Η πρώτη εποχή, η εποχή των «ΖΕΠ ΤΕΠΙ»..

Στο κείμενο που ακολουθεί θα γίνει μία συνοπτική παρουσίαση κάποιον όχι τόσο γνωστών αρχαίων μυθολογικών αναφορών, οι οποίες  προϋποθέτουν εκτενέστερη  μελέτη  από τον αναγνώστη, αλλά και  μία εκ προοιμίου σοβαρή προσέγγιση καθώς εάν αυτές  προσεγγιστούν  ανεύθυνα και δίχως ένα ελάχιστο γνωσιολογικό υπόβαθρο, επιτρέπουν σε  κάποιους «πονηρούς», να παρουσιάζουν θεωρίες οι οποίες είναι (για τον γράφοντα) τουλάχιστον αστείες, πολύ όμως «εύπεπτες» και «πιασάρικες»

Μία από τις πιο αινιγματικές αρχαίες αναφορές που σχετίζονται με τον κατακλυσμό και την Ατλαντίδα,  είναι οι Αιγυπτιακές αναφορές σε ιερογλυφική γραφή που αφορούν την εποχή των   «ΖΕΠ ΤΕΠΙ».  ΖΕΠ σημαίνει «χρόνος» και ΤΕΠΙ σημαίνει πρώτος. Η εποχή «ΖΕΠ ΤΕΠΙ» σηματοδοτεί συνεπώς την πρώτη εποχή - πρώτη φορά,  για τους αρχαίους Αιγυπτίους.    Οι αναφορές που υπάρχουν προέρχονται από τρεις διαφορετικές πηγές. Από ιερογλυφικές επιγραφές του  ναού (Εντφού)  της Άνω Αιγύπτου (εποχή των Πτολεμαίων γύρω στο 250 π.χ ),   από τους Πάπυρους του Τορίνο  (ιερατικός πάπυρος με τα ονόματα των Φαραώ), που περιγράφουν την εποχή του Ραμσή και την έξοδο των  Εβραίων γύρω στο 1250 π.χ,  αλλά και την πέτρα του Παλέρμο η οποία  χρονολογείται στην πέμπτη δυναστεία του παλαιού βασιλείου  γύρω στο 2500 π.χ. |
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν  πως τα θεμέλια του πολιτισμού τους εδραιώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της  ένδοξης εποχής. Ο R. T. Rundle Clark, καθηγητής Αιγυπτιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ αναφέρει σχετικά  με τις  αρχαίες αρχές της Πρώτης αυτής Εποχής:

«Κάθε τι του οποίου η ύπαρξη ή η αυθεντία πρέπει να δικαιολογηθεί ή να εξηγηθεί πρέπει να αναφέρεται στην Πρώτη Εποχή. Αυτό ήταν πραγματικότητα για τα φυσικά φαινόμενα, τις ιεροτελεστίες, τα βασιλικά εμβλήματα, τα σχέδια των ναών, τις μαγικές ή ιατρικές φόρμουλες, το ιερογλυφικό σύστημα, το ημερολόγιο - όλα τα εφόδια του πολιτισμού... Όλα όσα ήταν καλά ή αποτελεσματικά ιδρύθηκαν στις αρχές της "Πρώτης Εποχής" - η οποία ήταν, επομένως, μια χρυσή εποχή απόλυτης τελειότητας...».

Ήταν η εποχή που οι σοφοί Θεοί ήρθαν από ένα νησί που καταποντίστηκε, φέρνοντας μαζί τους στην νέα τους χώρα  την  Κέμ (Αίγυπτο) έναν ανεπτυγμένο πολιτισμό. Σύμφωνα με τα αρχεία αυτά, υπήρξε μία εποχή που οι Θεοί  και οι Ημίθεοι συνυπήρξαν με τους ανθρώπους όταν  τα πνεύματα «Νετέρου» πήραν την μορφή ανθρώπων. Είχαν σώματα ανθρώπων και κεφάλια ζώων.  Ήταν η εποχή  πολύ πριν την εποχή του Μήνη ο οποίος  ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου (Ο Μήνης ένωσε τα βασίλεια της Άνω Αιγύπτου και Κάτω Αιγύπτου, και ιδρυτής της 1ης δυναστείας ). Οι Μυθικοί αρχαίοι αυτοί Θεοί,  συμβασίλευαν με τους ανθρώπους για εκατοντάδες  χρόνια ο κάθε ένας, παρόλα αυτά όμως  υπό ορισμένες συνθήκες αρρώσταιναν και πέθαιναν, άρα δεν ήταν αθάνατοι.  Τα Θεϊκά αυτά όντα  προήλθαν από τα αρχέγονα ύδατα της ανυπαρξίας, κατόπιν εντολής του  ερπετοκέφαλου Θεού που παραμένει χωρίς όνομα στα κείμενα του Εντφού.

Η εποχή αυτή διήρκεσε αρκετές χιλιάδες χρόνια,  ώσπου τα έργα των Θεών που συμβίωσαν με τους ανθρώπους ξεχάστηκαν. Οι αρχαιολόγοι την εποχή των θεών, που είναι γνωστή σαν «Πρώτη Φορά» ή «Εποχή Των Ζεπ Τεπί», δεν την αποδέχονται φυσικά ως πραγματική ιστορική περίοδο, διότι αφενός αφορά μία μυθολογική αναφορά, και αφετέρου διότι  οι χρονικές περίοδοι που αναφέρονται στα κείμενα είναι αντισυμβατικές σε σχέση με τα πορίσματα της αρχαιολογίας. Ένας από αυτούς τους αρχαίους Θεούς ήταν και ο Θεός Θώθ ο οποίος  αργότερα θα ονομασθεί και ως Ερμής ο «Τρισμέγιστος», ταυτιζόμενος με τον Θεό Ερμή των Ελλήνων.  Λέγεται πως ονομάσθηκε Τρισμέγιστος διότι κατείχε τα τρία μέρη της κοσμικής σοφίας:  Της αστρολογίας, της Αλχημείας, και της Θεουργίας.

Οι πρώτες αναφορές για τον Θεό  Θώθ γίνονται την εποχή των Πτολεμαίων από τον Αιγύπτιο  αρχιερέα και ιστορικό  του 3ου π. Χ. αιώνα Μανέθωνα, που έγραψε την ιστορία της Αιγύπτου στα ελληνικά. Σύμφωνα με τα αρχεία στα οποία είχε πρόσβαση ο Μανέθωνας  ο  Θώθ ή Ερμής ο Τρισμέγιστος  έζησε στην εποχή των θεών.

Σύμφωνα με τον  Στοβαίο, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος είχε γράψει 42 βιβλία στην ιερογλυφική γραφή, εκ των οποίων τα 6 αφορούν τις ιατρικές του γνώσεις ενώ τα υπόλοιπα 36 είναι φιλοσοφικού και κοσμολογικού περιεχομένου. Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας ένας από τους πρώτους πατέρες της Χριστιανικής εκκλησίας,  αναφέρει ότι τα σαράντα δύο ιερά βιβλία της Αιγύπτου αποτελούσαν μέρος των βιβλίων του Ερμή. Ο Νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος στηρίζεται στην αυθεντία του Αιγυπτίου ιερέα Αβαμμών και αποδίδει χίλια διακόσια βιβλία στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει μια ηλικία 48.863 χρόνων πριν από την εποχή του Μέγα Αλεξάνδρου στα βιβλία του Ερμή και των ιερών αρχείων των Αιγυπτίων.

Ο Θεός Θώθ ήταν ο κύριος της σοφίας, και  όλων των Επιστημών, της αλχημείας, της μαγείας, υπήρξε επίσης ο ιδρυτής των απόκρυφων  μυστηρίων. Επινόησε  και δίδαξε τη  ιερογλυφική γραφή στους Αιγυπτίους. Σε αυτόν αποδίδονται  πολλές από τις ιερές γραφές, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται η Βίβλος των Αναπνοών,  ένα τμήμα της Βίβλου των Νεκρών,  ο Σμαράγδινος Πίνακας και το Κυμβάλιο.   

 

Ο Θωθ  εμφανίζεται  επίσης ως αρχιερέας της μυθικής Ατλαντίδος και ιδρυτής της πρώτης αποικίας της χαμένης ηπείρου στην Αίγυπτο , την οποία κυβέρνησε επί αιώνες, υπερβαίνοντας σε χρόνο τη διάρκεια της ζωής των ανθρώπων. Στην συνέχεια τοποθέτησε στη Μεγάλη Πυραμίδα τα αρχεία του. Όσο αφορά τον χρονικό προσδιορισμό της εποχής αυτής,  εκτός των γνωστών αναφορών από τον Τίμαιο του Πλάτωνα που  αποτελούν μέρος των όσων φέρεται να είπε ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα (1), ο Ηρόδοτος αναφέρει για τις δυναστείες των αρχαίων αυτών Θεών:

«Όταν ο λογογράφος Εκαταίος (γεννήθηκε γύρω στο 549 π.Χ.) ήταν στις Θήβες (της Αιγύπτου, το σημερινό Κarnak) , οι ιερείς του Δία, αφού άκουσαν την προσπάθειά του να συνδέσει την καταγωγή του με κάποιο θεό δεκάξι γενιές πίσω, έκαναν ακριβώς αυτό που έκαναν και σε μένα αν και, αντίθετα από τον Εκαταίο, εγώ απέφυγα την προσωπική γενεαλογία. Με οδήγησαν στο μεγάλο μέγαρο και μέτρησαν τα ξύλινα αγάλματα που υπάρχουν εκεί, ο αριθμός ήταν ακριβώς αυτός που είπα , αφού κάθε αρχιερέας βάζει να του στήσουν ένα άγαλμα εκεί πριν πεθάνει.
Καθώς μου τα έδειχναν, μετρώντας τα συγχρόνως, ξεκίνησαν από το άγαλμα του αρχιερέα που είχε πεθάνει πιο πρόσφατα και συνέχισαν με την σειρά, αφού με διαβεβαίωσαν ότι καθ ένας τους ήταν γιος του προκατόχου του. Όταν ο Εκαταίος ανέλυσε το γενεαλογικό του δέντρο, για να καταλήξει ότι πρόγονός του πριν από δεκάξι γενιές ήταν ένας θεός, οι ιερείς αρνήθηκαν να τον πιστέψουν και επέμειναν ότι δεν υπάρχει θνητός με θεϊκή καταγωγή. Aντέκρουσαν τον ισχυρισμό του ανατρέχοντας στη γενεαλογία των δικών τους αρχιερέων και τόνισαν ότι καθένα από τα αγάλματα αναπαριστούσε έναν "πίρωμη" που ήταν γιος ενός άλλου "πίρωμη" έως ότου απαρίθμησαν και τα τριακόσια σαράντα πέντε αγάλματα και δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια να τους συνδέσουν με κάποιο θεό ή ήρωα. Αυτά, λοιπόν, ήταν τα πλάσματα που αναπαριστούσαν τα αγάλματα. δεν ήταν θεοί αλλά άνθρωποι. "Πίρωμις" στα ελληνικά σημαίνει "όμορφος και γενναίος".Ωστόσο, πριν από την εποχή τους, η Αίγυπτος κυβερνιόταν πράγματι από θεούς, που ζούσαν στη γη ανάμεσα στους ανθρώπους, και κάθε φορά ένας από αυτούς είχε την εξουσία. Τελευταίος τους ήταν ο Ώρος, γιος του Όσιρη- ο Ώρος είναι ο Απόλλωνας για τους Έλληνες. Ήταν λοιπόν ο Ώρος, ο τελευταίος θεός που κάθισε στον θρόνο της Αιγύπτου, αυτός που κατατρόπωσε τον Τυφώνα. Ο Όσιρις λέγεται στα ελληνικά Διόνυσος».

Οι 345 ανδριάντες των αρχιερέων ισούνται με 10.350 χρόνια αν υπολογίσουμε με βάση τα 30 χρόνια για τον καθένα (αναλάμβανε στα 30 και παράδιδε στον γιο του στα 60). Ο Ηρόδοτος ο ίδιος υπολόγισε 11.340 χρόνια για 341 γενιές.
Εξαιρετικό σχετικό επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζε το Εβραϊκό απόκρυφο  βιβλίο του Ενώχ,  (δεν συμπεριλαμβάνεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης). Ο Ενώχ θεωρείται ότι είναι ο έβδομος μετά τον Αδάμ Πατριάρχης των Εβραίων που έζησε πριν από τον Κατακλυσμό. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω,  η  διάρκεια  Βασιλείας των Θεών, υπερέβαινε  σε χρόνο τη κανονική διάρκεια της ζωής των ανθρώπων.  Αντίστοιχα  η διάρκεια ζωής των Εβραίων προπατόρων υπερβαίνει  κατά πολύ τα  ανθρώπινα έτη ζωής. Φυσικά είναι γνωστό πόσο πολύ έχει επηρεαστεί η Εβραϊκή μυθολογία (και όχι μόνο) από την Αιγυπτιακή, συνεπώς μάλλον δεν είναι τυχαίος ο συσχετισμός. Πιο συγκεκριμένα:

• Ο Ενώς ήταν γιος του Σήθ, εγγονός του Αδάμ και πατέρας του Καϊνάν. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Ενώς έζησε 905 έτη (Γένεση 5,6-11). Ο Ενώς πίστευε στο Θεό, τον λάτρευε και πάντοτε επικαλούνταν τ' όνομά του. Ο Ενώς απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 90 ετών απέκτησε τον Καϊνάν.
• ΟΚαϊνάν ήταν γιός του Ενώς και πατέρας του Μαλελεήλ. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Καϊνάν έζησε 910 έτη (Γένεση 5,9-14). Ο Καϊνάν απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 70 ετών απέκτησε τον Μαλελεήλ.
• Ο Μαλελεήλ ή Μααλαλεήλ ήταν γιός του Καϊνάν και πατέρας του Ιάρεδ. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Μαλελεήλ έζησε 960 έτη (Γένεση 5,12-17). Ο Μαλελεήλ απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 65 ετών απέκτησε τον Ιάρεδ.
• Ο Ιάρεδ ήταν γιός του Μαλελεήλ και πατέρας του Ενώχ. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Ιάρεδ έζησε 962 έτη (Γένεση 5,15-20). Ο Ιάρεδ απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 162 ετών απέκτησε τον Ενώχ.
• Ο Ενώχ ήταν γιός του Ιάρεδ και πατέρας του Μαθουσάλα τον οποίο απέκτησε σε ηλικία 65 ετών. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Ενώχ έζησε 365 χρόνια (Γένεση 5,18-24). Ο Ενώχ απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 65 ετών απέκτησε τον Μαθουσάλα. Ο Ενώχ ήταν υπόδειγμα πίστης προς το Θεό. Μοναδικό ήταν και το τέλος της επίγειας ζωής του, αφού δεν πέθανε όπως όλοι οι θνητοί, αλλά "μετατέθηκε" όπως αναφέρει η Αγία Γραφή (Γένεση 5,24. Εβραίους 11,5), δηλαδή αρπάχθηκε στον ουρανό από το Θεό, επειδή είχε ευαρεστήσει το Θεό.  
• Ο Μαθουσάλας ήταν γιός του Ενώχ και παππούς του Νώε. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου σε ηλικία 187 ετών γέννησε το Λάμεχ, μετά τη γέννηση του οποίου έζησε άλλα 782 χρόνια, και απόκτησε γιους και κόρες (Γένεση 5,21-27). Πέθανε σε ηλικία 969 ετών, ένα έτος πριν τον κατακλυσμό. Είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην ιστορία της ανθρωπότητας.
• Ο Λάμεχ ήταν γιός του Μαθουσάλα. Σε ηλικία 182 ετών γέννησε το Νώε, για τον οποίο είπε ότι "αυτός θα μας ανακουφίσει από τα έργα μας, από τον κόπο της χειρωνακτικής δουλειάς και από τη γη, που την καταράστηκε ο Κύριος". Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Λάμεχ μετά τη γέννηση του Νώε έζησε 555 χρόνια και απέκτησε γιους και κόρες. Έζησε συνολικά 777.

Στο βιβλίο  του Ενώχ ανάμεσα στα άλλα πολύ  ενδιαφέροντα,  γίνεται αναφορά για Αγγέλους οι  οποίοι:

« Και συνέβη όταν αυξήθηκαν οι υιοί των ανθρώπων, εκείνες τις μέρες να γεννηθούν ωραίες και χαριτωμένες θυγατέρες. Και οι άγγελοι, τα τέκνα του ουρανού, τις είδαν και τις πεθύμησαν, και είπαν μεταξύ τους: ‘ Ελάτε, ας εκλέξουμε για μας συζύγους από τα τέκνα των ανθρώπων και ας γεννήσουμε για μας δικά τους τέκνα.’
Και ο Σεμιαζάς, που ήταν αρχηγός τους, τους είπε: ‘ Φοβάμαι πως δεν θα συμφωνήσετε να κάνουμε αυτό το πράγμα, και μόνος εγώ θα πληρώσω την τιμωρία μιας μεγάλης αμαρτίας.’ Και όλοι αυτοί απάντησαν προς αυτόν και είπαν: ‘ Ας ορκιστούμε όλοι όρκο, και ας δεσμευτούμε μεταξύ μας με αμοιβαίες κατάρες για να μην εγκαταλείψουμε το σχέδιο αυτό αλλά να πράξουμε αυτό που αποφασίσαμε.’ Τότε ορκίσθηκαν όλοι μαζί και δέσμευσαν τους εαυτούς τους με αμοιβαίες κατάρες.
Και συνολικά ήταν διακόσιοι, όσοι κατέβηκαν κατά τις μέρες του Ιάρεδ επί της κορυφής του όρους Ερμών, και το ονόμασαν Ερμών, διότι ορκίσθηκαν και αναθεμάτισαν ο ένας τον άλλον πάνω σ’ αυτό. Και αυτά είναι τα ονόματα των αρχηγών τους:
Σεμιαζάς ο αρχηγός τους, Αραθάκ, Κιμβρά, Σαμμανή, Δανειήλ, Αρεαρώς, Σεμιήλ, Ιωμειήλ, Χωχαριήλ, Εζεκιήλ, Βατριήλ, Σαθιήλ, Ατριήλ, Ταμιήλ, Βαρακιήλ, Ανανθά, Θωνιήλ, Ραμιήλ, Ασεάλ, Ρακειήλ, Τουριήλ. Αυτοί είναι οι αρχηγοί τους κατά δεκάδες. (Κεφάλαιο 6, στίχοι 1 – 8).
Και όλοι οι υπόλοιποι έλαβαν μαζί με αυτούς για τον εαυτό τους γυναίκες, και ο καθένας διάλεξε από μία, και άρχισαν να εισέρχονται σε αυτές και να μολύνουν τον εαυτό τους μαζί τους, και δίδαξαν σε αυτές γοητείες και φαρμακείες και ριζοτομίες, και τις έμαθαν να γνωρίζουν τα βότανα. Και αυτές συνέλαβαν, και εγέννησαν μεγάλους γίγαντες, ύψους τριών χιλιάδων πήχεων, οι οποίοι καταβρόχθισαν τους κόπους των ανθρώπων. Και άρχισαν να αμαρτάνουν κατά των πτηνών και των ζώων, και των ερπετών, και των ιχθύων, και να τρώγει ο ένας τις σάρκες του άλλου, και να πίνουν το αίμα. Και η γη κατηγόρησε τους ανόμους. (Κεφάλαιο 7, στίχοι 1 – 6).
Και ο Αζαήλ δίδαξε τους ανθρώπους να κατασκευάζουν ξίφη, και μαχαίρια και ασπίδες και θώρακες, και έκαμε εις αυτούς γνωστά τα μέταλλα της γης και την τέχνη της κατεργασίας αυτών, και ψέλια και στολίδια, και τη χρήση του αντιμονίου και το καλλωπισμό των βλεφάρων, και όλα τα είδη των πολύτιμων λίθων και όλα τα βαφικά. Και έγινε πολλή ασέβεια, και διέπραξαν πορνεία και επλανήθησαν και διεφθάρησαν από τις διδασκαλίες αυτών. Ο Σεμιαζάς τους δίδαξε τις γοητείες και τις ριζοτομίες, ο Αρμαρώς την λύση των γοητειών, ο Ρακειήλ την αστρολογία, ο Χωχιήλ τα σημεία της γης, ο Σαθιήλ τους αστερισμούς, ο Σεριήλ την πορεία της σελήνης.»
 

 

Στην συνέχεια  αναφέρονται αναλυτικά τις τέχνες που δίδαξαν οι άγγελοι στις γυναίκες και το κακό που έσπειραν οι γίγαντες στη γη, μέχρις ότου οι τέσσερις ισχυρότεροι άγγελοι, ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ, ο Σουριήλ και ο Ουριήλ έριξαν το βλέμμα τους στη γη και διαπίστωσαν τι είχε συμβεί, οπότε και ενημέρωσαν το Θεό. Ο Θεός αποφάσισε να ριφθούν οι εκπεσόντες στα βάθη της αβύσσου για πάντα, οι γίγαντες να αφανιστούν από τα ίδια τους τα χέρια και το αμαρτωλό γένος των ανθρώπων να εκλείψει από τον Κατακλυσμό. 
Δεν μπορεί κανείς να μην εντοπίσει  εδώ τις  ομοιότητες με την Τιτανομαχία και τον Προμηθέα.!
Υπάρχει άραγε άλλο στοιχείο που θα συνηγορούσε στην χρονολογία του Πλάτωνα περί Ατλαντίδος, αλλά  και των μνημείων που υποτίθεται πως άφησαν πίσω τους οι αρχαίοι αυτοί Θεοί;
Πολλοί ερευνητές και υποστηριχτές της «απαγορευμένης αρχαιολογίας», πιστεύουν πως οι μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας και η Σφίγγα της Αιγύπτου, μπορούν στους να αποκαλύψουν πολλά, αν κάποιος ασχοληθεί με του Ουρανό και τα άστρα...  Είναι εξάλλου κοινά πλέον αποδεκτό πως η θέση όλων των  αρχαίων ναών  και ιερών,  σχετίζονταν με  την  αστρονομία και την θέση των άστρων, καθώς αυτά  αποτελούσαν απεικόνιση του Ουρανού στην γη.  Όπως φαίνεται  όλα συνηγορούν στο ότι τα πάντα είναι αλληλοσυνδεδεμένα,  πάνω σε ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό δίχτυ. Σημαντικό ρόλο  έπαιζαν  επίσης οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια που στην αρχαιότητα συνέπιπταν με διαφορετικές αστρονομικές θέσεις από τις σημερινές. 

Οι Δελφοί για παράδειγμα , βρίσκονταν στην διασταύρωση των αξόνων του ζωδιακού ανάμεσα στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Αυτό που συμβαίνει όμως με τα αρχιτεκτονήματα έχει την αντιστοιχία του και στο ανθρώπινο σώμα. Αντίστοιχα , ο κάθετος άξονας βορά –νότου συμβολίζει τον κορμό και το όρθιο σώμα ενώ ο οριζόντιος Ανατολής- Δύσης αντιστοιχεί στο διάφραγμα. Το χειμερινό ηλιοστάσιο ταυτίζεται με το βορά, το θερινό με το νότο, η εαρινή ισημερία με την ανατολή και τη φθινοπωρινή με τη δύση. Έτσι, ο κάθετος άξονας, είναι τα ηλιοστάσια και ο οριζόντιος οι ισημερίες.

Η κάθοδος των ψυχών στο πεδίο της ύλης συμβολίζεται από το θερινό ηλιοστάσιο στον Καρκίνο επειδή από εκείνη τη μέρα και μετά αρχίζει το φως να λιγοστεύει και το σκοτάδι να κατακτά όλο και μεγαλύτερο μέρος του εικοσοτετραώρου. Έτσι  αντίστοιχα οι ψυχές φεύγουν από το μέγιστο φως και εισέρχονται στο σώμα και στην υλική ζωή που σιγά-σιγά τις κάνει να ξεχνούν τη θεία καταγωγή τους.Η αντίστροφη διαδικασία συμβαίνει στο Χειμερινό ηλιοστάσιο όταν από τη μέγιστη νύχτα περνάμε σταδιακά στο ολοένα αυξανόμενο φως. Αυτή η επιστροφή ή έλευση του φωτός στην αρχαιότητα είχε ταυτιστεί με τα Μιθραικά μυστήρια ενώ στον χριστιανικό κόσμο με την έλευση του Χριστού, του οποίου η έλευση στη γη , ως Φως του κόσμου , τοποθετείται στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Η εαρινή Ισημερία καθοριζόταν από τον Ταύρο και η φθινοπωρινή από τον Αετό ή Σκορπιό,  ενώ το θερινό ηλιοστάσιο ήταν στον Λέοντα και το χειμερινό στον Υδροχόο.

 Ας επιστρέψουμε όμως στην Αίγυπτο. Για χιλιάδες χρόνια η Μεγάλη Σφίγγα το μοναδικό αυτό μνημείο  της Αιγύπτου,  έχει τα μάτια της στραμμένα προς την Ανατολή και το βλέμμα στον ουρανό, διαβάζοντας στα αστέρια ένα μήνυμα ξεχασμένο εδώ και αιώνες από την ανθρωπότητα. 

Υπάρχουν εξαιρετικά πειστικές ενδείξεις αν όχι αποδείξεις πως  οι τρεις Πυραμίδες της Γκίζας στα δυτικά της Σφίγγας, είναι στην πραγματικότητα ένας ακριβής χάρτης των τριών αστεριών της ζώνης του Ωρίωνα...

Οι 3 πυραμίδες έχουν κατασκευαστεί σαν γήινη απεικόνιση των 3 αστερισμών του Ωρίωνα όπως αυτοί φαίνονται στον ουρανό το 10.450 π.Χ.

Η  Σφίγγα, είναι ένας ισημερινός δείκτης που κοιτάζει προς την ανατολή του ήλιου, όταν αυτός ανέτειλε από το ζώδιο του Λέοντα. Πότε  συνέβη αυτό;  Μεταξύ 10.300-8.140 π.Χ. Ήταν η εποχή του Λέοντα,  του ζωδίου της δημιουργίας. (2)

Λίγα είναι γνωστά για την εποχή αυτή. Αστρολογικά αυτή ήταν  η «Χρυσή Εποχή , καθώς ο Λέων κυβερνάει το χρυσό. Ήταν τότε που ο Ήλιος λατρευόταν σαν αρχέγονος θεός του φωτός και της ζωής.

Η Σφίγγα είναι ένα μνημείο «λιονταρίσιο», με λιονταρίσιο σώμα και όπως λένε, με λιονταρίσιο αρχικά κεφάλι. Σύμφωνα με τους ερευνητές η Σφίγγα χτίστηκε κατά την εαρινή ισημερία του έτους 10.500 π.Χ. Τη στιγμή που ο Ήλιος κατά την εαρινή ισημερία εκείνης της χρονιάς βρισκόταν 12 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα, με το ζώδιο του Λέοντα να έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει. Η γήινη λιονταρίσια Σφίγγα ήταν το πανομοιότυπο του αστερισμού του Λέοντα.
Οι ερευνητές παρατήρησαν επίσης πως μόλις ο Ήλιος αρχίσει να φωτίζει τον ουρανό, αν κάποιος γυρίσει προς το νότο κάνοντας μια γωνία 90 μοιρών από το σημείο που η Σφίγγα ατενίζει την ανατολή, θα δει ότι πάνω στο μεσουράνημα του μεσημβρινού βρίσκονται τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα. Ο σχηματισμός και οι αποστάσεις αυτών των αστεριών, είναι πανομοιότυπο του σχηματισμού και των αποστάσεων των τριών πυραμίδων της Γκίζα.

Πόσο τυχαία μπορεί να είναι όλα αυτά; Και γιατί η εποχή του Λέοντα που άρχισε με αυτά τα αστρονομικά φαινόμενα, ονομάστηκε «η Πρώτη Φορά» ή «χρυσή εποχή»;

Στην Ελληνική μυθολογία λόγο για την χρυσή εποχή, κάνει ο Ησίοδος. Οι άνθρωποι τότε ζούσαν σαν θεοί, δεν είχαν βάσανα και δεν γνώριζαν μόχθο ούτε γεράματα, αλλά  ήταν πάντα παλικάρια, χαίρονταν σε γιορτινά συμπόσια, δεν προσβάλλονταν από αρρώστιες και ο θάνατος τους έμοιαζε με ύπνο γλυκό.

Μετά το «χρυσό γένος» δημιουργήθηκε από τους θεούς το ασημένιο γένος. Ήταν μια κυριολεκτικά δυστυχισμένη γενιά. Η αιτία της δυστυχίας της ήταν η αμυαλιά και η άρνησή της να προσφέρει τιμές στους θεούς.

Ακολουθεί το χάλκινο γένος. Ήταν ένα γένος που χρησιμοποιούσε τον χαλκό. Είχε χάλκινα σπίτια και χάλκινα όπλα. Ήταν ένα γένος ανθρώπων πολεμοχαρές. Αφανίστηκε εξαιτίας των πολεμικών συγκρούσεων.

Ακολουθεί το τέταρτο γένος, το γένος των ηρώων, γένος δίκαιο και αντρείο, που εξολοθρεύτηκε όμως σε πολέμους.

Το πιο δυστυχισμένο γένος ήταν το σιδερένιο γένος. Είναι η εποχή, στην οποία ζει ο ποιητής. Την περιγράφει με μελανά χρώματα. Το γένος αυτό θα καταστραφεί λόγω της ηθικής εξαχρείωσης των ανθρώπων. Καμιά τιμή δεν θα έχει όποιος κρατά το λόγο του ούτε ο δίκαιος και ο καλός, αλλά θα τιμούν περισσότερο τον κακό και τον αχρείο. Το μόνο δίκαιο θα είναι η δύναμη, ενώ θα λείπει η συναίσθηση του αληθινού δίκαιου. Η Αιδώς και η Νέμεσης (ο σεβασμός και το δίκαιο) θα πετάξουν στον Όλυμπο, θα εγκαταλείψουν τη γη. Η ηθική εξαχρείωση και διαστροφή θα φέρουν ακόμα και βιολογικές ανωμαλίες. Τα παιδιά θα γεννιόνται με άσπρα μαλλιά και δεν θα μοιάζουν των γονιών τους. Οι τερατογενέσεις αυτές θα σημάνουν και το τέλος της σιδερένιας γενιάς.

Ίσως δεν είναι επίσης τυχαίο πως ο Θεός Ακέρ  ή  Ακάρ, ένας από τους πρωιμότερους θεούς στο αιγυπτιακό μυθολογικό πάνθεον ο οποίος λατρευόταν ως προσωποποίηση του ορίζοντα, παριστάνονταν ως  δύο λέοντες που ατένιζαν σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις, με τον δίσκο του Ηλίου ανάμεσα τους, συμβολίζοντας το χθες και το σήμερα. Έτσι απεικονίζονται  και στο στήθος της Σφίγγας. 

Εξαιτίας αυτής της απεικόνισης ο  Ακέρ  έλαβε το συνοδευτικό Ρούτι, που σημαίνει δύο λιοντάρια, φύλακες της εισόδου και της εξόδου από τον Κάτω Κόσμο. Με αυτή την ιδιότητα ο Ακέρ είναι ο αρχαιότερος φύλακας και σε αυτόν απευθύνονταν οι νεκροί για να ανοίξει τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Από την ίδια εικονοπλασία προέρχεται και η συνήθεια της τοποθέτησης λεοντόμορφων ειδωλίων ή αγαλμάτων στις πύλες των ανακτόρων, των τάφων και των κατοικιών έως σήμερα. 

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω πως είναι πολλά τα μυθολογικά εκείνα στοιχεία που αναζητούν απαντήσεις,  και των οποίων οι ενδείξεις έρχονται σε αντίθεση με τα πορίσματα της αρχαιολογικής σκαπάνης. Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος θα δείξει εάν η ιστορία του πλανήτη αλλά και του ανθρώπινου πολιτισμού είναι αυτή που σήμερα η επιστήμη αποδέχεται, ή υπάρχουν έαν οι αρχαίοι είχαν  καλά κρυμμένα μυστικά, τα οποία ίσως κάποτε αποκαλυφθούν....  

Παραπομπές:

( 1 ) H διάρκεια του πολιτισμού μας, όπως λένε τα ιερά μας βιβλία των Αιγυπτίων), είναι οκτώ χιλιάδες χρόνια. Θα σου μιλήσω λοιπόν με συντομία για τους νόμους και τα υπέροχα έργα των συμπολιτών σου που έζησαν πριν από εννέα χιλιάδες χρόνια....Ύστερα όμως από αρκετό καιρό (μετά τις 9.000 χρόνια πριν) έγιναν μεγάλοι σεισμοί και πλημμύρες και μέσα σ' ένα φοβερό μερόνυχτο η γη κατάπιε ολόκληρο το στρατό σας ενώ η Ατλαντίδα βούλιαξε στην θάλασσα.

(2) Κάθε 25.800 έτη συμβαίνει μια πλήρη περιστροφή που κάνουν οι πόλοι του άξονα της γης γύρω από τον Πόλο της Εκλειπτικής. Η κίνηση αυτή μοιάζει πρακτικά σαν μια σβούρα, που ολοκληρώνει μια περιστροφή σε 25.800 έτη. Όπως το Ηλιακό έτος έχει 12 μηνιαίες υποδιαιρέσεις, έτσι και το Μεγάλο Έτος έχει 12 υποδιαιρέσεις, που καθορίζονται από την μετατόπιση του άξονα της γης, και το πέρασμά του από τα 12 ζώδια. Κάθε υποδιαίρεση λοιπόν χρονικά, σχηματίζει μια περίοδο 2150 Ηλιακών Ετών περίπου. Κάθε 2.000 χρόνια περίπου, ο πλανήτης μας, και ενδεχόμενα και οι ανθρώπινες συμπεριφορές, επηρεάζονται από κάποιες βασικές αρχές που χαρακτηρίζουν το κάθε ζώδιο. Οι εποχές αυτές είναι:

• Η εποχή του Κριού, από το 2.000 Π.Χ. μέχρι το 0, χαρακτηρίστηκε από την ανάγκη του ανθρώπου για να εξερευνήσει τον κόσμο και να επεκτείνει τις δραστηριότητες του. Μιά εποχή που έδωσε περισσότερη αυτοπεποίθηση, και ώθησε τον κόσμο να αναλάβει πρωτοβουλίες και να αλλάξει πολλά δεδομένα στην ζωή μας. Οι πόλεμοι ήταν κυρίαρχη τάση την εποχή εκείνη, περισσότερο για επεκτατικούς λόγους, μια και οι λαοί αναγκαστικά ερχόντουσαν σε μεγαλύτερη επαφή μέσα από την μεγαλύτερη επεκτατική τους κινητικότητα. Το Κριάρι, εμφανίστηκε σαν σύμβολο στην πολιορκητική μηχανή, που ήταν ένα από τα βασικά όπλα της εποχής. Το θετικό στοιχείο της εποχής εκείνης ήταν η ανάμιξη των πολιτισμών, και η μετάδοση της γνώσης, αλλά το αρνητικό ήταν φυσικό ο πολεμοχαρής χαρακτήρας των λαών εκείνων. Άλλωστε  Κυβερνήτης του Κριού δεν είναι ο Αρης ο Θεός του πολέμου;

• Η εποχή του Ταύρου, από το 4.000 π.Χ. – 2.000 π.Χ., ανέδειξε τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, και ο ταύρος λατρευόταν σαν ιερό ζώο τότε. Το ζώδιο του Ταύρου έχει σαν βασικά στοιχεία την σταθερότητα και την ανάγκη γιά γήινες απολαύσεις. Ακόμα, ο ταύρος έχει σαν χαρακτηριστικό τον Τέκτονα, και η εποχή αυτή ανέδειξε έντονα αρχιτεκτονικά μνημεία, όπως οι πυραμίδες, αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι βασικό τους στοιχείο ήταν η σταθερότητα.

• Η εποχή των Διδύμων, 6.000 Π.Χ. – 4.000 Π.Χ., ήταν σαφώς η εποχή που έσπρωξε τους λαούς να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, και σε εκείνη την εποχή εμφανίζονται τα πρώτα σοβαρά δείγματα αυτής της προσπάθειας. Οι περισσότερες θεότητες ήταν επίσης Δίδυμες.

• Η εποχή του Καρκίνου, 8.000 Π.Χ. – 6.000 Π.Χ., ήταν η εποχή που ο κόσμος βίωσε μεγάλες φυσικές καταστροφές, ειδικά πλημμύρες, και ένιωσε έντονη την ανάγκη να προστατευτεί από τις δυνάμεις της φύσης. Η ανασφάλεια είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Καρκίνου, όπως και η ανάγκη δημιουργίας της οικογένειας. Ακόμα, η εποχή εκείνη εμφάνισε έντονα την ανάδειξη των μητριαρχικών κοινωνιών, και την παρουσία του θηλυκού στοιχείου και της λατρείας της Σελήνης.

• Η εποχή του Λέοντα, 10.000 Π.Χ. – 8.000 Π.Χ., ανέδειξε μεγάλες Ηγεμονιες, όπως οι Ατλαντες, καθώς και τον Ηλιο σαν κυρίαρχο στοιχείο λατρείας των λαών εκείνων. Το χρυσάφι επίσης, χαρακτηριστικό τού ζωδίου του Λέοντα, εκτιμήθηκε ιδιαίτερα την εποχή εκείνη.  
xletsos-basilhs