Ποιος Γερμανός στρατιωτικός ήταν ο εμπνευστής της εξόντωσης Ποντίων, Αρμενίων και άλλων πληθυσμών με τη “μέθοδο” των κακουχιών και της εξουθένωσης,μέσω των πορειών θανάτου. Ήταν σαν μια δοκιμή όσων έπραξαν κάποια χρόνια μετά οι ναζί εναντίον Εβραίων κι όχι μόνο.
Ο ρόλος ενός Γερμανού Συνταγματάρχη ήταν καταλυτικός.
Είπε στην ομιλία του ο στρατηγός Φράγκος:
“…Τον Οκτώβριο του 1911 στη Θεσσαλονίκη οι Νεότουρκοι – ως κυβέρνηση πλέον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – αποφάσισαν σε συνέδριό τους την εξόντωση των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων και τη βίαιη Tουρκοποίηση των – πολυεθνικής καταγωγής – μουσουλμανικών πληθυσμών.
Στην απόφασή τους αναφέρεται επακριβώς ότι:
“Η Τουρκία πρέπει να γίνει ισλαμική χώρα, όπου η θρησκεία του ισλάμ και οι ριζοσπαστικές ισλαμικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη διαφορετική θρησκεία θα καταπνίγεται… ΙΣΛΑΜ Ή ΞΙΦΟΣ… Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης Oθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία…. Η μουσουλμανική κυριαρχία είναι αναπόφευκτη και μόνο στους μουσουλμανικούς θεσμούς και παραδόσεις οφείλεται σεβασμός. Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική αυτοκρατορία. Η επικράτηση της τουρκικής γλώσσας αποτελεί ένα από τα βασικά μέσα για τη διατήρηση της μουσουλμανικής κυριαρχίας”.
Έτσι ξεκίνησε η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου, των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Θράκης, των Ασσυρίων και όλων των άλλων Χριστιανικών πληθυσμών.
Με εμπνευστή το Γερμανό συνταγματάρχη Όθωνα Λίμαν φον Σάντερς, (Otto Liman von Sanders), (1855-1929), που είχε αναλάβει στρατιωτικός σύμβουλος και ακολούθως προήχθη σε στρατηγό και κατέστη Αρχιστράτηγο του στρατού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α’ Παγκόσμο Πόλεμο, ο οποίος και τιμήθηκε για τις ‘υπηρεσίες’ του στο σουλτανάτο με τον τίτλο του πασά.
Ο Σάντερς πρότεινε εξοντωτικές ναζιστικές συνθήκες, στους Νεότουρκους και τους διαβεβαίωνε ότι «Επιβάλλεται για λόγους ασφαλείας ή απομάκρυνση από τα παράλια των Ελλήνων και των άλλων Χριστιανικών λαών».
Η πρότασή του ήταν ότι «οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι αρρώστιες του εξανθηματικού τύφου και της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία, θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα που λογαριάζετε εσείς με το δικό σας σχέδιο, δηλαδή να τους ξεκαθαρίσετε με σφαγές. Με το σύστημα που σας προτείνω, ο θάνατός τους είναι βέβαιος. Αλλά πριν πεθάνουν, θα μας προσφέρουν τις πολύτιμες για το έθνος υπηρεσίες τους. Επιπλέον, οι γυναίκες τους δε θα γεννούν, κι έτσι θα λυθεί το δημογραφικό σας πρόβλημα, ενώ η μισητή κι άτιμη αυτή ράτσα θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα μέσα σε μια γενιά, κι εσείς θ’ αποκτήσετε μια συμπαγή τουρκική ομοιογένεια, που θα δώσει στο έθνος σας μια νέα δύναμη. Και μη ξεχνάτε βέβαια τις περιουσίες και τα κτήματα που θ’ αφήσουν οι ‘Γιουνάν’ μετά το χαμό τους, που θα περάσουν στο δημόσιο, δηλαδή σε σας όλους’…»
Οι Τούρκοι στρατολόγησαν τον μη στρατευμένο αντρικό πληθυσμό των Ελληνορθόδοξων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης εκτός από τους γέρους, τους πολύ άρρωστους και τα μικρά παιδιά, και τον έστειλαν σε στρατόπεδα εργασίας (Amele Taburu) διασκορπισμένα σ’ όλη τη χώρα, σ’ απομακρυσμένες βέβαια από τις εστίες τους περιοχές.
Εκεί τους ανάγκαζαν να σπάζουν πέτρες 12 ώρες την ημέρα, να φτιάχνουν στρατιωτικούς δρόμους, να τρώνε ό,τι περίσσευε από τα…ζώα (το άλεθαν και το μοίραζαν στο συσσίτιο σαν φόρμες ψωμιού) και να κοιμούνται στην ύπαιθρο.
Το 1914 ο πληθυσμός Άνω και Κάτω Αμισσού (37 χωριά) υπολογίζεται σε 20.000 Έλληνες περίπου. Σε εκείνα τα χωριά, στον πόλεμο του 1914-1918, θα δημιουργηθεί και θα δράσει ένα αντάρτικο, καταπληκτικό, αν λογαριάσει κάποιος τις δυσκολίες του.
Το εγκληματικό όργιο της νεοτουρκικής συμμορίας, τέθηκε σε εφαρμογή. Ιδιαίτερα ο Εμβέρ Πασάς είχε ασχοληθεί με την εξόντωση των Ελλήνων, του πρώτου «διωγμού» με τον «λευκό θάνατο» (στις εξοντωτικές πορείες του εσωτερικού και στα τάγματα εργασίες) των Ελλήνων, ιδιαίτερα του Πόντου κατά την διάρκεια του Πρώτου Πολέμου (1914-1918).
Το χρονικό εξοντώσεως των Ποντίων είναι ατελείωτο: Στην Μπάφρα, από 6.270 γυναικόπαιδα και γέροντες σώθηκαν 2.000 περίπου, οι πλείστοι των οποίων υπέκυψαν από εξανθηματικό τύφο. Μαζί τους 150 παιδιά του ορφανοτροφείου, στην πορεία του θανάτου προς την Μελιτηνή (Μαλάτεια) άντεξαν από τα 150 παιδιά μόνο τα 20.
Τον Ιούλιο του 1921 στις περιφέρειες Τραπεζούντας, Σουρμένων, Ριζούντος, εκτόπισαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό από 15-60 ετών. Στην πορεία κατέσφαξαν τους περισσότερους, οι δε υπόλοιποι πέθαναν από τις κακουχίες και τους βασανισμούς.
Στην Κερασούντα από 14.000 σώθηκαν μόνο 4.000 γυναικόπαιδα. Στην Οινόη ο Οσμάν Πασάς διέπραξε όσα και στην Κερασούντα ο Εμβέρ Πασάς.
Στην Σαμψούντα ξεκληρίστηκαν όλοι οι Έλληνες με τις λευκές πορείες θανάτου. Ενδεικτικά αναφέραμε τα παραπάνω παραδείγματα.
Από το 1914 έως το 1924 δολοφονήθηκαν 353.000 Έλληνες του Πόντου και αν προσθέσουμε τους 700.000 και πλέον Έλληνες της Ιωνίας – Θράκης, που δολοφονήθηκαν από τον τουρκικό στρατό, φθάνουμε στον αριθμό 1.050.000. Οι θηριωδίες των Τούρκων είναι αναρίθμητες ιδίως τα έτη 1921 – 1922 και αποτελούν απόδειξη του προγράμματος γενοκτονίας από τον Κεμάλ.
Στέκομαι βουβός και διακατέχομαι από ιερή συγκίνηση, απέναντι σε ό,τι αντιπροσωπεύει για την ελληνική μου συνείδηση η θυσία τόσων Ελλήνων, στα βάθη της αλησμόνητης κοιτίδας του Ελληνισμού μας, της γης του Πόντου…
…Το σχέδιο εξόντωσης του Ελληνισμού του Πόντου υλοποιήθηκε σε διάφορες φάσεις από το 1914 ως το 1923. Εκτενείς αναφορές των τουρκικών θηριωδιών διασώζονται σε Προξενεία όλων των Μεγάλων Δυνάμεων της περιόδου εκείνης, αλλά και του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών. Πολλές στήλες πρωτογενούς υλικού, εφημερίδων ή περιοδικών αναφέρονται στα θύματα της θηριωδίας των Τούρκων όπως για παράδειγμα στην εφημερίδα της Τραπεζούντας «Εποχή», της περιόδου 1919-1921. Η δικαίωση ενός μέρους των εθνικών διεκδικήσεων του αλύτρωτου ελληνισμού σε βάρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας με τη συνθήκη του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913) έγινε αιτία να ξεκινήσει σε βάρος τους ένας ακήρυχτος οικονομικός πόλεμος (Α΄ φάση).
Η προσπάθεια για τη βίαιη εγκατάσταση στον Πόντο μουσουλμάνων προσφύγων από τη Μακεδονία ήταν η Β΄ φάση αυτού του διωγμού, ενώ υποχρέωναν τους Έλληνες να εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Ως αποτέλεσμα των εκβιαστικών συνοικήσεων χριστιανών και μουσουλμάνων, αυτές διόγκωσαν το αντάρτικο κίνημα και ομάδες ανταρτών έδρασαν στις περιοχές Αμισού και Μπάφρας στον Δυτικό Πόντο και της Σάντας και των Σουρμένων στον Ανατολικό. Συνολικά το αντάρτικο των Ελλήνων του Πόντου στην κορύφωση του, αριθμούσε 12.000 Μαχητές.
Όταν δόθηκε το σήμα από την Οθωμανική Διοίκηση, η λαίλαπα εξαπλώθηκε με αστραπιαία ταχύτητα και παρέσυρε σαν ηφαιστειακή λάβα τα πάντα. Βάρβαροι τσέτες εισέβαλαν με ορμή στα καλλιμάρμαρα σπιτικά των Ελλήνων. Σε κάθε τους εισβολή άφηναν πίσω τους ποταμούς αίματος, ατέρμονη ροή πόνου, ανθρώπινα ερείπια. Οι άνθρωποι είχαν πια απολέσει την ανθρώπινη ιδιότητά τους. Είχαν μεταβληθεί σε φοβισμένα ζώα που πάλευαν να κρατηθούν στη ζωή. Μια ζωή που έμοιαζε με το μαρτύριο του Χριστού στη σκηνή της πορείας Του προς το Γολγοθά και της Σταύρωσης…
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου