Google+ To Φανάρι : Ελεύθερη και απεριόριστη διανομή σανού

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Ελεύθερη και απεριόριστη διανομή σανού

 Πέτρος Λάζος
Αρχικά, η δεύτερη αξιολόγηση θα ολοκληρωνόταν τον Οκτώβριο, άντε αρχές Νοεμβρίου 2016. Τελικά, στα μέσα Οκτωβρίου, έκλεισε η πρώτη (και αυτή όχι πλήρως). Και η δεύτερη, "προωθήθηκε" προς ολοκλήρωση στο τέλος Νοεμβρίου.

Μετά (αρκετά σύντομα είναι η αλήθεια) "μετακινήθηκε" για το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου. Όταν εκεί δεν υπήρξε ανταπόκριση από τους εταίρους στην παράκληση για  "κουκούλωμα" (αντίθετα ορίσθηκαν πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%, έως το 2020 τουλάχιστον), "αναδρομολογήθηκε" για τα τέλη της χρονιάς, πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων....

Μετά προέκυψε ο τσαμπουκάς-δώρο του Αλέξη στους συνταξιούχους (ο Euclid και ο Γιώργος Χουλιαράκης, φυσάνε το κάζο και δεν κρυώνει). Τότε το πράγμα έμπλεξε για τα καλά. Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους "πάγωσαν" και η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, εξωθήθηκε στις ευρωπαϊκές καλένδες.

Ευτυχώς, μετά την επιστολή-δέηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου προς το Eurogroup, η βραχυπρόθεσμη ελάφρυνση επαναδρομολογήθηκε στο Euro Working Group της 12ης Ιανουαρίου. Η αξιολόγηση όμως, έμεινε και πάλι μετέωρη καθώς δεν ορίσθηκε ημερομηνία επιστροφής της Τρόικα (ή, έστω, των τεχνικών κλιμακίων) στην Αθήνα.

Η προπαγανδιστική μηχανή του μεγάρου Μαξίμου βέβαια, προσπαθούσε και προσπαθεί με κάθε τρόπο, να πείσει για την "σύντομη" ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης. Έχοντας την όμως, ήδη, μεταφέρει για το Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου. Κι έχει ο Θεός...

Οι Βρυξέλλες μιλούν για το πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου, "αν όλα εξελιχθούν ομαλά". Βέβαια, στα επτά χρόνια Μνημονίων, καμία αξιολόγηση δεν έχει "εξελιχθεί ομαλά". Ειδικά οι δύο επί Συριζανέλ δε, είναι οι πλέον μακροχρόνιες...

Σε ποια σημεία όμως, υπάρχει το πρόβλημα; Για ποιους λόγους δεν προχωρά η κυβέρνηση στην αποδοχή των όρων; Ειδικά αν σκεφτεί κάποιος την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων;

Η απάντηση για τις αιτίες, είναι αρκετά απλή. Ιδεοληψία σε βαθμό απίστευτο, άγνοια της επικρατούσας πραγματικότητας (τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελληνική οικονομία), κομματικός και προσωπικός εαυτουλισμός ("καρεκλίαση", ο πιο πρόσφατος όρος που ακούγεται) και, δυστυχώς για την χώρα, πλήρης ανικανότητα χειρισμού κρίσιμων καταστάσεων. Προσωπικά θεωρώ ότι, επιπρόσθετα, υπάρχει και η παλαιοπασοκική νοοτροπία των γνωστών συμβούλων για "κατάληψη όσο περισσότερου κράτους είναι δυνατόν". Η οποία, και πάλι δυστυχώς, επιβεβαιώνεται από τις πάμπολλες αποκαλύψεις χιλιάδων διορισμών…

Όσον αφορά τα σημεία όπου υπάρχει αντίθεση με τους Θεσμούς, είναι πολλά. Με κυριότερα τις ιδιωτικοποιήσεις (το ΤΑΙΠΕΔ έχει αδρανοποιηθεί), την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας (οι εντελώς αλλοπρόσαλλες και χωρίς ίχνος προετοιμασίας κινήσεις για τον ΑΔΜΗΕ, έχουν δημιουργήσει ένα απέραντο χάος) και η απαίτηση του Δ.Ν.Τ. να ορισθούν και να ψηφιστούν συγκεκριμένα μέτρα (όχι ένας "κόφτης" γενικώς και αορίστως), για την επίτευξη των πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5%.

Το τελευταίο ειδικά, χρειάζεται μεγαλύτερη επεξήγηση. Διότι πρόκειται για το άκρον άωτον της ασυναρτησίας (ή της απύθμενης κοροϊδίας, όπως το δει κανείς). Προσέξτε, η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί (εγγράφως) πλεονάσματα 3,5%, έως το 2020. Αλλά αρνείται να πει και να δεσμευτεί για τον τρόπο με τον οποίο θα τα πετύχει! Και εξαπολύει μύδρους σανού στο εσωτερικό, ότι δεν έχει δεσμευτεί και ότι δεν θα υπάρξουν μέτρα. Είναι απορίας άξιο. Θεωρούν στην κυβέρνηση μήπως, ότι δεν μιλά κανείς Αγγλικά σε αυτή την χώρα; Ή ότι δεν παρακολουθεί κανείς το τι συμβαίνει στα Eurogroup, τις Συνόδους Κορυφής κ.λπ.;

Εκτός των παραπάνω, υπάρχουν ζητήματα με τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλιστικός νόμος κ.λπ.). Αλλά το σημαντικότερο εμπόδιο ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης, εντοπίζεται στα παρακάτω δύο προαπαιτούμενα, τα οποία θέτει το Ταμείο. Σε πλήρη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους. Πρόκειται για:

Α. Την μείωση του αφορολογήτου σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να διασφαλίζεται η συνεισφορά φόρων, από την συντριπτική πλειοψηφία των φορολογουμένων. Και όχι μόλις του 48%, όπως συμβαίνει τώρα. Όπου το αφορολόγητο όριο εισοδημάτων βρίσκεται στα €8.600.

Β. Την ριζική αναδιοργάνωση του ασφαλιστικού συστήματος. Το οποίον έχει κριθεί, πλέον, ως μη βιώσιμο. Παρά την (ο Θεός να την κάνει) μεταρρύθμιση Κατρούγκαλου, τον περασμένο Ιούνιο. Διότι απορροφά το 36% των φορολογικών εσόδων. Δηλαδή για κάθε 3 ευρώ που πληρώνουν οι φορολογούμενοι, τα €1,2 κατευθύνονται στην πληρωμή συντάξεων. Επιπλέον των (υπέρογκων) εισφορών που είναι προϋπολογισμένο να πληρώσουν από το 2017 και μετά, οι ασφαλισμένοι!

Παρ’ όλο το αδιαμφισβήτητο της ορθότητας και του ουσιαστικού των παραπάνω θεμάτων όμως, η κυβέρνηση δεν δέχεται ούτε να τα συζητήσει. Διότι θίγουν κατευθείαν, προνόμια των κατεξοχήν ψηφοφόρων της (σύμφωνα με τα στοιχεία των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015, την νίκη στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έδωσαν ιδιωτικοί και δημόσιοι – με αυτήν την σειρά – υπάλληλοι καθώς και οι συνταξιούχοι).

Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα. Αυτές είναι οι αιτίες, λόγω των οποίων ο porte parole διαθέτει σανό περί μη αποδοχής πλεονασμάτων, μη λήψης νέων μέτρων κ.λπ., σε ελεύθερη διανομή και σε απεριόριστες ποσότητες, καθημερινά. Την ίδια ώρα που το Μαξίμου, παίζει την τύχη της χώρας στα ζάρια. Σαν να πρόκειται για μια κανονική παρτίδα τάβλι. Με στοίχημα μερικές μέρες εξουσίας ακόμη και κάμποσες ψήφους στο κομματικό σακκούλι…
Πέτρος Λάζος

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου