Ο ΜΑΝΙΧΑΪΣΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ "ΚΥΡΩΣΕΩΝ" ΚΑΙ Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γράφει  ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

Το φαινόμενο είναι πλέον σύνηθες:  Μόλις μία χώρα τολμήσει να πράξει ή να σκεφθεί διαφορετικά από αυτό που επιθυμεί η γνωστική-φιλελεύθερη Δύση, αμέσως της επιβάλλονται κυρώσεις διαφόρων μορφών (οικονομικές, διπλωματικές, πολιτικές κλπ).Εκτός από την αυτονόητη πίεση που αυτά τα μέτρα θα δημιουργήσουν στην χώρα θύμα, υπάρχει και ένας άλλος λόγος, πιο κρυφός,  για τον οποίο γίνεται η πομπώδης, σχεδόν τελετουργική ανακοίνωση, ότι σε αυτήν την χώρα θα επιβληθούν  "κυρώσεις" : η γνωστική πολιτική ήταν πάντα μανιχαϊστική• δημιουργούσε (και δημιουργεί)  άξονες του "καλού" και του "κακού", συνασπισμούς του "φωτός" και συνασπισμούς του "σκότους".

           

Τι συμβαίνει όταν ο πιστός μιας θρησκείας παραβεί τους κανόνες που αυτή θέτει;  Ο Ιερέας επιβάλλει έναν «κανόνα», τον οποίο ο αμαρτήσας πρέπει να τον εφαρμόσει, εάν θέλει να λάβει την συγχώρεση και να επιστρέψει στην κοινότητα των «κεκαθαρμένων». Έτσι λοιπόν, ο μέγας ιερέας του γνωστικισμού (οι ΗΠΑ ή η ΕΕ) μόλις αντιληφθούν ότι κάποια χώρα αμαρτήσει, δηλαδή: δεν επιτρέπει τους γάμους γκέι, δεν κάθεται να υποστεί γεωπολιτικές ήττες, δεν εφαρμόζει τον φιλελευθερισμό, δεν δέχεται την πολιτική ορθότητα, τότε αμέσως, όλα τα  τηλεοπτικά κανάλια , όλες οι εφημερίδες, όλα τα κυβερνεία, εξαγγέλλουν : «Θα επιβληθούν κυρώσεις…»

Και ο μέσος πολίτης που το ακούει, συνειρμικά, θυμάται ότι κυρώσεις, τιμωρία, επίπληξη, μπορούσαν να του επιβάλλουν μόνον τρεις ιερές φιγούρες : η οικογένεια του, ο δάσκαλος, ο πνευματικός του. Έτσι, ασυνείδητα,  θα του δημιουργηθεί η εντύπωση ότι για να επιβάλλονται κυρώσεις σε αυτήν την χώρα, σημαίνει ότι έκανε "κάτι κακό" , κάτι που έθιξε την "οικογένεια", τον "δάσκαλο", τον "πνευματικό."

Η "οικογένεια", είναι  η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, ο "δάσκαλος" (δασκάλες), είναι η  Βilderberg  και η Τrilateral, και ο "πνευματικός", είναι η μασονία και η νέα αριστερά. 

Πουριτανός ιεροκήρυκας

Οι διάφοροι αναλυτές όταν μας εξηγούν τα αίτια των γεωπολιτικών συγκρούσεων(για παράδειγμα όσα συμβαίνουν σήμερα με την Ρωσία), συνήθως αναφέρονται στους οικονομικούς, ενεργειακούς και στρατηγικούς ανταγωνισμούς, αποσιωπώντας το γεγονός ότι υπάρχει μία "γνωστική γεωπολιτική", τα βασικά σημεία της οποίας είχε περιγράψει με σαφήνεια ο καθ. Δ. Μιχαλόπουλος στο βιβλίο του ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση: «Κατά τον W.Lippmann, οι χώρες των δυτικών ακτών της Ευρώπης και η Αμερικανική ήπειρος συγκροτούν κοινότητα• η κοινότητα αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί Ατλαντική. Έτσι, η Βρετανία από την μία πλευρά, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία, οι Σκανδιναβικές χώρες, η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία και, από την άλλη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς καθώς και το σύνολο των άλλων αμερικανικών χωρών συνδέονται μεταξύ τους μέσω του ατλαντικού ωκεανού και αντιπαρατίθενται σε χώρες όπως η Ρωσία, ορισμένες βαλκανικές (σαν την Σερβία πχ)[…] Το πρώτο που μπορεί να κανείς να παρατηρήσει όσον αφορά το παραπάνω σχήμα είναι η λογική βάση πάνω στην οποία έχει αναπτυχθεί. Πράγματι οι ατλαντικές χώρες δεν συνδέονται από συμφέροντα απλώς, αλλά κατά βάση, από την γενικότερη στάση των κυρίαρχων μέσα στις κοινωνίες τους στρωμάτων απέναντι στην ζωή: Είναι, βασικά, οι χώρες της θρησκευτικής Μεταρρύθμισης και, ενδεχομένως, της ανατροπής, χώρες δηλαδή στην ζωή των οποίων ο τόνος που κυριαρχεί απορρέει από την κατίσχυση του πνεύματος που άρχισε με τον Λούθηρο και κορυφώθηκε με τα γεγονότα των ετών 1789-1792 στην Γαλλία.»

Εν ολίγοις: οι γεωγραφικοί τόποι στους οποίους το γνωστικό πνεύμα δεν μπορεί να ριζώσει, τίθενται στο στόχαστρο. Εξάλλου, όπως είχε επισημάνει ο Eric Voegelin, η γνωστική πολιτική δημιουργεί συνεχώς πολέμους και καταστροφές, διότι παραβλέπει την δομή της πραγματικότητας, μια που μέσα στον πυρήνα του γνωστικού πνεύματος κρύβεται το μίσος για τον δημιουργημένο κόσμο. Πράγματι, όλες οι επαναστάσεις  και οι παγκόσμιοι πόλεμοι στην σύγχρονη ιστορία, προκλήθηκαν  από  την υπόγεια και δαιδαλώδη  δράση αυτού του γνωστικού ρεύματος. 
theodotus