Μὰ ἐγὼ εἶμαι ἀκόμη μισή… Μικρή… Πρέπει νὰ μεγαλώσω… Νὰ χορτάσω ἀπὸ Ἀρετή, ἀπὸ Ἔρωτα γιὰ τὴν Ἀλήθεια.
Νὰ λουσθῶ ἀπὸ τὸ Φῶς τῆς Καθάρσεως.
Ἐὰν ΔΕΝ γίνω αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνω, Πατρίδα ΔΕΝ θὰ βρῶ!!!
Ἐὰν δεκτῶ ἀκόμη καὶ ἐλάχιστες ἐκπτώσεις, δὲν μοῦ ἀξίζει ἐλευθερία.
Καὶ αὐτὴν τὴν πορεία ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς μόνος του θὰ τὴν πορευθῆ....
Κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος, ὅσα κι ὅπου μείνουν, ἐὰν μείνουν, θὰ προεξοφλήσουν μίαν ἀκόμη χειροτέρα κατοχὴ κάποιαν στιγμὴ στὸ μέλλον.
Μὲ τὰ ἡμίμετρα χορτάσαμε ἐδῶ καὶ αἰῶνες… Πόνεσε τὸ εἶναι μας…
Καὶ κάθε φορὰ ἡ «βάσις» ἦταν καὶ πιὸ κάτω, πιὸ χαμηλά, πιὸ μεγάλες οἱ ἐκπτώσεις…
Μὰ φτάνει πιά… Ἀρκετά!!!
Καιρὸς νὰ δοῦμε, νὰ φαντασθοῦμε, νὰ ὀνειρευθοῦμε, νὰ ὀνειροδομήσουμε, νὰ ὀραματισθοῦμε καὶ τελικῶς νὰ διεκδικήσουμε τὰ ὄμορφα, τὰ μεγάλα, τὰ σπουδαῖα…
Ὑπάρχουν πολλοὶ τρόποι γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὴν κατοχή, τὸν ξεπεσμό, τὴν κατάντια… Ἀλλὰ ὑπάρχει ἕνας μόνον γιὰ νὰ πάρουμε τὴν Πατρίδα μας πίσω.
Τὸ γκρέμισμα ἐκ θεμελίων αὐτοῦ τοῦ μορφώματος καὶ τὸ κτίσιμο, κομματάκι κομματάκι, τῶν πάντων ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ἕνα νὰ θυμόμαστε πρῶτα κι ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα: κτυπώντας τὶς ἀμυχὲς δὲν κερδίζουμε τὸν πόλεμο, δὲν ἀποδυναμώνουμε τὸν «ἐχθρό» καὶ δὲν θέτουμε τὶς βάσεις γιὰ νὰ ξαναπάρουμε τὴν Πατρίδα μας πίσω. Κάθε φορὰ ποὺ μία δράσις μας …«ἐνοχλεῖ», αὐτομάτως λαμβάνονται τὰ κατασταλτικὰ μέτρα, γιὰ νὰ μὴν ξαναενοχλήσῃ. Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς πρέπει νὰ μένουμε ἀπαθεῖς, ἀδρανεῖς καὶ νὰ ἀναμένουμε …«σωτῆρες».
Ἀντιθέτως μάλιστα.
Μὰ μὲ τὰ δικά μας ὅπλα, τὰ πραγματικά. Ὄχι μὲ τὰ «πειραγμένα» ὅπλα ποὺ μᾶς προσφέρουν. Εἶναι σὰν νὰ μπαίνουμε σὲ παρτίδα πόκερ μὲ σημαδεμένη τράπουλα. Ὅσα χαρτιὰ καὶ νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας, ἄλλος εἶναι αὐτὸς ποὺ ὁρίζει καὶ τοὺς κανόνες καὶ τὰ χαρτιά.
Χαμένο ἐξ ἀρχῆς δῆλα δή…
Καί σταματᾶμε; Ἀκινητοποιούμεθα; Ἀναμένουμε τό τέλος;
Ὅχι… Αὐτὸ ἀπαγορεύεται!!! Ἀντιδροῦμε, ζοῦμε, διεκδικοῦμε…
Μὰ πρῶτα πρῶτα κυττᾶμε μέσα μας καὶ κάθε στιγμὴ ἐρωτᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας γιὰ τὸ κάθε τί. Ἐὰν περιμένουμε πρῶτα νὰ κερδίσουμε κάτι, τὸ ὁ,τιδήποτε, ἀλλὰ ἀγνοοῦμε ἤ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ εἶναι μας, τότε χάσαμε. Στὸ πέρας τῆς διαδρομῆς θὰ διαπιστώσουμε ἔκπληκτοι, ἐὰν μᾶς ἔχῃ φυσικὰ μείνει ἴχνος ἤθους, πὼς χάσαμε διὰ παντός, ἀκόμη κι ἐὰν φαινομενικῶς θὰ ἔχουμε κερδίσει κάτι μικρὸ ἤ μεγάλο…
Διότι Πατρὶς δὲν εἶναι οἱ τσέπες μας, δὲν εἶναι οἱ περιουσίες μας, δὲν εἶναι τὰ ὑπάρχοντά μας. Πατρὶς εἶναι οἱ Ἄνθρωποι, μὲ τοὺς ὁποίους ἐπι-Κοινωνοῦμε καὶ μέσῳ τῆς ἐπι-Κοινωνίας μποροῦμε νὰ γινόμαστε διαρκῶς καλλίτεροι, ἤ ἁπλῶς νὰ… ἀτενίζουμε τὴν κατάντια μας…
«…Εἰπόντος δέ τινος ὡς ἀνὴρ ἄπολις οὐκ ὀρθῶς διδάσκοι τοὺς ἔχοντας ἐγκαταλιπεῖν καὶ προέσθαι τὰς πατρίδας, ὁ Θεμιστοκλῆς ἐπιστρέψας τὸν λόγον· «Ἡμεῖς τοι» εἶπεν τὰς μὲν οἰκίας καὶ τὰ τείχη καταλελοίπαμεν, οὐκ ἀξιοῦντες ἀψύχων ἕνεκα δουλεύειν, πόλις δ’ ἡμῖν ἐστι μεγίστη τῶν Ἑλληνίδων, αἱ διακόσιαι τριήρεις, αἵ νῦν μὲν ὑμῖν παρεστᾶσι βοηθοὶ σῴζεσθαι δι’ αὐτῶν βουλομένοις, εἰ δ’ ἄπιτε δεύτερον ἡμᾶς προδόντες, αὐτίκα πεύσεταί τις Ἑλλήνων Ἀθηναίους καὶ πόλιν ἐλευθέραν καὶ χώραν οὐ χείρονα κεκτημένους ἧς ἀπέβαλον».
Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι,
Θεμιστοκλῆς, κ.11, π.5
Ποὺ μὲ λίγα λόγια σημαίνει πὼς Ἄ-πολις (ἄ-πάτρις) εἶναι αὐτὸς ποὺ ΔΕΝ ἔχει Ἀνθρώπους γύρω του, συμ-Πατριῶτες του, κι ὄχι αὐτὸς ποὺ ἔχασε τὴν πόλιν, τὰ σπίτια, τὶς περιουσίες.
Ἄς τὸ θυμόμαστε κάπου κάπου… Κακὸ δὲν εἶναι…
Κι αὐτὸ ποὺ προκύπτει, ἄμεσα, ὡς συμπέρασμα, εἶναι πὼς ἐὰν μᾶς ἔχουν ἀποκλείση ὅλους τοὺς δρόμους, τότε ἐμεῖς πρέπει νὰ χαράξουμε νέους. Ἀπάτητους κι ἀδιάβατους.
Τὸ «πῶς» ὀφείλουμε νὰ τὸ βροῦμε…
Ἄς άφήσουμε τὶς ἀμυχὲς λοιπὸν καὶ ἄς ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν οὐσία… Καὶ ἡ οὐσία εἶναι πὼς ἐὰν προσπαθήσουμε νὰ ἐπαναδομήσουμε τὴν Πατρίδα μας μὲ τὰ σάπια, τὰ φθαρμένα, τὰ βρώμικα ὑλικά, θὰ καταλήξουμε συντόμως στὴν …ἀφετηρία!!!
Ἀμυχὴ εἶναι τὰ οἰκονομικὰ μέτρα ποὺ μᾶς τσακίζουν. Μὰ ἀνατρέποντας τὶς ὑπογραφές τους, δὲν ἀλλάζουμε κάτι, διότι οὔτως ἤ ἄλλως θὰ μᾶς φέρουν νέα πρόσωπα, νέα μέτρα καὶ νέες κατοχές. (Δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς δὲν θὰ προσπαθήσουμε νὰ τὶς ἀνατρέψουμε ἤ πὼς θὰ δεχθοῦμε ἔτσι, ἀδιαμαρτύρητα, ὅ,τι θέλουν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν!!!).
Διότι αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ συμβαίνῃ, νὰ μᾶς ἐκπροσωποῦν δῆλα δὴ πρόσωπα ἠθικὰ καὶ ἱκανά, δὲν συμβαίνει, ἐφ΄ ὅσον ἡ «δεξαμενή» τῆς κοινωνίας μας ἔχει πλημμυρίσει ἀπὸ …ἐκπτώσεις!!!
Ἀμυχὴ λοιπὸν εἶναι καὶ τὰ πρόσωπα. Θὰ φύγουν αὐτὰ μὰ περιμένουν προθύμως ἄλλα, ἀκόμη πιὸ ὑπάκουα. (Δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς δὲν πρέπει νὰ φύγουν τὰ σημερινά!!!)
Διότι γιὰ νὰ ἐμφανισθοῦν ἱκανὰ γιὰ νὰ κυβερνήσουν πρόσωπα, μὲ ἦθος καὶ σθένος, πρέπει νὰ ἔχουν ἀποφασίσει μόνα τους νὰ ἀνέλθουν τὸν δικό τους …«ἀνήφορο»!!!
Ἀμυχὴ εἶναι ἡ φτώχεια. Ναί, δὲν γίνεται νὰ πεινᾷς καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι, ἀλλὰ ἐὰν δὲν ὑπάρξῃ ἀνάγκη, ΔΕΝ ἀγωνίζεσαι γιὰ νὰ τὴν ἀφήσῃς πίσω σου!!! (Δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς δὲν πρέπει νὰ τῆς ἀντισταθοῦμε, μὲ ὅλα τὰ μέσα!!!)
Διότι ἐὰν ὑπάρχῃ ἄφθονο χρῆμα, μὲ τὴν …γνωστὴ ἀνισοκατανομή, πάλι τὰ ἴδια θὰ συμβοῦν, ἐφ΄ ὅσον τὸ χρῆμα εἶναι πολὺ «δύστροπος» σύμβουλος.
Ἀμυχὲς εἶναι ἡ ἀνεμογεννήτρια, τὸ σκουπιδαριό, τὸ πλιάτσικο, τὰ φωτοβολταϊκά, τὰ «νομο»μαγειρέματά τους, ἡ «βουλευτικὴ ἀσυλία», τὸ ψέμμα, ἡ «διαπλεκομένη δικαιοσύνη», ἡ παραπληροφόρησις ἀλλὰ κι ἕνα σωρὸ ἄλλα ποὺ μᾶς καταστρέφουν τὴν ζωή. Διότι μόνον ἐὰν φθάσῃ στὴν πόρτα μας ἡ ὄχλησις ἴσως νὰ καταπιασθοῦμε μὲ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ προβλήματος, ἄν καὶ μέσα μας γνωρίζουμε πὼς καθημερινῶς πρέπει νὰ ὀρθώνουμε ἄμυνες καὶ νὰ παλεύουμε ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ αὐτονόητα.
Καὶ ἀπαιτεῖται καθημερινῶς νὰ ἀγωνιζόμεθα γιὰ νὰ μὴν ἔχουν χῶρο νὰ ἐπεκτείνονται, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως νὰ ἔχουμε ἐπίγνωσιν πὼς ἡ πραγματικὴ ἐπανάστασις θὰ συμβῇ ὅταν τὸ ἦθος θὰ ὁρίζη τὶς πράξεις μας, τὶς σκέψεις μας καὶ τὰ ὄνειρά μας. Ὄχι σὲ μία μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ ἀλλὰ στὴν πλειοψηφία.
Ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον λοιπὸν θὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα, ἀποφασισμένοι νὰ πληρώσουμε τὸ ὁποιοδήποτε τίμημα ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ, τότε καὶ μόνον τότε θὰ μποροῦμε νὰ πάρουμε τὴν Πατρίδα μας πίσω.
Πατρίδα μισή, μὲ τὸν κατακτητή-πλιατσικολόγο-ἐπιστάτη ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, ποὺ θὰ ἀλλάζη ὀνόματα, «πολιτικές» καὶ ὑποσχέσεις, μὲ τοὺς μισοὺς νὰ βολεύονται καὶ τοὺς ἄλλους μισοὺς νὰ ἀγωνιοῦν, μὲ τὸν ῥουφιᾶνο στὴν διπλανή μας πόρτα ἤ ἀκόμη καὶ μέσα μας, οὔτε δικαιούμεθα μὰ οὔτε καὶ θὰ ἐπιτύχουμε νὰ κερδίσουμε.
Ἄς τὸ θεωρήσουμε ὡς στοίχημα ποὺ γιὰ λόγους ἐπιβιώσεως, δικαιούμεθα, ἀξίζουμε καὶ ἐπιβάλλεται νὰ κερδίσουμε.
Φιλονόη
Υ.Γ. Ὑπάρχουν πολλοὶ …πρόθυμοι γιὰ νὰ μᾶς «σώσουν». Ἤ ἀκόμη καὶ …ταλιμπάν. Ἤ καὶ σκέτο ..σκουπίδια. Ἄς μὴν παρασυρόμεθα. Εἶτε ἀπὸ φόβο, εἶτε ἀπὸ ἀμφιβολία, εἶτε ἀκόμη ἀπὸ τὰ «ψεύτικα τὰ λόγια τὰ μεγάλα», ἄς μείνουμε ἑστιασμένοι στὸν ἱερότερο Σκοπό! Ὅσοι Ζωντανοὶ θὰ τὸ ἐπιτύχουν. Ἄλλως τε… Πάντα λιγοστοὶ ἦσαν οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες!!!
Πηγή
Ἐὰν ΔΕΝ γίνω αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνω, Πατρίδα ΔΕΝ θὰ βρῶ!!!
Ἐὰν δεκτῶ ἀκόμη καὶ ἐλάχιστες ἐκπτώσεις, δὲν μοῦ ἀξίζει ἐλευθερία.
Καὶ αὐτὴν τὴν πορεία ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς μόνος του θὰ τὴν πορευθῆ....
Κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος, ὅσα κι ὅπου μείνουν, ἐὰν μείνουν, θὰ προεξοφλήσουν μίαν ἀκόμη χειροτέρα κατοχὴ κάποιαν στιγμὴ στὸ μέλλον.
Μὲ τὰ ἡμίμετρα χορτάσαμε ἐδῶ καὶ αἰῶνες… Πόνεσε τὸ εἶναι μας…
Καὶ κάθε φορὰ ἡ «βάσις» ἦταν καὶ πιὸ κάτω, πιὸ χαμηλά, πιὸ μεγάλες οἱ ἐκπτώσεις…
Μὰ φτάνει πιά… Ἀρκετά!!!
Καιρὸς νὰ δοῦμε, νὰ φαντασθοῦμε, νὰ ὀνειρευθοῦμε, νὰ ὀνειροδομήσουμε, νὰ ὀραματισθοῦμε καὶ τελικῶς νὰ διεκδικήσουμε τὰ ὄμορφα, τὰ μεγάλα, τὰ σπουδαῖα…
Ὑπάρχουν πολλοὶ τρόποι γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὴν κατοχή, τὸν ξεπεσμό, τὴν κατάντια… Ἀλλὰ ὑπάρχει ἕνας μόνον γιὰ νὰ πάρουμε τὴν Πατρίδα μας πίσω.
Τὸ γκρέμισμα ἐκ θεμελίων αὐτοῦ τοῦ μορφώματος καὶ τὸ κτίσιμο, κομματάκι κομματάκι, τῶν πάντων ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ἕνα νὰ θυμόμαστε πρῶτα κι ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα: κτυπώντας τὶς ἀμυχὲς δὲν κερδίζουμε τὸν πόλεμο, δὲν ἀποδυναμώνουμε τὸν «ἐχθρό» καὶ δὲν θέτουμε τὶς βάσεις γιὰ νὰ ξαναπάρουμε τὴν Πατρίδα μας πίσω. Κάθε φορὰ ποὺ μία δράσις μας …«ἐνοχλεῖ», αὐτομάτως λαμβάνονται τὰ κατασταλτικὰ μέτρα, γιὰ νὰ μὴν ξαναενοχλήσῃ. Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς πρέπει νὰ μένουμε ἀπαθεῖς, ἀδρανεῖς καὶ νὰ ἀναμένουμε …«σωτῆρες».
Ἀντιθέτως μάλιστα.
Μὰ μὲ τὰ δικά μας ὅπλα, τὰ πραγματικά. Ὄχι μὲ τὰ «πειραγμένα» ὅπλα ποὺ μᾶς προσφέρουν. Εἶναι σὰν νὰ μπαίνουμε σὲ παρτίδα πόκερ μὲ σημαδεμένη τράπουλα. Ὅσα χαρτιὰ καὶ νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας, ἄλλος εἶναι αὐτὸς ποὺ ὁρίζει καὶ τοὺς κανόνες καὶ τὰ χαρτιά.
Χαμένο ἐξ ἀρχῆς δῆλα δή…
Καί σταματᾶμε; Ἀκινητοποιούμεθα; Ἀναμένουμε τό τέλος;
Ὅχι… Αὐτὸ ἀπαγορεύεται!!! Ἀντιδροῦμε, ζοῦμε, διεκδικοῦμε…
Μὰ πρῶτα πρῶτα κυττᾶμε μέσα μας καὶ κάθε στιγμὴ ἐρωτᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας γιὰ τὸ κάθε τί. Ἐὰν περιμένουμε πρῶτα νὰ κερδίσουμε κάτι, τὸ ὁ,τιδήποτε, ἀλλὰ ἀγνοοῦμε ἤ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ εἶναι μας, τότε χάσαμε. Στὸ πέρας τῆς διαδρομῆς θὰ διαπιστώσουμε ἔκπληκτοι, ἐὰν μᾶς ἔχῃ φυσικὰ μείνει ἴχνος ἤθους, πὼς χάσαμε διὰ παντός, ἀκόμη κι ἐὰν φαινομενικῶς θὰ ἔχουμε κερδίσει κάτι μικρὸ ἤ μεγάλο…
Διότι Πατρὶς δὲν εἶναι οἱ τσέπες μας, δὲν εἶναι οἱ περιουσίες μας, δὲν εἶναι τὰ ὑπάρχοντά μας. Πατρὶς εἶναι οἱ Ἄνθρωποι, μὲ τοὺς ὁποίους ἐπι-Κοινωνοῦμε καὶ μέσῳ τῆς ἐπι-Κοινωνίας μποροῦμε νὰ γινόμαστε διαρκῶς καλλίτεροι, ἤ ἁπλῶς νὰ… ἀτενίζουμε τὴν κατάντια μας…
«…Εἰπόντος δέ τινος ὡς ἀνὴρ ἄπολις οὐκ ὀρθῶς διδάσκοι τοὺς ἔχοντας ἐγκαταλιπεῖν καὶ προέσθαι τὰς πατρίδας, ὁ Θεμιστοκλῆς ἐπιστρέψας τὸν λόγον· «Ἡμεῖς τοι» εἶπεν τὰς μὲν οἰκίας καὶ τὰ τείχη καταλελοίπαμεν, οὐκ ἀξιοῦντες ἀψύχων ἕνεκα δουλεύειν, πόλις δ’ ἡμῖν ἐστι μεγίστη τῶν Ἑλληνίδων, αἱ διακόσιαι τριήρεις, αἵ νῦν μὲν ὑμῖν παρεστᾶσι βοηθοὶ σῴζεσθαι δι’ αὐτῶν βουλομένοις, εἰ δ’ ἄπιτε δεύτερον ἡμᾶς προδόντες, αὐτίκα πεύσεταί τις Ἑλλήνων Ἀθηναίους καὶ πόλιν ἐλευθέραν καὶ χώραν οὐ χείρονα κεκτημένους ἧς ἀπέβαλον».
Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι,
Θεμιστοκλῆς, κ.11, π.5
Ποὺ μὲ λίγα λόγια σημαίνει πὼς Ἄ-πολις (ἄ-πάτρις) εἶναι αὐτὸς ποὺ ΔΕΝ ἔχει Ἀνθρώπους γύρω του, συμ-Πατριῶτες του, κι ὄχι αὐτὸς ποὺ ἔχασε τὴν πόλιν, τὰ σπίτια, τὶς περιουσίες.
Ἄς τὸ θυμόμαστε κάπου κάπου… Κακὸ δὲν εἶναι…
Κι αὐτὸ ποὺ προκύπτει, ἄμεσα, ὡς συμπέρασμα, εἶναι πὼς ἐὰν μᾶς ἔχουν ἀποκλείση ὅλους τοὺς δρόμους, τότε ἐμεῖς πρέπει νὰ χαράξουμε νέους. Ἀπάτητους κι ἀδιάβατους.
Τὸ «πῶς» ὀφείλουμε νὰ τὸ βροῦμε…
Ἄς άφήσουμε τὶς ἀμυχὲς λοιπὸν καὶ ἄς ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν οὐσία… Καὶ ἡ οὐσία εἶναι πὼς ἐὰν προσπαθήσουμε νὰ ἐπαναδομήσουμε τὴν Πατρίδα μας μὲ τὰ σάπια, τὰ φθαρμένα, τὰ βρώμικα ὑλικά, θὰ καταλήξουμε συντόμως στὴν …ἀφετηρία!!!
Ἀμυχὴ εἶναι τὰ οἰκονομικὰ μέτρα ποὺ μᾶς τσακίζουν. Μὰ ἀνατρέποντας τὶς ὑπογραφές τους, δὲν ἀλλάζουμε κάτι, διότι οὔτως ἤ ἄλλως θὰ μᾶς φέρουν νέα πρόσωπα, νέα μέτρα καὶ νέες κατοχές. (Δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς δὲν θὰ προσπαθήσουμε νὰ τὶς ἀνατρέψουμε ἤ πὼς θὰ δεχθοῦμε ἔτσι, ἀδιαμαρτύρητα, ὅ,τι θέλουν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν!!!).
Διότι αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ συμβαίνῃ, νὰ μᾶς ἐκπροσωποῦν δῆλα δὴ πρόσωπα ἠθικὰ καὶ ἱκανά, δὲν συμβαίνει, ἐφ΄ ὅσον ἡ «δεξαμενή» τῆς κοινωνίας μας ἔχει πλημμυρίσει ἀπὸ …ἐκπτώσεις!!!
Ἀμυχὴ λοιπὸν εἶναι καὶ τὰ πρόσωπα. Θὰ φύγουν αὐτὰ μὰ περιμένουν προθύμως ἄλλα, ἀκόμη πιὸ ὑπάκουα. (Δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς δὲν πρέπει νὰ φύγουν τὰ σημερινά!!!)
Διότι γιὰ νὰ ἐμφανισθοῦν ἱκανὰ γιὰ νὰ κυβερνήσουν πρόσωπα, μὲ ἦθος καὶ σθένος, πρέπει νὰ ἔχουν ἀποφασίσει μόνα τους νὰ ἀνέλθουν τὸν δικό τους …«ἀνήφορο»!!!
Ἀμυχὴ εἶναι ἡ φτώχεια. Ναί, δὲν γίνεται νὰ πεινᾷς καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι, ἀλλὰ ἐὰν δὲν ὑπάρξῃ ἀνάγκη, ΔΕΝ ἀγωνίζεσαι γιὰ νὰ τὴν ἀφήσῃς πίσω σου!!! (Δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς δὲν πρέπει νὰ τῆς ἀντισταθοῦμε, μὲ ὅλα τὰ μέσα!!!)
Διότι ἐὰν ὑπάρχῃ ἄφθονο χρῆμα, μὲ τὴν …γνωστὴ ἀνισοκατανομή, πάλι τὰ ἴδια θὰ συμβοῦν, ἐφ΄ ὅσον τὸ χρῆμα εἶναι πολὺ «δύστροπος» σύμβουλος.
Ἀμυχὲς εἶναι ἡ ἀνεμογεννήτρια, τὸ σκουπιδαριό, τὸ πλιάτσικο, τὰ φωτοβολταϊκά, τὰ «νομο»μαγειρέματά τους, ἡ «βουλευτικὴ ἀσυλία», τὸ ψέμμα, ἡ «διαπλεκομένη δικαιοσύνη», ἡ παραπληροφόρησις ἀλλὰ κι ἕνα σωρὸ ἄλλα ποὺ μᾶς καταστρέφουν τὴν ζωή. Διότι μόνον ἐὰν φθάσῃ στὴν πόρτα μας ἡ ὄχλησις ἴσως νὰ καταπιασθοῦμε μὲ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ προβλήματος, ἄν καὶ μέσα μας γνωρίζουμε πὼς καθημερινῶς πρέπει νὰ ὀρθώνουμε ἄμυνες καὶ νὰ παλεύουμε ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ αὐτονόητα.
Καὶ ἀπαιτεῖται καθημερινῶς νὰ ἀγωνιζόμεθα γιὰ νὰ μὴν ἔχουν χῶρο νὰ ἐπεκτείνονται, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως νὰ ἔχουμε ἐπίγνωσιν πὼς ἡ πραγματικὴ ἐπανάστασις θὰ συμβῇ ὅταν τὸ ἦθος θὰ ὁρίζη τὶς πράξεις μας, τὶς σκέψεις μας καὶ τὰ ὄνειρά μας. Ὄχι σὲ μία μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ ἀλλὰ στὴν πλειοψηφία.
Ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον λοιπὸν θὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα, ἀποφασισμένοι νὰ πληρώσουμε τὸ ὁποιοδήποτε τίμημα ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ, τότε καὶ μόνον τότε θὰ μποροῦμε νὰ πάρουμε τὴν Πατρίδα μας πίσω.
Πατρίδα μισή, μὲ τὸν κατακτητή-πλιατσικολόγο-ἐπιστάτη ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, ποὺ θὰ ἀλλάζη ὀνόματα, «πολιτικές» καὶ ὑποσχέσεις, μὲ τοὺς μισοὺς νὰ βολεύονται καὶ τοὺς ἄλλους μισοὺς νὰ ἀγωνιοῦν, μὲ τὸν ῥουφιᾶνο στὴν διπλανή μας πόρτα ἤ ἀκόμη καὶ μέσα μας, οὔτε δικαιούμεθα μὰ οὔτε καὶ θὰ ἐπιτύχουμε νὰ κερδίσουμε.
Ἄς τὸ θεωρήσουμε ὡς στοίχημα ποὺ γιὰ λόγους ἐπιβιώσεως, δικαιούμεθα, ἀξίζουμε καὶ ἐπιβάλλεται νὰ κερδίσουμε.
Φιλονόη
Υ.Γ. Ὑπάρχουν πολλοὶ …πρόθυμοι γιὰ νὰ μᾶς «σώσουν». Ἤ ἀκόμη καὶ …ταλιμπάν. Ἤ καὶ σκέτο ..σκουπίδια. Ἄς μὴν παρασυρόμεθα. Εἶτε ἀπὸ φόβο, εἶτε ἀπὸ ἀμφιβολία, εἶτε ἀκόμη ἀπὸ τὰ «ψεύτικα τὰ λόγια τὰ μεγάλα», ἄς μείνουμε ἑστιασμένοι στὸν ἱερότερο Σκοπό! Ὅσοι Ζωντανοὶ θὰ τὸ ἐπιτύχουν. Ἄλλως τε… Πάντα λιγοστοὶ ἦσαν οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες!!!
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου