή Νάνσι Κρίντλαντ όμως τους πήρε χαμπάρι έγκαιρα. Το γνωστό τότε φωτομοντέλο της φωτογραφίας, παρουσιάστηκε ως νεκρή φοιτήτρια του Πολυτεχνείου από τον Γιάννη Ηλιόπουλο, μαθητή της Ηλεκτρονικής σχολής ισχυριζόμενος ότι ήταν το κορίτσι του και λεγόταν «Ηλένια». Η απάτη αποκαλύφθηκε σύντομα και ο νεαρός τιμωρήθηκε με 8μηνη φυλάκιση. Βέβαια το πολιτικό κατεστημένο είχε προλάβει να τιμήσει την «νεκρή φοιτήτρια» μιας και το όνομά της εκφωνήθηκε πρώτο στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου και είχε ακόμα την τύχη να της κατατεθεί στεφάνι από την δακρύζουσα και γονυκλινή σύζυγο του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Ιωάννα Τσάτσου. Έτσι «στο πόδι» έστηναν το Μύθο του Πολυτεχνείου.
Βέβαια αυτά, θάφτηκαν στο χρονοντούλαπο ώστε να εξυπηρετηθούν οι σκοποί, που ανέφερα προηγουμένως και αποτελούν την προσωπική μου και όχι μόνο, εκτίμηση. Όπως και οι συντάξεις για τις οικογένειες των «θυμάτων» του Πολυτεχνείου, που πρόσφερε γενναιόδωρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διά του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος με διαταγή του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων κ. Μαγκάκη. Ακόμα περιμένουν τους ανύπαρκτους δικαιούχους τους.
ΠΗΓΗ
- Τα θύματα είναι απροσδιόριστης ηλικίας, και αγνοούν τον θάνατό τους. Οι σωροί τους παραμένουν άταφοι επί χρόνια, στα πεζοδρόμια της Πατησίων, όπου τους πέταξαν υπάλληλοι της Αμερικάνικης πρεσβείας.
— Εικάζεται ότι πρόκειται για τους νεαρούς υπερήλικες, Κώστα Λαλιώτη και Μαρία Δαμανάκη, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
— Παρακαλούνται όσοι τους γνωρίζουν, να τους ενημερώσουν, προκειμένου να μετοικίσουν σε ένα από τα νεκροταφεία ή να πάνε σε ένα αποτεφρωτήριο του κυρίου Μπαμπούλα, διότι είναι σε αποσύνθεση και μαζεύονται μύγες!!!!
— ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ….
"ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΤΑΡΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ"...
Πλούσιο ψωμί μόνο για λίγους. H γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που ξεπουλά σήμερα τα πάντα. Η γενιά που τα βρήκε ΟΛΑ έτοιμα και τα πουλά ΟΛΑ έτοιμα. Λαλιώτης, Δαμανάκη, Ντόρα, Λοβέρδος, Θέμος, Κωστόπουλος, Παπανδρέου, Σκανδαλίδης, Σαμαράς, Βενιζέλος, Λαφαζάνης, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, Παπουτσής και ένα σωρό άλλα καλά παιδιά που απόλαυσαν τα πάντα, ξεπουλώντας φυσικά ό,τι τους παραδόθηκε από τους προηγούμενους και στους επόμενους όχι μόνον δεν παραδίδουν τίποτε, αλλά αφήνουν χρέη και αυτοκτονίες. Αφήνουν δούλεμα, χλευασμούς και συσσίτια.
Έφτιαξαν πλούσιες καριέρες και χόρτασαν χαμόγελα ευτυχίας. Η γενιά της "αθανασίας και των offshore λογαριασμών. Η γενιά που ακόμα και σήμερα ελέγχει ένα ολόκληρο κράτος περιμένοντας τους άλλους ( στημένους του Τσίπρα ) για μια νέα μεταπολίτευση σε μια χώρα ρημαδιό.....σε μια χώρα πολυπολιτισμική με δεκάδες τζαμιά και εβραικούς νόμους ώστε να περνά απαρατήρητη
Ψυχοφάρμακα μας πρόσφερε η γενιά του Πολυτεχνείου. Κάποιοι μαλάκες δεν βαρέθηκαν το show και συνεχίζουν το παραμύθι μέσα από blogs και πορείες να κάνουν αφιερώματα. Ντροπή!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΜΠΟΛΑΣ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΨΥΧΑΡΗΣ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΜΑΝΙΑ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΑΣ ΚΙΤΣΟΥ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ ΜΕΛΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΛΙΑΡΕΛΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ,ΟΛΓΑ ΤΡΕΜΗ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΠΑΥΛΟΣ ΤΖΙΜΑΣ ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ,ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ,ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΔΗΜΟΣΙΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ (ΚΝΕ), ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ ΟΣΕ(ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ),ΤΑΣΟΣ ΤΕΛΟΓΛΟΥ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΡΙΤΖΗΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΡΤΣΟΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΕΜΕΝΟΣ ΠΡΩΝ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΝΙΚΟΣ ΜΕΓΚΡΕΛΗΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
πηγή
1973. Το ερώτημά μου των τελευταίων 15 περίπου ετών παραμένει. Ως πότε θα συνεχίσουμε να εορτάζουμε αυτή την επέτειο?
Τι ακριβώς θυμίζουμε στους εαυτούς μας κάθε χρόνο; Το πως μπορεί κάποιος να το παίζει επαναστάτης για να γίνει μετά χαλίφης στη θέση του χαλίφη καπηλευόμενους τους αγώνες άλλων; Το πως κάποιος από αντιεξουσιαστής μεταμορφώνεται (ή αποκαλύπτεται) στο χειρότερο εξουσιαστή;
Η Μαρία Δαμανάκη του “εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο” εξασφάλισε μια πολιτική καριέρα. Από τον ενιαίο και μη Συνασπισμό, στο ΠΑΣΟΚ που έστελνε στο ειδικό δικαστήριο απολαμβάνοντας πάντα βέβαια τα βουλευτικά αριστερά λαϊκά προνόμια. Δε θα εκπλαγώ αν τη δω μαζί με το Σαμαρά κάποια στιγμή. Το “έξω από την Ευρώπη” μετουσιώθηκε στην ανάπαυση των όμορφων Βρυξελλών με μερικές αρκετές χιλιάδες ευρώ εισόδημα το μήνα και την υπεράσπιση του ευρωμάρκου.
Και όχι μόνο. Αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ψευδο-αριστεράς είτε εκμεταλλεύτηκαν την παρουσία τους στο Πολυτεχνείο είτε βαπτίστηκαν σε μια βραδιά αντιστασιακοί ώστε να εξαργυρώσουν την πολιτική τους επιταγή με μια θέση στην εξουσία. Πόσες φορές δεν τους ακούσαμε να αυτοδιαφημίζουν το ξύλο που έφαγαν – αν έφαγαν όλοι – σε τηλεοπτικά πάνελ. Γιατί ξύλο σίγουρα έπεσε αλλά το έφαγαν τα κορόιδα.
Το “πολυτεχνείο” λοιπόν μετετράπη σε φετίχ και πολιτικό διαβατήριο. Πώς είναι το lower στα αγγλικά; Κάτι αντίστοιχο.
Αυτό πάλι το “ρημαδοτανκ” αποτέλεσε το σημείο κατατεθέν και το άλλοθι των μετέπειτα εγκλημάτων των καθεστώτων που ακολούθησαν. Χώρια το γεγονός ότι αποτελούσε το μόνιμο πονοκέφαλο της πρωτεύουσας στο ετήσιο ραντεβού της με τη λεηλασία και τον εμπρησμό.
Το τανκ δεν έριξε μια απλή πόρτα. Το τανκ άνοιξε την κερκόπορτα από την οποία η ανομία, η ανηθικότητα, το αεριτζιδιλίκι και ότι αρνητικό μπορεί να φανταστεί κανείς, εισχώρησαν και κατηύθυναν την πορεία αυτής της χώρας από το 1974 και μετά.
Αν δεν υπήρχε αυτό το τανκ, σήμερα δε θα μας βασάνιζε καμία Ρεπούση, κανένας Μπίστης, Τατσόπουλος και ούτε θα είχαμε ποτέ το…φοβερό αντιεξουσιαστή στην εξουσία και νυν καθηγητή του Χάρβαρντ Γιώργο Παπανδρέου.
Μια ολόκληρη γενιά τυχοδιωκτών πέρασε πάνω από την πεσμένη πόρτα και κατόπιν κυριάρχησε στην Ελλάδα. Γνωρίζουν δε πολύ καλά πως και γιατί έπεσε η χούντα αλλά αυτοί είχαν ανάγκη να το πάρουν πάνω τους ώστε να το προβάλλουν αργότερα.
Οι πραγματικοί ρομαντικοί εξεγερθέντες εκείνων των ημερών επειδή διέθεταν αξιοπρέπεια και αγνό ιδεαλισμό δεν καταδέχθηκαν να ανταλλάξουν τον αγώνα τους με μια θέση στο σύστημα. Δεν το σκέφτηκαν καν. Αυτό όμως δυστυχώς όσο κι αν τους τιμά δεν τους προσφέρει απαλλαγή από την ιστορική τους ευθύνη να μην αφήσουν κανένα να καπηλευθεί το λαϊκό κίνημα του 1973 με αποτέλεσμα τη σημερινή καταστροφή της χώρας.
Ας τους τιμήσουμε λοιπόν με ένα νέο αλλά ανόθευτο λαϊκό κίνημα που πραγματικά θα απελευθερώσει αυτό τον ιδιότροπο αλλά ιστορικό υπερήφανο λαό από τα σύγχρονα δεσμά του.
Στρατής Μαζίδης freepen
Το πόρισμα του Αστυνομικού Διευθυντή Γεώργιου Σαμπάνη επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου αποκαλύπτει ότι δεν υπήρξε κανένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου.
Για εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεκρούς φοιτητές στο Πολυτεχνείο, έκανε
λόγο η μαρξιστική προπαγάνδα μετά το… σωτήριον έτος 1974. Μάλιστα, είχε
κυκλοφορήσει η φήμη ότι τους έθαψαν ομαδικώς (για να τους αποκρύψουν) στο
νεκροταφείο Ζωγράφου. Προς ανεύρεση των «ηρωικών νεκρών», ο τότε
δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης, κατέσκαψε το νεκροταφείο της περιοχής του, αλλά φευ,
νεκρούς σε ομαδικούς τάφους… δεν ανακάλυψε.
Μία εκ των «ηρωικών νεκρών του Νοέμβρη», ήτο και η Ηλένια. Επρόκειτο για μια
πανέμορφη κοπέλα, το σκίτσο της οποίας ετοποθετήθη ανάμεσα στα λουλούδια και τις
φωτογραφίες των υπολοίπων ανύπαρκτων νεκρών, που «κοσμούσαν» κάθε επιφάνεια του
κτιρίου, κατά την πρώτη επέτειο του «ηρωικού Νοέμβρη».
Κάτω από το σκίτσο, τοποθετήθηκε κι ένα σημείωμα το οποίο έλεγε τα εξής
συγκινητικά: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το
βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι
γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με
πληροφορήσει».
Η κομμουνιστική εφημερίς “Αυγή”, ανέλαβε εργολαβικώς την προώθηση της
ιστορίας, υπό τον τίτλον «Τι απόγινε η Ηλένια μου; Η τραγωδία ενός αγοριού που
ψάχνει ακόμα για το δολοφονημένο κορίτσι του» και τον υπότιτλο: «Ηλένια
Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε;».
Η Ηλένια έγινε θρύλος και σύμβολο του… αγώνος. Όλοι ομιλούσαν περί αυτής και
κατέθεταν στεφάνια στη μνήμη της. Τελικώς, απεδείχθη ότι ο φοιτητής Ηλιόπουλος,
ο οποίος είχε αναρτήσει το σκίτσο, το είχε πάρει από… διαφήμιση σαμπουάν.
Η «ηρωική νεκρή» Ηλένια, απεδείχθη ότι ήταν φωτομοντέλο της αγγλικής
εταιρίας παρασκευής σαμπουάν με την επωνυμία «ΜΠΡΕΚ».
Η σχετική
διαφήμιση είχε δημοσιευθεί σε πολλά ξένα περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του
γνωστού «Vogue». Το δε όνομα του μοντέλου ήταν Νάνσυ Κρίντλαντ, από την Νέα
Ζηλανδία, κάτοικος Λονδίνου, η οποία δεν είχε επισκεφθεί ποτέ την Αθήνα κι ούτε
εγνώριζε κατά που πέφτει το… Πολυτεχνείο των Αθηνών.
Η άδοξος κατάληξις του παραμυθιού; Ο ευφάνταστος και απατεωνίσκος
κομμουνιστής φοιτητής, κατεδικάσθη -εν κρυπτώ- σε φυλάκιση οκτώ μηνών (για
διασπορά ψευδών ειδήσεων), στις 18/02/1975 και η μαρξιστική προπαγάνδα έπεσε με
τα μούτρα στους… υπολοίπους «ηρωικούς νεκρούς». Αποφεύγοντας, όμως, να δίδει
στην δημοσιότητα σκίτσα, φωτογραφίες και ονόματα. Προφανώς, σεβόμενη την ανωνυμία τους!
Το
κεντρικό νόημα, όσων μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα από την τρυφερή τους
ακόμα ηλικία, στις σχολικές γιορτές για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Το
μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, φρόντισε για αυτό, θεσπίζοντας την
γιορτή και, μάλιστα, τιμώντας την, αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον
ισάξια με τις άλλες δύο εθνικές μας γιορτές.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οι σταλινοκομμουνιστές εμφανίζονται ως οι οργανωτές και καθοδηγητές της διαβόητης «εξέγερσης του Πολυτεχνείου». Έτσι και φέτος, το «τιμημένο κουκουέ» παρελαύνει από την… κεφάλα του Σβορώνου και τιμά τα 40 χρόνια του «ηρωικού Πολυτεχνείου» με σύνθημα «Με αγώνα και θυσία γράφεται η ιστορία». Ποια όμως ήταν η επίσημη θέση του (τότε παράνομου) ΚΚΕ για την «εξέγερση»;
Ας δούμε τι έγραφε τότε το υπ’ αριθμόν 8 τεύχος της «Πανσπουδαστικής», της φοιτητικής οργάνωσης του ΚΚΕ:
«Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου προβοκατόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου, με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας, γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής αναρχικής εξέγερσης, να χρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”, για να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι Αμερικάνοι και η χούντα είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλλουν ύστερα από την παταγώδη αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της λαϊκής πάλης».
Ποια είναι η αλήθεια; Πράγματι η «εξέγερση» έγινε από προβοκάτορες, αλλά όχι της ΚΥΠ. Επρόκειτο για αριστεριστές, επίστρατους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Το σοβιετόδουλο ΚΚΕ δεν συμμετείχε στο πανηγύρι του αμερικανοκομμουνισμού, αλλά όταν είδε –μετά τη μεταπολίτευση- ότι γίνεται… μύθος του σάπιου καθεστώτος έσπευσε να το υιοθετήσει και να το παρουσιάσει ως δικό του… κατόρθωμα. Μάλιστα, μαζί με το μύθο υιοθέτησε και μερικά πρόσωπα-σύμβολά του, όπως την Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη κ.α., οι οποίοι το 1973 ήταν σε αριστερίστικες οργανώσεις. Βέβαια, εδώ και πολλά χρόνια, τα πρόσωπα-σύμβολα του τότε την κοπάνησαν από το ΚΚΕ. Τυχαίο; Δε νομίζω!
(ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!: «Στρατής Μυριβήλης για τον Κομμουνισμό «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ και ΕΛΛΗΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ»
Υπάρχει όμως και δεύτερο, μεγαλύτερο, ψεύδος στην ιστορία, το οποίο φέρει τον τίτλο: «Νεκροί του Πολυτεχνείου»! Επειδή η Ιστορία είναι πάρα πολύ δύσκολη, όσον αφορά στα πραγματικά γεγονότα, θα πρέπει ο καθένας ο οποίος εκφράζει γνώμη και θέση πάνω σε αυτά, να παραθέτει και κάποια αντικειμενικά στοιχεία ως απόδειξη των ισχυρισμών του. Εγώ θα παραθέσω μερικά:
Πρώτον: Πόρισμα Τσεβά (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Ένα από τα πρώτα «μελήματα» της κυβερνήσεως Καραμανλή, ήταν να διερευνήσει την υπόθεση Πολυτεχνείου. Τον Σεπτέμβριο του 1974, αναθέτει στον γνωστό σε όλους μας εισαγγελέα Τσεβά, να συντάξει ένα πόρισμα, σχετικό με τα γεγονότα. Τα αποτελέσματα του Πορίσματος παραδίδονται στις 14 Οκτωβρίου 1974. Αφού χωρίζει τους νεκρούς σε 4 κατηγορίες (ούτε ένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου), καταλήγει: «Ονόματα νεκρών 46 και 59, αντιστοίχως, περιήλθαν εις χείρας μου και απετέλεσαν αντικείμενον ειδικής, επισταμένης και αγωνιώδους ερεύνης. Αμφότεροι εκυκλοφόρησαν το πρώτον εις την αλλοδαπήν και ο εις εξ αυτών επιμέλεια πολλών γνωστών Ελλήνων, εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν της Δικτατορίας ευρισκομένων. Είναι αμφότεροι ελλιπείς κατά τα στοιχεία των και η επ’ αυτών έρευνα εις ουδέν το συγκεκριμένον απέληξε ... Παραμένει βεβαίως πάντοτε το ερώτημα: Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν;» Δε νομίζω ότι χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός.
Τρίτον: Αναφορά Συγκλήτου Πολυτεχνείου (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Με την υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβά, κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο. Ο ίδιος ο πρύτανης του Πολυτεχνείου κατά τα γεγονότα Κ. Κονοφάγος κατέθεσε ως μάρτυς στις 20/1/1975, στο πενταμελές Εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του «Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» (1982), με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.
Νομίζω ότι τα προηγούμενα τρία παραδείγματα είναι τρανταχτές αποδείξεις για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Δυστυχώς, το μεταπολιτευτικό πολιτικό μας σύστημα, στηρίχθηκε πάνω σε τέτοια ψεύδη επιχειρώντας να φτιάξει τους ήρωες του με σκοπό να εδραιωθεί. Κι επειδή ακριβώς δεν είναι το μοναδικό, βλέπουμε όλοι σήμερα τα αποτελέσματά του. Μια ματιά στις καριέρες των «αντιστασιακών φοιτητών» πείθει και τον πιο δύσπιστο.
Ας δούμε και την γνώμη του ΚΚΕ (την τότε γνώμη βεβαίως), μια και αποτελεί έναν από τους βασικούς υποστηρικτές και τιμώντες της επετείου: «Παρά τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν την πορεία και το περιεχόμενο της εξέγερσης, καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ [...] με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε την στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις». Φοιτητικό φυλλάδιο του ΚΚΕ «Πανσπουδαστική», τεύχος 8, Φεβρουάριος, 1974. Κατά την γνώμη τους, δηλαδή, η ΚΥΠ ευθύνεται για την εξέγερση. Διαψεύσθηκε αργότερα, αλλά είναι γνωστές «μανούλες» στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης οι κομμουνιστές, όταν τους συμφέρει!
Χαρακτηριστικότατο περιστατικό για το γελοίο της υποθέσεως «νεκροί του Πολυτεχνείου» αποτελεί η υπόθεση της «Ηλένιας» (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο). Απεκαλύφθη, όμως, νωρίς το ψεύδος, δείχνοντας έτσι την βιασύνη του πολιτικού κόσμου της Μεταπολίτευσης, να εφεύρει τους ήρωες του. Η Νεοζηλανδή Νάνσι Κρίντλαντ όμως τους πήρε χαμπάρι έγκαιρα. Το γνωστό τότε φωτομοντέλο της φωτογραφίας, παρουσιάστηκε ως νεκρή φοιτήτρια του Πολυτεχνείου από τον Γιάννη Ηλιόπουλο, μαθητή της Ηλεκτρονικής σχολής ισχυριζόμενος ότι ήταν το κορίτσι του και λεγόταν «Ηλένια». Η απάτη αποκαλύφθηκε σύντομα και ο νεαρός τιμωρήθηκε με 8μηνη φυλάκιση. Βέβαια το πολιτικό κατεστημένο είχε προλάβει να τιμήσει την «νεκρή φοιτήτρια» μιας και το όνομά της εκφωνήθηκε πρώτο στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου και είχε ακόμα την τύχη να της κατατεθεί στεφάνι από την δακρύζουσα και γονυκλινή σύζυγο του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Ιωάννα Τσάτσου. Έτσι «στο πόδι» έστηναν το Μύθο του Πολυτεχνείου.
Βέβαια αυτά, θάφτηκαν στο χρονοντούλαπο ώστε να εξυπηρετηθούν οι σκοποί, που ανέφερα προηγουμένως και αποτελούν την προσωπική μου και όχι μόνο, εκτίμηση. Όπως και οι συντάξεις για τις οικογένειες των «θυμάτων» του Πολυτεχνείου, που πρόσφερε γενναιόδωρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διά του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος με διαταγή του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων κ. Μαγκάκη. Ακόμα περιμένουν τους ανύπαρκτους δικαιούχους τους.
ΠΗΓΗ
- Τα θύματα είναι απροσδιόριστης ηλικίας, και αγνοούν τον θάνατό τους. Οι σωροί τους παραμένουν άταφοι επί χρόνια, στα πεζοδρόμια της Πατησίων, όπου τους πέταξαν υπάλληλοι της Αμερικάνικης πρεσβείας.
— Εικάζεται ότι πρόκειται για τους νεαρούς υπερήλικες, Κώστα Λαλιώτη και Μαρία Δαμανάκη, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
— Παρακαλούνται όσοι τους γνωρίζουν, να τους ενημερώσουν, προκειμένου να μετοικίσουν σε ένα από τα νεκροταφεία ή να πάνε σε ένα αποτεφρωτήριο του κυρίου Μπαμπούλα, διότι είναι σε αποσύνθεση και μαζεύονται μύγες!!!!
— ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ….
ΝΑ
ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΟΥΣ... ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑΝ
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΟΥΤΕ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ... ΗΤΑΝ ΙΡΛΑΝΔΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΑΠΟ
ΒΟΛΙ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ...!!
"ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΤΑΡΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ"...
Να παρουμε τα πραγματα απο την αρχη...
Οι στίχοι είναι του Ιρλανδού ποιητή Brendan Behan (1923 – 1964) ) και μεταφράστηκε από το Βασίλη Ρώτα. Μελοποιήθηκε στο Παρίσι από το Μίκη Θεοδωράκη, τον Οκτώβρη του 1961
Το 1962 ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά με την ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και το Δημήτρη Φάμπα στην κιθάρα. Έγινε παγκοσμίως γνωστό με την ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη στο δίσκο “Ενας Ομηρος’’ που κυκλοφόρησε 10 χρόνια αργότερα.
Ιστορική αναφοράΤο τραγούδι δεν αναφέρεται μόνο στη Βρετανική κατοχή των Ιρλανδών αλλά, κυρίως, στην εμφύλια διαμάχη που ακολούθησε μετά την αυτονομία της Ιρλανδίας. Γι’ αυτό και ο αρχικός στίχος ήταν “σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί”, αφού το “γελαστό παιδί” σκοτώθηκε από σφαίρα συμπατριώτη του Ιρλανδού και όχι από “βόλι Εγγλέζου”. Το τραγούδι, δηλαδή, είναι ένας θρήνος των συμπολεμιστών του, γιατί το γελαστό παιδί δεν πέθανε τιμημένα στη φυλακή από απεργίας πείνας ή από βόλι των Εγγλέζων, αλλά από το “άτιμο βόλι” των ομοεθνών του Ιρλανδών (εμφύλιος πόλεμος).
Οι στίχοι είναι του Ιρλανδού ποιητή Brendan Behan (1923 – 1964) ) και μεταφράστηκε από το Βασίλη Ρώτα. Μελοποιήθηκε στο Παρίσι από το Μίκη Θεοδωράκη, τον Οκτώβρη του 1961
Το 1962 ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά με την ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και το Δημήτρη Φάμπα στην κιθάρα. Έγινε παγκοσμίως γνωστό με την ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη στο δίσκο “Ενας Ομηρος’’ που κυκλοφόρησε 10 χρόνια αργότερα.
Ιστορική αναφοράΤο τραγούδι δεν αναφέρεται μόνο στη Βρετανική κατοχή των Ιρλανδών αλλά, κυρίως, στην εμφύλια διαμάχη που ακολούθησε μετά την αυτονομία της Ιρλανδίας. Γι’ αυτό και ο αρχικός στίχος ήταν “σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί”, αφού το “γελαστό παιδί” σκοτώθηκε από σφαίρα συμπατριώτη του Ιρλανδού και όχι από “βόλι Εγγλέζου”. Το τραγούδι, δηλαδή, είναι ένας θρήνος των συμπολεμιστών του, γιατί το γελαστό παιδί δεν πέθανε τιμημένα στη φυλακή από απεργίας πείνας ή από βόλι των Εγγλέζων, αλλά από το “άτιμο βόλι” των ομοεθνών του Ιρλανδών (εμφύλιος πόλεμος).
Η άθλια γενιά του Πολυτεχνείου που ξεπουλά την πατρίδα θα έπρεπε να είχε κρυφτεί από προσώπου γης εδώ και πολύ καιρό.
Είναι
επιστήμονες τα άτομα. Όλα αυτά φυσικά και δεν γίνονται τυχαία. Το
μνημονιακό σύστημα της γενιάς του Πολυτεχνείου ερεθίζει ύπουλα τα "άκρα"
της Χώρας σε μια κακή συγκυρία.
Στη φωτογραφία βλέπουμε τον κρατικοδίαιτο αριστεριστή καλλιτέχνη και έναν από τους φοιτητές του Πολυτεχνείου Σπ. Παπαδόπουλο. 40 χρόνια Πολυτεχνείο 40 χρόνια ψωμί αλλά χωρίς παιδεία. Σε μια εποχή καταστροφής και εμπαιγμού κάποιοι ξέρουν να θολώνουν τα νερά με χιλιοπαιγμένα έργα του Ιταλού αριστεριστή συγγραφέα Ντάριο Φο.
Στη φωτογραφία βλέπουμε τον κρατικοδίαιτο αριστεριστή καλλιτέχνη και έναν από τους φοιτητές του Πολυτεχνείου Σπ. Παπαδόπουλο. 40 χρόνια Πολυτεχνείο 40 χρόνια ψωμί αλλά χωρίς παιδεία. Σε μια εποχή καταστροφής και εμπαιγμού κάποιοι ξέρουν να θολώνουν τα νερά με χιλιοπαιγμένα έργα του Ιταλού αριστεριστή συγγραφέα Ντάριο Φο.
Πλούσιο ψωμί μόνο για λίγους. H γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που ξεπουλά σήμερα τα πάντα. Η γενιά που τα βρήκε ΟΛΑ έτοιμα και τα πουλά ΟΛΑ έτοιμα. Λαλιώτης, Δαμανάκη, Ντόρα, Λοβέρδος, Θέμος, Κωστόπουλος, Παπανδρέου, Σκανδαλίδης, Σαμαράς, Βενιζέλος, Λαφαζάνης, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, Παπουτσής και ένα σωρό άλλα καλά παιδιά που απόλαυσαν τα πάντα, ξεπουλώντας φυσικά ό,τι τους παραδόθηκε από τους προηγούμενους και στους επόμενους όχι μόνον δεν παραδίδουν τίποτε, αλλά αφήνουν χρέη και αυτοκτονίες. Αφήνουν δούλεμα, χλευασμούς και συσσίτια.
Έφτιαξαν πλούσιες καριέρες και χόρτασαν χαμόγελα ευτυχίας. Η γενιά της "αθανασίας και των offshore λογαριασμών. Η γενιά που ακόμα και σήμερα ελέγχει ένα ολόκληρο κράτος περιμένοντας τους άλλους ( στημένους του Τσίπρα ) για μια νέα μεταπολίτευση σε μια χώρα ρημαδιό.....σε μια χώρα πολυπολιτισμική με δεκάδες τζαμιά και εβραικούς νόμους ώστε να περνά απαρατήρητη
Ψυχοφάρμακα μας πρόσφερε η γενιά του Πολυτεχνείου. Κάποιοι μαλάκες δεν βαρέθηκαν το show και συνεχίζουν το παραμύθι μέσα από blogs και πορείες να κάνουν αφιερώματα. Ντροπή!
Με το δήθεν
«έπος» του Πολυτεχνείου θα ασχοληθούμε σήμερα («λόγω της ημέρας»)
αγαπητοί αναγνώστες. Δηλαδή, με την μεγαλύτερη απάτη της νεοελληνικής
ιστορίας. Μια απάτη που την φούσκωσαν κάποιοι επιτήδειοι μετά το ’74,
ξεφούσκωνε όμως χρόνο με τον χρόνο κι έχει πλέον στις ημέρες μας
απαξιωθεί πλήρως. Ήταν επόμενο. Βλέπετε, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια…
Να δούμε ποια ήσαν τα πραγματικά γεγονότα. Την 1η Ιουλίου
1973, κατηργήθη δια λαϊκού δημοψηφίσματος η Βασιλεία και πρώτος
πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ανακηρύχθηκε ο Γ. Παπαδόπουλος. Την 8ηΟκτωβρίου,
του ιδίου έτους, διορίσθηκε πρωθυπουργός ο παλαιός πολιτικός Σπύρος
Μαρκεζίνης, ο οποίος σχημάτισε προσωρινή πολιτική κυβέρνηση, με σκοπό
την διενέργεια εκλογών στο άμεσο μέλλον. Από την 8η Οκτωβρίου,
λοιπόν, και μετέπειτα ουδείς στρατιωτικός συμμετέχει πλέον στην
κυβέρνηση, ενώ παύει και η ισχύς του στρατιωτικού νόμου. Άρα, λοιπόν,
δεν υπήρξε καμία δικτατορία, εναντίον της οποίας εξεγέρθηκαν «τα παιδιά
του Πολυτεχνείου». Γιατί, όμως, εξεγέρθηκαν;
Για να
καταλάβουμε τους πραγματικούς λόγους της εξεγέρσεως, θα πρέπει να
ψάξουμε αλλού, κι όχι στην «καταπίεση» των νέων από την «δικτατορία»,
που κι αν υπήρξε στο παρελθόν εκείνη την περίοδο είχε χαλαρώσει κατά
πολύ. Αφού, λοιπόν, δεν υπήρχε καμιά αιτία προερχομένη από την εσωτερική
πολιτική της κυβερνήσεως, θα πρέπει να εξετάσουμε την εξωτερική της
πολιτική.
Παρά τα περί
του αντιθέτου διαδιδόμενα, οι Αμερικανοί –«προστάτες» και «σύμμαχοι»
τότε και τώρα της Ελλάδος- δεν υποστήριξαν ούτε την Επανάσταση της 21ης Απριλίου,
ούτε το καθεστώς που προέκυψε απ’ αυτήν. Ο λόγος είναι απλός: οι
Αμερικανοί, όπως άλλωστε όλες οι μεγάλες δυνάμεις της σύγχρονης εποχής,
προτιμούν να υπάρχει «δημοκρατία» στα κράτη που ελέγχουν, διότι δια της
«δημοκρατίας» μπορούν να συνεχίζουν να τα ελέγχουν. Κι αν κάποια στιγμή ο
οποιοσδήποτε «δημοκρατικός» κυβερνήτης τους κάνει νερά, μπορούν
πανεύκολα να τον «συμμορφώσουν» δια της αντιπολιτεύσεως, των ΜΜΕ, των
συνδικάτων, ακόμα δε και των παραγόντων του ιδικού του κόμματος. Ας
θυμηθούμε τι έγινε προσφάτως στην περίπτωση του Κ. Καραμανλή (του
νεωτέρου) και που κατέληξε το άνοιγμά του προς την Ρωσσία. Αντιθέτως, μ’
έναν «δικτάτορα» στο τιμόνι της χώρας, η «προστάτιδα δύναμη» δεν ξέρει
τι θα της ξημερώσει.
Το σίγουρο είναι, πως το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου
1967 βρήκε τους Αμερικανούς («Αμερικανοσιωνιστάς», επί το ακριβέστερον)
αιφνιδιασμένους. Πιάστηκαν στον ύπνο! Άλλα περίμεναν κι άλλα τους
προέκυψαν. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο, ότι με παρέμβαση των
Αμερικανών το πολιτικό κατεστημένο της χώρας και ο τότε βασιλεύς είχαν
συμφωνήσει στην κήρυξη μιας δικτατορίας από ελεγχομένους ανωτάτους
αξιωματικούς (η περιβόητη «χούντα των στρατηγών»), η οποία θα είχε
σύντομο βίο, στην διάρκεια του οποίου θα επανέφερε την κατάσταση στην
«ομαλότητα» και εν συνεχεία θα παρέδιδε την εξουσία στους «νομίμους
κατόχους» της. Εδώ, όμως, αντί για τους ελεγχομένους στρατηγούς τους
προέκυψαν οι ανεξέλεγκτοι συνταγματάρχες!
Προκειμένου,
όμως, να αποφύγουν τα χειρότερα –δηλαδή να χάσουν για πάντα την επιρροή
τους στην Ελλάδα- οι Αμερικανοσιωνισταί ακολούθησαν την πολιτική του
«βλέποντας και κάνοντας». Έτσι, απέρριψαν προτάσεις πολιτικών περί
αποκαταστάσεως της «δημοκρατικής νομιμότητος» από τον 6ο Στόλο
και άρχισαν να δουλεύουν υπογείως. Η πρώτη απόπειρα ανατροπής
Παπαδοπούλου έλαβε χώρα στα τέλη του 1967, με αφορμή την παρουσία της
ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο. Η ελληνο-τουρκική κρίση του ’67
παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες με αυτήν του ’74! Μόνο που τότε ο
Γ. Παπαδόπουλος δεν έπεσε στην παγίδα και με κατάλληλους διπλωματικούς
χειρισμούς απέφυγε τον πόλεμο και την εθνική ταπείνωση που μας ετοίμαζαν
οι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας, αλλά και την ανατροπή του. Η δεύτερη
απόπειρα έγινε με το βασιλικό κίνημα, αλλά απέτυχε κι αυτή. Την ιδία
τύχη είχε και η τρίτη απόπειρα, το επόμενο έτος (1968), όταν ο
Παναγούλης αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Γ. Παπαδόπουλο. Εδώ θα ανοίξω
μια παρένθεση. Ο Αλέκος Παναγούλης, παλικάρι πραγματικό, αγνός ιδεολόγος
και ίσως ο μόνος αληθινός αντιστασιακός, έγινε πιστεύω άθελά του όργανο
των Αμερικανοσιωνιστών, που τον δολοφόνησαν την 1η Μαΐου του
’75 –επισήμως επρόκειτο για «τροχαίο ατύχημα»- γιατί προφανώς είχε
αντιληφθεί ποιοι και γιατί τον χρησιμοποίησαν και απειλούσε με
αποκαλύψεις. Εδώ κλείνει η παρένθεση. Τρία στα τρία, λοιπόν! Τρεις
απόπειρες, τρεις αποτυχίες! Είναι αυτό που ανέφερα προηγουμένως: δύσκολα
τα βάζει κανείς μ’ έναν «δικτάτορα»…
Την 15η Ιανουαρίου
1973, ο Γ. Παπαδόπουλος ξεπερνά για πρώτη φορά τα επιτρεπόμενα όρια: Με
επιστολή του στον πρόεδρο των ΗΠΑ αρνείται την δωρεάν στρατιωτική
βοήθεια, για λόγους εθνικής υπερηφανείας! Άλλωστε, η Ελλάς δεν είχε
πλέον κανένα οικονομικό πρόβλημα, καθώς με μια συνετή και έντιμη
διαχείριση (κανένας δεν έκλεβε!) η Επανάσταση πέτυχε ένα «οικονομικό
θαύμα», όπως το χαρακτήρισαν οι πάντες. Επίσης, ο Γ. Παπαδόπουλος είχε
σκοπό να ξεκινήσει σύντομα την άντληση του «μαύρου χρυσού», των
πετρελαίων που κρύβει το υπέδαφος της πατρίδος μας. Και βέβαια, η παροχή
δωρεάν στρατιωτικής βοηθείας προς τα διάφορα κράτη, ήταν η εγγύηση της
υποταγής των. Η ιστορική επιστολή Παπαδοπούλου, με την οποία η Ελλάς
έσπασε τα δεσμά της, είναι η ακόλουθη: «Η
κυβέρνησις απεφάσισεν όπως δηλώσει εις την κυβέρνησιν των Ηνωμένων
Πολιτειών, ότι παραιτείται του λοιπού, αρχής γενομένης από του τρέχοντος
έτους, της παρεχομένης υπό των Ηνωμένων Πολιτειών, δωρεάν στρατιωτικής
βοηθείας» (πηγή: εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» της 16ης Ιανουαρίου
1973, υπό τον πρωτοσέλιδο κεντρικό τίτλο: «Η ΕΛΛΑΣ ΠΑΡΗΤΗΘΗ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ
ΒΟΗΘΕΙΑΣ – Επιστολή του κ. Γ. Παπαδοπούλου προς τον Πρόεδρον Νίξον»).
Τον Οκτώβριο
του 1973, ο Γ. Παπαδόπουλος ξεπερνά τα «όρια» κατά πολύ. Αρνείται στους
Αμερικανοσιωνιστάς την χρήση της βάσεως της Σούδας προς βοήθεια των
Ισραηλινών σιωνιστών στον πόλεμο με τους Άραβες. Δεν πάει άλλο! Οι
εβραιοαμερικανοί αποφασίζουν την άμεση ανατροπή του! Όλως «τυχαίως»,
έναν μήνα αργότερα, ξεσπούν τα γνωστά γεγονότα. Η συνταγή της φοιτητικής
εξεγέρσεως είναι δοκιμασμένη και στο παρελθόν. Το 1968, όταν ο
Στρατηγός Ντε Γκωλ συγκρούστηκε με τους Αμερικανοσιωνιστές, του έστησαν
τον διαβόητο «κόκκινο Μάη του ‘68», με τους Κον (Κοέν) Μπεντίτ και
συντροφία να κραυγάζουν εν χορώ «είμαστε όλοι εβραίοι» και να σπέρνουν
την καταστροφή και το χάος.
Όλα,
λοιπόν, άρχισαν στις 14 Νοεμβρίου, με μια εντελώς απροσδόκητη κατάληψη
του Πολυτεχνείου από ελαχίστους φοιτητάς, με αφορμή τις αναβολές
στρατεύσεως. Δυστυχώς, οι πολιτικάντηδες της κυβερνήσεως Μαρκεζίνη
κωλυσιέργησαν και δεν έστειλαν αμέσως την Αστυνομία να πετάξει έξω τους
ταραξίες, για να φανούν «δημοκράτες». Έτσι, εκμεταλλευόμενοι την ανοχή
που υπήρξε, μπαίνουν μέσα στο Πολυτεχνείο κάθε είδους πράκτορες, αλλά
και αριστερίστικα, αναρχικά και κακοποιά στοιχεία. Αυτοί οι τελευταίοι
καμία διαφορά δεν έχουν με τα αναρχοκομμουνιστικά στοιχεία του σήμερα,
που καίνε κάθε λίγο και λιγάκι την Αθήνα και το εθνικό μας σύμβολο.
Αυτοί, οι «γνωστοί-άγνωστοι», είναι τα μόνα γνήσια τέκνα των «παιδιών»
της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και οι μόνοι που δικαιούνται να εορτάζουν
την επέτειο, με τον γνωστό «εκρηκτικό» τους τρόπο. Από εκεί κι έπειτα, η
επέμβαση έγινε πολύ καθυστερημένα, με τις γνωστές συνέπειες. Ωστόσο,
και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, δεν υπήρξαν νεκροί μέσα εις τον
χώρο του Πολυτεχνείου, παρά μόνον κάποιοι ολίγοι εκτός αυτού,
φονευθέντες ως επί το πλείστον από αδέσποτες σφαίρες και εξοστρακισμούς,
είτε από προβοκάτορες που έδρασαν μέσα στην αναμπουμπούλα. Ο μικρός
αριθμός των θυμάτων, αλλά και οι συνθήκες θανάτου των, δεν βόλευαν την
μεταπολιτευτική μαρξιστική προπαγάνδα, η οποία ευρισκόμενη σε
πτωματολογικό παροξυσμό έκανε λόγο για… εκατοντάδες, ακόμα και… χιλιάδες
νεκρούς. Θα μείνουν στην ιστορία οι κωμικοτραγικές… εκσκαφές που έκανε
στο νεκροταφείο Ζωγράφου ο τότε δήμαρχος, Δ. Μπέης, προκειμένου να βρει
τους… ομαδικούς τάφους των «νεκρών του Πολυτεχνείου». Όμως, άνθρακες ο…
θησαυρός!
Είναι
γεγονός, ότι αυτοί που σήμερον εμφανίζονται ως «πρωτοπόροι» και
«καθοδηγητές» της εξεγέρσεως, δηλαδή οι κομμουνιστές, όχι μόνον απείχαν
από το Πολυτεχνείο, αλλά το κατήγγειλαν κιόλας! Έγραφε τότε το υπ’
αριθμόν 8 τεύχος της «Πανσπουδαστικής», οργάνου της φοιτητικής νεολαίας
του ΚΚΕ: «Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του
Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου προβοκατόρων της
ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου,
με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας,
γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις
συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και
με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας
μεμονωμένης εξτρεμιστικής αναρχικής εξέγερσης, να χρησιμοποιήσουν το
χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”, για
να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα
της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι Αμερικάνοι και η χούντα
είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλλουν ύστερα από την παταγώδη
αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της
λαϊκής πάλης». Εμείς εδώ μιλάμε με ντοκουμέντα, κι όχι με… τρίχες.
Ας διαψεύσει, αν τολμάει, το παραπάνω δημοσίευμα το ΚΚΕ, κι ας δώσει στη
δημοσιότητα το φύλλο της συγκεκριμένης εφημερίδος, που σίγουρα υπάρχει
στο αρχείο του. Κουκουέδες, ιδού η Ρόδος!
Την ίδια
περίοδο, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, στέλεχος του τότε ΚΚΕ εσωτερικού,
πολιτικού προγόνου του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε για τα γεγονότα: «Η εξέλιξη
στον τόπο μας έχει περιέλθει σε λεπτό σημείο. Παράλληλα, στο ευρύτερο
δημοκρατικό κίνημα που αξιώνει την είσοδο στη δημοκρατική ομαλότητα,
σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να φράξουν το δρόμο προς την
κατεύθυνση αυτή και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την
επιβολή στρατοκρατικών μέτρων» (πηγή: «Ελευθεροτυπία» της 28ης Νοεμβρίου
2004, σελίς 54). «Σκοτεινές δυνάμεις», λοιπόν, εκπροσωπούσαν οι «ήρωες»
του Πολυτεχνείου, σύμφωνα με τους «ανανεωτές» της αριστεράς. Συμφωνούμε
απολύτως!
Κόσμος και
κοσμάκης πέρασε εκείνες τις ημέρες από το Πολυτεχνείο. Ήταν μοναδική
ευκαιρία για λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς και ασυδοσίας, για… καμάκι και…
χαβαλέ. Τυχεροί, όμως, στάθηκαν όσοι εγκλωβίστηκαν στον χώρο την
τελευταία ημέρα. Τυχεροί, γιατί εκμεταλλευόμενοι τον εγκλωβισμό τους
έφτιαξαν μετά λαμπρή πολιτική καριέρα. Είναι κάποιοι που εμφανίζονται
στα φιλμ αρχείου με γένια και μαλλιά, και με υψωμένες τις γροθιές, αυτοί
που κυβέρνησαν εν συνεχεία την Ελλάδα και την κυβερνούν ακόμα. Μερικά
τρανταχτά παραδείγματα: Δαμανάκη, Λαλιώτης, Ανδρουλάκης, Παπουτσής,
Τζουμάκας, Λαζαρίδης (σήμερα εξ’ απορρήτων σύμβουλος του Α. Σαμαρά)
κ.λπ., ενώ πάμπολλοι εισχώρησαν στα ΜΜΕ και σήμερα είναι πρωτοκλασάτα
στελέχη της καθυποτάξεως των Ελλήνων. Τα αποτελέσματά τους, τα είδαμε
όλοι. Παρέλαβαν το 1974 μηδενικό εξωτερικό χρέος και μια οικονομία σε
έναν πρωτοφανή στα ελληνικά χρονικά ανοδικό καλπασμό αναπτύξεως. Μια
χώρα νοικοκυρεμένη, με ευημερούντες πολίτες. Και πως την κατήντησαν;
Αφού διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και την καταχρέωσαν στους
διεθνείς τοκογλύφους, κι αφού προηγουμένως είχαν φάει ότι μπορούσε να
φαγωθεί, μας παρέδωσαν σιδηροδέσμιους στο ΔΝΤ και στους διεθνείς
τοκογλύφους. Κι έχουν και το θράσος να ομιλούν για τους «αγώνες» και τα
«οράματά» τους, αυτοί ακριβώς που είναι οι μόνοι υπεύθυνοι της δυστυχίας
μας!
Ποια,
λοιπόν, σκοπιμότητα εξυπηρετεί ο μύθος του Πολυτεχνείου και τα ψεύτικα
δάκρυα στην μνήμη ανύπαρκτων «ηρωικών» νεκρών; Η απάντηση είναι απλή: με
τον μύθο του Πολυτεχνείου η αριστερά στέριωσε την ιδεολογική της
κυριαρχία στην ελληνική κοινωνία. Επειδή δε η αριστερά στερείται
αληθινών ηρώων, προβάλει τους ψεύτικους! Ωστόσο, 39 χρόνια μετά, ο μύθος
καταρρέει. Η προσέλευση γίνεται χρόνο με τον χρόνο ολοένα και
μικρότερη. Κι αν δεν ήταν η υποχρεωτική προσέλευση των μαθητών, ακόμα
και των δημοτικών σχολείων, θα φαινόταν η γύμνια του πανηγυριού σε όλο
της το θλιβερό μεγαλείο. Και εφέτος, λοιπόν, το αυθόρμητο συναίσθημα της
συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού στην θέα του πανηγυριού, είναι είτε
πλήρης αδιαφορία, είτε οργή και αηδία. Επιπλέον, τα πράγματα άλλαξαν.
Τώρα υπάρχει μέσα στη βουλή και στο λαό ένα κόμμα που περιφρονεί το μύθο
τους, δεν τους φοβάται και αμφισβητεί ευθέως τις κατεστημένες αλήθειες
που μέχρι προσφάτως εθεωρούντο δεδομένες. Κι όσο η Χρυσή Αυγή του
Ελληνισμού δυναμώνει, τόσο οι μύθοι της αριστεράς θα ξεθωριάζουν, μέχρι
που να έρθει η στιγμή –κι αυτό θα γίνει πολύ πιο σύντομα απ’ ότι
περιμένουμε- που θα ξεθεμελιωθούν εκ βάθρων και θα λάμψει η ελληνική
αλήθεια!
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Όλγα Τρέμη, πρώην μέλος της ΚΝΕ συμμετείχε στο Πολυτεχνείο!!!!
Δείτε και την υπόλοιπη σοκαριστική λίστα και θα βγάλετε συμπέρασμα!!ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΜΠΟΛΑΣ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΨΥΧΑΡΗΣ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΜΑΝΙΑ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΑΣ ΚΙΤΣΟΥ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ ΜΕΛΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΛΙΑΡΕΛΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ,ΟΛΓΑ ΤΡΕΜΗ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΠΑΥΛΟΣ ΤΖΙΜΑΣ ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ,ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ,ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΔΗΜΟΣΙΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ (ΚΝΕ), ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ ΟΣΕ(ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ),ΤΑΣΟΣ ΤΕΛΟΓΛΟΥ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΡΙΤΖΗΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΡΤΣΟΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΕΜΕΝΟΣ ΠΡΩΝ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΝΙΚΟΣ ΜΕΓΚΡΕΛΗΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
πηγή
1973. Το ερώτημά μου των τελευταίων 15 περίπου ετών παραμένει. Ως πότε θα συνεχίσουμε να εορτάζουμε αυτή την επέτειο?
Τι ακριβώς θυμίζουμε στους εαυτούς μας κάθε χρόνο; Το πως μπορεί κάποιος να το παίζει επαναστάτης για να γίνει μετά χαλίφης στη θέση του χαλίφη καπηλευόμενους τους αγώνες άλλων; Το πως κάποιος από αντιεξουσιαστής μεταμορφώνεται (ή αποκαλύπτεται) στο χειρότερο εξουσιαστή;
Η Μαρία Δαμανάκη του “εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο” εξασφάλισε μια πολιτική καριέρα. Από τον ενιαίο και μη Συνασπισμό, στο ΠΑΣΟΚ που έστελνε στο ειδικό δικαστήριο απολαμβάνοντας πάντα βέβαια τα βουλευτικά αριστερά λαϊκά προνόμια. Δε θα εκπλαγώ αν τη δω μαζί με το Σαμαρά κάποια στιγμή. Το “έξω από την Ευρώπη” μετουσιώθηκε στην ανάπαυση των όμορφων Βρυξελλών με μερικές αρκετές χιλιάδες ευρώ εισόδημα το μήνα και την υπεράσπιση του ευρωμάρκου.
Και όχι μόνο. Αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ψευδο-αριστεράς είτε εκμεταλλεύτηκαν την παρουσία τους στο Πολυτεχνείο είτε βαπτίστηκαν σε μια βραδιά αντιστασιακοί ώστε να εξαργυρώσουν την πολιτική τους επιταγή με μια θέση στην εξουσία. Πόσες φορές δεν τους ακούσαμε να αυτοδιαφημίζουν το ξύλο που έφαγαν – αν έφαγαν όλοι – σε τηλεοπτικά πάνελ. Γιατί ξύλο σίγουρα έπεσε αλλά το έφαγαν τα κορόιδα.
Το “πολυτεχνείο” λοιπόν μετετράπη σε φετίχ και πολιτικό διαβατήριο. Πώς είναι το lower στα αγγλικά; Κάτι αντίστοιχο.
Αυτό πάλι το “ρημαδοτανκ” αποτέλεσε το σημείο κατατεθέν και το άλλοθι των μετέπειτα εγκλημάτων των καθεστώτων που ακολούθησαν. Χώρια το γεγονός ότι αποτελούσε το μόνιμο πονοκέφαλο της πρωτεύουσας στο ετήσιο ραντεβού της με τη λεηλασία και τον εμπρησμό.
Το τανκ δεν έριξε μια απλή πόρτα. Το τανκ άνοιξε την κερκόπορτα από την οποία η ανομία, η ανηθικότητα, το αεριτζιδιλίκι και ότι αρνητικό μπορεί να φανταστεί κανείς, εισχώρησαν και κατηύθυναν την πορεία αυτής της χώρας από το 1974 και μετά.
Αν δεν υπήρχε αυτό το τανκ, σήμερα δε θα μας βασάνιζε καμία Ρεπούση, κανένας Μπίστης, Τατσόπουλος και ούτε θα είχαμε ποτέ το…φοβερό αντιεξουσιαστή στην εξουσία και νυν καθηγητή του Χάρβαρντ Γιώργο Παπανδρέου.
Μια ολόκληρη γενιά τυχοδιωκτών πέρασε πάνω από την πεσμένη πόρτα και κατόπιν κυριάρχησε στην Ελλάδα. Γνωρίζουν δε πολύ καλά πως και γιατί έπεσε η χούντα αλλά αυτοί είχαν ανάγκη να το πάρουν πάνω τους ώστε να το προβάλλουν αργότερα.
Οι πραγματικοί ρομαντικοί εξεγερθέντες εκείνων των ημερών επειδή διέθεταν αξιοπρέπεια και αγνό ιδεαλισμό δεν καταδέχθηκαν να ανταλλάξουν τον αγώνα τους με μια θέση στο σύστημα. Δεν το σκέφτηκαν καν. Αυτό όμως δυστυχώς όσο κι αν τους τιμά δεν τους προσφέρει απαλλαγή από την ιστορική τους ευθύνη να μην αφήσουν κανένα να καπηλευθεί το λαϊκό κίνημα του 1973 με αποτέλεσμα τη σημερινή καταστροφή της χώρας.
Ας τους τιμήσουμε λοιπόν με ένα νέο αλλά ανόθευτο λαϊκό κίνημα που πραγματικά θα απελευθερώσει αυτό τον ιδιότροπο αλλά ιστορικό υπερήφανο λαό από τα σύγχρονα δεσμά του.
Στρατής Μαζίδης freepen
Αυτά είναι μερικά από τα φυντάνια που έβγαλε το πολυτεχνείο
Μαρία Δαμανάκη
Ανέπτυξε δραστηριότητα εντός της Αριστεράς, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Μέλος της ΚΝΕ, έλαβε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα και ήταν η φωνή πίσω από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου που επαναλάμβανε το «Εδώ Πολυτεχνείο». Μετά την πτώση της χούντας εξελέγη βουλευτής, αρχικά του Κ.Κ.Ε. και εν συνεχεία με τον Συνασπισμό. Το 1991 έγινε πρόεδρος του ΣΥΝ και ήταν η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα. Μετέπειτα προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ, του οποίου υπήρξε βουλευτής. Σήμερα είναι Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τεράστιες αποδοχές..!!!
Λίγες ημέρες μετά τον εορτασμό του «έπους» του Πολυτεχνείου. Το «έπος» που
δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο
ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση – από το ραδιόφωνο των φοιτητών – των
συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής. Του «έπους» που
έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς, να μας φορτωθούν στην πλάτη ως «πολιτικοί»
Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα
Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα και άλλα «ηγετικά στελέχη της εξέγερσης» , ο
δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν
γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.
Η σημερινή ιδεολογική, ηθική και οικονομική εξαθλίωση της χώρας όπως και η επικίνδυνη διαιώνιση του διχασμού του λαού μετά την «μεταπολίτευση» , είναι η απόρροια ενός μεγενθυμένου μύθου που έχτισε η αριστερά και η ρηχή και ασπόνδυλη αστική τάξη που δημιουργήθηκε μετά την μεταπολίτευση από αστικοποιημένους αγρότες αποφοίτους μέσης εκπαίδευσης.
Η νέα αυτή τάξη των αγροτοαστών, διεκδίκησε δυναμικά την εξουσία, δημιούργησε τους μύθους της και βρήκε την πολιτική της έκφραση μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου είναι οι αγροτοαστοί της μεταπολίτευσης, η γενιά του βλαχομπαρόκ, της άκρατης χυδαιότητας, της υπερβολής, των «πολιτιστικών κέντρων» της παραλιακής, της διαφθοράς, της έλλειψης ιδανικών, του ανθελληνισμού, του βαλκανοποιημένου διεθνισμού, της τριτοκοσμοποίησης της χώρας.
Είναι η γενιά που στο όνομα του χυδαίου κέρδους έφερε τις στρατιές των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, είναι η γενιά των ΜΚΟ και του ψευτοψυχοπονιάρικού ανθρωπισμού με τα χρήματα των άλλων. Είναι η σάπια γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα και που σήμερα, μέσα από την «εκλογική νίκη» της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζουν από κοινού την πορεία προς την πλήρη καταστροφή, όπως εξάλλου έκαναν τα τελευταία 40 χρόνια!
Θέλετε αλήθειες για το Πολυτεχνείο; Ιδού μια δια στόματος ενός από του πρωταγωνιστές του.
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ:
«Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…
Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».
Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια τν οικειοποιήθηκε πλήρως!»
Aντε λοιπόν να πείτε το παραμύθι σας παραπέρα… Κρίμα την “ματωμένη σημαία του πολυτεχνείου”…
Για την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ματωμένη σημαία της ΕΛΔΥΚ έχετε να μας πείτε τίποτα; Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν τις μάχες των ανδρών της ΕΛ.ΔΥ.Κ. της Α΄μοίρας καταδρομών και των Κύπριων αδελφών από τις 20 Ιουλίου έως τέλη Αυγούστου 1974.
Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν έστω και έναν από όλους αυτούς τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ αγωνιστές, που ενώ εδώ στην Ελλάδα όλοι πανηγύριζαν τον ερχομό του «εθνάρχη» αυτοί εκεί κάτω δεν παρέδωσαν τα όπλα, δεν το έβαλαν στα πόδια, δεν πρόδωσαν, έμειναν και έπεσαν ηρωικά…
Ελάχιστοι γνωρίζουν και επίσης ελάχιστοι ενδιαφέρονται…
Εθνικισμός
Η σημερινή ιδεολογική, ηθική και οικονομική εξαθλίωση της χώρας όπως και η επικίνδυνη διαιώνιση του διχασμού του λαού μετά την «μεταπολίτευση» , είναι η απόρροια ενός μεγενθυμένου μύθου που έχτισε η αριστερά και η ρηχή και ασπόνδυλη αστική τάξη που δημιουργήθηκε μετά την μεταπολίτευση από αστικοποιημένους αγρότες αποφοίτους μέσης εκπαίδευσης.
Η νέα αυτή τάξη των αγροτοαστών, διεκδίκησε δυναμικά την εξουσία, δημιούργησε τους μύθους της και βρήκε την πολιτική της έκφραση μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου είναι οι αγροτοαστοί της μεταπολίτευσης, η γενιά του βλαχομπαρόκ, της άκρατης χυδαιότητας, της υπερβολής, των «πολιτιστικών κέντρων» της παραλιακής, της διαφθοράς, της έλλειψης ιδανικών, του ανθελληνισμού, του βαλκανοποιημένου διεθνισμού, της τριτοκοσμοποίησης της χώρας.
Είναι η γενιά που στο όνομα του χυδαίου κέρδους έφερε τις στρατιές των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, είναι η γενιά των ΜΚΟ και του ψευτοψυχοπονιάρικού ανθρωπισμού με τα χρήματα των άλλων. Είναι η σάπια γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα και που σήμερα, μέσα από την «εκλογική νίκη» της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζουν από κοινού την πορεία προς την πλήρη καταστροφή, όπως εξάλλου έκαναν τα τελευταία 40 χρόνια!
Θέλετε αλήθειες για το Πολυτεχνείο; Ιδού μια δια στόματος ενός από του πρωταγωνιστές του.
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ:
«Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…
Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».
Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια τν οικειοποιήθηκε πλήρως!»
Aντε λοιπόν να πείτε το παραμύθι σας παραπέρα… Κρίμα την “ματωμένη σημαία του πολυτεχνείου”…
Για την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ματωμένη σημαία της ΕΛΔΥΚ έχετε να μας πείτε τίποτα; Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν τις μάχες των ανδρών της ΕΛ.ΔΥ.Κ. της Α΄μοίρας καταδρομών και των Κύπριων αδελφών από τις 20 Ιουλίου έως τέλη Αυγούστου 1974.
Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν έστω και έναν από όλους αυτούς τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ αγωνιστές, που ενώ εδώ στην Ελλάδα όλοι πανηγύριζαν τον ερχομό του «εθνάρχη» αυτοί εκεί κάτω δεν παρέδωσαν τα όπλα, δεν το έβαλαν στα πόδια, δεν πρόδωσαν, έμειναν και έπεσαν ηρωικά…
Ελάχιστοι γνωρίζουν και επίσης ελάχιστοι ενδιαφέρονται…
Εθνικισμός
Κώστας Λαλιώτης
ΑΥπήρξε ιδρυτικό μέλος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος, ΠΑΣΟΚ,
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, από το 1974, και, μέλος του Εκτελεστικού
Γραφείου, από το 1976. Ήταν υπεύθυνος του περιοδικού «Αγωνιστής» της Νεολαίας
του ΠΑΣΟΚ (1975-1977), και εκδότης και μέλος της διεύθυνσης της εβδομαδιαίας
εφημερίδας «Εξόρμηση» (1977-1985) επίσης του ΠΑΣΟΚ. Εκλέχθηκε βουλευτής το 1991,
αλλά επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ έχει περάσει από πλειάδα κυβερνητικών θέσεων τα
τελευταία 30 χρόνια.
Στέφανος Τζουμάκας
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1973 ήταν από τους
πρωταγωνιστές της κατάληψης της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, διετέλεσε Υφυπουργός Μεταφορών (1986-1988), Υφυπουργός
Παιδείας (1988), Υπουργός Εργασίας (1995-1996) και Υπουργός Γεωργίας
(1996-1998).
Νίκος Μπίστης
Γνωστός για τη δράση του στις καταλήψεις της Νομικής, με συμμετοχή και στο
Πολυτεχνείο, ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία από την ΚΝΕ, μεταπήδησε στο
Συνασπισμό και από εκεί στο ΠΑΣΟΚ. Το 2000 διατέλεσε υφυπουργός στην κυβέρνηση
Σημίτη, ενώ βρέθηκε και στη ΔΗΜΑΡ.
Μίμης Ανδρουλάκης
Ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς πάνω από είκοσι χρόνια. στενός
συνεργάτης του Χαρίλαου Φλωράκη, βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του
ενιαίου ΣΥΝ. Από το 1990, ο Μίμης Ανδρουλάκης πήρε μια σειρά από πολιτικές
πρωτοβουλίες για την υπέρβαση του σχίσματος ΠΑΣΟΚ–Αριστεράς. Από την εποχή
εκείνη και μετά έμεινε πολιτικά ανέντακτος στο χώρο της αριστεράς. Στις
εκλογικές αναμετρήσεις από το 1993 και μετά στήριξε το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο η απόπειρα
πολιτικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη απέτυχε. Στις βουλευτικές
εκλογές του 2004 υποστήριξε ξανά το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και εκλέχτηκε
βουλευτής Επικρατείας. Στις εκλογές του 2007, 2009, στις Βουλευτικές εκλογές της
6ης Μαΐου 2012 και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, επανεκλέχθηκε
στη Β» Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.
Κώστας Σκανδαλίδης
Ο Κώστας Σκανδαλίδης ανήκει στη «γενιά του Πολυτεχνείου». Είναι από τα
ιδρυτικά μέλη της Τοπικής Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στην Κω. Το 1971, με την είσοδό
του στο Πολυτεχνείο, δραστηριοποιείται στο Σύλλογο Δωδεκανησίων Σπουδαστών, του
οποίου εκλέγεται Πρόεδρος κατά την περίοδο 1975-1977. Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ,
λογογράφος του Ανδρέα Παπανδρέου, βουλευτής, γραμματέας του ΠΑΣΟΚ,
υπουργός.
Νάντια Βαλαβάνη
Έμεινε οργανωμένη μέχρι το 1989 στο ΚΚΕ, όπου και αποχώρησε.
Έκτοτε παρέμενε ανένταχτη, έως και το 2009 όταν πολιτεύτηκε με το ΣΥΡΙΖΑ.
Αλέκος Αλαβάνος
ΖΑΠΛΟΥΤΟΣ!!! Για πολλά χρόνια διατέλεσε μέλος του
Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αναδείχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής
του. Με τη σημαία του εκλέχθηκε ευρωβουλευτής το 1981 και το 1984. Επίσης ως
μέλος του ΚΚΕ επανεκλέχθηκε το 1989 μέσω του ευρωψηφοδελτίου του Συνασπισμού.
Πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού. Έχει διατελέσει ευρωβουλευτής, βουλευτής,
πρόεδρος κόμματος
.
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Διετέλεσε μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και στη
συνέχεια μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής
Επιτροπής του ΚΚΕ. Από την ίδρυσή του Συνασπισμού τo 1992 και μέχρι σήμερα είναι
μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος και Βουλευτής με πλούσιες αποδοχές...
Πολυτεχνείο - H μεγαλύτερη απατη με αποδείξεις και ονόματα!Η απάτη του "Πολυτεχνείου"...
ΠΡΟΣΟΧΗ ΔΙΑΔΩΣΤΕ...!! ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟΝ "ΓΚΟΜΕΝΟ" ΤΗΣ "ΗΛΕΝΙΑΣ"... ΤΗΣ ΠΙΟ ΓΝΩΣΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ....!!!
Η γενιά των κορακιών του Πολυτεχνειου, 40 χρόνια ψέμματα!
Πολυτεχνείο 1973- 2012 – 39 χρόνια ψέματα!Οι νεκροί του Πολυτεχνείου - Ένας πολύτιμος μύθος.
Όταν το ΚΚΕ αποκαλούσε τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου«πληρωμένους υπαλλήλους της ΚΥΠ και ψευτοεπαναστάτες χαφιέδες»
Εδώ Πολυτεχνείο, ΕΔΩ ΑΠΑΤΗ !
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ - ΟΙ ΗΠΑ, ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, Η ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΗΛΕΝΙΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
"Ηλένια": Η ηρωίδα μαΐμού της "γενιάς Πολυτεχνείου" ΑΕ
Πολυτεχνείο: Ο Λαλιώτης συμφώνησε με το στρατό να ρίξει το τανκ την πύλη και ενδεχομένως το πρότεινε ο ίδιος!!!
ΓΙΑΤΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΩ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ Ο… ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΗΛΕΝΙΑΣ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ Η ΚΕΦΑΛΑ ΤΟΥ ΣΒΟΡΩΝΟΥ
17 ΝΟΕΜΒΡΗ – ΙΔΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΕ ΧΘΕΣ… ΚΕΡΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ “ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ”
Γενιά του Πολυτεχνείου… Η πιο άχρηστη γενιά Ελλήνων όλων των εποχών
Μια απάντηση στον Μπογιόπουλο περί «Πολυτεχνείου»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου