Δεν είναι ο Τσίπρας ο εχθρός

Γελοιογραφία του Χρήστου Παπανίκου.που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αναγγελία του Αγρινίου

ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

Μια ενδεχόμενη αντικατάσταση του κυρίου Τσίπρα δε θα λύσει τα προβλήματα της Ελλάδας. Σίγουρα η ανικανότητα και η ανηθικότητά του δεν θα μας λείψει, αλλά η προοπτική αντικατάστασής του με ένα αντι-Τσίπρα μας καθιστά αντίστοιχα ευάλωτους στον κάθε καιροσκόπο που θα διεκδικήσει την εξουσία για να ικανοποιήσει προσωπικές φιλοδοξίες και μικροσυμφέροντα που παρασιτούν σε βάρος της ευρύτερης κοινωνίας....

Η αλλαγή της διακυβέρνησης της χώρας τον περασμένο Ιανουάριο είχε γνώμονα συγκεκριμένα μικροπελατειακά συμφέροντα, από την εξυπηρέτηση του Ξηρού μέχρι την επανασύσταση της ΕΡΤ και την αναξιοκρατική ενδυνάμωση των φίλα προσκείμενων. Τίποτα δηλαδή παραπάνω από αυτά που πέτυχε και πετυχαίνει ήδη. Ποτέ δεν είχε στόχο την διαγραφή του χρέους της χώρας ή την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ποτέ δεν τα πέτυχε αυτά. Οι φρούδες υποσχέσεις και το πανάκριβο ψέμα της διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Καμμένου αποτελούσαν μόνον το προπέτασμα για την κατάληψη της εξουσίας.

Θα μου πείτε, γιατί να μη γίνουν όλα; Να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, να διαγραφεί το χρέος, να μας δώσουν κι άλλα δανεικά οι Ευρωπαίοι, να αυξηθούν οι μισθοί στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να καταργηθεί ο ΦΠΑ, να βελτιωθεί η οικονομία, να αυξηθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Αποκλείεται οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να είχαν σκοπό να τα πετύχουν όλα;

Προφανώς εδώ η οικονομική επιστήμη είναι αμείλικτη. Κάποιοι θα έχουν περισσότερη πρόσβαση σε πόρους και κάποιοι λιγότερη. Δεν γίνεται όλοι να γίνουμε πλουσιότεροι, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό. Οι προτεραιότητες της εκάστοτε κυβέρνησης είναι αναγκαστικά στοχευμένες σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Όσο ανίκανοι κι αν είναι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανέκαθεν ήξεραν ότι θα έπρεπε να θέσουν προτεραιότητες.

Ειδικά στην Ελλάδα (χωρίς να σημαίνει ότι δεν συμβαίνει καθόλου στο εξωτερικό), η στόχευση γίνεται προς συγκεκριμένες κλίκες και κοινωνικές ομάδες. Ο στενός πυρήνας της εξουσίας, δηλαδή ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του, αποφασίζουν σε ποια συγκεκριμένα άτομα θα ανοίγουν και σε ποια άτομα θα κλείνουν τη στρόφιγγα. Συνήθως ξεκινάνε από τους εαυτούς τους και τους φίλους και σταδιακά ανοίγουν τον κύκλο προς τα έξω. Βασικό εργαλείο τους ο κρατικός μηχανισμός.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τρόπο πιο ξεδιάντροπο από τις χειρότερες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, έχει παραδώσει την κυβερνητική ατζέντα της στα μικροσυμφέροντα που υπηρετεί. Ενώ χειροτέρευσε δραματικά την οικονομική κατάσταση της χώρας χάριν μίας ιδεοληπτικής σύγκρουσης με την Ευρώπη (ανεπανάληπτη ζημιά εν καιρώ ειρήνης), παρέμεινε στη θέση της με νύχια και με δόντια ώστε να προασπίσει τα συμφέροντά της. Και τον Τσίπρα να διώχναμε, όμως, θα κινδυνεύαμε τα συμφέροντα Τσίπρα-Καμμένου να υποκατασταθούν από τα συμφέροντα κάποιου άλλου. Η λύση λοιπόν δεν είναι να διώξουμε απλά τον Τσίπρα. Η λύση είναι να παύσουμε να διοικούμε τη χώρα στη βάση των μικροσυμφερόντων. Αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, παρά μόνο να τη βυθίσει περαιτέρω.

Υπάρχει όμως εναλλακτικό πλάνο διακυβέρνησης; Κι όμως, υπάρχει. Το ζήτημα είναι η χώρα να μην κυβερνάται από τις στοχευμένες αποφάσεις μίας αιχμάλωτης από τα προσκείμενα συμφέροντα κυβέρνησης. Ήρθε ώρα η χώρα να διοικηθεί από κανόνες και θεσμούς. Το παραδέχθηκε κι ο πρωθυπουργός πρόσφατα. Είπε, δηλαδή, ότι η δουλειά του είναι να δημιουργεί κανόνες. Ανάθεμα βέβαια αν καταλάβαινε τι σημαίνει και σεβασμός των κανόνων, όταν πρόσφατα ζήτησε να καπνίσει τσιγάρο σε κλειστό χώρο στο Προεδρικό Μέγαρο μαζί με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς.

Θα μου πείτε, μικρό το κακό να καπνίζεις τσιγάρο σε κλειστό δημόσιο χώρο, παρά τον ισχύοντα νόμο. Μα, αν δεν μπορούμε καν να συμφωνήσουμε στην τήρηση του νόμου που αποδεδειγμένα κάνει καλό στην υγεία μας επειδή απλά μας «τη σπάει» να βγαίνουμε έξω να καπνίσουμε, υπάρχει ποτέ περίπτωση να καταλάβουμε τη σημασία άλλων κανόνων όταν έρχονται σε αντίθεση με πιο σοβαρά συμφέροντα;

Υπάρχει περίπτωση να βάλουμε κανόνες και θεσμούς πάνω από τα μεμονωμένα συμφέροντα κλικών και προνομιούχων κοινωνικών ομάδων;

Υπάρχει περίπτωση να καταλάβουμε ότι το ΑΣΕΠ θα πρέπει να είναι αρμόδιο όργανο για τις προσλήψεις και την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και όχι ο εκάστοτε υπουργός και τα ρουσφέτια που θέλει να εξυπηρετήσει; Ακόμη κι αν οι προσλήψεις αφορούν τις συμπαθείς σε όλους μας καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών;

Υπάρχει περίπτωση να καταλάβουμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει μία ανεξάρτητη αρχή που θα αποφασίζει το πλήθος και το κόστος των τηλεοπτικών αδειών και όχι ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς και οι κακές παρέες του (εννοώ τον κύριο Τσίπρα);

Υπάρχει περίπτωση να καταλάβουμε ότι πρέπει να επιλέγουμε πολιτικούς στη βάση των θεσμών που υπόσχονται ότι θα στηρίξουν και όχι στη βάση των υποσχέσεων που κάνουν σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες για να διατηρήσουν ή να μεγαλώσουν τα προνόμιά τους;

Αν όντως υπάρχει περίπτωση να καταλάβουμε ότι εχθρός δεν είναι ο κύριος Τσίπρας αλλά η πλήρης αδυναμία μας να σκεφτούμε σε όρους ενός ευνομούμενου κράτους που θέτει θεσμούς και κανόνες δικαιοσύνης πάνω από τα συμφέροντα του Τσίπρα, της στενής του ομάδας και των ψηφοφόρων του, ή ακόμη και τα δικά μας, ίσως ακόμη υπάρχει ελπίδα για τον τόπο μας. Έστω και αμυδρή.

Πηγή