ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το καλοκαίρι του 2015, όταν έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι του ελληνικού λαού και της ελληνικής αριστεράς, μερικοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξαν μια λίστα αλληλογραφίας “Το ‘Όχι διαρκεί πολύ”. Συμμετέχω σε αυτή τη λίστα και τους κοινοποιώ τα άρθρα μου. Προχτές, μια φίλη από τη λίστα μούστειλε μέσω αυτής μια επιστολή λέγοντας ότι πρέπει να κάνουμε κάτι με το κυπριακό. Η επιστολή αυτή μου προκάλεσε μια εσωτερική αντίδραση που κατέληξε στο άρθρο που ακολουθεί και το οποίο δεν είχα σχεδιάσει να γράψω, αλλά κάπως σα μια ανάγκη να οδήγησε το χέρι μου. Ελπίζω να μην είναι ολότελα περιττό....
Xαίρομαι πολύ Μαριλένα για την αντίδρασή σου. Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι σκέφτονται και οι υπόλοιποι σύντροφοι της ανοιχτής λίστας και φυσικά με χαρά θα δεχόμουν τυχόν αντιρρήσεις ή κριτικές. Αυτό που έλειψε πάντα σε αυτό που τελείως συμβατικά και αμφίβολα ονομάζουμε πια αριστερά είναι δύο πράγματα: η διατήρηση ζωντανού του ηθικού προτάγματος από το οποίο ξεκίνησε και η σκέψη που είναι αδύνατη χωρίς συζήτηση (η αλήθεια είναι στην αντίθεση, έλεγε ο Ζωρές).
Εγώ πρέπει να σου πω δεν ενδιαφέρομαι για την Κύπρο πρωτίστως από ενδιαφέρον για την Κύπρο, αυτό υπάρχει ασφαλώς, αλλά από ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Τυχόν κατάλυση του κυπριακού, θα είναι η χαριστική βολή για το ελληνικό κράτος που ήδη χαροπαλεύει. Και θα έχει επίσης τεράστιες ευρωπαϊκές και διεθνείς συνέπειες.
Οποιοσδήποτε έχει έστω και στοιχειώδη γνώση της ελληνικής ιστορίας δεν μπορεί να αγνοεί τον κεντρικό ρόλο του κυπριακού σε όλη την διαδρομή μετά το ’50. Για το κυπριακό ανετράπη η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και επιβλήθηκε η δικτατορία, (και) για το κυπριακό ο Αβέρωφ έκανε το μίνι κίνημα στη σύσκεψη στρατηγών και πολιτικών τον Ιούλιο 1974, ώστε να εξασφαλίσει ότι θα αναλάβει ο Καραμανλής και όχι ο Κανελλόπουλος, τελευταίος Πρωθυπουργός, την εξουσία.
‘Ένα από τα σενάρια που ετοιμάζουν πιθανώς τώρα ως πλαν Α ή πλαν Β για την Ελλάδα, είναι ένα 1974 από την ανάποδη. ‘Ένα τέλος δηλαδή της ελληνικής κρίσης με μια εθνική καταστροφή (που θα εξελιχθεί σχεδόν αναπόφευκτα και σε πολιτική) και όχι με μια κρίση που θα ξαναθέσει επί τάπητος τις ευθύνες των πολιτικών της Γερμανίας, της ΕΕ και του ΔΝΤ, ή τον ρόλο των διεθνών τραπεζών. Μπορεί να μη συμβεί αυτό και να συνεχίσουμε να αυτοκτονούμε απαθώς και σε συνθήκες σταθερότητας, δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει, αλλά μοιάζει απίθανο. Και για λόγους εσωτερικούς και για λόγους διεθνώς (ύπαρξη δυνάμεων που θέλουν να διαλύσουν την ΕΕ, όχι όμως για τους λόγους που θέλουν μερικοί αριστεροί ή πατριώτες να τη διαλύσουν, αλλά για να απαλλαγούν από ότι απομένει από τα δημοκρατικά και δυνάμει ανεξαρτησιακά χαρακτηριστικά της).
Μια εθνική καταστροφή που θα τη φορτώσουν στην λεγόμενη αριστερά και θα την χρησιμοποιήσουν μετά για να καταστρέψουν ότι απομένει από τη δημοκρατία στη χώρα και την κοινωνική βάση της αριστεράς. Γιατί όπως μια εθνική καταστροφή οδήγησε στην κατάρρευση του εθνικόφρονος αυταρχισμού και της δικτατορίας το 1974, έτσι και μια εθνική καταστροφή μπορεί να χρησιμοποιηθεί τώρα για να επιβληθεί ένας δήθεν (γιατί εξαρτημένος από ξένους θάναι), εθνικόφρων αυταρχισμός, μια δικτατορία δηλαδή.
Το ίδιο το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα στην Ελλάδα, πρόγραμμα βίαιης φτωχοποίησης ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού και διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, δεν είναι και πολύ συμβατό με τη διατήρηση οποιασδήποτε δημοκρατίας, ενώ και σε όλη την Ευρώπη εντείνονται οι ισχυρότατες αυταρχικές τάσεις, έστω κι αν πήρε μια παράταση με την καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ (Μια ολόκληρη φράξια του διεθνούς κατεστημένου έχει αποφασίσει να το “γυρίσει” τώρα από τη “φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση” σε άλλη μουσική, αλλά με την ίδια πάντα επιδίωξη, τη διασφάλιση της παγκόσμιας κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Κι αφού δημιούργησαν με τους πολέμους τους πρόσφυγες και την τρομοκρατία, τους χρησιμοποιούν τώρα για να κάνουν αλλαγή καθεστώτος στη Δύση. Αυτό είναι το νόημα του Τραμπ και της Λεπέν).
Δεν μπορείς να κάνεις δικτατορία με πρόγραμμα να κόβεις κάθε μήνα τις συντάξεις! Κάτι άλλο πρέπει να βρεις. Χρειάζεσαι μια άλλη ιδεολογία, άλλα συνθήματα, άλλες ανάγκες να επικαλεστείς. Στην Ελλάδα, μια εθνική καταστροφή στην Κύπρο, μια σύγκρουση με την Τουρκία μπορούν να τα προσφέρουν αυτά, όταν έρθει η ώρα και δεν ξέρω πόσο μακριά είμαστε από αυτήν την ώρα. Οι πρώην “φίλοι” μας του ΣΥΡΙΖΑ ζούν όσο ποτέ άλλοτε στον κόσμο τους, νομίζουν ότι θα ζουν αιωνίως το όνειρό τους στην εξουσία, και οι άλλοι του Μητσοτάκη ότι θάρθουν να κανιβαλίζουν με την ησυχία τους τον ελληνικό λαό.
Αλλά μπορεί να μη γίνει έτσι. ‘Οσο απρόσμενο και αναπάντεχο, κατ’ αρχήν για τους ίδιους, ήταν το όνειρο αυτής της ομάδας πούγινε εξουσία, το ίδιο απρόσμενος φαίνεται σήμερα και ο εφιάλτης στον οποίο κι αυτοί κι όλοι μας κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή.
Είναι εξάλλου με την κοινωνική βάση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς που θέλουν (και τους είναι απαραίτητο) να ξεμπερδεύουν οι δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό, με διαφορετικούς τρόπους και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Δεν τους ενδιαφέρουν οι ανεκδιήγητες ηγεσίες της. Ο λαός είναι το έθνος στην Ελλάδα.
Αυτή τη βάση, που είναι η ραχοκοκαλιά όλων των εθνικών και των κοινωνικών αγώνων του ελληνικού λαού, τη βρίσκει κανείς στην Κατοχή πίσω από το ΕΑΜ, στη δεκαετία του ’50 πίσω από τον Πλαστήρα και από τις διαδηλώσεις υπέρ της ‘Ενωσης, το ’60 πίσω από τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου, το ’70 πίσω από το ΠΑΣΟΚ και η οποία, ορφανή και προδομένη από τις πολιτικές της ηγεσίες δεν είχε πουθενά αλλού στο τέλος να πάει από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναπροδοθεί ακόμα μια φορά. Αυτή τη βάση θέλουν να τσακίσουν, προτού προχωρήσουν στον τελικό στόχο αυτού του εφιαλτικού, καφκικού πειραματικού προγράμματος νέο-ολοκληρωτισμού, που είναι μια Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες.
Και το πέτυχαν, για πρώτη φορά στην ιστορία και ηθικά, χρησιμοποιώντας και χειραγωγώντας την ίδια την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ δεν είχε πάθει τέτοιο στραπάτσο ο κόσμος της ελληνικής αριστεράς-κεντροαριστεράς, ούτε καν όταν είχε σφαγεί στα βουνά και σταλεί για επανεκπαίδευση στο ελληνικό Νταχάου της Μακρονήσου. Γιατί με το άφθονο άιμα του που έχυσε έσωσε τότε την αξιοπρέπειά του. Κέρδισε, με τη μουσική του Μίκη και τους στοίχους των ποιητών του, έναν πόλεμο που έχασε στο πεδίο της μάχης.
Σε όλες τις περιπτώσεις που ανέφερα, το εθνικό συνδυάστηκε με το κοινωνικό. Ακόμα κι ο “αντιεθνικιστικός” ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να πλασαριστεί όχι με τις δικές του ιδέες, αλλά κάνοντας copy paste τις ιδέες άλλων και εμφανιζόμενος ως εργαλείο ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας από τους Δανειστές. Στην ελληνική περίπτωση ισχύει αυτό που έγραψε ο Γληνός στη διακήρυξη του ΕΑΜ, το εθνικό συμπίπτει με το λαϊκό και το λαϊκό συμπίπτει με το εθνικό. Είναι αδύνατο να υποστηρίξει κανείς τα κοινωνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού, ιδίως των φτωχότερων τάξεων, χωρίς να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία και την κυριαρχία του ελληνικού κράτους. ‘Όπως και αντιστρόφως, δεν μπορεί κανείς να υπερασπιστεί το “έθνος” συμμετέχοντας στην οικονομική και κοινωνική γενοκτονία των Ελλήνων, που οργάνωσαν τα Μνημόνια και οι Δανειακές Συμβάσεις. Το έθνος είναι οι ζωντανοί του άνθρωποι, δεν είναι αφηρημένη ιδέα.
Μου γράφεις ότι “πολλοί στην αριστερά δεν κατανοούν το (κυπριακό) πρόβλημα”. Το βρίσκω πολύ φυσικό. Δεν κάνουν λάθος ή μάλλον το “λάθος” εδώ είναι αντανάκλαση της μετατόπισής τους, της προσχώρησής τους στη διεθνή τάξη πραγμάτων. Τουλάχιστον για τους περισσότερους, γιατί ασφαλώς υπάρχουν και καλόπιστοι άνθρωποι.
Ο “διεθνισμός” τους είναι κάλπικος. Δεν θα μπορούσαν ποτέ όχι να κάνουν, ούτε να φανταστούν ότι κάνουν αυτό που έκανε ο Γερμανός στρατιώτης που παράτησε τη μονάδα του, πέρασε νύχτα το ποτάμι και ειδοποίησε τους Σοβιετικούς, που κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου, ότι θα τους επιτεθούν το πρωί. (Μάλιστα ο Ζούκωφ είναι τόσο αναίσθητος, που τον αναφέρει αυτόν τον άνθρωπο ως “αυτόμολο” στα απομνημονεύματά του και δεν γράφει ότι τον εκτέλεσαν. Με τέτοιες νοοτροπίες, δεν είναι να απορεί κανείς με την ευκολία της τελικής σοβιετικής κατάρρευσης).
(‘Ακουσα τις προάλλες τον Στεφάνου, ηγετικό στέλεχος του ΑΚΕΛ, να λέει στο Ράδιο Πρώτο της Κύπρου ότι ασφαλώς και το νέο κυπριακό κράτος που φτιάχνουνε δεν πρέπει να έχει στρατό, όπως όλα τα άλλα φυσιολογικά κράτη του κόσμου. ‘Ενας από τους λόγους που επικαλέστηκε, είναι ότι ένας τέτοιος στρατός θα έπρεπε να στρατολογήσει και Τούρκους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας! Μάλιστα, αυτό το εθνικιστικό, αν όχι ρατσιστικό επιχείρημα χρησιμοποίησε τούτος ο εκπρόσωπος της “αντιεθνικιστικής”, “διεθνιστικής” “αριστεράς” – δεν ξέρω σε τι από όλα να βάλω τα εισαγωγικά. Γιατί ο κ. Στεφάνου δεν θέλει προφανώς να συμφιλιώσει τους ‘Ελληνες με τους Τούρκους, αλλά τον εαυτό του και το κόμμα του με αυτό που το ΑΚΕΛ αποκαλεί “αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό”)
Ιδίως στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι μπορούμε να τάχουμε όλα χωρίς να δαπανούμε τίποτα και γι’ αυτό μας τα παίρνουν τώρα όλα χωρίς μεγάλες δυσκολίες. ‘Ετσι και παριστάναμε, πολλοί, τους “αριστερούς”, τους “διεθνιστές”, τους “σοσιαλιστές”, δεν ξέρω και τι άλλο, απλώς ευτελίζοντας τις έννοιες. ‘Ετσι τόσοι άνθρωποι, όχι μόνο ο Τσίπρας, σε αυτόν τουλάχιστον θα καταλογίσει και πολύ βαριά μάλιστα τις ευθύνες όταν έρθει η ώρα η ιστορία, ‘εσκιζαν τα μνημόνια για να τα ξαναγράφουν τώρα επί τα χείρω.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά φοβάμαι ότι ο “διεθνισμός” αρκετών τουλάχιστον “αριστερών αντιεθνικιστών” δεν είναι κι αυτός παρά χρήσιμη κομπίνα. Δεν αφήνουν το “κράτος-έθνος” για να πάνε σε κάποιον σοσιαλιστικό κόσμο, δεν έχουν άλλωστε καμία σχέση εδώ και καιρό με οποιονδήποτε σοσιαλισμό (αλλοιώς που θα βρίσκονταν όλα αυτά τα μισοπτώματα, οι χαμένοι που στηρίζουν από διάφορες θέσεις, ενίοτε και χωρίς να έχουν καν τη δικαιολογία της ανάγκης επιβίωσης, αλλά έχοντας πιθανώς το κίνητρο της κοινωνικής ανέλιξης και του πλουτισμού, εν μέσω των ερειπίων της χώρας μας, τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το έργο της, το Τρίτο Μνημόνιο, που φαίνεται το θεωρούν την πιο μοντέρνα ενσάρκωση του σοσιαλισμού τους. ‘Εχω μπόλικη φαντασία και συχνά μου την προσάπτουν οι “ρεαλιστές”, μόνο που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ στελέχη της Β’ Πανελλαδικής που γνώρισα στο Πανεπιστήμιο ή άλλους αριστεριστές, της πούρας επανάστασης, να υπηρετούν τις πολιτικές που υπηρετούνε σήμερα. Και μάλιστα πλήρως αναξιοπρεπείς και ανέντιμοι. Γιατί άνθρωποι σαν τον Σάββα Κωνσταντόπουλο, τον Παπακωνσταντίνου και πολλούς άλλους, μέχρι και τον Χρύσανθο Λαζαρίδη πρόσφατα, δεν κορόιδεψαν και δεν εξαπάτησαν κανέναν. Δεν είπαν ότι αυτοί είναι η αριστερά, είπαν ότι άλλαξαν παράταξη).
Στην τάξη του Νταβός θέλουν να προσχωρήσουν οι φίλοι μας και σε αυτή να έχουνε προσχωρήσει και με τον αντιεθνικισμό τους. Θα γουστάρανε πολύ νά ναι Αμερικάνοι, ‘Αγγλοι, Γάλλοι ή Ελβετοί, αυτούς βλέπουν ως προοδευμένους, με αυτούς θέλουν να ταυτιστούνε ψυχολογικά, θέλουν να εκφράζουν συμπάθεια για τους πρόσφυγες, αλλά δεν τους είδα να κινητοποιούνται τόσα χρόνια εναντίον των πολέμων της πολιτισμένης Δύσης, Ευρώπης και Αμερικής, που γκρέμισαν κυριολεκτικά τα μισά αραβικά κράτη και πιο πέρα.
Οι άνθρωποι αυτοί μισούν τον εθνικισμό των Ελλήνων και των Σέρβων, όχι όμως των Αλβανών, των Βόσνιων ή των Κροατών, δυσκολεύονται πολύ να χωνέψουν τον Πούτιν, ίσως σε μερικούς να θυμίζει και το παρελθόν τους, αλλά δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να κάνουν τον τυφλό και τον κουφό απέναντι στο παλαβό σχέδιο του Νετανιάχου να οργανώσει ίσως και πυρηνικό πόλεμο κατά του Ιράν – δεν έγραψαν τίποτα και δεν έκαναν και καμιά διαδήλωση.
Τους αρέσει να διαστρέφουν την ελληνική ιστορία, χαρακτηρίζοντας αίφνης συνωστισμό τη σφαγή των Ελλήνων στη Σμύρνη. ‘Όταν τους εγκαλούν τους πιάνει όμως το παράπονο και λένε να μην πληγώνουμε τα παιδιά της Τρίτης Λυκείου. Πονάνε για τις ψυχούλες τους, αλλά οργανώνουν ταυτόχρονα πολύ επικερδή σεμινάρια σε νηπιαγωγούς για το πως πρέπει να διδάσκουν στα νήπια (αν είναι δυνατόν!) το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Κάθε δεύτερο άρθρο τους άλλωστε φροντίζουν και νάχει μια αναφορά στο απόλυτο κακό του αντισημητισμού.
‘Όχι βέβαια ότι τους απασχολούν στα αλήθεια οι Εβραίοι. Δεν έχουν τη στόφα των ανθρώπων που διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να τους σώσουν στην Κατοχή. Με την ψυχολογία πούχουν μερικοί τουλάχιστο από δαύτους, δεν θα με εξέπληττε αν βρίσκονταν τότε με όσους τους κατέδιδαν στους ναζί. Απλώς, ξέρουν ότι αυτή η πλευρά είναι τώρα η δυνατή και φροντίζουν με κάθε τρόπο να την καλοπιάνουν και να την κολακεύουν. (Το μόνο απογοητευτικό είναι ότι ένας λαός με την πνευματική συνεισφορά των Εβραίων στο νεώτερο πολιτισμό και με τέτοια οδυνηρά αποκτημένη πείρα ενδιαφέρεται για τέτοιους φίλους!)
Αν έχει κάτι αποδειχθεί σε ότι αφορά και την πλειοψηφία των “εκσυγχρονιστών” και των “αριστερών διανοούμενων” στην εποχή μας, συγκοινωνούντα δοχεία είναι άλλωστε, το πολύ δυνατό τους σημείο, μου φαίνεται ότι είναι η μύτη τους, το ένστικτό τους, νοιώθουνε που είναι η δύναμη και τα φράγκα και κατευθύνονται προς τα κει με τη φυσικότητα μιας γάτας πού κάθεται πάνω από τους σωλήνες του καλοριφέρ, χωρίς να την έχει ενημερώσει κανένας για το σχέδιο της κεντρικής θέρμανσης. Νταβατζής νάναι κι ότι νάναι (εκτός από Ρώσος, αυτό έχει απαγορευτεί).
Μιλάνε για ταξική πάλη, η αλήθεια όμως είναι ότι μισούν τη συνήθως αγροτική κοινωνική τους καταγωγή, όπως και την εθνική τους καταγωγή και το αγωνιστικό παρελθόν της αριστεράς (Δεν υπάρχει πιο θλιβερό κείμενο στην ελληνική αριστερή φιλολογία από την τελευταία συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στον Αλέξη Παπαχελά. Ευτυχώς που χάσαμε του λέει, προτού εξαπολύσει ένα υβρεολόγιο εναντίον των νεκρών συντρόφων του, ακόμα κι ανθρώπων πούχαν πολύ περισσότερο θάρρος από τον ίδιο, όπως τον Βαφειάδη, που συγκρούστηκε με τον Ζαχαριάδη αρνούμενος να κάνει “τακτικό στρατό” το αντάρτικο, δηλαδή να το στείλει στη σφαγή του Γράμμου και του Βίτσι. ‘Ενας αξιοπρεπής άνθρωπος, που έκανε όλη του τη ζωή τον ηγέτη της αριστεράς, αν όντως καταλήξει σε τέτοια συμπεράσματα στο τέλος της ζωής του, τουλάχιστον πρέπει να έχει την αξιοπρέπεια να τα λέει με κάποιον σεβασμό, με κάποια περίσκεψη, να αρχίζει εξηγώντας μας κατ΄αρχήν πως ο ίδιος εξαπατήθηκε, προτού γίνει υβριστικός και περιφρονητικός κριτής των άλλων, απευθυνόμενος μάλιστα στους εκπροσώπους της αστικής Ελλάδας, των οποίων στην πραγματικότητα σε όλη του τη ζωή την εύνοια αναζητούσε).
Μερικοί αντικατέστησαν την τυφλή πίστη στη Σοβιετική ‘Ενωση με την εξίσου τυφλή στην Ευρωπαϊκή και την ιδέα ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος με τη θεσμολαγνεία τους. Αλλά ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, δεν του φτάνει μόνο η ψυχή σου, άμα του τη δώσεις νοιώθει ζωτική ανάγκη να σε ξευτελίσει κι από πάνω, να μη μπορεί να ξυπνήσει και να του ξεφύγει, ότι κι αν γίνει.
Στο κυπριακό, όπως τίθεται σήμερα, έχουμε την προσπάθεια επιβολής ενός σχεδίου λύσης που καταργεί όλον τον δυτικό και αστικό πολιτικό πολιτισμό, τις πιο βασικές αρχές της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, το δικαίωμα της πλειοψηφίας να κυβερνά, δηλαδή τη δημοκρατία (το των πλειόνων κράτος, την αποκαλεί ο Περικλής στον Επιτάφιο), το δικαίωμα των κρατών σε αυτοάμυνα, όλη την κληρονομιά δηλαδή της Γαλλικής Επανάστασης (και της Ελληνικής) και των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών επαναστάσεων μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σχέδιο Ανάν και οι παραλλαγές του κατεδαφίζουν και όλα τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά που έχει ακόμα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, έστω και στους τύπους. Κι έρχονται τώρα αυτοί, που μας έχουν πρήξει με την Ευρώπη και τη λατρεία των θεσμών και υποστηρίζουν στην Κύπρο την κατάργηση όλης αυτής της κληρονομιάς! Μόνο τον Ναζίμ Χικμέτ δεν έβγαλαν ‘Ελληνα εθνικιστή, αφού κι αυτός έλεγε την Κύπρο ελληνικό νησί κι αυτό μόνο και μόνο γιατί έτυχε νάναι Τούρκος.
‘Οσοι απ’ αυτούς πέρασαν από το ΚΚΕ ή παρεμφερείς οργανώσεις, έμαθαν το ρητό που νομίζω οι εχθροί των Ιησουϊτών τους το απέδωσαν, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ξεχνώντας βέβαια ότι όλα τα μέσα δεν είναι κατάλληλα για όλους τους σκοπούς. Φεύγοντας από το ΚΚΕ εφήρμοσαν αυτό το δόγμα, όχι πια για να βοηθήσουν το “Κόμμα”, αλλά για να κάνουνε λεφτά ή να ανελιχθούν κοινωνικά.
Ο “αντιεθνικισμός” των εξ αυτών “διανοουμένων” φοβούμαι ότι δεν είναι παρά το κοινωνικό τους διαβατήριο για να ανέβουν, να αλλάξουν τάξη και συχνά να πλουτίσουν, όπως το να δηλώνεις αριστερός μετά το 1974 ήταν μια θαυμάσια επένδυση. Αφήνοντας βέβαια την υπεράσπιση των θεμιτών και πιο στοιχειωδών εθνικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού στην “άκρα δεξιά”, προσφέρουν και σε αυτή και στο παραδοσιακό οικοδόμημα της “ελληνικής εθνικοφροσύνης” και στον “ελληνικό εθνικισμό”, που δήθεν καταπολεμούν, τεράστιες υπηρεσίες.
Ο ρόλος που παίζουν είναι να προσφέρουν μια ιδεολογική επάλειψη και μια θεωρία της κακιάς ώρας στην άρχουσα ελίτ, δηλαδή στο απέραντο εργολαβιστάν, λαμογιστάν και ρουσφετιστάν, που κυριαρχεί στη χώρα, για να δικαιολογήσει το ότι δεν υπερασπίζεται τα πιο στοιχειώδη εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού και το κράτος του. Φυσικά, υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν λάθος, που καλόπιστα υποστηρίζουν τις “αντιεθνικιστικές ιδέες”. Φοβούμαι όμως ότι είναι η μειοψηφία και μάλλον μικρή. Στην περίπτωσή μας έχουμε ένα θρίαμβο του “ιστορικού υλισμού” στην πιο χυδαία μορφή του, που γνωρίζουμε τώρα το αποκορύφωμά της με τον ΣΥΡΙΖΑ: Οι Ιδέες καθορίζονται από και ακολουθούν την Τσέπη μας και το Εγώ μας.
Τα ίδια γίνανε κι αλλού, όπως π.χ. μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών της Ευρώπης κατά την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν δεν γινόντουσαν, θα ζούσαμε ήδη σε κάποια μορφή σοσιαλισμού. Αν και, εδώ που τα λέμε, με την ηθικο-ψυχολογική αποσύνθεση που γνωρίζουμε τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση της Τρόικας, τα καταφέραμε πάλι στην Ελλάδα να πιάσουμε “κορυφές”.
Αν ο Χρόνης Μίσσιος ήξερε τι θα γίνει μετά από αυτόν, δεν θα έβαζε ίσως τίτλο στο βιβλίο του “Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς”. Μάλλον θάγραφε “Καλά που εγώ θα πεθάνω νωρίς”.
Πηγή
Το καλοκαίρι του 2015, όταν έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι του ελληνικού λαού και της ελληνικής αριστεράς, μερικοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξαν μια λίστα αλληλογραφίας “Το ‘Όχι διαρκεί πολύ”. Συμμετέχω σε αυτή τη λίστα και τους κοινοποιώ τα άρθρα μου. Προχτές, μια φίλη από τη λίστα μούστειλε μέσω αυτής μια επιστολή λέγοντας ότι πρέπει να κάνουμε κάτι με το κυπριακό. Η επιστολή αυτή μου προκάλεσε μια εσωτερική αντίδραση που κατέληξε στο άρθρο που ακολουθεί και το οποίο δεν είχα σχεδιάσει να γράψω, αλλά κάπως σα μια ανάγκη να οδήγησε το χέρι μου. Ελπίζω να μην είναι ολότελα περιττό....
Xαίρομαι πολύ Μαριλένα για την αντίδρασή σου. Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι σκέφτονται και οι υπόλοιποι σύντροφοι της ανοιχτής λίστας και φυσικά με χαρά θα δεχόμουν τυχόν αντιρρήσεις ή κριτικές. Αυτό που έλειψε πάντα σε αυτό που τελείως συμβατικά και αμφίβολα ονομάζουμε πια αριστερά είναι δύο πράγματα: η διατήρηση ζωντανού του ηθικού προτάγματος από το οποίο ξεκίνησε και η σκέψη που είναι αδύνατη χωρίς συζήτηση (η αλήθεια είναι στην αντίθεση, έλεγε ο Ζωρές).
Εγώ πρέπει να σου πω δεν ενδιαφέρομαι για την Κύπρο πρωτίστως από ενδιαφέρον για την Κύπρο, αυτό υπάρχει ασφαλώς, αλλά από ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Τυχόν κατάλυση του κυπριακού, θα είναι η χαριστική βολή για το ελληνικό κράτος που ήδη χαροπαλεύει. Και θα έχει επίσης τεράστιες ευρωπαϊκές και διεθνείς συνέπειες.
Οποιοσδήποτε έχει έστω και στοιχειώδη γνώση της ελληνικής ιστορίας δεν μπορεί να αγνοεί τον κεντρικό ρόλο του κυπριακού σε όλη την διαδρομή μετά το ’50. Για το κυπριακό ανετράπη η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και επιβλήθηκε η δικτατορία, (και) για το κυπριακό ο Αβέρωφ έκανε το μίνι κίνημα στη σύσκεψη στρατηγών και πολιτικών τον Ιούλιο 1974, ώστε να εξασφαλίσει ότι θα αναλάβει ο Καραμανλής και όχι ο Κανελλόπουλος, τελευταίος Πρωθυπουργός, την εξουσία.
‘Ένα από τα σενάρια που ετοιμάζουν πιθανώς τώρα ως πλαν Α ή πλαν Β για την Ελλάδα, είναι ένα 1974 από την ανάποδη. ‘Ένα τέλος δηλαδή της ελληνικής κρίσης με μια εθνική καταστροφή (που θα εξελιχθεί σχεδόν αναπόφευκτα και σε πολιτική) και όχι με μια κρίση που θα ξαναθέσει επί τάπητος τις ευθύνες των πολιτικών της Γερμανίας, της ΕΕ και του ΔΝΤ, ή τον ρόλο των διεθνών τραπεζών. Μπορεί να μη συμβεί αυτό και να συνεχίσουμε να αυτοκτονούμε απαθώς και σε συνθήκες σταθερότητας, δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει, αλλά μοιάζει απίθανο. Και για λόγους εσωτερικούς και για λόγους διεθνώς (ύπαρξη δυνάμεων που θέλουν να διαλύσουν την ΕΕ, όχι όμως για τους λόγους που θέλουν μερικοί αριστεροί ή πατριώτες να τη διαλύσουν, αλλά για να απαλλαγούν από ότι απομένει από τα δημοκρατικά και δυνάμει ανεξαρτησιακά χαρακτηριστικά της).
Μια εθνική καταστροφή που θα τη φορτώσουν στην λεγόμενη αριστερά και θα την χρησιμοποιήσουν μετά για να καταστρέψουν ότι απομένει από τη δημοκρατία στη χώρα και την κοινωνική βάση της αριστεράς. Γιατί όπως μια εθνική καταστροφή οδήγησε στην κατάρρευση του εθνικόφρονος αυταρχισμού και της δικτατορίας το 1974, έτσι και μια εθνική καταστροφή μπορεί να χρησιμοποιηθεί τώρα για να επιβληθεί ένας δήθεν (γιατί εξαρτημένος από ξένους θάναι), εθνικόφρων αυταρχισμός, μια δικτατορία δηλαδή.
Το ίδιο το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα στην Ελλάδα, πρόγραμμα βίαιης φτωχοποίησης ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού και διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, δεν είναι και πολύ συμβατό με τη διατήρηση οποιασδήποτε δημοκρατίας, ενώ και σε όλη την Ευρώπη εντείνονται οι ισχυρότατες αυταρχικές τάσεις, έστω κι αν πήρε μια παράταση με την καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ (Μια ολόκληρη φράξια του διεθνούς κατεστημένου έχει αποφασίσει να το “γυρίσει” τώρα από τη “φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση” σε άλλη μουσική, αλλά με την ίδια πάντα επιδίωξη, τη διασφάλιση της παγκόσμιας κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Κι αφού δημιούργησαν με τους πολέμους τους πρόσφυγες και την τρομοκρατία, τους χρησιμοποιούν τώρα για να κάνουν αλλαγή καθεστώτος στη Δύση. Αυτό είναι το νόημα του Τραμπ και της Λεπέν).
Δεν μπορείς να κάνεις δικτατορία με πρόγραμμα να κόβεις κάθε μήνα τις συντάξεις! Κάτι άλλο πρέπει να βρεις. Χρειάζεσαι μια άλλη ιδεολογία, άλλα συνθήματα, άλλες ανάγκες να επικαλεστείς. Στην Ελλάδα, μια εθνική καταστροφή στην Κύπρο, μια σύγκρουση με την Τουρκία μπορούν να τα προσφέρουν αυτά, όταν έρθει η ώρα και δεν ξέρω πόσο μακριά είμαστε από αυτήν την ώρα. Οι πρώην “φίλοι” μας του ΣΥΡΙΖΑ ζούν όσο ποτέ άλλοτε στον κόσμο τους, νομίζουν ότι θα ζουν αιωνίως το όνειρό τους στην εξουσία, και οι άλλοι του Μητσοτάκη ότι θάρθουν να κανιβαλίζουν με την ησυχία τους τον ελληνικό λαό.
Αλλά μπορεί να μη γίνει έτσι. ‘Οσο απρόσμενο και αναπάντεχο, κατ’ αρχήν για τους ίδιους, ήταν το όνειρο αυτής της ομάδας πούγινε εξουσία, το ίδιο απρόσμενος φαίνεται σήμερα και ο εφιάλτης στον οποίο κι αυτοί κι όλοι μας κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή.
Είναι εξάλλου με την κοινωνική βάση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς που θέλουν (και τους είναι απαραίτητο) να ξεμπερδεύουν οι δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό, με διαφορετικούς τρόπους και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Δεν τους ενδιαφέρουν οι ανεκδιήγητες ηγεσίες της. Ο λαός είναι το έθνος στην Ελλάδα.
Αυτή τη βάση, που είναι η ραχοκοκαλιά όλων των εθνικών και των κοινωνικών αγώνων του ελληνικού λαού, τη βρίσκει κανείς στην Κατοχή πίσω από το ΕΑΜ, στη δεκαετία του ’50 πίσω από τον Πλαστήρα και από τις διαδηλώσεις υπέρ της ‘Ενωσης, το ’60 πίσω από τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου, το ’70 πίσω από το ΠΑΣΟΚ και η οποία, ορφανή και προδομένη από τις πολιτικές της ηγεσίες δεν είχε πουθενά αλλού στο τέλος να πάει από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναπροδοθεί ακόμα μια φορά. Αυτή τη βάση θέλουν να τσακίσουν, προτού προχωρήσουν στον τελικό στόχο αυτού του εφιαλτικού, καφκικού πειραματικού προγράμματος νέο-ολοκληρωτισμού, που είναι μια Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες.
Και το πέτυχαν, για πρώτη φορά στην ιστορία και ηθικά, χρησιμοποιώντας και χειραγωγώντας την ίδια την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ δεν είχε πάθει τέτοιο στραπάτσο ο κόσμος της ελληνικής αριστεράς-κεντροαριστεράς, ούτε καν όταν είχε σφαγεί στα βουνά και σταλεί για επανεκπαίδευση στο ελληνικό Νταχάου της Μακρονήσου. Γιατί με το άφθονο άιμα του που έχυσε έσωσε τότε την αξιοπρέπειά του. Κέρδισε, με τη μουσική του Μίκη και τους στοίχους των ποιητών του, έναν πόλεμο που έχασε στο πεδίο της μάχης.
Σε όλες τις περιπτώσεις που ανέφερα, το εθνικό συνδυάστηκε με το κοινωνικό. Ακόμα κι ο “αντιεθνικιστικός” ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να πλασαριστεί όχι με τις δικές του ιδέες, αλλά κάνοντας copy paste τις ιδέες άλλων και εμφανιζόμενος ως εργαλείο ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας από τους Δανειστές. Στην ελληνική περίπτωση ισχύει αυτό που έγραψε ο Γληνός στη διακήρυξη του ΕΑΜ, το εθνικό συμπίπτει με το λαϊκό και το λαϊκό συμπίπτει με το εθνικό. Είναι αδύνατο να υποστηρίξει κανείς τα κοινωνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού, ιδίως των φτωχότερων τάξεων, χωρίς να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία και την κυριαρχία του ελληνικού κράτους. ‘Όπως και αντιστρόφως, δεν μπορεί κανείς να υπερασπιστεί το “έθνος” συμμετέχοντας στην οικονομική και κοινωνική γενοκτονία των Ελλήνων, που οργάνωσαν τα Μνημόνια και οι Δανειακές Συμβάσεις. Το έθνος είναι οι ζωντανοί του άνθρωποι, δεν είναι αφηρημένη ιδέα.
Μου γράφεις ότι “πολλοί στην αριστερά δεν κατανοούν το (κυπριακό) πρόβλημα”. Το βρίσκω πολύ φυσικό. Δεν κάνουν λάθος ή μάλλον το “λάθος” εδώ είναι αντανάκλαση της μετατόπισής τους, της προσχώρησής τους στη διεθνή τάξη πραγμάτων. Τουλάχιστον για τους περισσότερους, γιατί ασφαλώς υπάρχουν και καλόπιστοι άνθρωποι.
Ο “διεθνισμός” τους είναι κάλπικος. Δεν θα μπορούσαν ποτέ όχι να κάνουν, ούτε να φανταστούν ότι κάνουν αυτό που έκανε ο Γερμανός στρατιώτης που παράτησε τη μονάδα του, πέρασε νύχτα το ποτάμι και ειδοποίησε τους Σοβιετικούς, που κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου, ότι θα τους επιτεθούν το πρωί. (Μάλιστα ο Ζούκωφ είναι τόσο αναίσθητος, που τον αναφέρει αυτόν τον άνθρωπο ως “αυτόμολο” στα απομνημονεύματά του και δεν γράφει ότι τον εκτέλεσαν. Με τέτοιες νοοτροπίες, δεν είναι να απορεί κανείς με την ευκολία της τελικής σοβιετικής κατάρρευσης).
(‘Ακουσα τις προάλλες τον Στεφάνου, ηγετικό στέλεχος του ΑΚΕΛ, να λέει στο Ράδιο Πρώτο της Κύπρου ότι ασφαλώς και το νέο κυπριακό κράτος που φτιάχνουνε δεν πρέπει να έχει στρατό, όπως όλα τα άλλα φυσιολογικά κράτη του κόσμου. ‘Ενας από τους λόγους που επικαλέστηκε, είναι ότι ένας τέτοιος στρατός θα έπρεπε να στρατολογήσει και Τούρκους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας! Μάλιστα, αυτό το εθνικιστικό, αν όχι ρατσιστικό επιχείρημα χρησιμοποίησε τούτος ο εκπρόσωπος της “αντιεθνικιστικής”, “διεθνιστικής” “αριστεράς” – δεν ξέρω σε τι από όλα να βάλω τα εισαγωγικά. Γιατί ο κ. Στεφάνου δεν θέλει προφανώς να συμφιλιώσει τους ‘Ελληνες με τους Τούρκους, αλλά τον εαυτό του και το κόμμα του με αυτό που το ΑΚΕΛ αποκαλεί “αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό”)
Ιδίως στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι μπορούμε να τάχουμε όλα χωρίς να δαπανούμε τίποτα και γι’ αυτό μας τα παίρνουν τώρα όλα χωρίς μεγάλες δυσκολίες. ‘Ετσι και παριστάναμε, πολλοί, τους “αριστερούς”, τους “διεθνιστές”, τους “σοσιαλιστές”, δεν ξέρω και τι άλλο, απλώς ευτελίζοντας τις έννοιες. ‘Ετσι τόσοι άνθρωποι, όχι μόνο ο Τσίπρας, σε αυτόν τουλάχιστον θα καταλογίσει και πολύ βαριά μάλιστα τις ευθύνες όταν έρθει η ώρα η ιστορία, ‘εσκιζαν τα μνημόνια για να τα ξαναγράφουν τώρα επί τα χείρω.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά φοβάμαι ότι ο “διεθνισμός” αρκετών τουλάχιστον “αριστερών αντιεθνικιστών” δεν είναι κι αυτός παρά χρήσιμη κομπίνα. Δεν αφήνουν το “κράτος-έθνος” για να πάνε σε κάποιον σοσιαλιστικό κόσμο, δεν έχουν άλλωστε καμία σχέση εδώ και καιρό με οποιονδήποτε σοσιαλισμό (αλλοιώς που θα βρίσκονταν όλα αυτά τα μισοπτώματα, οι χαμένοι που στηρίζουν από διάφορες θέσεις, ενίοτε και χωρίς να έχουν καν τη δικαιολογία της ανάγκης επιβίωσης, αλλά έχοντας πιθανώς το κίνητρο της κοινωνικής ανέλιξης και του πλουτισμού, εν μέσω των ερειπίων της χώρας μας, τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το έργο της, το Τρίτο Μνημόνιο, που φαίνεται το θεωρούν την πιο μοντέρνα ενσάρκωση του σοσιαλισμού τους. ‘Εχω μπόλικη φαντασία και συχνά μου την προσάπτουν οι “ρεαλιστές”, μόνο που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ στελέχη της Β’ Πανελλαδικής που γνώρισα στο Πανεπιστήμιο ή άλλους αριστεριστές, της πούρας επανάστασης, να υπηρετούν τις πολιτικές που υπηρετούνε σήμερα. Και μάλιστα πλήρως αναξιοπρεπείς και ανέντιμοι. Γιατί άνθρωποι σαν τον Σάββα Κωνσταντόπουλο, τον Παπακωνσταντίνου και πολλούς άλλους, μέχρι και τον Χρύσανθο Λαζαρίδη πρόσφατα, δεν κορόιδεψαν και δεν εξαπάτησαν κανέναν. Δεν είπαν ότι αυτοί είναι η αριστερά, είπαν ότι άλλαξαν παράταξη).
Στην τάξη του Νταβός θέλουν να προσχωρήσουν οι φίλοι μας και σε αυτή να έχουνε προσχωρήσει και με τον αντιεθνικισμό τους. Θα γουστάρανε πολύ νά ναι Αμερικάνοι, ‘Αγγλοι, Γάλλοι ή Ελβετοί, αυτούς βλέπουν ως προοδευμένους, με αυτούς θέλουν να ταυτιστούνε ψυχολογικά, θέλουν να εκφράζουν συμπάθεια για τους πρόσφυγες, αλλά δεν τους είδα να κινητοποιούνται τόσα χρόνια εναντίον των πολέμων της πολιτισμένης Δύσης, Ευρώπης και Αμερικής, που γκρέμισαν κυριολεκτικά τα μισά αραβικά κράτη και πιο πέρα.
Οι άνθρωποι αυτοί μισούν τον εθνικισμό των Ελλήνων και των Σέρβων, όχι όμως των Αλβανών, των Βόσνιων ή των Κροατών, δυσκολεύονται πολύ να χωνέψουν τον Πούτιν, ίσως σε μερικούς να θυμίζει και το παρελθόν τους, αλλά δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να κάνουν τον τυφλό και τον κουφό απέναντι στο παλαβό σχέδιο του Νετανιάχου να οργανώσει ίσως και πυρηνικό πόλεμο κατά του Ιράν – δεν έγραψαν τίποτα και δεν έκαναν και καμιά διαδήλωση.
Τους αρέσει να διαστρέφουν την ελληνική ιστορία, χαρακτηρίζοντας αίφνης συνωστισμό τη σφαγή των Ελλήνων στη Σμύρνη. ‘Όταν τους εγκαλούν τους πιάνει όμως το παράπονο και λένε να μην πληγώνουμε τα παιδιά της Τρίτης Λυκείου. Πονάνε για τις ψυχούλες τους, αλλά οργανώνουν ταυτόχρονα πολύ επικερδή σεμινάρια σε νηπιαγωγούς για το πως πρέπει να διδάσκουν στα νήπια (αν είναι δυνατόν!) το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Κάθε δεύτερο άρθρο τους άλλωστε φροντίζουν και νάχει μια αναφορά στο απόλυτο κακό του αντισημητισμού.
‘Όχι βέβαια ότι τους απασχολούν στα αλήθεια οι Εβραίοι. Δεν έχουν τη στόφα των ανθρώπων που διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να τους σώσουν στην Κατοχή. Με την ψυχολογία πούχουν μερικοί τουλάχιστο από δαύτους, δεν θα με εξέπληττε αν βρίσκονταν τότε με όσους τους κατέδιδαν στους ναζί. Απλώς, ξέρουν ότι αυτή η πλευρά είναι τώρα η δυνατή και φροντίζουν με κάθε τρόπο να την καλοπιάνουν και να την κολακεύουν. (Το μόνο απογοητευτικό είναι ότι ένας λαός με την πνευματική συνεισφορά των Εβραίων στο νεώτερο πολιτισμό και με τέτοια οδυνηρά αποκτημένη πείρα ενδιαφέρεται για τέτοιους φίλους!)
Αν έχει κάτι αποδειχθεί σε ότι αφορά και την πλειοψηφία των “εκσυγχρονιστών” και των “αριστερών διανοούμενων” στην εποχή μας, συγκοινωνούντα δοχεία είναι άλλωστε, το πολύ δυνατό τους σημείο, μου φαίνεται ότι είναι η μύτη τους, το ένστικτό τους, νοιώθουνε που είναι η δύναμη και τα φράγκα και κατευθύνονται προς τα κει με τη φυσικότητα μιας γάτας πού κάθεται πάνω από τους σωλήνες του καλοριφέρ, χωρίς να την έχει ενημερώσει κανένας για το σχέδιο της κεντρικής θέρμανσης. Νταβατζής νάναι κι ότι νάναι (εκτός από Ρώσος, αυτό έχει απαγορευτεί).
Μιλάνε για ταξική πάλη, η αλήθεια όμως είναι ότι μισούν τη συνήθως αγροτική κοινωνική τους καταγωγή, όπως και την εθνική τους καταγωγή και το αγωνιστικό παρελθόν της αριστεράς (Δεν υπάρχει πιο θλιβερό κείμενο στην ελληνική αριστερή φιλολογία από την τελευταία συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στον Αλέξη Παπαχελά. Ευτυχώς που χάσαμε του λέει, προτού εξαπολύσει ένα υβρεολόγιο εναντίον των νεκρών συντρόφων του, ακόμα κι ανθρώπων πούχαν πολύ περισσότερο θάρρος από τον ίδιο, όπως τον Βαφειάδη, που συγκρούστηκε με τον Ζαχαριάδη αρνούμενος να κάνει “τακτικό στρατό” το αντάρτικο, δηλαδή να το στείλει στη σφαγή του Γράμμου και του Βίτσι. ‘Ενας αξιοπρεπής άνθρωπος, που έκανε όλη του τη ζωή τον ηγέτη της αριστεράς, αν όντως καταλήξει σε τέτοια συμπεράσματα στο τέλος της ζωής του, τουλάχιστον πρέπει να έχει την αξιοπρέπεια να τα λέει με κάποιον σεβασμό, με κάποια περίσκεψη, να αρχίζει εξηγώντας μας κατ΄αρχήν πως ο ίδιος εξαπατήθηκε, προτού γίνει υβριστικός και περιφρονητικός κριτής των άλλων, απευθυνόμενος μάλιστα στους εκπροσώπους της αστικής Ελλάδας, των οποίων στην πραγματικότητα σε όλη του τη ζωή την εύνοια αναζητούσε).
Μερικοί αντικατέστησαν την τυφλή πίστη στη Σοβιετική ‘Ενωση με την εξίσου τυφλή στην Ευρωπαϊκή και την ιδέα ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος με τη θεσμολαγνεία τους. Αλλά ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, δεν του φτάνει μόνο η ψυχή σου, άμα του τη δώσεις νοιώθει ζωτική ανάγκη να σε ξευτελίσει κι από πάνω, να μη μπορεί να ξυπνήσει και να του ξεφύγει, ότι κι αν γίνει.
Στο κυπριακό, όπως τίθεται σήμερα, έχουμε την προσπάθεια επιβολής ενός σχεδίου λύσης που καταργεί όλον τον δυτικό και αστικό πολιτικό πολιτισμό, τις πιο βασικές αρχές της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, το δικαίωμα της πλειοψηφίας να κυβερνά, δηλαδή τη δημοκρατία (το των πλειόνων κράτος, την αποκαλεί ο Περικλής στον Επιτάφιο), το δικαίωμα των κρατών σε αυτοάμυνα, όλη την κληρονομιά δηλαδή της Γαλλικής Επανάστασης (και της Ελληνικής) και των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών επαναστάσεων μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σχέδιο Ανάν και οι παραλλαγές του κατεδαφίζουν και όλα τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά που έχει ακόμα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, έστω και στους τύπους. Κι έρχονται τώρα αυτοί, που μας έχουν πρήξει με την Ευρώπη και τη λατρεία των θεσμών και υποστηρίζουν στην Κύπρο την κατάργηση όλης αυτής της κληρονομιάς! Μόνο τον Ναζίμ Χικμέτ δεν έβγαλαν ‘Ελληνα εθνικιστή, αφού κι αυτός έλεγε την Κύπρο ελληνικό νησί κι αυτό μόνο και μόνο γιατί έτυχε νάναι Τούρκος.
‘Οσοι απ’ αυτούς πέρασαν από το ΚΚΕ ή παρεμφερείς οργανώσεις, έμαθαν το ρητό που νομίζω οι εχθροί των Ιησουϊτών τους το απέδωσαν, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ξεχνώντας βέβαια ότι όλα τα μέσα δεν είναι κατάλληλα για όλους τους σκοπούς. Φεύγοντας από το ΚΚΕ εφήρμοσαν αυτό το δόγμα, όχι πια για να βοηθήσουν το “Κόμμα”, αλλά για να κάνουνε λεφτά ή να ανελιχθούν κοινωνικά.
Ο “αντιεθνικισμός” των εξ αυτών “διανοουμένων” φοβούμαι ότι δεν είναι παρά το κοινωνικό τους διαβατήριο για να ανέβουν, να αλλάξουν τάξη και συχνά να πλουτίσουν, όπως το να δηλώνεις αριστερός μετά το 1974 ήταν μια θαυμάσια επένδυση. Αφήνοντας βέβαια την υπεράσπιση των θεμιτών και πιο στοιχειωδών εθνικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού στην “άκρα δεξιά”, προσφέρουν και σε αυτή και στο παραδοσιακό οικοδόμημα της “ελληνικής εθνικοφροσύνης” και στον “ελληνικό εθνικισμό”, που δήθεν καταπολεμούν, τεράστιες υπηρεσίες.
Ο ρόλος που παίζουν είναι να προσφέρουν μια ιδεολογική επάλειψη και μια θεωρία της κακιάς ώρας στην άρχουσα ελίτ, δηλαδή στο απέραντο εργολαβιστάν, λαμογιστάν και ρουσφετιστάν, που κυριαρχεί στη χώρα, για να δικαιολογήσει το ότι δεν υπερασπίζεται τα πιο στοιχειώδη εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού και το κράτος του. Φυσικά, υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν λάθος, που καλόπιστα υποστηρίζουν τις “αντιεθνικιστικές ιδέες”. Φοβούμαι όμως ότι είναι η μειοψηφία και μάλλον μικρή. Στην περίπτωσή μας έχουμε ένα θρίαμβο του “ιστορικού υλισμού” στην πιο χυδαία μορφή του, που γνωρίζουμε τώρα το αποκορύφωμά της με τον ΣΥΡΙΖΑ: Οι Ιδέες καθορίζονται από και ακολουθούν την Τσέπη μας και το Εγώ μας.
Τα ίδια γίνανε κι αλλού, όπως π.χ. μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών της Ευρώπης κατά την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν δεν γινόντουσαν, θα ζούσαμε ήδη σε κάποια μορφή σοσιαλισμού. Αν και, εδώ που τα λέμε, με την ηθικο-ψυχολογική αποσύνθεση που γνωρίζουμε τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση της Τρόικας, τα καταφέραμε πάλι στην Ελλάδα να πιάσουμε “κορυφές”.
Αν ο Χρόνης Μίσσιος ήξερε τι θα γίνει μετά από αυτόν, δεν θα έβαζε ίσως τίτλο στο βιβλίο του “Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς”. Μάλλον θάγραφε “Καλά που εγώ θα πεθάνω νωρίς”.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου