Η κυβέρνηση μπορεί να «πανηγυρίζει»… Η Ελλάδα έγινε Πακιστάν…Ή μήπως το Πακιστάν έγινε Ελλάδα;;;

«Η επικρατούσα αίσθηση της αδικίας συνιστά τη μεγαλύτερη τιμωρία. Οι βουλευτές και οι δικαστικοί αγνοούν τους νόμους παρακάμπτοντας
 οποιεσδήποτε περικοπές αμοιβών τους αφορούν, ενώ οι φορολογούμενοι «συμπιέζονται» περαιτέρω...

Οι δικαστικοί υπάλληλοι και τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαμαρτύρονται ότι η κυβέρνηση περνά νόμους που κουκουλώνουν τα εγκλήματα του παρελθόντος, ενώ στην πραγματικότητα όλοι αυτοί συνωμοτούν στη διακυβέρνηση της χώρας.
Απελπισμένοι άνθρωποι εργάζονται για μισθούς πείνας και χωρίς κοινωνική ασφάλιση, συχνά σε θέσεις εργασίας που δεν έχουν καμία σχέση με την εμπειρία ή την ειδικότητά τους.
Μέσα στη σύγχυση, αυτό που διαπιστώνουν οι πολίτες είναι ότι οι ίδιες ομάδες «ειδικών συμφερόντων» εξακολουθούν να επηρεάζουν την άσκηση της πολιτικής σε βάρος όλων των υπολοίπων».
Και όμως αυτό το απόσπασμα δεν αναφέρεται στο Πακιστάν, αλλά είναι από ένα άρθρο του Νίκου Κωνσταντάρα, το οποίο δημοσιεύθηκε τον προηγούμενο μήνα στην εφημερίδα «Καθημερινή»και αφορά στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα.
Σήμερα, οι ομοιότητες μεταξύ του Πακιστάν και της Ελλάδας είναι εντυπωσιακές. Έξι χρόνια μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, φαντάζει πλέον αδύνατο ότι αυτή θα τελειώσει σύντομα.Ομοίως, 8 χρόνια μετά την έναρξη της οικονομικής κατάρρευσης του Πακιστάν δεν φαίνεται να υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ.
Ίσως το 2013 να είχαμε μεγάλες προσδοκίες: νομίζαμε ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να αναστήσει την οικονομία, ότι θα αφήναμε τα προβλήματα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία πίσω μας και ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί ηγέτες μας θα άλλαζαν τον τρόπο διακυβέρνησης, εξαφανίζοντας οριστικά την ανικανότητα και τη διαφθορά.
Εκ των υστέρων αποδεικνύεται πως χρειάζεται ίσως μια επανάσταση για να ξεφορτωθούμε πλαίσια, νοοτροπίες και συμπεριφορές που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια δεκαετιών. Δυστυχώς υποτιμήσαμε τραγικά την κατάσταση. Το πρόβλημα είναι ότι ειδικά στην περίπτωση του Πακιστάν δεν πάσχουμε από ένα μόνο «κακό», αλλά το ότι έχουμε πιαστεί ταυτόχρονα σε δύο παγίδες, οικονομικά και πολιτικά.
Τα «καλά» νέα είναι ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το Πακιστάν δεν είναι καθόλου μοναδικά και αυτός είναι και ο λόγος που παρέθεσα το παράδειγμα της Ελλάδας, αντί μιας άλλης ανεπτυγμένης χώρας της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, με την εφαρμογή ορθών πολιτικών και με την υιοθέτηση ενός συνετού οράματος, όπως έγινε στην περίπτωση της Ισπανίας και του Μπαγκλαντές, μπορεί να επιτευχθεί η αναστροφή της οικονομικής ύφεσης. Το Μπαγκλαντές αναπτύσσεται σήμερα με ρυθμό που φτάνει το 6%, ενώ η Ισπανία με 4%, ένα νούμερο πραγματικά πρωτοφανές για μια ανεπτυγμένη οικονομία.
Για δεκαετίες, οι οικονομολόγοι κατασκευάζουν μοντέλα προσπαθώντας να κατανοήσουν τους παράγοντες που οδηγούν στην ανάπτυξη. Είναι ο πολιτισμός που διαμορφώνει την οικονομική μοίρα; Ή μήπως οι κρατικοί οργανισμοί; Ή μήπως η εκβιομηχάνιση;
Χρόνια μελέτης της θεωρίας της ανάπτυξης αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει μυστική συνταγή για την επίτευξη της ευημερίας.
Με λίγα λόγια, όταν πρόκειται για το οικονομικό μέλλον των χωρών, αυτό που μετράει περισσότερο είναι η ποιότητα και η ορθότητα των αποφάσεων που λαμβάνει η εκάστοτε ηγεσία.
Dr Kamal Monnoo
Μετάφραση-Απόδοση: Hellasforce
Πηγή