Εν όψει της Εθνικής Επετείου

Σαν αυτές τις ημέρες, πριν από εκατόν ενενήντα τρία χρόνια, ένα υπόδουλο αλλά αρχαίο έθνος, που υπήρξε παγκόσμια υπερδύναμη κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, ετοιμαζόταν να προχωρήσει σε ένα ασύλληπτο εγχείρημα: να επαναστατήσει εναντίον μίας αχανούς αυτοκρατορίας, που εκτεινόταν από τον Δούναβι έως τον Νείλο και από τον Περσικό κόλπο μέχρι το Γιβραλτάρ. Αυτές τις μέρες, μετά από δύο αιώνες ελεύθερου βίου, η «προοδευτική διανόηση» του κράτους που δημιουργήθηκε από την συγκλονιστική Επανάσταση του Εικοσιένα, ακονίζει τα ρητορικά της μαχαίρια γιά να λοιδωρήσει, να απαξιώσει και να δυσφημήσει το μέγα ιστορικό γεγονός, στο οποίο και η ίδια χρωστάει την ελευθερία της να εκπέμπει τις δυσώδεις και δύσοσμες απόψεις της.


Από τους γνωστούς (υπό την κακή έννοια) κομματικούς πανεπιστημιακούς και ψευτοδιανοούμενους, θα ακούσουμε γιά άλλη μιά φορά, και θα διαβάσουμε μάλιστα στις στήλες γνωστών εφημερίδων, τις ίδιες εμπαθείς, γεμάτες μίσος, στερεοτυπικές, ιδεοληπτικές, επιστημονικά αστήρικτες αρλούμπες, περιβεβλημένες με επιστημονικοφανές λεξιλόγιον και περισπούδαστον ύφος: ότι δεν υπήρξε το Κρυφό Σχολειό, ότι δεν υπήρξε η Αγία Λαύρα, ότι δεν υπήρχε Ελληνικό Έθνος γιά να επαναστατήσει παρά κάποιοι διανοούμενοι-πράκτορες των κακών μεγάλων δυνάμεων που επεδίωκαν την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία ήταν ένα εξαιρετικά φιλελεύθερο «πολυπολιτισμικόν» κράτος εντός του οποίου κάθε «διαφορετικότητα» ήταν αποδεκτή. Κλπ. κλπ. Απόψεις, δηλαδή, που επιχειρούν να αναιρέσουν την αξία της Απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Τούρκους και εκ των πραγμάτων λειτουργούν ως προπαγάνδα υπέρ του τουρκικού εθνικισμού.

Αυτές οι ανοησίες αναδείχθηκαν επί των ημερών Σημίτη σε οιονεί επίσημη ιδεολογία του καθεστώτος του, φιλοξενήθηκαν σε στήλες εφημερίδων μεγάλης κυκλοφορίας, διδάχθηκαν στην ανύποπτη ελληνική νεολαία ως «επιστημονική αλήθεια» στα ελληνικά πανεπιστήμια. Παρ’ ολίγον δε να καταστούν διδακτική ύλη και στα ελληνικά σχολεία. Και πάντως λειτούργησαν ως νέου τύπου πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, γιά την επαγγελματική σταδιοδρομία και την είσοδο στις παρέες που ήλεγχαν τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα της Μεταπολίτευσης.

 Εκπρόσωποι αυτών των απόψεων κατέστησαν στελέχη κομμάτων και ορισμένοι εισήλθαν και στο κοινοβούλιο (ενδιαφέρον να μάθουμε ποιοί στήριξαν την προεκλογική τους καμπάνια). Το παρήγορο, σε όλη αυτήν την ιστορία, είναι ότι αυτές οι αντιεπιστημονικές έως ύποπτες απόψεις ηττήθηκαν κατά κράτος. Όχι μόνον αποκαλύφθηκε η επιπέδου προπαγάνδας και καφενειακής συζήτησης αξία τους (αν και στα καφενεία δεν λέγονται τέτοιες σαχλαμάρες χωρίς να προκαλέσουν καζούρα και κατακραυγή).

Αλλά έδωσαν το έναυσμα γιά σοβαρές ιστορικές έρευνες από απροκατάληπτους ιστορικούς. Παροτρύνω τους αναγνώστες να διαβάσουν το (βασισμένο αποκλειστικά σε πηγές) έργο του Γιώργου Καραμπελιά Συνωστισμένες στο Ζάλλογγο και την έρευνα του Γιώργου Κεκαυμένου Το κρυφό σχολειό, γιά να διαπιστώσει πώς, όσοι διατείνονται ότι αποδομούν τους δήθεν «μύθους» της ελληνικής ιστορίας, κατασκευάζουν δικούς τους πραγματικούς μύθους, δηλαδή ψεύδη. Και πώς όσοι μάχονται δήθεν τον «ελληνικό εθνικισμό» υπηρετούν ξένους εθνικισμούς και αλλότριες προπαγάνδες. Αυτά τα βιβλία ερευνούν τις πηγές και διαπιστώνουν ότι δεν ψεύδεται η συλλογική μνήμη που διέσωσε τα δραματικά γεγονότα της τουρκοκρατίας.

Δεν ψεύδεται η δημοτική ποίηση που τραγουδά το «Φεγγαράκι μου λαμπρό», δηλαδή την νυχτερινή διδασκαλία από τον λαϊκό παπά του χωριού, που μετέφερε από γενιά σε γενιά όχι απλώς την αλφαβήτα αλλά μαζί μ’αυτήν την εθνική συνείδηση και την μνήμη μίας μεγάλης αυτοκρατορίας, που προσδοκούσε την απελευθέρωσή της από τις βαρβαρικές ορδές και την αποκατάσταση του μεγαλείου της.

Φυσικά αυτή η διδασκαλία, στην ουσία της επαναστατική και αναιρετική της οθωμανικής «νομιμότητας», υπονόμευσε την «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» του τοπικού αγά και του επαρχιακού κατή, διατήρησε επί τέσσερις αιώνες ανοιχτό το θέμα της οθωμανικής κατοχής ως κατοχής και όχι ως «φυσικής τάξης πραγμάτων» και διατήρησε την πατρίδα όχι «χαμένη» αλλά προσωρινά κατεχόμενη.

Την λογική του Οθωμανού κατακτητή, που εξεδιώχθη από την μεγαλειώδη, παράτολμη και μοναδική στα παγκόσμια χρονικά Ελληνική Επανάσταση, την λογική της τουρκοκρατίας, ήρθε να εκπροσωπήσει με δύο αιώνες καθυστέρηση και να επιχειρήσει να «δικαιώσει» η ψευτοπροοδευτική «διανόηση» των εθνομηδενιστών και των μισελλήνων της Μεταπολίτευσης. Προφανώς γιατί απεχθάνονται την Ελευθερία, απεχθάνονται την Πατρίδα, και στο βάθος απεχθάνονται τον ιδιο τους τον εαυτό.

antibaro