Βαρουφάκης και Λαφαζάνης υπαίτιοι της υπογραφής του νέου Μνημονίου

Με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους, μάς έβαλαν στο περιθώριο της Ευρώπης Η ευθύνη του πρωθυπουργού ως προς την διενέργεια του δημοψηφίσματος είναι τεράστια. Και ενώ είναι αδιευκρίνιστο ποιο ήταν το κίνητρό του, είναι απολύτως σαφές...
... ότι περιβλήθηκε επί μήνες από ανθρώπους που τού έδιναν τις πλέον λανθασμένες συμβουλές, τις οποίες αποδέχθηκε. Δεν απαλλάσσεται βεβαίως των ευθυνών, εάν δεν πρόκειται για κινήσεις δικής του έμπνευσης, αλλά από επηρεασμό των συμβούλων και υπουργών του.

Ο κ. Τσίπρας στήριξε την πολιτική του, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, την οποία συνέχισε και ως πρωθυπουργός, με την πεποίθηση ότι ο φόβος των Ευρωπαίων εμπρός στις συνέπειες που θα είχαν οι χώρες τους στην περίπτωση Grexit θα ήταν τεράστιες, και ως εκ τούτου θα υποχωρούσαν. Σε ερώτηση δημοσιογράφου προεκλογικώς, τι θα συνέβαινε αν η κα. Μέρκελ δεν υποχωρούσε, η απάντηση ήταν καταλυτική: «Δεν υπάρχει περίπτωση».

Υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ δύο ομάδες, με διαφορετικά κίνητρα και άλλη αφετηρία, αλλά που συναντήθηκαν σε ένα σημείο: Στην πίεση προς τον πρωθυπουργό να συγκρουστεί, έως και την ρήξη. Η μια ομάδα είχε πεισθεί από τον κ. Βαρουφάκη, ότι η σκληρή γραμμή θα υποχρέωνε την Τρόικα να αποδεχθεί τις ελληνικές θέσεις, για να αποφευχθεί όχι μόνο κατάρρευση του ευρώ, αλλά και τριγμοί στην παγκόσμια οικονομία.

Εδώ, δεν το κρύβω, υποψιάζομαι προβοκατόρικο ρόλο των ΗΠΑ, που χρησιμοποίησαν τον κ. Βαρουφάκη -εν αγνοία του ή όχι, κάποτε θα το μάθουμε- για να ενισχύσουν το επιχείρημα ότι η θέση της Ελλάδας είναι ισχυρή. Πριν από το δημοψήφισμα, όλες οι δηλώσεις του Προέδρου, του υπουργού Οικονομικών αλλά και υπηρεσιακών παραγόντων των ΗΠΑ, τόνιζαν τον φόβο τους περί κλονισμού ακόμη και της αμερικανικής οικονομίας και με δηλώσεις τους ζητούσαν να επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης.

Αυτήν την παρέμβαση την εξέλαβαν όλοι -πολιτικοί και αναλυτές- στην Ελλάδα, ως παρέμβαση υπέρ ημών και ως σύσταση προς την Γερμανία να περιορίσει τις απαιτήσεις της. Ο υπογραφόμενος -καχύποπτος ων- έγραψα στην voria.gr., ότι τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, όπως φάνηκε και από την δήλωση του κ. Ομπάμα, αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ότι ούτε η αμερικανική οικονομία, ούτε βεβαίως και η παγκόσμια -όπως έδειξαν τα χρηματιστήρια- υπέστησαν κάποια βλάβη.

Θεωρώ ως ισχυρή την εκδοχή, ότι μας έριξαν σε παγίδα, οδηγώντας μας να ακολουθήσουμε σκληρή πολιτική, προκειμένου να πλήξουν την ηγεμονική θέση της Γερμανίας, όπως και έγινε. Η Γερμανία από εχθές, δεν είναι πλέον η αναμφισβήτητη ηγεμονική δύναμη, αφού για πρώτη φορά ευρωπαϊκές χώρες τέθησαν εναντίον της, μάλιστα δε ο κ. Ρέντσι, φοβούμενος ότι θα πληγεί και η Ιταλία καταφέρθηκε και προσωπικώς κατά της κας Μέρκελ. Φυσικά, οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί στο πρόσωπο του κ. Σόιμπλε, από πληθώρα παραγόντων, είναι αμέτρητοι.

Συνεπίκουρη των προσπαθειών του κ. Βρουφάκη, ήταν και είναι η Αριστερή Πλατφόρμα, που για δικούς της ιδεοληπτικούς λόγους επιμένουν στην ρήξη, παρόλο που αφενός ο κ. Λαφαζάνης έχει γνώση των καταστροφικών συνεπειών που θα έφερνε το Grexit -το απεκάλυψε σύντροφός του βουλευτίνα-, αφετέρου υπουργοί και σύμβουλοι, υποστηρικτές της δραχμής γύρισαν όλο τον κόσμο (Ρωσία, Κίνα, Λατινική Αμερική, ως και στο Ιράν δια του πρωθυπουργικού εξαδέλφου) για να βρουν άλλους «καλούς» δανειστές, με πλήρη αποτυχία.

Ο κ. Τσίπρας πείσθηκε. Ίσως, επηρεάστηκε και από τις επαφές που είχε όταν ο κ. Βαρουφάκης φρόντιζε να είναι ομιλητής στις ΗΠΑ σε συνέδρια οργανωμένα από τα ιδρύματα του κ. Σόρος, και πιεζόμενος και από τις δύο πλευρές του, υιοθέτησε και αυτός την σκληρή γραμμή. Δεν μπορώ να γνωρίζω, εάν δεν ήθελε μεγάλη πίεση, εμφορούμενος και ο ίδιος από τις αυτές ιδέες περί «σκληρής γραμμής». Φαίνεται όμως κάποια στιγμή ότι τρομοκρατήθηκε, μόλις διαπίστωσε τις ανοησίες των επιχειρημάτων με τα οποία πολιτεύθηκε και οδήγησε την χώρα ένα βήμα πριν από τον γκρεμνό, χωρίς να σημαίνει ότι εκεί που βρίσκεται τώρα, δεν οφείλεται στην απαράδεκτα κακή πολιτική που ακολούθησε.

Ο ηγέτης, όπως καρπούται τη νίκη, χρεώνεται και με την ήττα. Θέλω να ελπίζω, ότι τι ταξίδι του προς την Ιθάκη-Βρυξέλλες τον γέμισε με εμπειρίες, ώστε να εγκαταλείψει την καταστροφική λαϊκίστικη αλλά και σοβιετική πολιτική που εφαρμόζει μέχρι σήμερα. Είναι νέος, έχει ευφράδεια λόγου -αν έχει ικανότητες ηγέτη, θα το διαπιστώσουμε αυτήν την εβδομάδα- και τον συνοδεύει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Δεν έχει αντιπάλους. Οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων έχουν καεί. Παίζει έχοντας μοναδικό αντίπαλο τις βορειοκορεάτικες Συνιστώσες.

Στο χέρι του είναι να έχει ένα λαμπρό πολιτικό μέλλον, προς όφελος του ιδίου και του λαού, αρκεί να διώξει αμέσως από κοντά του τους επιβλαβείς υπουργούς και συμβούλους του, και ιδίως αυτόν που του συνέστησε την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.

Ο Μακεδών