To Φανάρι : Ο ΙΟΥΔΑΙΚΟΣ MΑΗΣ ΤΟΥ ΄68: Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ - Πως οι τεμπέληδες έζησαν με πολυτέλεια!

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Ο ΙΟΥΔΑΙΚΟΣ MΑΗΣ ΤΟΥ ΄68: Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ - Πως οι τεμπέληδες έζησαν με πολυτέλεια!

Αφίσα συμπαράστασης στον "Κόκκινο Ντάνυ"

Αναστασίου Γιαννά

Στην Ελλάδα, κάθε φορά που γίνεται λόγος για τον Μάιο του '68 (και ειδικά στη συγκεκριμένη επέτειο), ο τύπος γεμίζει από ειδικά αφιερώματα, και τα τηλεοπτικά κανάλια από εκπομπές, που αναλύουν τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Και φυσικά , πάντα, πρόκειται για τις γνωστές αριστερίστικες αρλούμπες. Η ψυχεδέλεια στην πολιτική ανάλυση.

Αντίθετα στο εξωτερικό, όπου δεν έχουν το κόμπλεξ μη και δεν τους πουν πεφωτισμένους Ευρωπαίους, αντιμετωπίζουν τα πράγματα πιο σοβαρά. Έτσι τον Ιούλιο του 1988, η γνωστή εφημερίδα «Le Monde» έβαλε την ακόλουθη ανακοίνωση : «Ο Μάιος του 1968 δεν ήταν παρά μορφή μεσσιανικής κλήσης – απόηχος του ιουδαϊκού μεσσιανισμού. Αυτή είναι η άποψη που αναπτύχθηκε από όσους συμμετείχαν στο συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Passage, την Πέμπτη, 7 Ιουλίου, στο Παρίσι, με θέμα: «Μάιος 1968: Μια ιουδαϊκή επανάσταση;». Πολλές προσωπικότητες, πράγματι, τόσο από τον πολιτικό χώρο όσο και εκείνο της Ιστορίας προσπάθησαν να δώσουν απάντηση στο εξής ερώτημα: Γιατί στους ιθύνοντες του φοιτητικού κινήματος του Μαΐου [τού 1968] είχε τόσο πολλούς Ιουδαίους;» (Le Monde, 12 Ιουλίου 1988.)

Μετά από 20 χρόνια, τον Απρίλιο του 2008 στο Γαλλικό Εβραϊκό μπλοκ Le Monde Juif, αναρτήθηκαν τα εξής αποκαλυπτικά : Ο Μάιος του 1968 και οι Ιουδαίοι: Είναι προφανές; («Mai 68 et les juifs: une évidence?») Εντάξει, και εγώ υποκύπτω στην επικαιρότητα και τις σειρήνες που καλούν να τιμήσουμε τα γεγονότα του Μαΐου του 1968. Δεδομένου όμως ότι βρισκόμαστε στη Le Monde Juif, είναι προφανές ότι πρέπει να τεθεί [επιτέλους] το ερώτημα το σχετικό με τις σχέσεις μεταξύ του Μαΐου του 1968 και των ιουδαίων. Είναι αυτό ένα ζήτημα για το οποίο κανένας δεν κάνει λόγο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ αυτή η σχέση όχι μόνο πλήρως εναρμονίζεται με τα γεγονότα, αλλά, επιπλέον, είναι εκπληκτική. Μέγα μέρος, πράγματι, των χαρισματικών ηγητόρων εκείνης της εποχής είναι Ιουδαίοι. Ο Daniel Cohn-Bendit, πρώτα-πρώτα, ο επικεφαλής του κινήματος της 22ας Μαρτίου και πρόσωπο που εξελίχθηκε σε σύμβολο ολόκληρης εκείνης της περιόδου. (Μια λεπτομέρεια [ίσως όχι ασήμαντη]: Η μάνα του ήτανε, κατά τη δεκαετία του 1950, οικονόμος στο σχολείο «Μαϊμονίδης», στην Boulogne- Billancourt. Οι εκεί τότε μαθητές ακόμη θυμούνται τους μικρούς, εξαιρετικά πανούργους, κοκκινομάλληδες [γιούς της] που περιφέρονταν μέσα στο κτήριο του σχολείου.)

Άλλος Ιουδαίος: ο Alain Geismar, γενικός γραμματέας του Εθνικού Συνδικάτου Ανώτατης Εκπαίδευσης και μετά ενεργό μέλος της «Προλεταριακής Αριστεράς». Μετά ο Henri Weber, γερουσιαστής, γνωστός σοσιαλιστής, που τότε είχε ιδρύσει, μαζί με τον Alain Krivine, το τροτσκιστικό κίνημα «Επαναστατική Κομμουνιστική Νεολαία». Μετά, βέβαια, οι Weber και Krivine ακολούθησαν δρόμους ελαφρώς διαφορετικούς. Άλλος: ο Robert Linhardt, αρχηγός της UJCml, δηλαδή της Ένωσης της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Κομμουνιστικής Νεολαίας. (Τότε αυτοί χρησιμοποιούσανε τέτοιους όρους, γιατί δεν είχανε ακόμα επιδοθεί στο μάρκετινγκ. ) Ακόμα ένας ήτανε ο Benny Lévy, αρχηγός της Προλεταριακής Αριστεράς, συνιδρυτής της εφημερίδας Libération και ιδιαίτερος γραμματέας του Jean Paul Sartre, του οποίου ο τότε ρόλος βγήκε λίγο-πολύ στο φως κατά τη δεκαετία του 1970. Μη ξεχάσουμε όμως και τους υπόλοιπους: τον André Glucksmann, τον Bernard Kouchner, τον Alain Finkielkraut, που επίσης είχε πάρει μέρος, και άλλους… και άλλους…

Εν κατακλείδι: το ερώτημα το σχετικό με τους ιουδαίους και τα γεγονότα του 1968 πρέπει οπωσδήποτε να τεθεί. Και τούτο, επειδή πρέπει, κατά πρώτο λόγο, να αναρωτηθούμε: Θα γινόταν ο Μάιος του 1968 χωρίς τους ιουδαίους; ...κλπ» (Για του λόγου το αληθές βλ. http://www.juif.org/go-blogs-7533.php)

Το σχόλιο θα μπορούσε να είναι : «Συ είπας».

Τι πράγματι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Ο αναγνώστης μας θα τα κατανοήσει καλύτερα εάν ανατρέξει στο προηγούμενο άρθρο μας, «Οι Αρχετυπικές έννοιες της Δεξιάς και της Αριστεράς», στο οποίο περιγράφαμε το φαινόμενο του γνωστικισμού και την καταστροφική του επίδραση πάνω στον δυτικό πολιτισμό.

Εν ολίγοις, όλα εκείνα τα κινήματα της δεκαετίας του '60 , ήταν ένας «πολιτιστικός πόλεμος»( culture war ) ο οποίος είχε ως απώτερο σκοπό, να αποκόψει τις Δυτικές κοινωνίες από τις κλασσικές αρχαιοελληνικές αξίες και φυσικά από την Χριστιανική παράδοση. Με άλλα λόγια, από όλο εκείνο το σύστημα αξιών που δημιούργησε τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, και πού τώρα, δυστυχώς , βλέπουμε σε τι άθλια κατάσταση έχει οδηγηθεί.

Όμως, εκτός από αυτούς τους στόχους, ειδικά στην Γαλλία, ο Μάιος του '68 είχε και συγκεκριμένες ανομολόγητες πολιτικές επιδιώξεις: Είναι γνωστό ότι η ανεξάρτητη στάση του De Gaulle ενοχλούσε ιδιαίτερα τους Αμερικανούς και όχι μόνον.

Το 1966 έβγαλε τη Γαλλία από το ΝΑΤΟ,
κατήγγειλε τον πόλεμο στο Βιετνάμ,
καταδίκασε τον Ισραηλινό επεκτατισμό κατά την διάρκεια του πολέμου των έξι ημερών(1967).

Αλλά και οι απόψεις του για την Ευρωπαϊκή ένωση δεν άρεσαν καθόλου στους θιασώτες της νέας τάξης: «Αυτοί δημιούργησαν στη σκιά , διαπραγματεύτηκαν στο σκοτάδι, υπέγραψαν μυστικά… για να δημιουργήσουν μία κυβέρνηση χωρίς πατρίδα πάνω στα μέτρα της τεχνοκρατίας. Ένα τεχνητό τέρας, ένα ρομπότ, ένα δημιούργημα του Φρανκενστάιν». (Συνέντευξη τύπου που έδωσε στις 7 Απριλίου 1954.) Και δεν αρκέστηκε στα λόγια: αγωνίστηκε εναντίον του εκπροσώπου της ολιγαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου, που εκπροσωπούσε ο Jean Monnet. Η συνεργασία του τύπου που ελεγχόταν από το κεφάλαιο με εσωτερικές και ξένες δυνάμεις, δημιούργησε το «κλίμα» που οδήγησε στις κινητοποιήσεις εναντίον του De Gaulle.

Αυτά τα ολίγα για ένα μεγάλο θέμα.

Πάντως μην περιμένετε να αλλάξει τίποτα. Στην επόμενη επέτειο αλλά και στον ενδιάμεσο χρόνο καθώς και στις επετείους του «Πολυτεχνείου» εδώ τις ίδιες αρλούμπες θα ακούσετε.