ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ KAI ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ

Τhe Green Man: νεοπαγανιστική θεότητα/σύμβολο

Θυμάστε την Μπιρμπίλη; Αυτή την έχει κοπανήσει τώρα και, όπως λέγεται, καλοπερνάει στο Παρίσι. Μας άφησε, όμως, πίσω της το μέγα επίτευγμα του περάσματός της από την εξουσία: Τα κουνούπια, που έχουνε πλημμυρίσει την Αθήνα, διότι η εν λόγω Μπιρμπίλη δεν ήθελε να «καταστρέψει τους βιότοπους όπου αυτά αναπαράγονται».

Θυμάστε και τον Γιωργάκη; (Ξεχνιέται αυτός;) Όπως λέγεται, πήγε στον Πούτιν, ο οποίος ήταν πρόθυμος να του δώσει δάνειο, αλλά αυτός, αντί να συζητήσει με τον Ρώσο ηγέτη τα της Ελλάδας,  τον φλόμωσε στην... «οικολογία».....

Θυμάστε και τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, του «Γένους την Ελπίδα»; Θυμάστε που έτρεχε στον... Αμαζόνιο και έβγαινε φωτογραφίες εκεί κάτω, διότι έχει ευαισθησίες στα «οικολογικά ζητήματα»; Δεν τον θυμάστε; Ε, θα τον θυμηθείτε τώρα, καθώς θα διαβάζετε το παρακάτω άρθρο που με ιδιαίτερη χαρά δημοσιεύουμε.

Αλλά τι να τα λέμε και να τα ξαναλέμε; Δημοκρατία δεν θέλουνε οι Έλληνες; Δεν πρέπει να αποτραπεί ο «εκφασισμός της κοινωνίας μας» που λένε και οι νεοπασόκοι; Προς τι λοιπόν τα παράπονα για τα κουνούπια, τους «Ρομά» και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις;  

                                                                                                                                                                                                         Θεόδοτος

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς

 

Πριν  από σαράντα περίπου χρόνια, έκανε την εμφάνισή του το οικολογικό κίνημα, το οποίο εκφράστηκε στην αρχή με οργανώσεις που υποτίθεται, ότι αγωνιζόταν για την προστασία του περιβάλλοντος, τη μείωση των βιομηχανικών ρύπων και άλλα συναφή θέματα. Αργότερα, άρχισαν να δημιουργούνται και κόμματα που έθεταν ως πρωταρχική ιδεολογία τους την προστασία της φύσης, τα γνωστά μας κόμματα των πρασίνων που έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη αλλά και πέρα από αυτή. Φυσικά, τέτοιου είδους οργανωμένα μαζικά φαινόμενα  μόνο αυθόρμητα δεν είναι. Το επικάλυμμα, πράγματι, της πράσινης ιδεολογίας για την προώθηση άλλων σκοπών , είναι διακριτό από κάθε εχέφρονα και φιλοσοφημένο άνθρωπο. Θα εξετάσουμε λοιπόν, ποιο πραγματικά είναι το υπόβαθρο του οικολογικού κινήματος και ποιοι οι στόχοι των πράσινων κομμάτων. Μπορούμε να χωρίσουμε την δράση τους σε δύο κατηγορίες :  Α) Τη  μεταφυσική -φιλοσοφική. Β)Την πολιτική -κοινωνική. Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη.

Η ΠΡΑΣΙΝΗ NEW AGE

Τhe Green Man: νεοπαγανιστική θεότητα/σύμβολο

Θέτοντας (αντί του ανθρώπου) το περιβάλλον, τα ζώα, τη φύση και τον πλανήτ η στο κέντρο του προβληματισμού, η οικολογία επιστρέφει στην αρχαία ολιστική νοοτροπία, χαρακτηριστική της πανθεϊστικής φιλοσοφίας, και την ανανεώνει με σύγχρονους όρους. Η προετοιμασία αυτού του κινήματος, έγινε από εκδηλώσεις και πολιτιστικά φαινόμενα  που δημιούργησαν το πνεύμα της μετανεωτερικότητας , όπως το ελευθεριακό-γνωστικό πνεύμα του Μαΐου του '68,  ο ανιμαλισμός (λατρεία των ζώων) και οι ουτοπίες των χαμένων αμόλυντων κόσμων της δεκαετίας του 1970. Στην προετοιμασία του συνέβαλαν και διάφορες αποχρώσεις, με έντονη ανατολίτικη πνευματικότητα  της Νέας  Εποχής του 1980 και του 1990, που ανοιχτά επιδίωκε να δημιουργήσει ένα νέο μετά-χριστιανικό πολιτισμό, στα πλαίσια του οποίου ο άνθρωπος δεν αποτελεί το αποκορύφωμα της δημιουργίας, αλλά μετατρέπεται σε τμήμα της λεγόμενης «βιόσφαιρας». (Γι’ αυτό άλλωστε και η παραδοσιακή οικολογία εγκαταλείφθηκε - ακριβώς με την κατηγορία του «ανθρωποκεντρισμού».) Αυτά τα κινήματα επένδυσαν σιγά-σιγά σε όλα τα πεδία της γνώσης και της πρακτικής. Δεν παρέλειψαν τίποτα, τίποτα δεν τους ξέφυγε : Εισχώρησαν παντού, στη φιλοσοφία, τον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία , στη διαφήμιση, στη θρησκεία και, βέβαια, στην πολιτική . Είναι ενωμένα από το γεγονός ότι μοιράζονται το ίδιο πολιτιστικό υπόβαθρο και όλα, το καθένα με τον τρόπο του,  αποδομούν τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Εν ολίγοις, η οικολογία  είναι  ένας « πράσινος αντί-ανθρωπισμός ». Ενάντια στην  χριστιανική και αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία , η οικολογική ιδεολογία, στις διάφορες  παραλλαγές της,   προτείνει την επιστροφή σε μια υποθετική χρυσή εποχή στην οποία μεταξύ ανθρώπων και ζώων δεν ανιχνεύονται ουσιαστικές διαφορές. Ο  ιδρυτής της «βαθειάς οικολογίας»  Arne Naess ,υπήρξε σαφέστατος: «Κανένα ζωντανό είδος (συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου) δεν μπορεί να επωφεληθεί περισσότερο από άλλα όσον αφορά   το δικαίωμα να ζει και αναπαράγεται.». Στη Γαλλία αυτές οι ιδέες άρχισαν να αποκτούν έδαφος μετά την πολιτιστική επανάσταση του 1960, χάρη στην δραστηριότητα διανοουμένων σαν τον Πιέρ Μπουρντιέ, τον Ντεριντά, τον Φουκώ  τον Λακάν και προσέλκυσαν  ένα εντυπωσιακό αριθμό «ανθρώπων του πολιτισμού», διαμορφωτών της κοινής γνώμης (opinion makers) και  πολιτικών.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

ο "κόκκινος" Ντάνυ που μεταλλάχθηκε σε "πράσινος"

Ουσιαστικώς, η πολιτική ιδεολογία αυτών των κινημάτων είναι ίδια με αυτή του Μαΐου του '68, αλλά σε μία πιο «light» εκδοχή και γι’ αυτό πιο ύπουλη και επικίνδυνη. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωταγωνιστής του Μαΐου του '68, δηλαδή ο Daniel Cohn-Bendit ηγείται των ευρωπαϊκών πράσινων κινημάτων.(Μια και τον ανέφερα, να σημειώσω ότι, αφότου οι ντονμέδες έχασαν την εξουσία στην Τουρκία, θυμήθηκε την Ελλάδα και έγινε θερμός υποστηρικτής μας.) Τα θέματα που προωθούν λοιπόν αυτά τα κόμματα, είναι : η κοινωνική απελευθέρωση της ομοφυλοφιλίας, η απόρριψη της έννοιας της ιεραρχίας στις κοινωνικές δομές, το αντιθρησκευτικό πνεύμα καθώς και η υποστήριξη των μειονοτήτων που υπάρχουν μέσα στα εθνικά κράτη ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς την αποδόμηση αυτών των τελευταίων. Όμως σε όλα αυτά προστέθηκαν και άλλες δύο ιδιαίτερα υποχθόνιες στρατηγικές : Σε όλες τις  χώρες που στοχοποιούνται από το διεθνές σύστημα, αυτά τα κινήματα προωθούν την αποβιομηχάνισή τους και την ενεργειακή τους εξάρτηση. Δηλαδή, όταν μία χώρα που έχει μπει στο στόχαστρο, προσπαθεί να αναπτύξει την βιομηχανία της ή να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια, αμέσως οι πράσινοι παρακινητές με το πρόσχημα της περιβαλλοντικής μόλυνσης και άλλα συναφή, ξεσηκώνουν τον κόσμο ώστε να εμποδιστεί το χτίσιμο εργοστασίων, ενεργειακών μονάδων κλπ.

Τώρα, μια και μιλήσαμε παραπάνω για την στρατηγική τους με τις μειονότητες και για να έλθουμε στα του οίκου μας , θα αναφέρουμε ένα περιστατικό που συνοψίζει όλη την κατάσταση. Στις εργασίες του συνεδρίου των Οικολόγων Πράσινων (21 Οκτωβρίου 2011), επιδοκίμασαν με ιδιαίτερη θέρμη τον Παναγιώτη Δημητρά, εκπρόσωπο της ΜΚΟ «Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι», ο οποίος έκλεισε τον χαιρετισμό του με την ακόλουθη τοποθέτηση:
« … [Να] διεκδικείτε την πρόσληψη αλλοδαπών και Ρομά στην αστυνομία για την αποτελεσματικότερη λειτουργία της. Υποστηρίζετε συστηματικά τις εκθέσεις των οργάνων για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης και του ΟΗΕ. Γι’ αυτό και προσδοκάμε πως θα αγωνιστείτε μαζί μας για να εφαρμοστούν οι συστάσεις τους και για τις εθνικές μειονότητες που αποτελούν “ταμπού” στην Ελλάδα, τους Τούρκους και τους Μακεδόνες.»
πηγη