Τα καλύτερα μηνύματα γράφονται στους τοίχους!

Έφυγαν οι εποχές που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, εποχές που με τα διάφορα μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα τσιμεντώναμε τις παραλίες μας. Εποχές που με τις επιδοτήσεις από το λάδι, αντί να φτιάχνομε εμφιαλωτήρια και δίκτυα, στήναμε χαμαιτυπεία μέσα στους ελαιώνες μας και τρώγαμε τα λεφτά των ενισχύσεων με ευτελείς γυναίκες, λουσμένες με φτηνότερες σαμπάνιες.


Όλοι μαζί τα φάγαμε και τα δικά μας και τα δανεικά, κι ας ήταν οι μερίδες τερατωδώς άνισες -κι όταν τα λεφτά τέλειωσαν καλοφαγωμένα κι αυτά, χαμένοι μέσα στις σκόνες που σήκωσε η κατάρρευση, εμείς επιμείναμε να πιστεύομε ότι «λεφτά υπάρχουν» και συνεχίσαμε να κοιμόμαστε τα βράδια με υποσχέσεις ότι το κράτος μας θα διοικηθεί, επί τέλους, από τους άριστους κι όχι από τους αρεστούς.

Φρούδες ελπίδες!

Φάνηκε γρήγορα από τα πράγματα, ότι η Ψωροκώσταινα πήγαινε κατά διαβόλου. Πρώτα, με την κατάργηση του εκλεγμένου Πρωθυπουργού την ώρα που κοιμότανε. Μετά, με τις υποχθόνιες ενέργειές του παρασυνταγματολόγου παρά τω πρωθυπουργώ, που παρέδωσε, επί της διάδοχης Παπαδημοκρατίας, την Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα στο Αγγλικό δίκαιο, για να τεκμηριωθεί η καταστροφική και χυδαία πολιτική του ξεπουλήματος. Έγινε, ύστερα, κι η κολιγιά με τον ανεκδιήγητο τύπο, που πριν δυο χρόνια, ανοήτως εκλέξαμε για να μας παριστάνει τον πρωθυπουργό κι ο ζόφος συνεχίστηκε.

Τέσσερα χρόνια πέρασαν μέσα στην υποβόσκουσα εθνική κατάθλιψη, έτσι κι αλλιώς μια από τα ίδια, στον δρόμο που έχει τραβήξει η Ψωροκώσταινα προς το πουθενά!

Κι απέναντι στη σήψη και τη διαφθορά, τι? Απέναντι στην ανικανότητα και στις παλινωδίες των «υπουργών» της συμφοράς μας, τι? Απέναντι στους εξωνημένους, τους ψυχοπαθείς και τους μικρότατους κυβερνήτες μας, τι?

Απέναντι σ’ αυτούς, μια Αριστερά που πάλι δεν έπεισε! Μια Αριστερά που τους μισούς δεν τους έπεισε, επειδή είναι μια άτολμη Αριστερά, μια Αριστερά που φαντάζει ανίκανη να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα, τα συσσωρευμένα επί δεκαετίες. Μια Αριστερά που δείχνει δειλή να κάνει τις βαθιές τομές που επιβάλλεται να γίνουν στο κράτος μας. Μια Αριστερά που τους άλλους μισούς δεν τους έπεισε, επειδή με τις αντιφάσεις και τις αστειότητες, τους κατατρόμαξε ότι θα βρουν κακό μπελά με δαύτους αν πιάσουν το πηδάλιο, αυτούς που με τις ανακολουθίες τους και τις παλινωδίες τους, κάνουν μερικές φορές το κόμμα που ορίσαμε ως αξιωματική αντιπολίτευση, να μοιάζει με το κλουβί με τις τρελές!

Κι ας τους βλέπαμε έτσι που κουτουλάνε ο ένας τον άλλο σαν να είναι ζαλισμένοι κοκοβιοί, λες και το κάνουν επίτηδες για να μένουν πάντα δεύτεροι! Μάστορες στη μπουρδολογία, λες και τα κάνουν επίτηδες, για να μένουν ασφαλείς στην αντιπολίτευση, ήσυχοι ότι δε θα αναλάβουν τις ευθύνες τους, κάποιοι από εμάς, έστω και με βαριά την καρδιά, τους ψηφίσαμε, τι να κάναμε? Οι ίδιοι δεν είχαν δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις εκλογές? Οι ίδιοι!

Είπαμε να το στείλομε το μήνυμα, αλλά το μήνυμα που στείλαμε τελικά, ως εκλογικό σώμα, είναι σαν ράπισμα και στο δικό τους πρόσωπο και περιμένομε να δούμε τώρα αν οι διάφοροι ινστρούχτορες στην Πλατεία Κουμουνδούρου κι αλλού, ανά την επικράτεια, θα αναλάβουν τις ευθύνες τους!

Κι αυτός τι κάνει? Πανηγυρίζει! Πανηγυρίζει που βγήκε με λιγότερες δυνάμεις απ' όσες είχε τον Ιούνιο του 2012! Κι όλοι λεν (τι πανηγυρίζει)?

Και το μαύρο καράβι με πενήντα κανόνια, στο λιμάνι έχει μπει, αλλά εμείς τον χαβά μας: το μήνυμα των εκλογών, σταχυολογώντας τις δηλώσεις όλων τους, είναι ότι πάλι όλοι κέρδισαν! Όλοι: κέρδισε η κυβέρνηση, κέρδισε η αντιπολίτευση, κέρδισε η αυτοδιοίκηση, κέρδισε η αποχή, κέρδισαν οι ίδιοι και οι ίδιοι.

(Ευτυχώς, τουλάχιστον, έχασε ο μπάρμπα-Φανούρης.)

Τα καλύτερα μηνύματα, όμως, γράφονται στους τοίχους, καλό μου πληκτρολόγιο…

my-pillow-book