Η επικίνδυνη κυβέρνηση και ο ιδεολογικός εκφυλισμός των πρωταγωνιστών της

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 Τόσο το "δημοσιονομικό", όσο και οι "μεταρρυθμίσεις", είναι ο δίδυμος φερετζές ενός βρώμικου σχεδίου που αποσκοπεί στην καλλιέργεια φαινομένων κοινωνικής αυτοενοχοποίησης, και ταυτόχρονα πειθαναγκάζει τους πάντες να συμβιβαστούν αποδεχόμενοι ως αποκλειστικό μονόδρομο τη μιζέρια και την αποδόμηση της ίδιας τους της ζωής...

Η παράσταση έλαβε τέλος. Η συζήτηση για τις προγραμματικές - που υπαγόρευσαν οι εκβιαστές και εκφώνησε στη Βουλή το ελληνόφωνο ανδρείκελό τους – ολοκληρώθηκε. Η ανεπάρκεια όσο και η τραγικότητα του πολιτικού προσωπικού που νέμεται την αμειβόμενη εξουσία στον τόπο, ξεπέρασε κάθε όριο προκλητικότητας.

Κορυφαία στιγμή σ αυτό τον άθλιο κατήφορο, υπήρξε η παρέμβαση Κοτζιά, η οποία εν πολλοίς επιβεβαίωσε το πληρωμένο συμβόλαιο σε βάρος του λαού και του τόπου το οποίο δεσμεύτηκε να εκτελέσει αυτή η θλιβερή συγκυβέρνηση, με τη σιωπηρή συγκατάθεση των υπολοίπων.

Η συζήτηση παραμένει σκόπιμα και εμμονικά προσκολλημένη στα "δημοσιονομικά" και στη διαχείριση της μιζέριας για μια κοινωνία που έχει χάσει τα πάντα, από την αποφράδα ημέρα του Καστελόριζου μέχρι και σήμερα.

Οι «τολμηρότεροι» των πολιτικών καραγκιοζαραίων, επεκτάθηκαν στο γνωστό ζήτημα που έχει γίνει της μοδός της τελευταία διετία, και ακούει στο όνομα «μεταρρυθμίσεις».

Τόσο το "δημοσιονομικό", όσο και οι "μεταρρυθμίσεις", είναι ο δίδυμος φερετζές ενός βρώμικου σχεδίου που αποσκοπεί στην καλλιέργεια φαινομένων κοινωνικής αυτοενοχοποίησης, και ταυτόχρονα πειθαναγκάζει τους πάντες να συμβιβαστούν αποδεχόμενοι ως αποκλειστικό μονόδρομο τη μιζέρια και την αποδόμηση της ίδιας τους της ζωής.

Είναι όμως ταυτόχρονα και ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που μέσω της δόλιας αυτοενοχοποίησης αλλά και της απάτης για...

την προσδοκία εξελίξεων που δε θα έρθουν ποτέ, οδηγεί την κοινωνία σε γενικευμένη παράλυση, μπροστά σε επικείμενες εθνικές τραγωδίες.

Στα χρόνια που όλοι πλειοδότησαν σε αυτή την αθλιότητα, τα δημοσιονομικά επιδεινώθηκαν δραματικά στο όνομα της επιδιωκόμενης βελτίωσής τους, ενώ το μεγαλεπίβολο πακέτο των μεταρρυθμίσεων εξάντλησε το μεγαλείο του στην καθολική απορρύθμιση της κοινωνικής ζωής και στην καθολική αποδόμηση της εθνικής φυσιογνωμίας των θεσμών και της κοινωνίας.

Από την άλλη μεριά, ο αντιπολιτευτικός λόγος όσων εναντιώθηκαν σε αυτές τις πρακτικές, εξαντλήθηκε σε αφορισμούς για τον αντιλαϊκό τους χαρακτήρα, λες και η αντιλαϊκότητα είναι η μοναδική διάσταση που μπορεί να διακρίνει κανείς μέσα σ ένα εφιαλτικό σχέδιο που δε στοχοποιεί μονάχα τη ζωή των πολιτών, αλλά επεκτείνεται συστηματικά και μεθοδευμένα, σε ζητήματα που άπτονται της εθνικής τους ταυτότητας, της πολιτισμικής τους φυσιογνωμίας αλλά και παραπέρα σε κυρίαρχες επιλογές που σχετίζονται με τις εθνικές προτεραιότητες της χώρας, με τη γεωστρατηγική της δυναμική, με την απρόσκοπτη άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, με τον νεοταξίτικο εμβολισμό της κυρίαρχης αντίληψης στη διπλωματία και στη διαχείριση των πολλαπλών γεωπολιτικών προκλήσεων, στη γενικευμένη υποστολή των εθνικών κόκκινων γραμμών, αλλά και σε ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς που αγγίζουν και ενίοτε ξεπερνούν τα όρια της εθνικής μςιοδοσίας.

Έτσι, τη στιγμή που η κοινωνία ντοπάρεται με την παραμύθα της δημοσιονομικής τακτοποίησης, κανείς δε μπαίνει στον κόπο να απαντήσει πειστικά γιατί μετά από την παρατεταμένη γενικευμένη επίθεση στα εισοδήματα και στην περιουσία των πολιτών, το δημοσιονομικό βάραθρο, αντί να αποκλιμακώνεται αυτό διευρύνεται ανεξέλεγκτα. 

Κανείς δεν απαντά πειστικά στο γιατί το δημόσιο χρέος, αφού έχει καταπιεί και την τελευταία σταγόνα από το μεδούλι της κοινωνικής περιουσίας, αντί να τιθασεύεται ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. 

Και φυσικά κανείς δεν αναρωτιέται με ποιο τρόπο συμβάλλουν στην εξάλειψη των παραγωγικών, διαχειριστικών, οικονομικών και λειτουργικών παθογενειών που βασανίζουν τον τόπο, μεταρρυθμίσεις όπως: η ανεξέλεγκτη εκδικητική μανία του κράτους δυνάστη απέναντι στους πολίτες του, η γενικευμένη αποδόμηση του εθνικού χαρακτήρα της παιδείας και του περιεχομένου της παρεχόμενης μόρφωσης, η αφυδάτωση της ιστορίας από το ουσιαστικό περιεχόμενό της που προσδιορίζει με σαφήνεια την ελληνική της ταυτότητα, η επίθεση στις θρησκευτικές παραδόσεις του λαού μας, η ανάδειξη της πουστιάς και του ηθικού εκφυλισμού σε αξιοπρόσεκτα κοινωνικά πρότυπα, οι λαθρονόμοι και δεκάδες άλλες επικίνδυνες ανοησίες διαστροφικών μυαλών, που βομβαρδίζουν καθημερινά ως «πολιτικά ορθές» τα μυαλά των ανθρώπων.

Το πολιτικό σύστημα λοιπόν στο σύνολό του, είτε συμπολιτεύεται και στηρίζει τις επιλογές της συγκυβέρνησης των ελεεινών, είτε τις αντιπολιτεύεται αυτοπεριοριζόμενο στην αντιλαϊκότητα του χαρακτήρα τους, καθίσταται εκ των πραγμάτων συνένοχο – συνειδητά η από αφέλεια – σε ένα βρώμικο σχέδιο που δεν είναι μονάχα αδίστακτος καπιταλισμός, αλλά μια πρωτοφανής γεωστρατηγική επίθεση σε βάρος της χώρας.

Αναρωτήσου μόνο για ένα πράγμα...
Σ αυτή τη διακεκαυμένη γωνιά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, όλες οι χώρες διαθέτουν μια εθνική - γεωπολιτική στρατηγική, με την οποία εμπνέουν τους λαούς τους. Σωστή ή λαθεμένη, δόκιμη η αδόκιμη, τη διαθέτουν. Σ αυτή τη ρημαδοχώρα, αυτό το ξεφτιλισμένο πολιτικό προσωπικό, ποιά άλλη στρατηγική έχει αναδείξει, όταν από το πρωί μέχρι το βράδυ, το μοναδικό πράγμα με το οποίο καταγίνεται, είναι το πώς θα τσακίσει και θα ληστέψει ακόμη και τον τελευταίο πολίτη του???

Από την άποψη αυτή, η πολιτική ανατροπή αυτής της επικίνδυνης συγκυβέρνησης, που ο ιδεολογικός εκφυλισμός των πρωταγωνιστών της την καθιστά απόλυτα επιρρεπή στο να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται ως πεμπτοφαλαγγίτικο δεκανίκι σ αυτό το βρώμικο σχέδιο, αποτελεί ύψιστο εθνικό καθήκον για κάθε πολίτη ξεχωριστά. Και σε ότι μας αφορά, έχουμε αναφερθεί εκτενέστερα στο χαρακτήρα και το περιεχόμενο αυτής της αντίστασης σε σχετικό μας άρθρο με τίτλο: " Το μανιφέστο της πατριωτικής εθνεγερσίας ενάντια στη Νέα Τάξη, την Κατοχή και τα ελληνόφωνα τσιράκια τους " 

Πηγή