ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Φανταστική απεικόνιση των άστρων Σείριος Α΄ (αριστερά)
και Σείριος Β΄ (δεξιά) από την NASA.
Το διάστημα ίσως και να κρύβει τα απομεινάρια ενός
πανάρχαιου γήινου πολιτισμού που είχε εξαπλωθεί
στα άστρα του νυχτερινού ουρανού.

Γράφει ο Λεωνίδας Μανιάτης

Μ

ία από τις μεγαλύτερες ομορφιές της φύσης είναι ο έναστρος νυχτερινός ουρανός. Από τα παμπάλαια χρόνια ως σήμερα, ο άνθρωπος αφιέρωσε αμέτρητες ώρες στο να κοιτά τους ουρανούς για να κάνει αστρονομικές παρατηρήσεις, για να θαυμάσει το μεγαλείο της Δημιουργίας, για να ονειρευτεί το μέλλον… Δυστυχώς σήμερα όμως το άγχος και η κούραση του έντονου ρυθμού ζωής, αλλά και το άφθονο φως των σύγχρονων μεγαλουπόλεων την νύχτα, έχουν στερήσει – κατά κάποιον τρόπο – από τον άνθρωπο την δυνατότητα να βυθίζει το βλέμμα του στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος…

Ο

ι οραματιστές ωστόσο, κοιτάζοντας τον ουρανό διάσπαρτο με άστρα, οραματίζονται εκεί πέρα εκατομμύρια εκατομμυρίων κόσμους που περιμένουν να τους ανακαλύψουμε, να τους εξερευνήσουμε και – γιατί όχι – να τους αποικίσουμε. Οι περισσότεροι όμως δεν περιμένουν ότι ίσως, κοιτάζοντας τους κόσμους που στο μέλλον θα γνωρίσουμε, κοιτάζουν παράλληλα και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από το παρελθόν της Γης και της ανθρωπότητας· τα απομεινάρια ενός πανάρχαιου πολιτισμού – γήινης, εξωγήινης ή και μεικτής προέλευσης – που στο απώτατο παρελθόν υπήρξε στην Γη. 

Ε

υλόγως θα ρωτήσει κανείς πώς μπορούμε να ξέρουμε αν υπήρξε ένας τέτοιος πολιτισμός. Η απάντηση είναι πως, χωρίς να μπορούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι για την ύπαρξή του, θα μπορούσαμε δικαίως να τον υποθέσουμε δεδομένης της πληθώρας κοινών στοιχείων των προφορικών παραδόσεων όλων σχεδόν των αρχαίων λαών. Η δε αναφορές από αρχαίους συγγραφείς, ποιητές και ιστορικούς σε αντικείμενα με θαυμαστές λειτουργίες, οι οποίες, σύμφωνα με την σύγχρονη φυσική, είτε μπορούν ήδη να κατασκευαστούν, είτε θα μπορούν να κατασκευαστούν σε μερικές δεκαετίες, κάνουν αυτές τις τυλιγμένες με ένα πέπλο μύθου ιστορίες να φαίνονται πολύ πιο ρεαλιστικές. Η δε εντύπωση ότι αυτές οι λειτουργίες ήταν απλά η εκδήλωση της αρχαίας ελληνικής φαντασίας και δεισιδαιμονίας είναι μεσαιωνικής προέλευσης καθώς τότε, μην μπορώντας να εξηγήσουν τεχνολογικά ή επιστημονικά τις λειτουργίες αυτές, λόγω του σκοταδισμού που τότε κυριαρχούσε, και μη θέλοντας – όπως οι αρχαίοι πολιτισμοί – να τα αποδώσουν στους «αρχαίους θεούς» διότι τον καιρό εκείνο γίνονταν προσπάθειες επικράτησης του Χριστιανισμού έναντι των αρχαίων μεσογειακών και ευρωπαϊκών θρησκειών, αποφάσισαν να τα προβάλουν ως αρχαίες δεισιδαιμονίες, ενώ κάποια κατάφεραν και να τα εξαφανίσουν, είτε αποθηκεύοντάς τα σε απόρρητες ως σήμερα βιβλιοθήκες, είτε καίγοντας τα έγγραφα αυτά ως «ειδωλολατρικά».

Απεικόνιση της αρχαίας Βιβλιοθήκης της
Αλεξάνδρειας όπου φυλασσόταν όλη η
γνώση της αρχαιότητας.

Γ

ια καλή τύχη όμως της ανθρωπότητας ένα κομμάτι από την αρχαία γραμματεία κατάφερε να επιβιώσει ως σήμερα και να μας δώσει – έστω και λίγες και σε κάποιες περιπτώσεις ανεπαρκείς – γνώσεις για την αρχαία υπερτεχνολογία πίσω από τον μύθο. Η αρχαία ελληνική γραμματεία, καθώς και η καταγραφή των αρχαιοελληνικών προφορικών παραδόσεων, αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της γνώσης που έχει διασωθεί σχετικά με την εποχή εκείνη. Λόγω του ότι, κατά την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, υπήρξαν μοναστήρια όπου οι μοναχοί αντέγραφαν τα αρχαία ελληνικά κείμενα τα οποία και συνέλλεγαν καθώς μπορούσαν ευκολότερα να τα διαβάσουν δεδομένου του ότι κι αυτοί ήταν στην συντριπτική πλειοψηφία τους ελληνόφωνοι. Τα αρχαία αιγυπτιακά, μεσοποταμιακά, βαβυλωνιακά και περσικά κείμενα δεν είχαν την τύχη να γίνουν – έστω κατά ένα μικρό ποσοστό όπως αυτό των αρχαίων ελληνικών κειμένων – γνωστά στον κόσμο καθώς, όσα απ’ αυτά δεν καταστράφηκαν την εποχή του μεγάλου θρησκευτικού φανατισμού των Χριστιανών εναντίον της αρχαίας θρησκείας, είτε μεταφέρθηκαν στις απόρρητες βιβλιοθήκες του Βατικανού, είτε συνελέχθησαν από τους Άραβες, οι οποίοι επίσης είχαν δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την αρχαία γνώση και έκτοτε αγνοείται η τύχη τους…

Δ

εν υπάρχει αμφιβολία πως, αν μπορούσαμε να έχουμε στα χέρια μας την αρχαία γνώση που χάθηκε, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια για τους μηχανισμούς αυτούς που είχαν μείνει άθικτοι από την καταστροφή του πανάρχαιου πολιτισμού που τις δημιούργησε· τώρα όμως είμαστε αναγκασμένοι να αρκεστούμε στο ποσοστό αυτό των αρχαίων γνώσεων που κατάφερε να διασωθεί ως τις μέρες μας…

Σ’

 αυτό το άρθρο σκοπεύω να μιλήσω για ένα συγκεκριμένο είδος μηχανημάτων  τα οποία αποτελούν αναμφιβόλως τους μεγαλύτερους «θησαυρούς» της αρχαίας υπερτεχνολογίας. Πρόκειται για αντικείμενα είτε μοναδικά στο είδος τους, είτε ελάχιστα σε αριθμό τα οποία σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το διάστημα! Με άλλα λόγια τα αντικείμενα αυτά είτε ήρθαν από το διάστημα, είτε πήγαν σε αυτό.

Τ

α αντικείμενα αυτά έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους. Διαφέρουν στον όγκο, στο σχήμα, στην χρήση, στο υλικό κατασκευής, στον τόπο  κατασκευής και σε πολλά άλλα. Όλα όμως είναι σπανιότατα ή και μοναδικά, έχουν ίσως τις πιο θαυμαστές ιδιότητες ανάμεσα στα μηχανήματα της αρχαίας υπερτεχνολογίας και όλα έχουν περάσει τα όρια του μικρού γαλάζιου πλανήτη μας… Τρεις από τους γνωστότερους αρχαίους ελληνικούς «θησαυρούς των Άστρων είναι και οι ακόλουθοι:

Η Αργώ σε πίνακα του Lorenzo Costa il Vecchio.

 

1.Ο πρώτος «θησαυρός των Άστρων» που θα αναφέρω και ο πιο μεγάλος σε όγκο από τους τρεις είναι ουσιαστικά ένα μέσον μεταφοράς και πιο συγκεκριμένα ένα σκάφος. Φυσικά δεν πρόκειται για ένα απλό αρχαίο καράβι, ούτε καν για κάποιο από τα μυθικά πλοία των Φαιάκων, στα οποία ο Όμηρος προσδίδει αξιοθαύμαστες ιδιότητες. Πρόκειται για ένα πλοίο μοναδικό στο είδος του. Πρόκειται για την Αργώ, το σκάφος το οποίο, κατά τον μύθο, μετέφερε τον Ιάσωνα και τους Αργοναύτες στην Κολχίδα με σκοπό να πάρουν το χρυσόμαλλο δέρας. Το σκάφος αυτό είχε πολλές θαυμαστές ιδιότητες. Πρώτη τέτοια ιδιότητα είναι πως ήταν ένα αντιβαρυτικό πλοίο το οποίο μπορούσε να πετάξει ή και να γίνει τόσο ελαφρύ, ώστε οι ναύτες να μπορούν με άνεση να το κουβαλήσουν στους ώμους τους για μεγάλη απόσταση. Πλην τούτου παρά το όνομα «Αργώ» που παραπέμπει στο επίθετο αργός, ήταν ένα ταχύτατο πλοίο το οποίο εύκολα ξέφυγε όταν το κυνήγησε ο στόλος της Κολχίδος. Είχε επίσης και δυνάμεις – πιθανώς ηλεκτρομαγνητικής φύσεως – που μπόρεσαν να σταθεροποιήσουν μια και καλή τις Συμπληγάδες πέτρες που είτε λόγω έντονης σεισμικής δραστηριότητας, είτε λόγω τεχνητής παρέμβασης (αμυντικό σύστημα που προστάτευε τον Εύξεινο Πόντο από μία δια θαλάσσης εισβολή από την Μεσόγειο θάλασσα) ανοιγόκλειναν τσακίζοντας όποιο πλοίο επιχειρούσε να περάσει ανάμεσά τους. Κατόπιν διέθετε την «δωδωναία Δρυ» που χάρισε στους Αργοναύτες είτε η θεά Αθηνά που επέβλεπε και συμβούλευε τον ναυπηγό Άργο κατά την ναυπήγηση της Αργούς, είτε η θεά Ήρα που προστάτευε τον Ιάσωνα. Το ξύλο αυτό μίλαγε με ανθρώπινη φωνή και βοηθούσε αποτελεσματικά τους Αργοναύτες με συμβουλές σε κάθε δυσκολία. Επρόκειτο δηλαδή είτε για ένα ασύρματο φορητό «τηλέφωνο» που βρισκόταν σε απευθείας σύνδεση με τον Όλυμπο – όχι απαραίτητα με το ομώνυμο βουνό της Θεσσαλίας – είτε για έναν αρχαίο υπολογιστή που, με βάση την μαθηματική λογική και με την βοήθεια ενός ηχείου, έχοντας μία πηγή αξιόλογων «θεϊκής προέλευσης» πληροφοριών, ενημέρωνε τους Αργοναύτες για την καλύτερη λύση στο κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζαν. Τέλος η Αργώ δεν ήταν μόνο πλοίο, ούτε καν συνδυασμός πλοίου και ιπτάμενης αντιβαρυτικής μηχανής· ήταν όλα τα παραπάνω αλλά και αστρόπλοιο καθώς μπορούσε να ταξιδεύσει και στο διάστημα, πράγμα που έπραξε μετά τον θάνατο του Ιάσωνα. Ο μύθος λέει ότι έφυγε από την Γη με κατεύθυνση προς τον αστερισμό που αργότερα πήρε το όνομά της. Η Αργώ λοιπόν, μαζί με όλα όσα έχει να προσφέρει στον σύγχρονο ανθρώπινο πολιτισμό βρίσκεται κάπου στον αστερισμό της Αργούς, πολλά άστρα του οποίου βρίσκονται πάνω από 1000 έτη φωτός μακριά, μέγεθος που ισούται περίπου με  9,4608 x 10¹⁵ χιλιόμετρα.

Το παλλάδιο όπως απεικονίζεται σε ένα ρωμαϊκό
αντίγραφο αρχαίου μαρμάρινου γλιπτού από
την Ελληνιστική εποχή.

2.Ο επόμενος «θησαυρός των Άστρων» στον οποίο θα αναφερθούμε, αν και είναι λιγότερο γνωστός από την θρυλική Αργώ, παρουσιάζει ένα άλλο ενδιαφέρον· δεν δημιουργήθηκε στην Γη και πήγε στο διάστημα, αλλά δημιουργήθηκε στο διάστημα και ήρθε στην Γη. Ο «θησαυρός» αυτός ήταν το λεγόμενο παλλάδιο, ένα άγαλμα από ένα παράξενο υλικό που αναπαριστούσε την θεά Παλλάδα – όχι όμως την Αθηνά που ονομάζεται και Παλλάς – και που οι θεοί έκαναν να πέσει από τον ουρανό στην περιοχή της Τρωάδας, στην βορειοδυτική Μικρά Ασία. Εκεί σύμφωνα με τον μύθο, ο μυθικός ιδρυτής της Τροίας Ίλος,  βρήκε το παλλάδιο το οποίο είχε την ικανότητα να κάνει την πόλη μέσα στην οποία θα βρισκόταν απόρθητη και το έβαλε μέσα στο ναό της θεάς Αθηνάς στην Τροία. Στα χρόνια του Τρωικού πολέμου, οι Αχαιοί αδυνατούσαν εξ αιτίας του να κατακτήσει την πόλη της Τροίας και γι’ αυτό, κατά τον μύθο, οι Αχαιοί βασιλείες Οδυσσέας και Διομήδης μπήκαν στην Τροία μεταμφιεσμένοι και έκλεψαν  το παλλάδιο, λίγο καιρό πριν την άλωση της. Αφού οι Αχαιοί κατέκτησαν την Τροία, το Παλλάδιο ανέλαβε να μεταφέρει στην Ελλάδα ο Διομήδης. Όταν όμως, μετά από μία τρικυμία, άραξε στην Αττική και, αγνοώντας το πού βρίσκεται και πιστεύοντας πως βρίσκεται σε εχθρική χώρα, διέταξε να γίνουν επιδρομές σε κάποιες περιοχές κοντά στο Φάληρο. Ο βασιλιάς της Αττικής Δημοφών, αγνοώντας και αυτός την ταυτότητα των εισβολέων, διέταξε επίθεση εναντίον τους και τους πέταξε στην θάλασσα, παίρνοντας κάποια από τα λάφυρα που είχαν φέρει, μεταξύ των οποίων και το Παλλάδιο. Όταν όμως μαθεύτηκε ότι ο Δημοφών είχε το παλλάδιο στην κατοχή του, ο Αγαμέμνων, γυρνώντας στις Μυκήνες πήγε στην Αττική για να το διεκδικήσει, αλλά ο Δημοφών του έδωσε ένα ψεύτικο αντίγραφο. Έτσι ενώ, στα επόμενα χρόνια, τα περισσότερα αχαϊκά βασίλεια της ηπειρωτικής Ελλάδας έπεσαν από τις επιδρομές των Δωριέων, η Αθήνα κατάφερε να μείνει ανεξάρτητη και αργότερα να δημιουργήσει τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό. Ακόμα δε και κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, η Αθήνα, έχοντας το παλλάδιο δεν έπεσε από τις σπαρτιατικές επιδρομές, παρά αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει λόγω της πείνας και του λοιμού και τελικά οι ίδιοι οι Αθηναίοι αναγκάστηκαν να γκρεμίσουν τα τείχη τους το 404 προ Χριστού. Από τότε και για αρκετούς αιώνες χάνονται τα ίχνη του παλλαδίου ώσπου αυτό εμφανίζεται ξανά στην Ρώμη. Η δε Ρωμαίοι της εποχής υποστήριζαν ότι και το παλλάδιο που πήρε ο Αγαμέμνονας και το παλλάδιο που κράτησε ο Δημοφών ήταν πλαστά, ενώ πως το αληθινό παλλάδιο το μετέφερε ο Αινείας στην Ιταλία όπου και ίδρυσε την πόλη της Ρώμης· η θεωρία αυτή όμως ίσως και να αποτελεί αποτέλεσμα της τότε ρωμαϊκής προπαγάνδας. Όπως και να ‘χει όμως, το παλλάδιο παρέμεινε στην Ρώμη ίσως από τον καιρό του Β΄ Καρχηδονιακού πολέμου (218 προ Χριστού) όπου ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αννίβας απέτυχε να την κατακτήσει μέχρι και το 330 μετά Χριστόν, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος το μετέφερε στην πόλη του Βυζαντίου την οποία και μετονόμασε Κωνσταντινούπολη. Εκεί παρέμεινε για χίλια σχεδόν χρόνια, μέχρι και το 1204 μετά Χριστόν τουλάχιστον, όταν δηλαδή οι σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας, έχοντας ήδη εισέλθει στην Κωνσταντινούπολη,  την κατέλαβαν από μέσα με σκοπό να την λεηλατήσουν. Έτσι πήραν και το παλλάδιο το οποίο μεταφέρθηκε στην Δύση και έκτοτε η τύχη του αγνοείται· είτε κατέληξε στο Βατικανό, είτε σε κάποιο κάστρο κάποιου Ευρωπαίου ευγενή, είτε πάλι σε κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη που, από τότε δεν έχει αλωθεί… Το σίγουρο είναι πως το παλλάδιο, όπου κι αν βρίσκεται, αποτελεί το όνειρο κάθε στρατιωτικής υπερδύναμης του κόσμου.

Ο Ορφέας οδηγεί με την χρήση της "θαυματοποιού"
λύρας του την αγαπημένη του Ευρυδίκη πίσω
στον κόσμο των ζωντανών.
Λεπτομέρεια από πίνακα του Jean-Baptiste Corot.

 3.Ο τρίτος και τελευταίος «θησαυρός των Άστρων» που θα αναφέρω και, αναμφιβόλως, ο πιο «θαυματουργός» απ’ τους τρεις είναι ένα μουσικό όργανο. Είναι γνωστό ότι στα αρχαία Ασκληπιεία, τα νοσοκομεία της αρχαίας Ελλάδος, οι ιερείς χρησιμοποιούσαν μουσικά και ποιητικά ακούσματα προκειμένου να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους, πράγμα που, κατά τις αρχαιοελληνικές πηγές βοηθούσε πολύ στην ίαση τόσο των σωματικών, όσο και των ψυχικών νοσημάτων. Οι αρχαίοι Έλληνες λοιπόν ήξεραν για τις επιδράσεις των ηχητικών κυμάτων στην ύλη του ανθρώπινου σώματος, στον ανθρώπινο εγκέφαλο και – γιατί όχι – στο ανθρώπινο πνεύμα (δείτε και το σχετικό άρθρο). Στο μουσικό όργανο αυτό λοιπόν περικλείεται όλη αυτή η γνώση πάνω στην ύλη, στο πνεύμα, στον άνθρωπο. Πρόκειται για μία λύρα που όμως διέφερε πάρα πολύ από την κοινή λύρα των αρχαίων Ελλήνων. Κατασκευαστής της λύρας αυτής εμφανίζεται να είναι ο ίδιος ο θεός της μουσικής και της αρμονίας, ο Φοίβος Απόλλων. Η κατασκευή της λύρας είναι άγνωστο αν έγινε στην Γη ή κάπου αλλού. Το σίγουρο όμως είναι πως δόθηκε ως δώρο από τον θεό του φωτός στον μεγαλύτερο Έλληνα μουσικό όλων των εποχών, τον Ορφέα. Αν και δεν μας παραδίδεται ακριβώς το φάσμα συχνοτήτων και εντάσεων της μουσικής που η λύρα αυτή παρήγαγε, μαθαίνουμε από τα αρχαία κείμενα για τις φοβερές της ιδιότητες. Πρώτη της ιδιότητα είναι ότι μπορούσε να «εξημερώνει» τόσο τους ανθρώπους όσο και τα άγρια θηρία, κάτι που αν αναλυθεί με την βοήθεια της σύγχρονης επιστημονικής γνώσης, μας αποκαλύπτει αφ ενός ότι έκανε χρήση συχνοτήτων πέρα του ανθρώπινου ακουστικού φάσματος (δηλαδή υποήχων και υπερήχων) και αφ εταίρου ότι μπορούσε, ως έναν βαθμό, να κατευθύνει τον νου των έμβιων όντων – ακόμα και των ανθρώπων – «παίζοντας», θα ‘λεγε κανείς με τα συναισθήματα και τις αισθήσεις… Άλλη θαυμαστή ιδιότητα της λύρας αυτής ήταν ότι μπόρεσε να αποκοιμίσει των δράκοντα που φύλαγε το χρυσόμαλλο δέρας, αλλά και τον Κέρβερο, τον άγρυπνο φύλακα του Άδη. Αν υποθέσουμε ότι τα δύο αυτά τέρατα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας ήταν μηχανήματα, τότε δεν θα ήταν παράλογο να πούμε πως, με χρήση ιδικών συχνοτήτων, η λύρα αυτή μπόρεσε να διαταράξει την λειτουργία τους κάνοντάς τα άχρηστα, για κάποιο χρονικό διάστημα ή για όσο η λύρα θα βρισκόταν σε μία συγκεκριμένη απόσταση από αυτά εκπέμποντας την συγκεκριμένη συχνότητα. Η επόμενη θαυμαστή ιδιότητα που είχε η λύρα του Ορφέα ήταν πως, κατά την αρχαία ελληνική παράδοση μπορούσε να σταματήσει την ροή ενός ποταμού, δηλαδή την κίνηση των μορίων νερού (H₂O) που το συνθέτουν, κάτι που, σύμφωνα με την σύγχρονη φυσική, είναι δυνατόν εφόσον χρησιμοποιηθούν οι κατάλληλες ηχητικές συχνότητες στην σωστή ένταση! Η τρομερότερη τέλος ιδιότητα της λύρας αυτής του Ορφέα είναι η ανάσταση των νεκρών! Η γνωστή και δημοφιλής ιστορία του Ορφέα και της Ευρυδίκης, στην ουσία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια του Ορφέα να γυρίσει στον κόσμο τον ζωντανών την αγαπημένη του Ευρυδίκη, με την χρήση της λύρας του. Είχε μόνο μία ευκαιρία να τα καταφέρει, αλλά απέτυχε, διότι, από δικό του λάθος – κι όχι της λύρας – «κοίταξε» την σχεδόν αναστημένη Ευρυδίκη και, παίρνοντας τα μάτια του από την λύρα, πάτησε μία λάθος νότα και έτσι καταστράφηκαν τα πάντα! Ο τρόπος με τον οποίο μία σωστή ακολουθία ήχων θα μπορούσε να αναστήσει τους νεκρούς μας είναι άγνωστος, με τον τρόπο όμως αυτό, ο Ορφέας κόντεψε να τα καταφέρει ενώ ο ημίθεος Ασκληπιός, με παρόμοιο ίσως τρόπο, είχε πετύχει να αναστήσει πολλούς νεκρούς. Μετά την δολοφονία του Ορφέα, η λύρα του πετάχτηκε στο ποταμό Έβρο που σήμερα χωρίζει την Ελλάδα από την Τουρκία. Από εκεί, η ροή του ποταμού την παρέσυρε στη θάλασσα και οι άνεμοι την οδήγησαν στην νήσο Λέσβο. Οι κάτοικοι της Λέσβου έχτισαν ναό στον Ορφέα και φύλαξαν για κάποιο χρονικό διάστημα την λύρα του μέσα σε αυτόν. Την λύρα όμως κατά την τοπική παράδοση πήραν οι Μούσες οι οποίες και την μετέφεραν στον «ουρανό» στο σημείο εκείνο όπου ως σήμερα λέγεται «αστερισμός της Λύρας». Το κοντινότερο άστρο αυτού του αστερισμού, γνωστό με το όνομα Βέγκας ή Άλφα της Λύρας βρίσκεται 25,3 έτη φωτός μακριά, δηλαδή σε απόσταση περίπου 2,3935824 x 10¹⁴ χιλιομέτρων.

Α

υτοί είναι οι τρείς πιο γνωστοί «θησαυροί των Άστρων» της αρχαίας ελληνικής παράδοσης. Οι «θησαυροί των Άστρων» όμως που υπάρχουν είναι πολύ περισσότεροι. Μόνο στο κομμάτι των ελληνικών μύθων και θρύλων που διασώζεται υπάρχουν δεκάδες αξιοπερίεργα αντικείμενα, πολύ σπάνια ή και μοναδικά, με φοβερές ιδιότητες που ξεπερνούν ακόμα και τα πιο σύγχρονα επιστημονικά επιτεύγματα. Ένα μεγαλύτερο δε κομμάτι πληροφοριών για τέτοιους «θησαυρούς των Άστρων» βρισκόταν και στα κείμενα εκείνα που είτε παραμένουν κρυμμένα σε απόρρητες βιβλιοθήκες και σε ιδιωτικές συλλογές, είτε καταστράφηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Κι ας μην ξεχνάμε πως οι «Θησαυροί των Άστρων» δεν είναι μία αμιγώς ελληνική υπόθεση· όλοι οι πανάρχαιοι μεγάλοι πολιτισμοί της Ευρασίας, της Αφρικής αλλά και της Αμερικής, είχαν παραδόσεις για τέτοιους «θησαυρούς των Άστρων». Κι ενώ στην ανθρώπινη αρχαία παράδοση υπάρχουν πολλά θαυμαστά αντικείμενα που ήρθαν από το διάστημα ή που πήγαν σε αυτό, η – σύγχρονη – ανθρωπότητα κάνει, εδώ και μερικές δεκαετίες, τα πρώτα της βήματα στο αχανές διάστημα…

Οι Πληάδες σε εικόνα του Digitized Sky Survey. (NASA/ESA)



Κ

αι δεν υποπτεύεται ότι οι «θησαυροί των Άστρων» του παρελθόντος βρίσκονται μπροστά της και την περιμένουν υπομονετικά να τους ανακαλύψει… Εκ νέου… 

 http://paraxenolibrary.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html