ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΝ ΤΖΙΤΖΙΜΗΤΣΙΚΩΣΤΑ

Όταν σε πάρει ο κατήφορος, «αυτό το ταξίδι», που λέει κι ο Ανδρέας Εμπειρίκος, «δεν έχει τέλος». Ψάχνεις να βρεις τον πάτο, μπας και πατήσεις και εκτιναχτείς προς την επιφάνεια, αλλά ο ίλιγγος της εξουσίας του άλλου δεν σε αφήνει. Γιατί ο «άλλος», το τσιπρόνι, έχει εκτιναχτεί πολύ ψηλά, ανέβηκε σε κορφές απάτητες μέχρι τώρα από την αριστερή τρομοκρατία, χτύπησε τον καπιταλισμό μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Γαλουχημένος θεωρητικά από τον «σημαιοφόρο» της αριστερής ιδεολογίας, βυζαντινιστί «φλαμπουράρη»...
τον φέροντα το «φλάμπουρο» από το λατινογενές πυρόεν «φλάμμουλο» ή «φλαμούλο» (γασμούλο μου θυμίζει και ολίγον «χρονικό του Μωρέως»), και τουρκιστί «μπαϊρακτάρη» (εκεί στον σύριζα το συνηθίζουν ο καθένας τους να σηκώνει το δικό του «μπαϊράκι»), κατάλαβε έγκαιρα πως ο δρόμος για την κατάκτηση του Βερολίνου περνάει πρώτα από την Νέα Υόρκη. Αυτό το είχε ψιθυρίσει τραγουδιστά παλιότερα ο Λέοναρντ Κοέν στ’ αυτί του φλαμπουράρη, με τη ζεστή σπηλαιώδη φωνή του: «First we take Manhattan, then we take Berlin».
Το κάθε πράγμα στον καιρό του που έλεγε και ο Μαρξ (θα τό ’λεγε κι αυτός, δεν θα τό ’λεγε;) και το επανέλαβε και η Μαρίν Λεπέν (σίγουρα θα το έχει πει κι αυτή, τί διάβολο, «ώριμη» γυναίκα είναι, η γριά κότα έχει το ζουμί) εις δόξαν πάντα του «μαρξισμού-λεπενισμού». Αν το έχει πει κι ο Λεβέντης, τότε επιπροσθέτως και εις δόξαν του «μαρξισμού-λεβεντισμού» (λίαν προσεχώς νέον έργον: «Ένωση Κεντρο-συριζώ-ων», μόλις καεί ο ούτως ή αλλιώς «καμμένος»).

Δρόμο πήρε λοιπόν ο δικός μας και δρόμο άφησε, συνοδευόμενος από την ταχυδρομική «περιστέρα» του – το κνίτικο σύμβολο της ειρήνης ντε, ο λαμπράκης και οι λαμπράκισσες ζουν, επτάψυχες είναι – και νάσου τον στο Νιου Γιορκ επιπίπτων ως ο τυφών «Μπέτυ» επί του «Νιου Όρντερ», της καθ’ ημάς Νέας Τάξης των πραγμάτων. Οδηγούμενος από την πτερόεσσα (κατά το «αστερόεσσα», σημαία έχουν κι αυτοί) «ταξιθέτρια» με το καναρινί ταγέρ και το (πτωχο)προδρομικό αγγελικό όνομα («Ιωάννα Αγγελοπούλου», κάτι σαν «Ιωάννα της Λωραίνης», χυδαϊστί Ζαν ντ’ Αρκ) εισέρχεται μετά δόξης «κρίναι ζώντας και νεκρούς», τα μεγαλοεπιχειρηματικά ζόμπι της Νέας Υόρκης δηλαδή, άμα τη θέα των οποίων (κλιν-κλον, κλιν-τον, μόνικα, όχι την μπελούτσι, την άλλη την χοντρούτση, την λε(σ)βίνσκι) υφίσταται κρίση γλωσσολαλίας και τους ραπίζει με μία θεόπεμπτη απεχθή, επαχθή, και επονείδιστη, όπως το χρέος των Ελλήνων, γλώσσα (οι περισσότεροι σκέφτονταν «τί ωραία που τα μιλάει τα ελληνικά»!!!) διανθιζόμενη από μακρόσυρτους ογκανισμούς του στυλ «άα,άα,ά» καλύπτοντες αντανακλαστικά την άγνοια, την αμηχανία, τα κενά και τις διαλείψεις που επιφέρει η ακατ-ανοησία, και μεταλλασσόμενους ενίοτε σε ηχηρούς γέλωτες εκφεύγοντες άνευ λόγου, λογικής και αιτίας από το έρκος των (διαστιλβόντων και αιχμηρών) οδόντων και κυνοδόντων του («κολυνός του 1950, το σήμα της εμπιστοσύνης»)...
Τέλος, και απόγειο της δόξας του, φωτογραφίζεται μετά της κνίτισσας μυλαίδης του, περιβαλλόμενος από το κρεμανταλάδικο ζεύγος «μπαρμπά Θωμά» της γνωστής καλύβας των Ηνωμένων Πολιτειών, προς επίρρωσιν των αντιρατσιστικών πεποιθήσεων των απανταχού της έρημης αυτής γης συριζαίων, είς έκαστος των οποίων «και γυρίζει και σ(φ)υρίζει» όπως το μυθικό αρχετυπικό φιδάκι «ο Διαμαντής» των παρ’ ημίν τσιρκολάνων.
Σε αντίστιξη με την αποθέωση της «πρώτη και δεύτερη φορά αριστεράς» διακυβέρνησης («να πάρω και δεύτερο σοκολατάκι;», «καλά πέντε πήρατε αλλά ποιός τα μετράει τώρα;») η νεοδημοκρατική φτωχολογιά ψάχνεται όπως ψάχνονταν τα λυκόπουλα με τα κοντά παντελονάκια («είμαστε πρόσκοποι πάντοτε χαρούμενοι») εγκαταλελειμμένα όπως ο Μόγλης στη ζούγκλα της πολιτικής μας σκηνής, να βρουν τον «μπαλού» (την σοφή αρκούδα), τον «μπαγκίρα» (τον μαύρο πάνθηρα που σκίζει καλσόν), τον «σιρχάν» (τον κακό ψυχρό κι ανάποδο κουτσό τίγρη που δεν χαρίζει κάστανα στα ζούδια), και τον παντοδύναμο «ακέλα» τους (τον λύκο-αρχηγό της αγέλης τους). Αγεληδόν, εν πανικώ, και με αγελαίες διαδικασίες, προσδοκούν «ανάστασιν νεκρών και “Ζωήν” του μέλλοντος αιώνος, αμήν».
Και «ιδού», μέσα στην αναμπουμπούλα, «ο νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». Εμφανίζεται ως deus ex machina, ως από μηχανής θεός δίκην εγγαστρίμυθου Μητσικώστα, ο Τζίτζιρας, ο Μίτζιρας, ο Τζιτζιμιτζικότζιρας, για ν’ ανεβεί στην τζιτζιριά, την μιτζιριά, την τζιτζιμιτζικοτζιριά, και να μαζέψει τζίτζιρα, και μίτζιρα, και τζιτζιμιτζικότζιρα. Η συνέχεια ενέχει και την πιθανότητα του ατυχήματος μιας και ενδέχεται να σπάσει η τζιτζιριά, η μιτζιριά, η τζιτζιμιτζικοτζιριά, και να σκορπίσουν «τήδε κακείσε» τα τζίτζιρα, τα μίτζιρα, τα τζιτζιμιτζικότζιρα»...
Μέχρι τώρα πάντως και οι «συρίζοντες» ρόϊδο τα κάνανε. Χίλια κομμάτια έγινε ατυχώς η Ελλάδα, άνοιξαν οι κερκόπορτες, γίνανε «πύλες εισόδου» των αλλοδαπών και των αλλογενών και των αλλόθρησκων, και «πύλες εξόδου» (εκ των φυλακών) των εγκληματιών, των λήσταρχων, και των κλεφτών και των συφοριασμένων. Με νόμο του υπουργού δικαιοσύνης που θεωρεί δίκαιο και δικαιωμένο το άδικο, και δίδει άφεση αμαρτιών σε κάθε καρυδιάς καρύδι γιατί του αρέσουν προφανώς τα καρύδια (συνήθως τρώγονται με αποξηραμένα σύκα), και μπράβο του, μια και δεν συναντά την παραμικρή αντίδραση στη χωρα της συκιάς, της φραγκο-συκιάς, της βατο-μουριάς και της φαιδράς πορτοκαλέας. Μεγάλε σύριζα, μεγάλη μικρομέγαλη ελλάδα, παμμέγιστε λαέ των αομμάτων και βοοειδών που ξέρεις πάντα τι ψηφίζεις! Με γειά σου και χαρά σου, που μεταποίησες το πάλαι ποτέ κατακτημένο με αγώνες έθνος-κράτος σου σε μία πολυεθνική τριτοκλασάτη περιφέρεια της εσπερίας.
Το πιάσανε ακόμη κι οι περιφερειάρχες το μήνυμα, και σαν «έτοιμοι – γελαδάρηδες – από καιρό» θέλουν ν’ αρμέξουνε κι αυτοί την δόλια, την ισχνή πλέον, (Γ)ελλάδα. Περιφέρεια σου λέει είναι, ψωροκώσταινα, όπως παλιά, καλοί είμαστε κι εμείς, νέοι, ωραίοι, παχουλοί, ροδαλοί, με όραμα το Πανόραμα. Και μεγάλη τους τιμή να τους επιτρέψουμε να μας εκλέξουνε «βουαγούς» στο Σέϊχ Σου και στο Γεντί Κουλέ. Όσο για την Θράκη, ας την διοικήσουνε οι ιμάμηδες, οι ντερβίσηδες και οι μουεζίνηδες. Τουρκλούκ και Τουρκτσουλούκ κι επάνω τούρνα γαρνιρισμένη με δυο αυγά Τουρκίας. Μάτια κατά προτίμηση, και φτου σας για να μην σας ματιάσουν, έκτακτοι είστε π’ ανάθεμά σας...

Πηγή