Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

Τοῦ Γιώργου Νικολακάκου, Μ.Α.
Στήν σημερινή Ελλάδα ἡ διαπλοκή, ο παρασιτισμός, η διαφθορά, ο ἐκφυλισμός καί τελικά ἡ σαπίλα, ἔχουν έγκατασταθεῖ περίπου σάν έπίσημοι πολιτικοί ὄροι, Σήμερα ἡ χῶρα ἀπειλεῖται περισσότερο ἀπό τόν φασιστικόν κίνδυνον ποῦ μᾶς άπειλεῖ περισσότερο από την οίκονομική καταστροφή πού μᾶς έπέβαλλαν οἱ ξένες καί ντόπιες ελίτ; Εκτός ἀπό τούς ἐγχώριους ἐπαναστᾶτες, ἔχομε νά ἀντιμετωπίσωμε πολλούς ξένους ἐπαναστάτες πού μποροῦν νά προκαλέσουν τήν ἄμεση ἐμπλοκή μας.....
Ποιά εῖναι ἡ θέσις μας γιά τούς πολέμους και «επαναστάσεις» στην περιοχή μας πού ἀπειλούν ἄμεση ἐμπλοκή τῆς χῶρας μας; Αυτά εἶναι μερικά ἀπό τά ἐρωτήματα πού τίθενται καί ἡ Αριστερά όφείλει νά πείση μέ τίς δικές της άπαντήσεις. Εν ἀντιθέσει, τό ἀποτέλεσμα πού ἔχομε εἶναι νἀ εἶτε ἐγκλωβίζεται ὁ λαός άκόμα περισσότερο σε ψευτοδιλήμματα ἐξαιτίας τῆς πολιτικῆς καί θεωρητικῆς σύγχυσης ποὐ ἀντικειμενικά ἥ καί κάποιες φορές καί συνειδητά καλλιεργεῖται γιά τά πραγματικά προβλήματα πού ὀρθώνονται μπροστά μας.
Οϊ άρχαίοι Ἕλληνες, πού ὑπῆρξαν οἱ πρώτοι δάσκα­λοι τῆς πολιτικῆς τέχνης, εἶχαν ταυτίσει τήν πολιτική με τήν ἡθική. Τήν θεωροῦσαν ὧς τήν ὑψηλότερη ἔκφρασιν κοινωνικῆς λειτουργίας, Σήμερα βιώνομε τόν ἀπόλυτον πολιτικόν ἀμοραλισμό. Ή πολιτική ἔχει μετατραπεῖ σέ άγυρτεῖα. Ἔχομε φθάσει στό σημεῖο να ιδεολογικοποιοῦμε τήν πολι­τική ἀνηθικότητα. Ως πολιτικό «πιστεύω» ἡ κοινωνία προσφέρει στους νέους την πασίγνωστη φράσι τοῦ Μακιαβέλλι «ο σκοπός άγιάζει τά μέσα» καί ὄχι κάποιες άρχές άπό τα «Ηθικά» του Αριστοτέλη ή τήν «Ηθική. Οἰ ήθικές άξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται Ὀ πολιτισμός -μέσα στόν ὀποῖον περιλαμβάνεται καί ἡ πολιτική- έκλείπουν. Ζοῦμε σέ μιά κοινωνία, σέ μιά χῶρα ἡ ὀποία γία τέσσερες δεκαετίες λειτούργησε με έλλειψιν ὀρίων, σεβασμοῦ τοῦ δημόσιου χώρου, αἴσθησης «καθήκοντος τοῦ πολίτη». Ο ελληνικός καπιταλισμός δέν μᾶς γαλούχησε μέ τό κράτος δικαίου καί τό κράτος πρόνοιας, πού γνώρισαν οἱ εὐρωπαϊκές χῶρες – καπιταλιστικές οὖσες. Αντίθετα, ἐπιβιώναμε μέ τό «κράτος χωροφύλακα καί φορομπήχτη», τήν λογική τῶν «δικῶν μας», τῆς «φάρας» καί τοῦ «ἔχει ὁ Θεός». Ὄσο καί ἀν σύντροφοι στόν ΣΥΡΙΖΑ ἀνατριχιάζουν μέ τήν ίδέα ὄτι εἶναι (καί) ἕλληνες, καί φαντασιώνονται ὄτι ἀνήκουν σέ κάποια εὐρωπαϊκή ταυτότητα τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Γαλλικῆς Επαναστάσεως, εἴμαστε …(καί) ἕλληνες, ἐνίοτε δέ καί ἑλληνάρες.
Στήν Βουλή ζοῦμε τόν ἔσχατον ἐκφυλισμό τοῦ πολιτικοῦ λόγου και ταλαιπωρούμεθα άπό τον εκφαυλισμό του. Είναι αυτός ο λόγος που ἀφέρεσε κάθε περιεχόμενο καί νόημα ἀπό τίς ιδέες, εἶναι ὁ λόγος πού ἐξωμοιώθη μέ τήν δημαγωγία καί τόν ἄκρατον λαϊκισμό, ἐκμαυλίζει τούς Έλληνες καί τούς καθιστᾶ μαζανθρώπους καί ὑποκαθιστᾶ τήν ἀλήθεια. Ἁπό τὀ ἕνα μέρος εύκολες ρητορικές εξάρσεις, ὡραῖες λέξεις βαλμένες πλάι-πλάι που χαϊδεύουν τα αυτιά και παρακάμπτουν τα πραγματικά προβλήματα και τήν άλήθεια καί ἀπό τό ἄλλο ἀγοραἰες ἐκφράσεις, χυδαῖες ὕβρεις καί ἀπειλές. Επιχειρήματα μόνον γιά νά ἀποπροσανατολίζουν καί ὄχι νά διαφωτίζουν. Ὅλα τα ἐπιχειρήματα πρός ψυχικήν ἐξέγερσιν, πρός εὐκολώτερη ἐξαπάτησιν, πρός ψηφοθηρική σαγήνη – δίχτυ για «ψάρια μικρά» καί γιά γενικώτερες παγιδεύσεις. Ἐκφέρουν ἕναν ἀνούσιον λόγον πού μόνον σκοπό ἕχει νά παραπλανήση, νά διαστρέψη τίς ἔννοιες καί νά προσεταιρισθῆ όπαδούς. Κυριαρχεῖ μιά ἀκατάσχετη φλυαρία πού μέ τήν ἀοριστία της ὑποδηλώνει τό ἄψυχο κενό, πού «μπάζει» καθῶς λέει ο λαός, καί προδηλώνει τόν πολιτικόν μας ἐκφυλισμό, καρφώνοντας στό πνεῦμα καί τήν ψυχή τῶν Ελλήνων τήν ίδέα τῆς μηδαμινότητας καί τῆς ἀνικανότητας. Ο ἔλληνας πολίτης βιάζεται καί κακοποιεῖται πνευματικά άπό τούς κοινοβουλευτικούς «έκπροσώπους» του καί δολοφονεῖται συνειδησιακά. Οἱ ἴδιοι οϊ έκπροσωποι του παραποιοῦν καί διαστρευλώνουν τήν ἰστορία Στην Ελλάδα του 2014 τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, μέ έξαίρεσιν ὡρισμένους βουλευτές πού ἀνθίστανται στήν ἠθική καί ἐθνική αύτήν κατάπτωσιν, άκολουθοῦν πολιτική έμπαιγμού, ύβρεων καί άρνήσεως τῆς γενοκτονίας, ἀναλόγως τῶν ἀποχρώσεων! Η Βουλή είναι το κέντρο τῆς άθλιότητος ἀπό ὄπου διέρχονται ὄλες οϊ αίτίες τῆς παρακμῆς καί τῆς παραλυσίας πού συνθλίβουν τήν πατρίδα μας. Εἶναι ἡ ἀντανάκλασις καί τό κέντρο ίσχῦος τοῦ χρήματος, εἶναι τό σημεῖο ῤφαρμογῆς ὄπου ἐξασκοῦνται οἱ δυνάμεις παραμορφώσεως τῆς Ελλάδας. Εἶναι τὀ νευρικό κέντρο ἑνός ἀσθενοῦς ἔθνους καί ἡ παραλυσία του ἀντιπροσωπεύει τήν άνικανότητα στήν ὀποῖα βρίσκεται ἡ ἄρχουσα ελίτ νά ταξινομήση τήν ἔκφρασιν τῆς ἐθνικής θελήσεως. Αλλά άκριβῶς αύτή ἡ Βουλή, πού θά ἔπρεπε νά εἶναι ἐνσαρκωτῆς τῆς θελήσεως τοῦ λαοῦ, γιά καλύτερη παιδεῖα, καλύτερη ὑγεῖα, ἐθνική ὑπερηφάνεια καί δικαίωμα στήν εὐτυχία εἶναι καταδικασμένη νἀ εἶναι ἕνα ἀσθματικό, εξασθενημένο καί ἄχρηστο ὄργανο. Σήμερα ἡ κομματική πειθαρχία ἔχει ἀντικαταστήσει τήν αὐτόνομη σκέψι, τήν αύτόνομη παρουσία, τήν ἀνεξαρτησία γνώμης τοῦ βουλευτή. Μπορεῖ νά ψελλίζουν κάποια διαφωνία ἀπό τό βῆμα τῆς Βουλῆς ἥ ἀπό τά τηλεπαράθυρα. Σταματάνε ἐκεῖ, τά κεφάλια μέσα καί στήν ὧρα τῆς ἀαλήθειας ψηφίζουν ὄπως πρέπει καί ὄπως τούς θέλει ο ἀρχηγός. Ο βουλευτικός θῶκος εἶναι πολυτιμότερος ἀπό τό μαρτύριο τῶν Ελλήνων. Οἱ κοινοβουλευτικές ὀμάδες δέν εἶναι πάρα μαντριά χειροκροτητῶν, πειθαρχημένων έκφραστῶν τῆς κομματικῆς γραμμῆς. Ολόκληρη ἠ πολιτική ζωή ὑποβιβάζεται σέ έπίπεδα ἀγοραῖα καί φθηνά γιά τόν πολιτικόν μας πολιτισμό καί τό μέλλον τοῦ τόπου. Έτσι οί πολίτες μαθαίνουν νά κυβερνιοῦνται φθηνά, καί οἱ πολιτικατζῆδες νά προσφέρουν φθηνό πολιτικό ἔργο. Στήν Ελλάδα πού γέννησε το θέατρο, τήν τραγωδία καί τἠν κωμωδία ἡ Βουλή ἔχει γίνει ἕνα ἀπέραντο θέατρο πού παίζει μόνο φάρσα μέ θέμα καί θῦμα τούς Έλληνες. Ετσι ἡ πολιτική ἔχει καταντήσει ἕνα ἐρειπωμένο οἰκοδόμημα. Ὄταν οί απογοητευμένοι νεαροί, βλέποντας τήν πολιτική σάν ἕνα έρειπωμένο οίκοδόμημα παίρ­νουν τήν ἀπόφασιν καί τήν εύθύνη τῆς κατεδαφίσεως τοῦ σάπιου οίκοδομήματος. Οι νέοι αὐτοί, βλέπο­ντας να μήν λειτουργῆ καμιά άξία στήν πολιτική, άρνοῦ­νται να κυβερνηθοῦν άπό ἄτομα πού ἔχουν ποδοπατήσει τούς πᾶντες κά τά πάντα, γιά νά άνέβουν στήν κορυφή. Με τήν διαφορά ὄτι άπό κάποιο σημεῖο καί μετά οὖτε καί οἱ ἴδιοι οἱ «έπαναστάτες» ξεχωρίζουν ποίοι εἶναι αὐτοί πού πραγματικά πιστεύουν στίς ήθικές άξίες καί ποίοι ὑποκρίνονται ὄτι τίς πιστεύουν.
Σοβαρόν κίνδυνον ἀποτελοῦν οἱ ἀλλοπρόσαλλες και ανερμάτιστες ἰδεολογικές άκροβασίες τῶν κομμάτων καί κυρίως τῆς ἀριστερᾶς, η άναζήτησις έρεισμάτων στίς πιό άπίθανες καί ἐτερόκλητες «πηγές», με κοινό παρονομαστή τόν ἐκλεκτικισμό, τὀν μεθοδολογικόν πλουραλισμό, τήν έρωτοτροπία μέ ἐπαναταστικά ἰδεολογήματα τῆς μόδας, τήν ἀπουσία επαναστατικά συνεπούς θεωρίας και μεθοδολογίας και/ή την χυδαία ἐργαλειακή-καιροσκοπική χρήσι τους. Αυτό μαρτυρᾶ π.χ. ἡ ὑποκατάστασις τοῦ επαναστατικοῦ διεθνισμοῦ ἀπό τόν ἀστικόν κοσμοπολιτισμό, ἡ ὑιοθέτησις άστικῶν ίδεολογημάτων τῆς «θεωρίας τῶν ἄκρων», τοῦ «ολοκληρωτισμοῦ», τοῦ μεταδομισμοῦ καί τοῦ μεταμοντέρνου, ἡ εύκολία μετακινήσεως άπό μαοϊκές σταλινικές δοξασίες σέ ίδεολογήματα έπιγόνων τοῦ τροτσκισμοῦ, άπό καστοριαδικό «φαντασιακό» άνορθολογισμό σε μιντιακή «φιλοσοφία» έντυπωσιασμοῦ ἀδαῶν, τύπου Σλαβόι Ζίζεκ, κ.ο.κ…. Κατά παρόμοιο καί δραματικά πιό επικίνδυνον τρόπον ἐκδηλώνονται ὁ νῦν έκφυλισμός καί ἡ ἀποστασία τῆς Αριστερᾶς, σέ συνθῆκες πρωτόγνωρης έκτάσεως καί βάθους δομικῆς κρίσεως ὄχι μόνον τοῦ καθεστῶτος τοῦ κεφαλαίου, ἀλλά καί τῶν διαθεσίμων μορφῶν ἀντιπολιτεύσεως σέ αύτό, όπου δέν ὑπάρχουν άκόμα πειστική, ρεαλιστική έναλλακτική προοπτική διεξόδου καί πραγματικές δυνάμεις ἰκανές να τήν φέρουν σέ πέρας.
Η Αριστερᾶ ποῦ ἐκφράζεται κυρίως άπό τόν Σύριζα μέ ἠγέτη τόν Τσίπρα, ρουφάει τόν Σιζεκ, ὀνειρεύεται τὀν Che, κλεισμένος μέσα στό βοναπαρτίστικο μηδενισμό τῆς ἀριστερᾶς ποὐ παρέα με τον Τζέρι Καραμεσίνη, έγγονό τοῦ ιστορικού σταθμάρχη της CIA Τομ Καραμεσίνη, ἔκαψε τήν Ελάδα τόν Δεκέμβριο 2008. Σήμερα ὑπο τό άγριπνο μάτι τοῦ Σόρος κεφαλαιοποεῖ τήν «πορτοκαλί εξέγερση» τοῦ 2008. Αντί ὁ πολιτικός του λόγος νἀ εἶναι μεστός και ουσιαστικός, έχει εκπέσει, με ώραία ρητορική, σε προσβλητική καί τῆς μέσης νοημοσύνης κενολογία, σε παιδαριώδεις κομπασμούς, κυριαρχούμενος ἀπό μία εξουσιαστική λογική. Έχει ήδη ὑποθηκεύσει τήν Μακεδονία, τήν Θράκη, τό Αιγάιο, τήν Κύπρο.
Η ΝΔ δίχως καμία ἰδεολογία, πολιτικές άξίες και πιστεύω δειλή και άβουλη πιστεύει ὄτι θά πείση καί θα ἐνεργοποιήση τόν λαό μέ τόν λαϊκίστικο λόγο της. Τό μόνον της μέλημα εἶναι τό πῶς θα παραμείνη γατζωμένη στήν ἐξουσία Ἕχει κατακλυσθῆ ἀπό ήλίθιους, καιροσκόπους καί τυχοδιῶκτες. Οι ανθρωποι της φοβισμένοι γιά νά μην «κατηγορηθούν» γιά δεξιά ἥ ούραγοί τῆς Χρυςῆς Αυγπῆς ἄγονται καί φέρονται ἀπό τά κύματα τῆς άριστερόστροφης διαστροφῆς άνίκανοι νά έκφράσουν πολιτική. Ένα βήξιμο τῆς άριστερᾶς εἶναι ἀρκετό γιά να κάνη πίσω.Καί αὐτο ἀπεδείχθη περίτρανα μέ την ὑπόθεσιν τοῦ Ρωμανοῦ. Από τήν ἄλλη, ὁ διαβόητος πασοκισμός διολισθαίνει διαρκῶς ἀπό τόν «σοσιαλιστικό» δρόμο, στόν «τρίτο δρόμο», καί τῶρα βρίσκεται στόν «τέταρτο δρόμο» τῆς γελοιότητος καί ξεπερνάει σέ κοινωνική βαρβαρότητα καί ἀναλγησία κάθε μορφή Δεξιάς πού γνώρισε ὁ τόπος τελικά άπόμεινε μέ μοναδική του άξία καί ίδεολογία τήν άπίστευτη βουλιμία του γιά έξουσία, ἕνα τέτοιο κόμμα εξουσίας κανέναν δεν εκπλήσσει πού συνεργάζεται άκόμα καί μέ τόν διάβολο..
Η άριστερά ἔχει γίνει ὁ πιό ἔνθερμος συνήγορος τῶν «δίκαιων αἰτημάτων» τοῦ κάθε ἀναρχικοῦ πού ληστεύει καί δολοφονεῖ γιά νά «χρηματοδοτήση» τόν «έπαναστικόν ἀγῶνα» πού ἔχει σάν σκοπό τήν κατάλυσιν κάθε νομιμότητος. Υπερασπίζεται αὐτούς ὄλους τούς ἀπροσανατόλιστους τοῦ κόσμου μας, τούς «σχιζοειδεῖς» ἐπαναστάτες πού ἀποζητοῦν τήν διαρκή (επ)ανάστασιν τῆς ζωῆς, πού εἶναι ἔτοιμοι να τα κάνουν ὄλα «κῶλο» ἔτσι γιά τήν χαρά τους, νά τά κάνουν ὄλα «κῶλο» (εξ ου και ο αγοραίος χαρακτηρισμός «κωλόπαιδα»).Χαρακτηριστική περίπτωσις ο Ρωμανός. Ποιό ἤταν τό δίκαιον αἰτημα τοῦ Ρωμανοῦ γιά τό ὀποῖον ξεσηκὠθηκε ἡ μισή ἑλλάδα; Ας δοῦμε τί εἶχε δηλώσει ὁ ἴδιος. Ὁ Ρωμανός ἔχει έπανειλημμένως δηλώσει πῶς δέν άναγνωρίζει τούς νόμους τοῦ κράτους. Άρα τό αἴτημά του δέν ἔχει κανένα ήθικό ὑπόβαθρο. Ακόμα και αν κάποιος (ορθώς) υποστηρίξει πως το κράτος οφείλει να εφαρμόζει τον νόμο ασχέτως με το τι άποψη έχει για αυτόν ο οποιοσδήποτε, ο Ρωμανός έχει ξεκάθαρα παραδεχτεί στο σημείωμα που συνόδευσε το ξεκίνημα της απεργίας πείνας του πῶς ἡ ἐνέργειά του αὐτή ἀποτελεῖ συνειδητά «πολιτικόν ἐκβιασμό». Ὁ Ρωμανός εἶναι ὕποπτος καί εἶναι πολύ πιθανόν νά έπαναλάβη τίς πράξεις πού τόν όδήγησαν στήν φυλακή, δέν δηλώνει καμία μεταμέλεια γιά τίς πράξεις του καί ἔχει ἐκτίσει μόνον ἕνα ἐλάχιστο μέρος τῆς ποινής του. Ο Ρωμανός δέν εἶναι ὁ ἤρωας πού παρουσιάζουν κάποιοι ὄψιμοι «επαναστάτες».
Η δράσις καί ἡ ἀποτελεσματικότητα τῶν διαφόρων «ἀγωνιστῶν» ἐντείνεται μέρα μέ τήν ἡμέρα καί ἁστυνομία καθίσταται πιό ἀνίκανη νά τούς ἀντιμετωπίση. Καί πῶς θά μποροῦσε νά εἶναι διαφορετικά. Ἕχομε μιάν Αστυνομία πού ἀργοπεθαίνει στους δρόμους δεχόμενη μόνη και ἀβοήθητη μιά ἄνευ προηγουμένου κοινωνική ἔκρηξη πού γελοιοποιεῖται τό βράδυ στά κανάλια ἀπό πανεπιστήμονες παντογνῶστες καί ἀπό τούς άποβλέποντες στήν δημιουργία προσωπικῶν στρατῶν γελωτοποιούς. Εδῶ καταδεικνύεται ὁ ἐκφυλισμός τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
Πηγή